tag:blogger.com,1999:blog-8926122608907088022024-03-12T15:45:23.510-07:00ஞானக்கோமாளிgnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.comBlogger241125tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-61930797300231273342023-11-10T05:53:00.000-08:002023-11-10T05:54:38.843-08:00<p> <span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; text-align: justify; text-indent: 0pt;">ஓம்</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; text-align: justify; text-indent: 0pt;"> சக்தி தீபாவளி மலர் 2023ல் வெளிவந்த கதை.</span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 4.0000pt; text-align: center; text-indent: 0.0000pt;"><b style="text-indent: 0pt;"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 11.0000pt; mso-ansi-font-weight: bold; mso-spacerun: 'yes';">எமர்ஜென்சி கோட்டாவும்</span></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 4.0000pt; text-align: center; text-indent: 0.0000pt;"><b><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 11.0000pt; mso-ansi-font-weight: bold; mso-spacerun: 'yes';">வெயிட்டிங் லிஸ்டும்</span></b><b><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-ansi-font-weight: bold; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">எஸ்.சங்கரநாராயணன்</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 0.0000pt;"><b><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-ansi-font-weight: bold; mso-spacerun: 'yes';"> </span></b></p><p class="MsoNormal" style="text-indent: 0.0000pt;"><b><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 12.0000pt; mso-ansi-font-weight: bold; mso-spacerun: 'yes';">சி</span></b><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">ல பெயர்களை வைத்து அந்த நபர் ஆணா பெண்ணா என்று யூகிக்க முடிவது இல்லை. எங்கள் அலுவலகத்தில் கஸ்தூரி என்று ஒருத்தர் வேலை செய்தார், அவரது முழுப்பெயர், கஸ்தூரிராஜன்… என்று நினைக்கிறேன். அதுவே ஞாபகத்தில் இல்லை. எல்லாரும் அவரை கஸ்தூரி சார் என்றே அழைத்துப் பழக்கம். </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரி தினசரி அலுவலகத்துக்குக் குடை எடுத்து வருவார். சிறு வெயிலும் அவரை ஆயாசப் படுத்தியது. தளர்ந்த நடை. “இன்னும் ஒரு வருடம். நான் ரிடையர் ஆயிருவேன். அதுவரைக்கும் தாக்கு பிடிக்கணுமே” என்று பேரலுப்புடன் பேசுவார். பார்க்கப் பாவமாய் இருக்கும். சில பேர் துன்பப்பட என்றே பிறக்கிறார்கள் என்று அவரைப் பார்த்தால் தோன்றும்</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">நிறைய ஆசையும் எதிர்பார்ப்புமாய் அவர் தன் மனைவியைக் கல்யாணம் செய்து கொண்டார். அவர் மனைவி அத்தனை அழகு என்று சொல்ல முடியாது… என்றாலும் அவர் அவளை அத்தனை நேசித்தார். கல்யாணத்துக்குப் பிறகு தன் வாழ்க்கை அபாரமாய் இருக்கும் என அவருக்கு அத்தனை நம்பிக்கை இருந்தது. கனவு இருந்தது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரியின் மனைவிக்கு கணவன்மேல் காரணம் புரியாத எரிச்சல். இவரைவிட மேலான எதிர்பார்ப்புகள் அவளுக்கு இருந்திருக்கலாம். கல்யாணம் ஆனவுடன் அநேகப் பெண்கள் தங்கள் எதிர்பார்ப்புகளை அதிகப் படுத்திக் கொள்கிறார்களா தெரியவில்லை. கல்யாணத்துக்குப் பிறகு அவர்கள் கண்ணில் படும் எல்லா ஆண்களுமே, தன் கணவனைத் தவிர மற்ற எல்லாருமே புத்திசாலிகளாக அறிவாளிகளாகத் தோற்றம் தருவதைப் பற்றி என்ன செய்ய? அதுவும் இந்தக் கணவர்கள் அதற்கு என்ன செய்ய முடியும்?. கணவனிடம் அவளுக்கு ஆத்திரம் இருந்தது. ஏமாற்றப்பட்ட ஆத்திரம். அவர் என்ன அவளை ஏமாற்றி விட்டார்? அது கஸ்தூரிக்குப் புரியவேயில்லை… கடைசிவரை.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">ஆமாம். கஸ்தூரி சார் இறந்து விட்டார். அலுவலகத்தில் இருந்து ஒரு டாக்சி பிடித்து எல்லாருமாக ஒண்டிக்கொண்டு – சாரதா பக்கத்தில் யார் ஒண்டிக் கொள்வது என்று எல்லாருமே பிரியப்பட்டார்கள்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">ஒல்லியான கஸ்தூரி. குடைக் கம்பியாய் உடம்பு. கன்னத்தில் எலும்பு சிறிது துருத்தி சதைப் பற்று இல்லாமல் வெளியே தெரிந்தது. கலைந்த தலையில் முடிப் பிசிர். அந்த ஒல்லி உடம்புக்கு தீக்குச்சி போல் அது தெரிந்தது. அவர் சிரிப்பதே இல்லை. சிரித்தாலும் அதில் ஒரு விகாரம் தெரிந்தது. காரணமே இல்லாமல் அடிக்கடி தலையைச் சொறிந்தார். தவிரவும் கல்யாணம் ஆகிற சமயத்திலேயே அவருக்கு மூக்குப்பொடி போடும் பழக்கமும் இருந்தது. சாதாரணமாகவே அதன், நாசியின் உள் ஓரங்களில் ஓர் இருட்டுக் கரை இருக்கும். சளி பிடித்து அதற்கு ஒரு வைத்தியம் போல பொடி போட அவர் ஆரம்பித்து இந்த குகை இருட்டும் வந்தமைந்து விட்டது. தவிரவும் சளியை வெளியேற்ற எப்பவுமே அவர் கைக்குட்டை பயன்படுத்தி வந்தார். மூக்கு துவாரத்துக்குள் வெடி மருந்து அடைப்பதைப் போல அவர் உள்ளே பொடியைச் செலுத்தி சிறு விநாடியில் படீர் என்று அதை அவர் வெடிக்கவும் செய்தார். அதைத் தொடர்ந்து அந்த துவாரத்தின் வழியே கருத்த பாம்பு போல வெளிவரும் திரவத்தை கைக்குட்டையில் வாங்கி பைக்குள் பத்திரப் படுத்தினார்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">சில பெண்களுக்கு சில ஆண்களை முதல் பார்வையிலேயே பிடிக்காமல் போய்விடுகிறது. கஸ்தூரியின் ஒல்லி தேகமும் ஒழுங்கற்ற பல் வரிசையும் அவளைத் திகைக்க அடித்தன. பல்லுக்கும் மேலே ஈறுஜவ்வு வளர்ந்து கிடந்தது கிட்டே நெருங்காமலேயே அதில் இருந்து வரும் கெட்ட வாடையை ஊகிக்க முடிந்தது. சற்றே தலைதூக்கி அவள் அவரை, அவர் அவளைப் பார்த்தபோது, ஐயோ இந்தாள் சிரித்துத் தொலைத்து விடுவாரோ, என்று பயமாய் இருந்தது. </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">பெண்பார்க்க வந்த கஸ்தூரி அவளைப் பார்த்துச் சிரித்தார்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">அவளிடம் யாரும் மாப்பிள்ளையைப் பிடித்திருக்கிறதா என்று கேட்கவேயில்லை. மாப்பிள்ளை மத்திய அரசாங்க வேலையாக்கும்… என்று காணாததைக் கண்டாற்போல எல்லாரும் நினைத்தார்கள். எத்தனையோ சிவப்பான அழகழகான மாப்பிள்ளைகள் இருந்தார்கள் லோகத்தில். ஆனால்… அவர்களுக்கு அரசாங்க வேலை என்று இருக்க வேண்டாமா?</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">அவனுக்கும் அவளுக்கும் பொருத்தமே இல்லவே இல்லை. பணம் இல்லாமல் அவள் கல்யாணம் தள்ளிப் போய்க்கொண்டே யிருந்தது. ஆகா இத்தனை நாள் காத்திருந்ததுக்கும் அதுக்கும் அடிச்சாடி அவ லக்கி பிரைஸ்… என்று ஒருத்தி அவளைப் பார்த்துச் சொன்னாள். அறையலாம் போலிருந்தது. அரசாங்க வேலையாக்கும். புருசன் செத்தாலும் பென்சன் தருவாங்க இல்லே, என அவளுக்குப் பொறாமை. சனியனே, இன்னும் கல்யாணமே ஆகல்ல. அதற்குள் புருசன் சாவு, பென்சன்னுகிட்டு… அதுவும்… ஏம்மா புருசன் நல்லபடியா ரிடையரானா பென்சன் வராதாமா?</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">அவனுக்கும் அவளுக்கும் ஒட்டவேயில்லை. ஒரேயொரு ஒற்றுமை. அதுவும் தற்செயலாய் அமைந்தது. அவனுக்கு கஸ்தூரி என்று பொம்பளையாள் பெயர் அமைந்தது போலவே. ஹ்ம்… அவளுக்கு அமைந்ததும் ஆம்பளைப் பெயர். அலள் பெயர் கணபதி. அந்தப் பென்சன் பத்தி பெருமைப் பட்டவள்… அவள் யோசித்திருந்தால் இதையும் பாராட்டி யிருப்பாள்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரி இந்த அறையில் இருந்தால் அவள், கணபதி பக்கத்து அறைக்குப் போய்விடுவாள். அவள் முகத்தைப் பார்த்து அவர் எதோ சொல்ல வந்தால் அவள் அவரைப் பார்ப்பதே இல்லை. “இன்னிக்கு’ என்ன சமையல் பண்ணலாம்?” என்பது போல இயல்பாய் அவள் அவரிடம் வந்து உட்கார்ந்து பேச மாட்டாளா என்று அவர் எதிர்பார்த்து ஏமாந்தார். அவர்மீது அவளுக்கு என்ன கோபம் என்று அவருக்குப் புரியவே இல்லை. </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">எனக்கென்ன குறை? கொஞ்சம் ஒல்லியான ஒடிசலான தேகம். நிழலே கீழே விழாத உடம்பு. கை நிறையச் சம்பளம். எல்லாம் புதுத் தாள். பக்கத்து எதிர் வீடுகளில் அதுவே ஒரு மதிப்பை கௌரவத்தைத் தந்தது. பாரத ஸ்டேட் வங்கியில் இருந்து புது ரூபாய்த் தாள்கள் வாங்கி வந்து சம்பளம் என்று தருவார்கள். ரெவின்யூ ஸ்டாம்ப் ஒட்டி கையெழுத்து போட்டு வாங்கிக்கொள்ள வேண்டும். கல்யாண வீடுகளில் மொய் வைக்க புதுத்தாள் ஒரு கௌரவம். சில பேர் சம்பள சமயம் வந்து அவரிடம் புதுத்தாள் கேட்டு கைத்துட்டுக்கு மாற்றாக வாங்கிப் போவார்கள். கஸ்தூரி புதுத்தாள் தந்தபடியே ஒரு சிரிப்புடன் கணபதியைப் பாத்தார். வெடுக்கென்று கழுத்தை ஒடித்துக்கொண்டு திரும்பிக் கொண்டவளைத் திகைப்புடன் பார்த்தார். </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">பென்ஷன் எவ்வளவு வரும்?... என்று ஏனோ தோன்றியது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கணபதியைத் தவிர, அவள் மளிகை சாமான் வாங்குகிற தெருவோரக் கடைக்காரர் வரை அவரது புது ருவ்வாத் தாளுக்கும் வெள்ளை முழுக்கைச் சட்டைக்’கும் மரியாதையும் மதிப்பும் இருந்தது. ஆனால் அவளுக்கோ அவனை நினைத்தாலே பல் மூடிய ஈறுகளும் அதன் சகிக்க முடியாத கற்பனை வாடையுயும்தான் முதல் ஞாபகமாக வந்தது. அப்பறம் எங்க குழந்தை பிறக்க? அவன் கிட்டே வந்தாலே அந்தக் கெட்ட வாடைக்கு அவளுக்கு வாந்தி வந்தது. </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">அவள் வாந்தி எடுக்க வேண்டிதான் அவன் கிட்டே வந்தான் என்பது வேறு விஷயம்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரி சார் எதிர்பார்த்தபடி அவர் வாழ்க்கை மகிழ்ச்சியாக அமையவில்லை என்பது ஏமாற்றமாக இருந்தது. பொதுவாகவே அவர் அதிர்ஷ்டம் இல்லாதவர்தான். கன்னங் கருத்த சிறிய உடம்பு. முதல் பார்வைக்கே கவர்ந்திழுக்கிற மாதிரி எந்த சுவாரஸ்யமும் அவரிடம் இல்லை. யாரும் அவரிடம் கிட்டே வந்து பேசுவதும் இல்லை. அவர் பக்கத்தில் போனாலே அவரைச் சுற்றி ஓர் அகழி போல கெட்ட வாடை ஒன்று வந்தது. 1431 பயோரியா பல்பொடி ஒருநாளைக்கு எத்தனை தடவைதான் தேய்ப்பது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">வாழ்க்கையில் ஏமாற்றங்கள் இருக்கலாம். ஏமாற்றமே வாழ்க்கை என அவருக்கு ஆகிப்போனது. அந்தத் தாளொணாத தனிமை அவரையே மிரட்டிக் கொண்டிருந்தது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">எப்படியோ அவருக்கு வேலை கிடைத்தது. அரசாங்க வேலை. பென்சனுடன் கூடிய அரசாங்க வேலை. அதற்கு மதிப்பெண் பார்த்து கொடுத்து விட்டார்கள். நேர்முகத் தேர்வு இருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும் தெரியாது. </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரிக்கு அவரையே பிடிக்கத்தான் இல்லை. கல்யாணமே ஆகுமா என்று திகைப்பு காட்டிய வாழ்க்கை. ஒரு வழியாக கல்யாணம் ஆகியது. அரசாங்க வேலை. பென்சன்.. என்று எப்படியெல்லாம் சிந்திக்கிறார்கள். ரொம்ப சுமாரான மாப்பிள்ளை பக்கத்து வீட்டுக்காரிக்கு அமைந்ததில் ஒருவேளை அவள் சந்தோஷப் பட்டாளோ என்ன்வோ?</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">தனக்கு இருக்கும் ஏதோ சில நல்ல விஷயங்களை நினைத்து நாமாக நம்மை மெச்சிக்கொண்டு இருக்கிறோம்… என கஸ்தூரி சார் உணர்ந்து கொண்டபோது அவருக்குக் கல்யாணம் ஆகி வயதும் கணிசமாகக் கடந்திருந்தது. குழந்தை எதுவும் இல்லை. கணபதி அவரை மதிக்கவில்லை. அவர் அவள்கிட்டே வந்தாலே அவளுக்கு ஓர் ஒவ்வாமை ஏற்பட்டது. காலப்போக்கில் இது சரியாகி விடும் என அவர் எதிர்பார்த்தார். நம்பினார். ஆசைப் பட்டார்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கல்யாணம் என்றுகூட இல்லை. கல்லூரி அளவில் கூட அவருக்கு சிநேகிதரகள் இல்லை. அவரது வயதுக்காரர்கள் அவரைப் பார்க்கிற பார்வையில் ஓர் அலட்சியம், எகத்தாளம் இருந்தது. அவரையே கண்டுகொள்ளாத அளவில் அவரே அருகில் இல்லாத அளவில் அவர்கள் நடமாட்டம் இருந்தது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">பெரும்பாலும் தனிமையே அவருக்கு வாய்த்தது. அலுவலக சிறு இடைவேளையில் அவர்கள் காபி, டீ என்று வெளியே கிளம்பிப் போனால், அவரைக் கூப்பிடுவதே இல்லை. அவர்கள் எல்லாரையும் விட அவர் சீனியர். தலைமை அலுவலர். என்றாலும் அவர்கள் நாலைந்து பேராய் மொத்தமாய்க் கிளம்பி வெளியே போனால் அவரிடம் சொல்லிவிட்டு ஆனால் ஒரு மரியாதைக்குக் கூட அவரை “நீங்களும் வரீங்களா சார்?” என்று கூப்பிடாமல் போனார ர்கள். கை கட்டைவிரலை வாயைப் பார்க்கக் காட்டி “டீ சாப்பிட்டுட்டு வரோம் சார்” என்று வெளியேறினார்கள். </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">எழுந்து அவரும் அவர்கள் கூடப் போய் வந்தால் எத்தனை நன்றாக இருக்கும். சூடான டீயை டம்ளரில் சுழற்றிக் கொண்டே நாலு வார்ங்த்தை வேடிக்கையாகப் பேசலாம். கண்ணில் படும் இளம் பெண்களை நோட்டம் விடலாம். யாராவது சிறு குரலில் எதாவது அந்தப் பெண்ணைப் பற்றிக் கிண்டலாய்ப் பேசுவார்கள். வாழ்க்கை ரசனையின் பாற்பட்டது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">அவருக்குதான் இது எதற்குமே கொடுப்பினை இல்லை. இவர் தலையாட்ட எல்லாருமாய் வேளியே கிளம்பிப் போவார்கள்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கணபதி இப்போதெல்ரலாம் பேசுவதையே நிறுத்தி விட்டாள். இந்த ஆளோடு என்ன பேச என்று அவள் நினைத்திருக்கலாம். அவர் வந்து வாசலில் கதவைத் தட்டினால் அவள் வந்து கதவைத் திறந்த ஜோரில் அவளிடம் யோசனைகளே வறண்டு போய் ஒரு வெறுமை மேடுதட்டி விடுகிறது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கல்யாணம் ஆகி பத்து வருடத்தில் கஸ்தூரிக்கு முதல் முறையாக நெஞ்சுவலி வந்ததாகச் சொன்னார்கள். அப்போது நாங்களே வேலைக்கு வரவில்லை. யாரிடமும் பேசாமல் மனம் விட்டுப் பழகாமல் தனக்குள் இறுகிக் கிடந்தார் அவர். அலுத்துக் கிடந்தார். அவர் இந்த அறையில் இருந்தால் கணபதி பக்கத்து அறையில் டிவி பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள். வடிவேலு காமெடி அவளுக்குப் பிடிக்கும். அவனது நடிப்பையும் காட்சிகளையும் பார்த்து சத்தமாகச் சிரித்துக் கொண்டிருப்பாள். </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">தூக்கம் கலைய எழுந்து வந்து அவர் பார்த்தால் சட்டென்று எதோ தவறு நடந்து விட்டாற் போல அவள் எழுந்து நின்று திருதிருவென்று முழிப்பாள். அவருக்கு வருத்தமாய் இருக்கும். சரி அவளாவது மனம் விட்டுச் சிரித்து சிறிது சந்தோஷமாய் இருக்கலாம். அதைக் கெடுத்து விட்டேன் என்று இருக்கும்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">உண்மையில் அவருக்கும் வடிவேலு காமெடி பிடிக்கும் என்று தெரிந்ததும் அவளுக்கு வடிவேலுவையே பிடிக்காமல் போய்விட்டது.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">முழுக்கவே அத்தனை மனிதர்கள் மத்தியில் அவர் தனியாய், தனியொரு நபராய் வாழ்கிறதைத் தாள முடியவில்லை அவரால். அவர் தனக்குள் அழுது பெருக்குகிறவராய் இருந்தார். தனிமைக்கும் அதற்கும் தான் மாத்திரம் போய் ஒரு சிகரெட் பற்ற வைத்தபடி வெளியே நின்றுவிட்டு வருவார். </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">அதுவும் போதாமல் சில ச மயம் கழிவறை போய் அழுதுவிட்டு வர நேர்ந்ததும் உண்டு.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரி சாருக்கு திடீரென படபடப்பாய் இருந்தது. அதான் நெஞ்சுவலி என்று தெரியாது. சட்டென்று உடம்பே நடுங்கி வியர்த்துக் கொட்டியது. பெரும்பாலான நெஞ்சுவலிகள் வாயுப் பிடிப்பாகவே சொல்லப் படுகின்றன. அப்போது அவர் வீட்டில் தான் இருந்தார். படுக்கையறையில் இருந்து ஒரு விநோத சப்தம் கேட்டு வந்து பார்த்தாள் கணபதி. படுக்கையில் அவர் நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டு உருண்டு கொண்டிருந்தார். அவரது நிலையைப் பார்த்ததுமே அவளுக்கு எதோ சரியில்லை என்று புரிந்து விட்டது. பதறிப்போய் வாசல் கதவைத் திறந்துகொண்டு பக்கத்து வீட்டுக்கு ஓடினாள். அவனை மாப்பிள்ளையாகப் பரிந்துரை செய்தவள் வீடு அது. சட்டென்று கணபதிக்கு பென்ஷன் ஞாபகம் வந்தது ஏனோ.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரிக்கு அத்தனைக்கு வயது ஒன்றும் ஆகிவிடவில்லை.நாற்பத்தி ஐந்து ஆறு. அவ்வளவே உடனே அடுத்த வீட்டுக்காரியின் கணவரும் கூட இன்னொருவருமாக – அவர் யார் நினைவு இல்லை இ,ப்போது… 24 மணி நேர ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைத்துப் போனார்கள். அங்கே நாலைந்து நாள் அட்மிட் ஆகி பிறகு சமநிலைப் பட்டு வெளியே வந்தார்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">என்னதான் பேச்சுவார்த்தை இல்லை என்றாலும் கணபதி தினசரி வந்து அவரைப் பார்த்துப் போக வேண்டியிருந்தது. நாலு வார்த்தை அந்த சமயத்திலாவது அவள் அவருடன் பேசி யிருக்கலாம். அவர் பேச வந்தாலும் அவள் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள். அட எனக்கு உடம்புக்கு வந்ததே இவளாலதான்… என்று கடுப்புடன் கண்ணை மூடிக் கொண்டார் கஸ்தூரி.,</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">அது முதல் தாக்குதல். அடுத்த ஒன்றிரண்டு வருடத்திலேயே அவர் உடம்பு நலிந்ந்து விட்டது. காலை தினசரி எழுந்து கொள்ளும் போதே மகா அலுப்பாய் உணர ஆரம்பித்திருந்தார், தண்ணி அடித்தாற் போல கடும் தலைவலி இருக்கும்.. வாழ்வின் கசப்பை உணர உணர தேகமும் அதற்கேற்ற அளவில் அலுப்பு காட்டியதோ என்னவோ.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">போகப்போக எதிலும் பிடிப்பு கழண்டுகொண்டு கசப்பும் வெறுப்பும் உள்ளே வந்து மண்டியது. யாரைப் பார்த்தாலும் கோபமும் எரிச்சலும் பட ஆரம்பித்தார். தினசரி செய்யும் சிறிய காரியங்களுக்கே அவருக்கு மலைப்பு தட்டியது. இங்கே எதுவும் சரியில்லை. என்னை யாரும் மதிக்கிறதில்லை… சட்டுச் சட்டென்று அவருக்குக் கோபம் வந்தது. அலுவலகத்தில் எப்போதுமே அவர் ஒருவித திகைப்புடன் நடமாடினார்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">இரண்டாலது முறை அவருக்கு நெஞ்சுவலி வந்ததா தெரியாது. ஆனால் அலுவலகத்தில் இருக்கும்போது அவருக்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்டதை மறக்க முடியாது. அலுவலகத்தில் மும்முரமான வேலை நேரம் அது. திடுதிப்பென்று எதற்கோ எழுந்த கஸ்தூரி ஒரு விநோத ஊளையை வெளியிட்டார். சட்டையை நெஞ்சுப் பகுதியில் பிடித்துக் கொண்டபடி திரும்ப நாற்காலியின் பள்ளத்தில் சரிந்து உட்கார்ந்தார். கண்கள் மூடிக் கிடந்தன.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">எல்லாரும் ஓடிவந்து அவரைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். அதில் ஒருத்தர் “அவருக்குக் காத்து விடுங்கப்பா” என்று கூட்டத்தை விலக்கி விட்டார். ‘‘என்ன பண்ணுது சார்?” என்று யாரோ கேட்டார்கள். “ம்ம்… மு… டியல.” அவர் யாரையும் பார்க்கவில்லை. அவரால் பார்க்கவும் முமடியவில்லை.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">“ஹார்ட் அட்டாக் மாதிரி இருக்கேப்பா.” </span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">கஸ்தூரி வாய் பிளந்து ஹா ஹாவென்று மூச்செடுத்துக் கொண்டிருந்தார். இதயத் துடிப்பு எகிற உடம்பு முழுதும் தோலுக்குள் இரத்தம் பீரிட்டுக் கொண்டிருந்தது. முகமே ஜிவ்விட்டுக் கிடந்தது. உடம்பு தடதடவென்று ஆடிக் கொண்டிருந்தது. அதற்குள் ஓர் ஆ,ட்டோ அலுவலக வாசலில் வந்து நின்றது. கஸ்தூரி மார்பைத் தாங்கியபடியே மெல்ல நடந்து போனார். எங்கள் அலுவலக மேலாளர் கூட ஏறிக் கொண்டார்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">எல்லாரும் அவர் நலமாகத் திரும்பி வருவார் என்றுjன் நினைத்திருந்தோம்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">இரண்டுநாள் தாண்டி ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை அலுவலக நண்பர்கள் நாலைந்து பேராக அவரைப் பார்க்கப் போனார்கள். போகும் வழியிலேயே கஸ்தூரி சொல்லச் சொல்ல கேட்காமல் பெரிய ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்திருந்தார்கள். எங்கள் மேலாளர் தான் இருந்த ஒரு பெரும் தொகையை கூகுள்பே மூல்ம் செலுத்தி அட்மிட் செய்திருக்கிறார்.</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';">ஏழு எட்டு மாடிக் கட்டடம். லிஃப்ட் இருந்தது. “ஏல எல்லாத்துக்கும் சேத்துல்லா காசு கெட்டணும்…” என்று ஒருத்தர் சொல்ல எல்லாரும் சிரித்தார்கள். ஐந்தாவது மாடியில் இருந்தார் கஸ்தூரி. அவரே ரொம்பவும் பயந்திருந்தார். அதிகம் பேச அவரால் </span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">முடியவில்லை. </span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">“என்ன செலவாகுதோ ஆகட்டும். நல்லபடியா உடம்பு தேறி வாங்க…” என்று ஒருத்தர் சொல்ல தலையாட்டினார். “பெரிய ஆஸ்பத்திரி…” என அவர் எதோ சொல்ல வந்தபோது அடுத்தவர், “அட இருக்கட்டும். அவசரம்னு வந்தது. நல்ல ஆஸ்பத்திரி. பெரிய பெரிய வி ஐ பி எல்லாரும் இங்க வர்றாங்க… உங்களுக்கு என்ன பிள்ளையா குட்டியா? நாங்க கவலைப் பட்டா பரவால்ல. நீங்க கவலைப் படறதா?” என்றார்கள்.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">“இங்க உங்களை எப்பிடி கவனிக்கறாங்க? இந்த கவனமும் அக்கறையும் வெளிய கிடைக்குமா?”</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">“அதென்னலோ வாஸ்தவம்தான்…” என்றார் கஸ்தூரி.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">அவர் பக்கத்தில் இதயத் துடிப்பு அளக்கும் ஈசிஜி கருவி ஒடிக் கொண்டிருந்தது. பச்சை நரம்புகள் கோலம் போட்டாற் போல ஓடிக்கொண்டு இருந்தன.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">எதிர்பாராக நிகழ்ச்சி ஒன்று நடந்தது. அன்று காலைச் செய்திகளில் ஒரு பிரபல அரசியல்வாதியின் வீட்டில் ரெய்டு என்று செய்தி ஓடிக் கொண்டி</span><u><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">ருந்தது முதலில் அது யாருக்கும் பேரிய விஷயமாய்ப் படவில்லை. ஆனால்</span></u><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"> மேலாளருக்கு ஒரு யோசனை இருந்தது.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">இந்த இரண்டு நாட்களில் கஸ்தூரிக்கு மனதளவில் தெம்பு வந்திருந்தது. மேலாளர் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வந்து தகவல் சொன்னார். டாக்டர்கள் நன்றாக அவரை கவனித்துக் கொள்வதாகவும் சரியான இடத்தில் சரியான நேரத்தில் மேனேஜர் அவரை அட்மிட் செய்ததற்கு நன்றி தெரிவித்ததாகவும் சொல்லி யிருக்கிறார். </span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">ரெய்ட் என்று ஆரம்பித்து அந்த அரசியல்வாதி கைதாகும் நெருக்கடியும் உருவானது. விவகாரம் மேலும் சிக்கலாகும் என்று இருந்தது. </span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">சிக்கல் அந்த அரசியல்வாதிக்கு அல்ல. பின் யாருக்கு?</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">விசாரணை நெருக்கடியில் இருந்து தப்பிக்கவும், அடுத்த கட்ட நடவடிக்கை பற்றி யோசிக்கிற அவகாசம் தேவையாய் இருப்பதாலும்… திடீரென்று அந்த அரசியல்வாதி ஒரு காரியம் செய்தார்.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">அவருக்கு நெஞ்சு வலி வந்தது. யாரும் எதிர்பாராமல் நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டு அவர் துடிக்க ஆரம்பித்தார். (அவரே எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை)</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">கஸ்தூரி அட்மிட் ஆகியிருந்த அதே ஆஸ்பத்திரி பரபரப்பானது. மருத்துவர்கள் பரபரப்பானார்கள். கஸ்தூரிக்கு எதுவும் விளங்கவில்லை. அவர் சிகிச்சை பெற்றுவந்த மாடிக்கு மேல்மாடியில் அந்த அரசியல்வாதி வந்து அட்மிட் ஆனார் என்று தெரிந்து கொண்டார்.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">அந்த ஆஸ்பத்திரியின் அத்தனை மருத்துவர்களும் அவரை கவனித்துக்கொள்ள ஓடினார்கள். திடீரென்று அந்தச் சூழலே மாறிப்போனது. அவரை கவனிக்க அவர் பக்கத்தில் யாருமே இல்லை. அதுவே அவருக்கு பயமாய் இருந்தது. அடப்பாவிகளா, உண்மைலயே நெஞ்சுவலி என்று வந்தவனை அப்ப்டியே விட்டுவிட்டு எல்லாரும் அரசியல்வாதியை கவனிக்கப் போய்விட்ட்டார்கள்.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">திடீரென்று தனித்து விடப்பட்டாப் போல அவருக்குத் திகிலாய் இருந்தது.</span><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI"; font-size: 10pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-caps: small-caps; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal;">•••</span><span style="font-family: 'Nirmala UI'; font-size: 10.0000pt; mso-spacerun: 'yes';"><o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-2915776153771021852023-08-02T07:03:00.000-07:002023-08-02T07:03:01.352-07:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq3lR8-uMwUxNCCxWDEF8Va7rzQm1Vx8VRISPKffPwQPK-49dU9GpBEyBkdresGinSbrrITF5bwWbadSLhcCrwG-PLauIPp6mfjCWey8a0k8QnJ8Si2ZnADMt-9y5iKZ0-OXb_ViqTiqki3pcgsk7SC5DOxlaiE6bFfIoqybm7sYWz78wJPGE5yhHtFCFi/s1047/ilakkia%20veethi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1047" data-original-width="794" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq3lR8-uMwUxNCCxWDEF8Va7rzQm1Vx8VRISPKffPwQPK-49dU9GpBEyBkdresGinSbrrITF5bwWbadSLhcCrwG-PLauIPp6mfjCWey8a0k8QnJ8Si2ZnADMt-9y5iKZ0-OXb_ViqTiqki3pcgsk7SC5DOxlaiE6bFfIoqybm7sYWz78wJPGE5yhHtFCFi/s320/ilakkia%20veethi.jpg" width="243" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">காலக்கனல்<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">•<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">‘இ</span></b><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">லக்கிய
வீதி’ இனியவன் மறைந்து போனார். ஜுலை இரண்டாம் நாள் இரவு அவருக்கு விடியவே இல்லை. எழுபதுகளின்
இறுதி, எண்பது துவக்கத்தில் விநாயகநல்லூர் வேடந்தாங்கலில் இருந்து இலக்கியப் பறவைகளை
வரவேற்று ஒன்றிணைக்கும் முயற்சியாக இலக்கிய வீதி பெரும் புகழுடன் விளங்கியது. இளம்
எழுத்தாளர்களின் எழுச்சிப் பாசறை அது. அந்தப் பட்டறைவாசிகளில் நானும் ஒருவன். இது எனது
பெருமை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>இலக்கிய வீதி சார்பாக மாதம்தோறும் இளம்
எழுத்தாளர் ஒருவரின் சிறுகதை தேர்வு செய்யப்பட்டு ஆண்டு இறுதியில் தனி சிறுகதைத் தொகுப்பாக
வெளியாகும். ஐந்தாறு வருடங்கள் இப்படி தொகுப்பு நூல்கள் வெளிவந்தன. ஓரு வருடத்தில்
என் கதையும் அதில் இடம் பெற்றது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">பிற்காலங்களில் சென்னை கம்பன்
கழகத்தின் செயல்வீரராக அவர் சிரமேற்றுக் கொண்டார் என்றபோதிலும், தகுதிசால் இலக்கிய
முகங்களுக்கு இலக்கிய வீதியின் ‘அன்னம்’ விருது மாதந்தோறும் வழங்கி மகிழ்ந்ததைக் குறிப்பிட
வேண்டும். புதிய புதிய ஆற்றல்களைக் கண்டறிந்து ஊக்குவித்து பாராட்டி புன்னகையுடன் கௌரவிக்கும்
பெரும் பண்பு அவரிடம் இருந்தது. சிலர் தம் வாழ்நாளெல்லாம் பிறர் நலமும் மகிழ்ச்சியுமே
பேணி, அதைத் தம் வாழ்வின் கடமையாகக் கொண்டு வாழ்ந்து<span style="display: none; mso-hide: all;">ழ்ழ்ஙதஙத<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">.முடித்தும் விடுகிறார்கள்.
இனியவன் அவர்களில் முதலில் நினைவில் வந்து விடுகிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">உவப்பத்
தலைகூடி உள்ளப் பிரிதல்<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">அனைத்தே
புலவர் தொழில் </span></i></b><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">– என்பார் வள்ளுவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">மதுராந்தகத்தில் மாதாமாதம்
இலக்கியக் கூட்டங்கள் நடத்துவார் இனியவன். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பணி என்று எண்பதுகளில் நான் சென்னைக்கு இடம் பெயர்ந்தேன்.
தபால் தந்தித் துறையில் வேலை. கல்லூரி தாண்டும் போதே அப்போது எழுத்தில் ஒரு கிறுக்கு
வந்திருந்தது. என்அடிப்படை குணமே நான்குபேர் ரசிக்கும்படியாகப் பேச வேண்டும் என்பதாக
இருந்தது. எழுத்து உள்ளேயே கனல் போல மூச்சு விட்டுக்கொண்டு இருந்திருக்க வேண்டும்.
கல்லூரியில் இளநிலைப் பட்டம் முடிக்குமுன்னே சில கதைகள் வேறு பிரசுரம் ஆகி யிருந்தன.
அப்போதே இலக்கிய வீதி இனியவனுக்குக் கடிதம் போட்டு இலக்கிய வீதி அமைப்பைப் பற்றி அறிந்து
கொண்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">ஞாயிறு மாலைகளில் இலக்கியக்
கூட்டங்கள் மதுராந்தகத்தில் ஒரு பள்ளிக்கூட வகுப்பறையில் நடத்துவார் இனியவன். அநேகமாக
நான் கலந்து கொள்வேன். மதியம் மூன்று மணிக்கு ஆரம்பித்து ஆறு ஆறரை அளவில் முடியும்
கூட்டங்கள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">இளம் எழுத்தாளர்கள் உட்பட
ஐம்பது பேர் அளவில் கூடுவோம். அப்போது முன்னணியில் இருக்கும் அநேக எழுத்தாளர்களை அங்கே
மாதாந்திரக் கூட்டங்களின் சிறப்பு அழைப்பாளர்களாக சந்திக்க வாய்த்தது. பிரபலங்கள்,
பிரபலமாகப் போகும் மணம் மிக்க எழுத்ததாள மொட்டுகள் என கலவையான வாசக, எழுத்தாளக் கூட்டமாக
பார்வையாளர்கள். அதில் நானும் உண்டு. எங்கள் பிரமைகளை அல்லது தன்முனைப்பை வளர்த்து
விட்ட கூட்டங்கள் அவை. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">சில சமயம் விமரிசனக் கூட்டங்கள்
கூண்டில் ஏற்றி விசாணைக் கூட்டங்களாகி விடும். காரசாரமான விவாதங்கள். எல்லாம் ஆறு ஆறரைக்கு
அடங்கியாக வேண்டும். மதுராந்தகத்துக்குப் பக்கத்துப் பக்க்த்து ஊர்களில் இருந்தெல்லாம்
வந்திருப்போம். நான் சென்னை திரும்ப வேண்டும். இலக்கியத்தைப் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">துடிப்பான இளைஞர் கூட்டம்
அது. அந்த இளமை துள்ளும் வயதில் எனக்கு அப்படி அது இணக்கமாய் அமைந்தது. என் கழுத்து
சற்று அதிக நிமிர்வாய் என் முகத்தைத் தூக்கிப் பிடித்த பிரமை இருந்த காலம். நாம கதை
எழுத வந்து சில வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. இன்னமும் இந்த சமுதாயத்தில் மாற்றம் எதையும காணவில்லை.
அது ஏன் என்று புரியாக ஆத்திரமும் அலுப்புமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">நான் மாத்திரம் அல்ல எங்கள்
கூட்டத்துக்கே அப்படியொரு மிதப்பு இருந்தது. இதில் ஜெயந்தனின் இரு புத்தகங்களை நான்
அரங்கேறி விமரிசனம் செய்து கெட்ட பெர் வாங்கிக் கொண்டு மகிழ்ச்சி யடைந்தேன். ஒரு நபரைச்
சீண்டினால் பதிலுக்கு அவரிடம் இப்படி எதாவது வாங்கிக் கொண்டால்தான் நமக்கே திருப்தியாய்
இருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">எங்கள் குழுமத்தில் வெங்கடேச
ரவி, தாரா பாரதி போன்ற கவிஞர்கள் இருந்தார்கள். அப்போதெல்லாம் அரசியல் தெறிக்கிற காரசாரமான
கவிதைகளை மேடையில் ஒவ்வொரு வரியையும் ரெண்டு முறை சத்தமாய் வாசிக்க வேண்டியது நடைமுறை.
சில பேர், யாரும் கை தட்டவில்லை என்று மூன்றாவது முறை கூட வாசிப்பது உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">கதை எழுத<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வநத புதிது என்ற அளவில் எனக்கு என் கதைகளில் சில
நகாசு வேலைகள் வைத்திருற்தேன் <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">அப்பா ரொம்ப ஒல்லி. அவர்
கையில் கைத்தடி அவரைவிட குண்டாய், என எழுதுவேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">உலகத்தில் இந்திய கரன்சியின்
மதிப்பு குறைந்துகொண்டே வந்தாலும் அந்த வீட்டில் அதன் மதிப்பு அதிகமாகி வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">வனஜா பார்க்க சுமாராய் இருந்தாள்.
வனஜா அலங்காரம் பண்ணிக் கொண்டாள். அப்போதும் அவள் சுமாராகவே இருந்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">சுத்து வட்டாரத்தில் அந்த
ஆஸ்பத்திரி பிரபலமானது. பக்கத்து ஆஸ்பத்திரியில் கைவிட்ட கேசுகள் அங்கே வந்துதான் செத்துப்
போகும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">இவை எல்லாமே என் கல்லூரிப்
பருவத்துக் கதைகள். இளமையின் மதமதப்பேறித் திரிந்த காலம். தெருவில் ஒரு கல் கிடந்தால்
கூட வீடு வரை எத்திக்கொண்டே வரும் வயது. நான் மாத்திரம் அல்ல. இப்படி ஒரு குழுவாகவே
இலக்கிய வீதி இருந்தது. லா.ச.ரா. எழுதுவார். “பிள்ளையா இது. அம்மான்னு<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வந்து அடிவயித்துல பாய்ஞ்சு முட்டினா அடிவயிறே கலங்கறது…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">சிறுகதையாளர்கள் கவிஞர்கள்
என இந்த தினவெடுத்த குழுவுக்கு என்று மாதாமாதம் மதுராந்தகத்துப் பள்ளியில் கூட்டம்.
அதில் புத்தக விமரிசனங்கள், பிரபல எழுத்தாளர்களுடன் சந்திப்புகள், உரையாடல்கள், விவாதங்கள்.
பெரும் சத்த களேபரங்கள். ஆனால் இதையெல்லாம் இனியவன் ரசித்திருக்க வேண்டும். எங்களை
அவர் கடிந்து கொண்டதே இல்லை. எங்களையிட்டு அவர் முகம் சுளித்ததே இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">இன்னொரு விஷயம் கூட நினைவு
வருகிறது. நான் புகுமுக<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வகுப்பு (பியுசி) சேர்ந்தபோது,
நாங்கள் எல்லாம் சுத்துவட்ட கிராமத்தில் இருந்து வந்தவர்கள் என நினைத்தாரோ என்னவோ,
எங்கள் ஆங்கில ஆசிரியர் பெரும்பாலும் ஆங்கிலப் பாடத்தையே தமிழில் தான் நடத்துவார்.
அந்தக் காலத்தில் அதற்கு மேஜர் சுந்தரராஜன் பாணி என்று பெயர். அதாவது படம் பார்க்கிறவனுக்காக
மேஜர் சுந்தரராஜன் “வேர் ஆர் யூ கோயிங்? எங்க போறே?” என்று கேட்பார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">எங்கள் கல்லூரி ஆங்கில ஆசிரியரும்
பாதி ஆங்கிலமும் பாதி தமிழும் கலந்து பேசுவார். பாடத்தை நடத்தி முடித்துவிட்டு, “எனி
டவ்ட்? எதும் சந்தேகம் இருக்கா?” என்று கேட்டபோது நான் எழுந்துகொண்டு கேட்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">“சார் நீங்க எம்.ஏ. இங்கிலீஷ்
தமிழ் மீடியமா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">கிட்டத்தட்ட இலக்கிய வீதி
குழு இளைஞர் கூட்டம் இப்படியேதான் தினவெடுத்துத் திரிந்தது. இலக்கியக் கூட்டங்கள் எங்களைக்
கொம்பு சீவி விட்டாற் போல இருந்தது. நாங்களும் அப்படித்தான் நடந்து கொண்டோம். இனியவன்
அதையெல்லாம் ரசித்திருக்கிறார். துள்ளுவதே இளமை என அவர் ஒரு புன்னகையுடன் புரிந்து
கொண்டார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">இலக்கிய வீதி சார்பில் ஒரு
கவியரங்கம் நடந்தது. தாராபாரதி என்ற கவிஞரும் அதில் கவிதை<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வாசித்தார். <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">“வெறுங்கை என்பது மூடத்தனம் / உன் விரல்கள்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பத்தும் மூலதனம்</i></b>” என்பது அவரது முத்திரைகளில்
ஒன்று.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">பேச்சாளர் குமரி அனந்தன்
அந்தக் கவியரங்கத்துக்கு வந்திருந்தார். அப்போது அவர் அரசியலில் தத்தளிப்பாக இருந்தார்.
புதுக் கட்சி துவங்கி உடனே அதைக் கலைத்து விட்டர். அப்படியே காங்கிரசிலும் இணைந்து
விட்டார். கீழே பார்வையாளராக அமமர்ந்திருந்த குமரி அனந்தனைப் பார்த்ததும் தாரா<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பாரதி கவியரங்க மேடையில் கவிதையெடுப்பாய்ச் சொன்னார்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">“காலையில்
ஒரு கட்சி<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">மதியத்தில்
இன்னொன்று <o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">மாலையில்
ஒரு கட்சி<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">மறுபடியும்
தாய்க் கட்சி”<o:p></o:p></span></i></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">மொத்தக் கூட்டமும் ஹோவென்று
ஆர்ப்பரித்து கைதட்டி குமரி அனந்தனை வெளியேற்றியது மறக்க முடியாத அனுபவம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">இளமைக் கொப்பளிப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ஜெயந்தனின் இரு நூல்கள் (சம்மதங்கள், அரும்புகளை)
பற்றி நான் விமரிசனம் செய்து பேசினேன். அதில் அலட்டலான போலி எ’ழுத்தாளர்களைப் பற்றிக்
குறிப்பிடும் போது “இவர்கள் பேனாமினுக்கிகள்” என்று ’குறிப்பிட்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">அன்றைய நிகழ்ச்சியின் தலைமை
டாக்டர் ஔவை நடராசன். சிறப்பு விருந்தினர் கலைஞன் பதிப்பகம் மாசிலாமணி. நிகழ்ச்சி முடிந்து
டாக்டர் ஒளைவையுடன் காரில் சென்னை திரும்பிக் கொண்டிருந்தோம். எனது ‘பேனாமினுக்கிகள்’
என்கிற சொல்லாடல் ஔவையைக் கவர்ந்தது. எனது இளமையும் குறும்புகளும் அவருக்குப் பிடித்திருக்க
வேண்டும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">கடவுள் என்ற வாழ்வியல் அம்சத்தை
நம்பாத வயது அது. அப்போது மாற்றிச் சொல்வதிலும் இளக்காரமாய் மறுத்துப் பேசுவதிலும்
என்னில் திமிரான மயக்கம். போதை. திமிர். தினவு. உள்ளே கடல் ஆர்ப்பரித்தவாறே இருந்தது.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">மனிதன் பிறந்தபின் கடவுள்
பிறந்தார், என எழுதி யிருக்கிறேன். நாமார்க்கும் குடியல்லோம். சிவனை அஞ்சோம். தூணிலும்
இல்லை. துரும்பிலும் இல்லை… என்றெல்லாம் எழுதி யிருக்கிறேன். அந்த இளமையின் கதுப்பு
ருசியை எல்லாரும் ரசித்தார்கள். (என நினைக்கிறேன்.)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">அந்த இளம் துள்ளலில், ‘இயேசுவின்
சிலுவையை இறக்கி வையுங்கள்’ என நான் எழுதிய சிறுகதை தீபம் இலக்கிய இதழின் இருபதாண்டு
சிறுகதைப் போட்டியில் முதல் பரிசு பெற்றது. அந்தக் கதையில் என் ஒரு<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வரி. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">“அம்மா புதியாய் எந்த ஆண் எதிரில் வந்தாலும் இழுத்துப்
போர்த்திக் கொண்டு அவனை அவமானப் ப டுத்துவாள்.”</i></b> கவிஞர் வைரமுத்துவுக்குப் பிடித்த
வரி இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">ஒளவை என்னுள் அருவியாய் முட்டி
மோதும் என் இளமையை ரசித்ததாகத்தான் தெரிகிறது. பிற்காலங்களில் அவரிடம் இதே என் பாணியை
நிறையப் பகிர்ந்திருக்கிறேன். ஒருமுறை ஔவையிடம் “இளம் வயதில் கோபியர்களிடம் உடைகளைத்
திருடிக் கொண்ட கண்ணன், திரௌபதிக்கு மானம் காக்க உடைகளை அளித்தான்” என்றேன். ஒளவை சிரித்துக்
கொண்டே “அதை அப்படிச் சொல்லக் கூடாது.. உடைகளை இங்க வாங்கி அங்க கொடுத்தான்….னு சொல்லணும்”
என்றார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">ஜெயந்தனின் கூட்டம் முடிந்து
காரில் ஒளவையும், நானும், கலைஞன் பதிப்பகம் மாசிலாமணியும் சென்னை திரும்புகிறோம். ஔவை
மாசிலாமணியிடம் “பையன் நல்லா முன்னுக்கு வருவான். இவனது புத்தகம் நீங்க போடுங்க” என
சிபாரிசு செய்த கணம் மறக்க முடியாதது. அதற்கு உடனே மாசிலாமணி தலையாட்டினார். “நீ ஒரு
நாவல் எழுது தம்பி. நான் போடறேன்…” என எழுத எனக்கு ஊக்கமும் அளித்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">ஒரு பொறி காட்டுத் தீ என
வளர வைக்கப் பட்டாற் போல இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">எனது முதல் நாவல் ‘நந்தவனத்துப்
பறவைகள்’ என் எழுத்து வாசலை விரியத் திறந்தது. அதுவரை நான் பத்திரிகைகளில் அவ்வப்போது
சிறுகதைகள் எழுதி வந்தேன். சில பிரசுரம் ஆகும். பல திரும்பி வரும். திடீரென்று மாசிலாமணி
தந்த தெம்பில் ஒரு நாவல் எழுதி உடனே அது அச்சு வாகனம் ஏறியது நல்லூழ் என்றே கொள்ளலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">அது அல்ல விஷயம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">கல்லூரிக் காலத்தில் இருந்தே
எழுத்து கிறுக்கு முற்றி நான் எழுத வந்தவன். என் அம்மா ஆனமட்டும் வேப்பிலை அடித்துப்
பார்த்தார்கள். நான் அடங்கவே இல்லை. கடைசியில் அவர்கள் பயந்தபடியே ஆயிற்று. நான் கல்லூரி
இளநிலை பட்டப் படிப்பில் தோற்றுப் போனேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">அதுவும் அல்ல விஷயம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">எனது முதல் நாவல் ‘நந்தவனத்துப்
பறவைகள்’ நான் இளநிலை பட்டப்படிப்பு தோற்றுப் போன அதே மதுரை காமராசர் பல்கலைக் கழகத்தில்
முதுநிலைப் படிப்பு மாணவர்களுக்கு நவீன இலக்கியப் பாடநூலானது. இந்த விசித்திரம் யாருக்கு
வாய்க்கும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">என் தாய்க்கு எப்படி இருக்கும்,
என புன்னகை செய்து கொண்ட நேரம் அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">சர் ஐசக் நியூட்டனுக்கு அடுத்து
எனக்குதான் இந்தப் பெருமை என நான் அடிக்கடி வியப்புடன் நினைத்துக் கொள்வது உண்டு. கணிதத்தில்
கால்குலஸ் எனப்படும் ஒரு கிளைப் பிரிவை நியூட்டன் 1680ல் தான் கல்லூரி மாணவனாக இருந்தபோது
கண்டுபிடித்தார். கல்லூரி வகுப்புகளின் போது அவர் மாணவனாக அமர பேராசிரியர்கள் பாடம்
நடத்துவார்கள். மாலை கல்லூரி நேரம் முடிந்ததும் பேராசிரியர்கள் அமர அவர் மேடையேறி கால்குலஸ்
நடத்துவார். எத்தனை பெருமையான விஷயம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">இளநிலை பட்டப் படிப்பில்
தேறாத நான். இரண்டாம் முயற்சியில்தான் தேறி வந்தேன். ஆனால் என் முதல் நாவல் அதே பல்கலைக்
கழகத்தில் முதுநிலை மாணவர்கள் தற்கால இலக்கியமாகப் பயிலப் பட்டது வெற்றி வரலாறு. முதல்
புத்தகம் எழுதி யிருந்தேன். மறுநாள் நான் பிரபலமாகி யிருந்தேன்… என்று ஆங்கிலத்தில்
சிலரைப் பற்றிச் சொல்வார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">எழுத்து என்னை ஆள ஆரம்பித்திருந்தது.
தற்போது நூறு புத்தகங்களைத் தாண்டியிருக்கிறேன். திரும்பிப் பார்த்தால் எனக்கே வியப்பு.
நான் இலக்கிய வீதிக்காரன். எனது வம்புகள் அடங்கி விட்டன. பணியுமாம் என்றும் பெருமை,
என்று வள்ளுவர் சொல்லி யிருக்கிறார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">பிறந்த குழந்தைக்கு திருநீறு
பூசி ஆசி வழங்கி என்னை உச்சி முகர்ந்திருக்கிறார் இனியவன். என் வேருக்கு நீரூற்றி வளர்த்தெடுத்தது
தமிழ் உலகம். எனது ஞானகுரு இனியவன் தமது எண்பத்தி ஒன்றாம் வயதில் காலமானார். அவரது
உடல் மருத்துவமனைக்கு தானமாக<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வழங்கப் பட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">எனது முதல் நாவல் ‘நந்தவனத்துப்
பறவைகள்’ சென்னை எஸ்பினனேடு ஒய் எம் சி ஏ அரங்கில் சிறப்பாக வெளியிடப் பட்டது. ஔவை
அவர்கள் தலைமை. இனியவனும் இருந்தார். அப்போது மேடையில் “எனது ஒவ்வொரு வெற்றி அடிக்குப்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பின்னும் இனியவன் இருக்கிறார். இன்னும்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பல வெற்றிகளும் எனக்கு அமையும். காரணம் என்னுடன்
இனியவன் எப்போதும் இருப்பார்” என்று கூறினேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">இனியவன் என்கிற எங்கள் ஆலமரம்
சரிந்து விட்டது. என்றாலும்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வளர்ந்து சிறந்தோங்கி
நின்ற ஆலமரம். அவரது வாழ்க்கையே நமக்கு வழிகாட்டிச் செல்லும். இனியவன் விட்டுச் சென்ற
இலக்கியப் பணிகளைத் தொடர வேண்டும். அதன் ஒரு பகுதியாக அவரது நினைவைப் போற்றும் விதமாக
ஒரு சிறுகதைப் போட்டி அறிவிக்கிறேன். விவரங்களைத் தனியே தெரிவித்திருக்கிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">தமது பிந்தைய காலங்களில்
இனியவன் தொண்டையில் இருந்து குரல் எழும்பாமல் மௌனமாகிப் போனார். எப்போது நான் அவரைப்
போய்ச் சந்தித்தாலும் விவரங்களை, விசாரிப்புகளை எழுதிக் காட்டுவார். சதா எதையாவது சிந்தித்துக்
கொண்டே இருக்கப் பழகிய எழுத்தாள மனது. சாளரங்கள் அடைபட்டுப் போனாப்போல தனிமைக்குள்
தள்ளப் பட்டார் என்று தோன்றுகிறது. சில வருடங்களாகவே அவர் பேசுவதே இல்லை என்று ஆகியிருந்தது.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">என்னைப் போன்ற நூறு எழுத்தாளர்களை
உருவாக்கி யிருக்கிறது இலக்கிய வீதி. இனியவன் போன்றவர்கள் பிறக்கிறார்கள். இறப்பதே
இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">•••<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-91989005457336371072023-04-01T04:24:00.001-07:002023-04-01T04:24:39.247-07:00<p> </p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 4.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">கப்பல்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 4.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVfuStuGnGDlF0uUdBtrwSpuLT3GWRlNwSAO71CrLjdEXtoEB3ozbeG_-TxX1K_6kHY0eaXcRmzB_3lOmowp0Pq5lPxL7rSsy9q3g9rJ4j5wBaTDEp5tHi0aYW81YzJsNrsWpuYPbPJ0ua_CDvL5KDhH8Zt10riXhGd2OpsZv-FbJubnruuWcJ5-g1A/s738/pradip%20choudhry.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="738" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVVfuStuGnGDlF0uUdBtrwSpuLT3GWRlNwSAO71CrLjdEXtoEB3ozbeG_-TxX1K_6kHY0eaXcRmzB_3lOmowp0Pq5lPxL7rSsy9q3g9rJ4j5wBaTDEp5tHi0aYW81YzJsNrsWpuYPbPJ0ua_CDvL5KDhH8Zt10riXhGd2OpsZv-FbJubnruuWcJ5-g1A/s320/pradip%20choudhry.jpg" width="245" /></a></div><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><b style="text-align: left; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">இ</span></b><span style="font-family: "Nirmala UI", "sans-serif"; font-size: 10pt; line-height: 115%; text-align: left; text-indent: 0in;">ரவு பத்து மணியளவில்
வேலை முடிந்து சைக்கிளில் வீடு திரும்புவான் சேது. சற்றே குளிரான தெருக்கள். வண்டி
குப்பையைச் சிந்திக்கொண்டே போனாற்போல வெளிச்சம் இடைவெளி விட்டுலிட்டு சிதறிக் கிடக்கும்.
பெரும்பாலும் அரவம் இராது. அந்த அமைதிக்கு தைரியப்பட்டு பாம்போ, பெருச்சாளியோ தெருவில்
குடுகுடுவென்று ’ஓடும். தனிமை மறக்க எதும் பாட்டு பாடிக்கொண்டே போவான். பாட்டு என்றால்
பாட்டு மாத்திரம் அல்ல. சில சமயம் விசில் கிளம்பும் வாயில் இருந்து. பாட்டைவிட விசில்
என்றால் உற்சாகம் ஒரு அவுன்ஸ் அதிகம்தான்… அந்தக்காலப் படங்களில் பொம்பளையாள் பாட கூட
ஆண் விசிலடிப்பதாக வெல்லாம் பாடல்கள் வந்தன.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஹா ஹா… அன்னிக்கு நம்ம அழகுசுந்தரம்
மாணிக்கவாசகத்தை வழியில் பார்த்திருக்கிறான். இவன், அழகுசுந்தரம், மாணிக்கவாசகம்… எல்லாரும்
பள்ளிக்கூடம் ஒன்றாய்ப் படித்தவர்கள். கழுதை கெட்டா குட்டிச்சுவருன்னு வசனத்துக்குத்
தப்பாமல் நண்பர்கள் பாதிப்பேர் சென்னை ஒதுங்கி விட்டார்கள். கெட்டும் பட்டணம் சேர்,
என்பார்கள். மாணிக்கவாசகத்திடம் அழகுசுந்தரம் உற்சாகமாக “டேய் நம்ம சேது தெரியுமாடா?
சித்திரை வீதி? அவனும் இங்கதான் இருக்கான். சைதாப்பேட்டைல…” என்று சொல்லி யிருக்கிறான்.
“எந்த சேது? தெருவுல பாட்டு பாடிக்கிட்டே போவானே? அவனா?” என்றான் மாணிக்கவாசகம். சேதுவுக்கு
அதை நினைக்க சிரிப்பு வந்தது. சில பேர் சில ஆட்களை டகார்னு அடையாளம் காட்டி விடுகிறார்கள்.
மாணிக்கவாசகத்துக்கு விசில் அடிக்க வராது. ‘‘சொல்லிக் குடுறா,” என்று கூட இவனைக் கேட்டிருக்கிறான்.
வாயைக் குவித்து அவன் ஊத காற்றுதான் வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இராத்திரி ஒத்தையாளாய் வீடுவரை
சைக்கிளை மிதித்தபடி போக இப்படி நினைவுகள் குளிருக்கு இதமாய்த்தான் இருக்கிறது. சேது
உள்பனியன் போடுவது இல்லை. காற்று ஜிலுஜிலுவென்று சட்டைக்குள் அக்குள் வரை சிலிர்க்கும்.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>சேது ரசனைக்காரன். வீட்டிலேயே அவன் சட்டையில்லாமல்
தான் உட்கார்ந்திருப்பான். பெரும்பாலும் சேது வீட்டில் தங்குகிறதே இல்லை. பழக்கமே அப்படி.
நண்பர்கள் கூடத்தான் எப்பவும் சுற்றித் திரிந்தான். அவன் சகாக்கள் எல்லாருக்கும் இப்போது
கல்யாணம் ஆகிவிட்டது. அவன்தான் முப்பது வயதுவரை டேக்கா கொடுத்துவந்து பிறகு, “இன்னும்
தாமதமானால் உனக்கு கல்யாணமே ஆகாதுடா…” என எல்லாரும் பயமுறுத்தி விட்டார்கள்… என்றதில்
கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டான். அதாவது பண்ணிவைத்து விட்டார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கல்யாணம் ஆன பின்னும் அவன்
வீட்டில் தங்கினான் இல்லை. பொதுவாக அப்பா அம்மாவுக்கு, எதிர்பார்ப்பு என்னவென்றால்
ஒரு கால்கட்டு போட்டுவிட்டால் ஆம்பளைகள் வீட்டோடு அடங்கி விடுவார்கள்… என்பதே. சேது
சகாக்களுடன், (மனைவியோடு அல்ல) எதும் சினிமா என்று செகண்ட் ஷோ போய்வந்தான். ஒருவாரம்
விட்டு ஒருவாரம் என அவனுக்கு நைட் ஷிப்ட் வரும். ஞாயிறு தாண்டினால் பகல்டூட்டி. சாயந்தரம்
அலுவலகம் விட்டு சேது நேரே வீடு திரும்பினான் இல்லை. ஞாயிறு மற்றும் விடுமுறை நாட்களில்,
கல்யாணம் ஆன அவன் சகாக்களுக்கு வீட்டு வேலைகள் இருந்தன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தோய்த்த துணிகளை மாடிக்கு
எடுத்துப் போய்க் காயப் போட உதவலாம். பெரிய பிள்ளைக்கு சைக்கிள் கற்றுத்தர என்று குட்டி
சைக்கிள் பின்னாடியே ஓடலாம். குடும்பத்தில் எல்லாருமாகக் கூடத்தில் படுத்தபடி டி.வி
பார்க்கலாம்... எதாவது நகைச்சுவைக் காட்சி எனறால் ஹோவென்று மொத்தத் தெருவும் கொந்தளித்தது.
அவன் சிநேகதர்கள் விடுமுறை என்று எல்லாருமாக வீட்டில் இருந்தார்கள். மத்தியானம் அம்மாக்காரி
எல்லாரையும் ஒன்றாக உட்கார்த்தி வரிசையாய் தட்டு வைத்து சாப்பாடு போட்டாள். வீடே அமர்க்களப்
பட்டது. பெண்கள் என்றால் வெள்ளிக்கிழமை, ஆண்கள் சனிக்கிழமை எண்ணெய் தேய்த்துக் குளித்தார்கள்.
மதியம் சிறு தூக்கம் போட்டார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இதில் எதுவுமே சேதுவுக்குப்
பழக்கம் கிடையாது. கல்யாணம் ஆனதே தவிர அவனுக்குக் குழந்தை பிறக்கவில்லை. கம்பெனி இல்லாத
விடுப்பு தினங்கள் சேதுவைத் திணறடித்தன. கூட பேச ஆளில்லாமல், ஆள் கிடைக்காமல் அந்நாட்களில்
தவித்துப் போனான். தவிரவும் அது என்னவோ பெண்களை விட ஆண்களிடம் அவனுக்கு உறவாட சகஜமாய்
இருந்தது.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“சேது இருக்கானா?” என்று
வீட்டு வாசலில் வந்து நின்றான் அழகுசுந்தரம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“இல்லையே. அவரு உங்களைத்
தேடித்தான் போனாருன்னு நான் நினைச்சேன்…” என்றாள் சித்ரகலா. சேதுவின் சம்சாரம். அவள்
அதைச் சொல்லும்போது சிறிது சிரித்திருக்கலாம் என்று தோன்றியது.. தன்னைவிட சேதுவுக்கு
சிநேகிதர்கள் முக்கியமாய்ப் போய்விட்டது, என அவளுக்கு விசனம் இருந்தது. தவிரவும் அன்னிக்கு
ஒருநாள் அவளும் சேதுவும் வெளியூர் போய்விட்டு பஸ்சில் இருந்து இறங்கி வீடு வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.
வரும் வழியிலேயே சேது அழகுசுந்தரத்தைப் பார்த்து விட்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அப்படியே தெருவில் நின்று
ரெண்டு வார்த்தை பேசினான் சேது. பிறகு சித்ரகலாவைப் பார்த்து, “நீ வீட்டுக்குப் போ.
நான் இவன்கூட பேசிட்டு வரேன்” என்று அவளைத் தனியே வீடுவரை அனுப்பி விட்டான்... சித்ரகலாவுக்கு
முகமே மாறிவிட்டது. திடீரென்று அவன் தன்னை வெட்டி விட்டாப்போல இருந்தது அவளுக்கு. பல்கடித்த
ஆத்திரத்துடன் திங்கு திங்கென்று வீட்டைப் பார்க்கப் போனாள் அவள். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>இப்படி ஆட்கள் ஏன் கல்யாணம் பண்ணிக்கொள்ள வேண்டும்…
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பண்ணிக்கொண்டு எங்க உயிரை எடுக்க வேண்டும்…
என அவள் அலுத்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“என்ன சேது? திடீர்னு அவளை
மாத்திரம் அனுப்பி வெச்சிட்டே?” என்றான் அழகுசுந்தரம். அவனுக்கே சேது செய்த காரியம்
பொறுக்கவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஏன்?”’ என்றான் சேது. “அவளுக்கு
வீட்டுக்கு வழி தெரியுண்டா” என்றான் புன்னகையுடன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“உனக்குதான்…” என்று சிரித்தான்
அழகுசுந்தரம். “உனக்குதான் வீட்டுக்கு வழியே தெரியறது இல்லை…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">போதாக்குறைக்கு சித்ரகலாவை
வழியில் பார்த்த பெண் ஒருத்தி “என்னக்கா தனியா வரே?” என்று வேறு கேள்வி கேட்டாள். ஊரில்
பாதிப் பெண்களுக்கு அடுத்தவீட்டுப் பிரச்னை சட்டென்று புரிபட்டு விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எதும் அவசரம் என்றால் உடனே
அவனை சந்திக்க முடியாதிருந்தது. எங்க போனான், யார் வீட்டில் இருக்கிறான் என்றே சொல்வதற்கு
இல்லை. கல்யாணம் ஆனால் இப்படி ஆண்கள் குடும்ப வழிக்கு வந்து விடுவார்கள் என்று சொல்லி
இவர்களுக்குக் கல்யாணம பண்ணி வைத்தாகிறது. கல்யாணம் ஆகியும் சேது விட்டில் அடைகிறான்
இல்லை. ஒருநாள் சேதுவின் அம்மாவிடம் இதைப் பற்றி சாவகாசமாக சித்ரகலா பேச்செடுத்தபோது
அவன்அம்மா சிறு சிரிப்புடன் சொன்னாள். “எல்லாம் ஒரு ’குழந்தைன்னு வந்துட்டா சரியாயிரும்..”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சித்ரகலாவுக்கு திக்கென்றது.
மாமியார் இடக்காய் எதுவும் பேசுகிறாளோ என்று தோன்றியது. ஒருபக்கம் இவர்கள் கால காலமாக
எந்தப் பிரச்னையிலும் தாங்கள் முகங் கொடுக்காமல் தள்ளிக்கொண்டு போகிறார்கள். இதில்
சித்ரகலாவின் மன உளைச்சலை அவர்கள் கண்டுகொள்வதே இல்லை, என்பது. இன்னொரு பக்கம். கல்யாணமாகி
ரெண்டு ரெண்டரை வருஷம் ஆகப் போகிறது. இன்னும் உனக்குக் குழந்தை இல்லை என்பதை அப்படியே
சொல்லிக் காட்டுகிறாளோ என்றும் உள்ளே யோசனை வந்தது. இங்கே எல்லாவற்றுக்கும் பெண்மீது
பழி போடுவது பிள்ளையைப் பெற்றவர்களுக்கு வாடிக்கையான போக்காக இருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சேதுவுக்கு இன்னும் அந்த
விளையாட்டுத்தனம் குறையவே இல்லை. தெருவில் பையன்கள் கில்லியோ கிரிக்கெட்டோ ஆடினால்
கண்மின்னப் பார்க்கிறான். வீட்டுவேலை எதுவும் சொன்னால் அசிரத்தையாகச் செய்கிறான். கடைக்கு
அனுப்பினால் சொல்லிவிட்ட பத்து சாமானில் ஒன்று இரண்டு மறந்து போகிறது. எதிலும் அத்தனை
கவனக் குவிப்புடன் அவன் ஈடுபடுவது இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">உலகம் தன்னைப் போல இயங்குகிறது.
அது அப்படித்தான் இயங்கும். இதில் வாழ்வனுபவம் தவிர உனது பங்களிப்பு என்ன? எதுவும்
இல்லை… என அவன் நினைக்கிறானா? மனிதன் என்றால் பொறுப்பு வேண்டாமா? ஒரு சுய கட்டுப்பாடு
இருக்க வேண்டாமா? எதிலும் தானாக இயங்க ஒரு தன்முனைப்பு வேண்டாமா? எதிலும் பட்டுக் கொள்ளாமலேயே
இப்படி சித்தம் போக்கு, சிவம் போக்கு, என்று இருப்பதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="display: none; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-hide: all;">ழ்</span><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இன்னும்
அவன் மாறவே இல்லை. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பெற்றோரும் அவனை எடுத்துச்
சொல்லி வளர்த்ததாகத தெரியவில்லை. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வெளிய போனால்
சேது எப்போது வீடு திரும்புவான், இராச் சாப்பாட்டுக்கு வருவானா தெரியாது. அவனுக்கே
அது தெரியாது. பசித்தால் வீடு வருவானாய் இருக்கும். இராத்திரி ஒருமணி ஒண்ணரை மணிக்கு
வந்து கதவைத் தட்டுவான். செகண்ட் ஷோ. அவள் இராத்திரி சாப்பிடாமல் அவன் வர என்று காத்திருந்துவிட்டு
இரவு நேரம் கழித்து சாப்பிட்டிருப்பாள். அவனிடம் சொன்னால், “எனக்காக நீ ஏன் காத்திருந்தே?”
என்று கேட்பவனை என்ன செய்வது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">மனைவியோட ஆசை என்ன? அதில்
நாலில ஒண்ணாவது அவன் நிறைவேற்றி வைக்க வேண்டாமா? இராத்திரி இரண்டாம் ஆட்டம் சினிமா
போகிறான். ஒருநாள் கூட அவளை, வரியா?... என்று கூப்பிட்டது இல்லை. இத்தனைக்கும் அவன்
நண்பர்கள் கூடப் போகிறான். அவர்களில் சிலர் தங்கள் மனைவியை அழைத்துப் போனதாக அவள் கேள்விப்
பட்டாள். சைக்கிளில் டபுள்ஸ் அடிக்க யோசிக்கிறானா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ரேடியோவில் பாட்டு எதுவும்
கேட்டால் அவன் கண்கள் விரிந்தன. இரண்டாவது வரியைக் கூடவே பாடக்கூட செய்தான். அவளிடம்
“படத்துல இந்த சீன் ரொம்ப நல்லா இருக்கும்” என்றும் பேசுவான். நாலு பக்க அளவில் சினிமா
பாட்டுப் புத்தகங்கள் நிறைய வைத்திருந்தான். அதில் இரண்டாம் பக்கம் கதைச் சுருக்கம்.
ஒரு பக்கத்தில் அடங்கியவரை கதை எழுதி, மீதியை வெண்திரையில் காண்க, என்பார்கள். இயக்குநர்
பீம்சிங் சிவாஜியை வைத்து ‘பா’வன்னால ஆரம்பிக்கிற படங்களா எடுத்தாரு தெரியுமா?... என்று
எதோ பொக்கிஷத்தைக் கைமாற்றுவது போலப் பேசினான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அதேபோல, நீ - ஒரே எழுத்தில்
ஒரு படம். அடுத்து நான், என இரண்டு எழுத்தில் ஒரு படம். மூன்றெழுத்து, என அடுத்த படம்.
நான்கு கில்லாடிகள், இந்த வரிசையில் ராமண்ணாவின் நான்காவது படம். இப்படி விவரங்கள்
அவளுக்கும் சொல்லத் தெரியும். இதுனால என்ன பிரயோசனம்?... என நினைத்துக் கொண்டாள்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">குழந்தை இல்லை. அப்படி எதுவும்
பிறந்திருந்தாலும் அது முகத்தைப் பார்த்தபடி பொழுது போகும். சிரிப்போ அழுகையோ அதனோடு
சேர்ந்து காலம் ஓடும். மாமனார் மாமியார் இந்த சனியன்கள், சேதுவப் பத்திக் கவலை காட்டாதவர்கள்,
அவளுக்குக் குழந்தை இல்லை என்பதை நினைத்து நொடித்துக் கொள்வதைப் பார்க்க அவளுக்கு எரிச்சல்
வந்தது. <span style="display: none; mso-hide: all;">ழிழிரீ<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சேதுவோ அப்பா அம்மா பற்றி,
இவளைப் பற்றி, ஏன் தன்னைப் பற்றியே அவன் கவலைப் பட்டான் இல்லை. மரம் வெச்சவன் தண்ணி
ஊத்துவான்.. என்ன சித்தாந்தம் இது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சிலாட்கள் மத்தவங்க விஷயத்தில்
எப்படியோ, தன் காரியம் சாதித்துக் கொள்வதில் சாமர்த்தியமா இருப்பான். கோவிலில் விடல்
போட்டால் கூட்டத்தில் புகுந்து புறப்பட்டு கை நிறைய சிதறு தேங்காய் பொறுக்கி வருவான்.
சேதுவுக்கு அந்தமாதிரி சுயநலமும் இல்லை. இப்படியாட்களை வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்வது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இதில் எப்ப பாரு மத்தாட்களையிட்டு
அலட்சியம், கேலி, கிண்டல் என்று தரையில் கால் பாவாத வாழ்க்கை. விளையாட்டு என்று எதாவது
பேசி மத்தவர்கள் அதை விளையாட்டாய் எடுத்துக் கொள்ளாமல் சண்டை கூட வந்திருக்கிறது. பக்கத்து
எதிர் வீட்டுக்காரனுடன் தகராறு, பேச்சு வார்த்தை இல்லை… என முறுக்கிக் கொள்கிறான்.
தெரிந்த நண்பர்களிடமே வாக்குவாதமாகி ஒருவாரம் பத்துநாள் யாருமே அவன் வீட்டுப்பக்கம்
வரவே மாட்டார்கள். பிறகு எப்படி சமாதானம் ஆவார்கள் தெரியாது. சேதுவால் இருக்க முடியாது,
என்று தோன்றியது. திரும்ப நண்பர்கள் வந்துபோக ஆரம்பிப்பார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">வீட்டில், நண்பர்களிடத்தில்
இப்படி அசட்டுத்தனமும் முரட்டுத்தனமுமாக வீம்புடன் நடந்து கொள்கிற பழக்கம் அவனுக்கு
அலுவலகத்திலும் தொடர்ந்தது. எந்த இடத்திலும் ஒரு வருடத்துக்கு மேல் அவன் வேலையில் தங்குவதே
இல்லை. எதாவது பிரச்னையை இழுத்துக்கொண்டு வந்து சேர்வான். அத்தோடு அந்த வேலை போய்விடும்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“அட அங்க மனுசன் வேலை பார்ப்பானா?” என்பான். “வேலையை
விட்டுட்டீங்களா?”.என்று கேட்பாள் அவள் பயத்துடன். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">முதலாளி மூஞ்சியப் பாத்திருக்கியா?...
என தன் முகத்தை மாற்றி வைத்துக்கொண்டு காட்டுவான். கூட வேலை பார்க்கும் யாரையாவது கிண்டல்
செய்து அவனை அல்லது அவளை மாதிரியே பேசுவது, அதே நடை நடந்து காட்டுவது, அதேபோல நடித்துக்
காட்டுவது. கூட இருந்து சிரிக்கிற நாலு பேர் அவனைப் பற்றிப் போட்டுக் கொடுத்தார்கள்.
பிறகென்ன, சண்டை சச்சரவு பிரிவு… என்று கண்ணிகள் துண்டிக்கப் பட்டன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">நம்மாளுக்கும் அறிவு வரவே
யில்லை. அதையும் சொல்ல வேண்டும். சினிமாக்களில் கவுண்டமணி செந்திலை நக்கலடிப்பதைப்
பார்த்துப் பார்த்து சேது தினவெடுத்துத் திரிந்தாற் போல இருந்தது. இதில் ஆக மோசமான
விஷயம், அவனே இப்படி தருணங்களில், அவனை மற்றவர்கள் கிண்டலடிக்கிறாப்போல ஆகி இவன் <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>நடுவில் மாட்டிக் கொள்ள நேர்ந்து விடுவதும் உண்டு.
அசட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தபடி அங்கேயிருந்து நழுவப் பார்த்தாலும் விட மாட்டார்கள் <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஆசை இருக்கு தாசில் பண்ண.
அதிர்ஷ்டம் இருக்கு கழுதை மேய்க்க,.. ம்பாங்கடே. அது உனக்கு துப்புரவாப் பொருந்தும்,
என்பார்கள். சித்ரகலாவே பொறுக்க முடியாத தருணங்களில், “உங்க சிநேகித வட்டத்தில் பாருங்க.
உங்களைத் தவிர யாராவது இப்பிடி கோவில்காளையாட்டம் திரியறாங்களா?” என்பாள் வருத்தமாக.
அதெல்லாம் அவன் மண்டையில் ஏறவே இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">வேலையை விட்டு விட்டால் கூட
அடுத்த இரண்டு நாள் அவன் வேலையை விட்டதே வீட்டில் தெரியாது. அவன் பாட்டுக்கு வெளியே
இறங்கி எங்காவது போய்விடுவான். சரி வேறு வேலை தேடுகிறானா, என்றால் கூட பரவாயில்லை.
நண்பர்கள் யாரையாவது தேடித் திரிவான். கைமாத்தாக ஐம்பது நூறு வாங்கிக் கொண்டபடி பஸ்சேறி
வெளியூர் போய் சினிமா பார்ப்பான். அவன் கவலைப் பட்டானா என்றே தெரியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இரண்டு மூணு நாள் கழித்து
தெரியவரும், அவன் வேலையை விட்டு விட்டான் என்று. அதைப்பற்றி பெற்றவர்களும் அக்கறை காட்டாத
போது அவளுக்கு ஆயாசமாய் இருந்தது. இதுல இவனை நம்பி ஒரு பிள்ளையக் கிள்ளையப் பெத்துட்டாலும்…
நல்லவேளை. அவளுக்குக் குழந்தை பிறக்கவில்லை. கெட்ட காலத்தில் ஒரு நல்ல காலம்னா மாதிரி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அந்த மாணிக்கவாசகம்… இப்போது
நல்ல நிலைமையில இருக்கிறான் என்று கேள்விப்பட்டாள் சித்ரகலா. நம்ம மாப்பிள்ளை அப்ப
எதோ வேலை பார்த்து அதை விட்டு வந்த நேரம். அவனுடன் சகாக்கள் வந்து உட்கார்ந்து பேசிக்
கொண்டிருந்தார்கள். வேலை இல்லை, என்கிற பிரக்ஞையே இல்லாமல் அவன் அவர்களுடன் சிரித்துப்
பேசிக் கொண்டிருந்தான். பேச்சு தற்செயலாக மாணிக்கவாசகம் பற்றி வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஏல அந்தக் காலத்தில் அவனை
நீ என்ன பாடு படுத்தியிருக்கே?” என்று ருத்ரமூர்த்தி சொல்ல எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள்.
“எறிபந்து ஆட்டத்தில் அவன்தான் எப்பவும் நடுவில் மாட்டிக்குவான்.” அடுத்தவன் உடனே
“அவன் வயிறு பெருத்து அப்பவே அவனுக்குத் தொப்பை உண்டு…” என்று சொல்ல, நம்மாள் சேது
உடனே, “ஆமாமா. நான்தான் அவனைக் கிண்டலடிப்பேன். எலேய், பிள்ளையார் சதுர்த்திக்குக்
கோவில் பக்கம் போயிறாதே. யார் பிள்ளையார்னு தெரியாமல் போயிரும்… அப்டிம்பேன்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அத்தனை பெரிய அறிவாளிதான்
இத்தனை பெருமை பேசிக்கிட்டு வேலை இல்லாம உட்கார்ந்து சீட்டு விளையாடிக்கிட்டு இருக்கு…
என நினைத்துக் கொண்டாள் சித்ரகலா. வேலை போய்விட்டது தெரிந்ததும் “இப்ப என்னங்க பண்றது”
என்று அவனைக் கவலையாய்க் கேட்டாள். “என்ன பண்றதுன்னா? நீ வேற வேலை வாங்கித் தரப் போறியா?”
என்று அவளையே கேட்டான். “எல்லாம் நாங்க பாத்துக்கறோம்…” என்று ஆம்பளைப் பேச்சு பேசுகிறான்.
இங்க வந்து என்னை எகிறத் தெரியும் அவனுக்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அந்த அழகுசுந்தரம் அடுத்த
முறை தேடி வந்தபோது சேது வீட்டில் இல்லை. அதுகூட நல்லதுதான். சேது இல்லை என்று தெரிந்ததும்
சரி என்று கிளம்ப யத்தனித்தான் அழகுசுந்தரம். அவனிடம் எதோ<span style="display: none; mso-hide: all;">ழழ</span> பேச விரும்பினாற் போல தயங்கி நிற்கிற சித்ரகலாவைப் பார்த்துப்
புன்னகை செய்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அண்ணா…” என்று கவலையுடன்
ஆரம்பித்தாள் சித்ரகலா. அவளே முன்வந்து பேச ஆரம்பித்தது அவனுக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது.
தலையாட்டியபடியே நின்றான் அழகுசுந்தரம். “வீட்டைப் பத்தி கொஞ்சங்கூட கவலையே இல்லாம
இருக்காருண்ணா இவரு…” என்றாள் சித்ரகலா. இதையெல்லாம் இவனிடம் பேசி விவாதிக்கும்படி
நிலைமை வந்துவிட்டதே என்ற வெட்கமும் சிறுமையும் வந்திருந்தது அவளிடம். அவளோடு அவள்குடும்ப
விஷயம் பேசுவதைப் பற்றி அவனுக்கும் சங்கடமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அவன் சின்ன வயசுல இருந்தே
அப்படித்தாம்மா. எந்த வேலையிலயும் முழு ஈடுபாடா இறங்க மாட்டான். பாதில பாதில அவனுக்கு
அதுல சுவாரஸ்யம் போயிரும்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“நான் வந்து இங்க மாட்டிக்கிட்டாப்ல
ஆயிட்டது…” என அவள் புன்னகைத்தாள். என்றாலும் அவள் உள்ளுக்குள் அழுகிறாள் என்பதை அவனால்
புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. இதற்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று திகைப்பாகி விட்டது. நண்பனின்
மனைவி. நாலு வார்த்தை ஆறுதலாய் அவன் சொல்ல வேண்டும் என அவள் எதிர்பார்க்கிறாளா தெரியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அடுத்த வேலைக்குப் போகாம
இப்பிடியே உட்கார்ந்திருந்தா வேலைக்காகுமா? நீங்கல்லாம் எதாவது சொன்னா நல்லது.. உங்களைக்
குறை சொல்றதா தயவுசெஞ்சி நினைக்கக் கூடாது…” எனும்போது, எனக்கு யார் இருக்கா, என்கிற
ஆதங்கம் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“நான் சொன்னா, “எல்லாம் எனக்குத்
தெரியும்டி” அப்பிடின்னு மேலடி அடிச்சாறது.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“நாங்க சொல்லாம இருக்கம்னு
நினைக்க வேண்டாம்…” என அவன் புன்னகைத்தான். “யார் அறிவுரை சொன்னாலும் அவனுக்குப் பிடிக்காது.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அப்டின்னா எப்பிடிண்ணா,சொந்தமாத்
தெரியணும். இல்லாட்டி சொன்னதைக் கேக்கணும்…” என்று சொல்லும்போது சிறிது கோபமும் ஆக்ரோஷமும்
வந்தது அவளுக்கு. அடுத்து என்ன பேசுவது என்று அவனுக்குத் தெரியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“எனக்கு அப்புறம் கல்யாணம்
ஆகி என் தங்கை சந்திரிகா முழுகாம இருக்கா. பக்கத்தூர்தான். பன்னெண்டு ரூவா பஸ் சார்ஜ்.
கேள்விப்பட்ட அளவுக்கு அவளை ஒரு எட்டு போய்ப் பார்த்துட்டு வந்தா நல்லது. கைல பத்து
காசு கிடையாது…” என்றாள். அவள் உடல் சிறிது சுருங்கினாற் போல இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“பணம் கிணம் எதும் வேணுமா?”
என்று கேட்டான் அவசரமாக. அதுவரை அவள் அவனிடம் உதவி என்றோ, பணமோ கேட்டதே இல்லை. அவள்
அவனிடம் பேசியதே இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“இருக்கட்டும்…” என்று பளபளத்த
கண்ணை முந்தானையில் துடைத்துக் கொண்டாள். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“அண்ணா, நீங்க அவர்கிட்ட வீட்டு நிலைமைய எடுத்துச்
சொல்லாம இருக்க மாட்டீங்க. எனக்குத் தெரியும்…” என நிறுத்தினாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">‘‘எங்க ஆபிஸ்லயே வந்து சேது
வேலை பாத்தாப்ல…”<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>என்றான் அழகுசுந்தரம். “நான்தான்
ஏற்பாடு பண்ணியது…” அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஆமாம்” என்றாள் சித்ரகலா
தலையாட்டியபடி. “ஆனா அங்கையும் கூட தங்கலியே?” என சித்ரகலா அவளும் புன்னகை செய்தாள்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">‘‘சரி… இப்ப என்ன பண்ணலாம்?”
என்று அவள் முகத்தைப் பார்த்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“இத்தன்னாள் இல்லாம இப்பதான்
உங்க பழைய சிநேகிதர் அறிமுகம் ஆயிருக்காரு இல்லியா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“யாரு?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“மாணிக்கவாசகம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அவனா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அதான்… அவருகிட்ட நீங்க
பழைய நண்பர்கள் திரும்ப சந்திக்கிற மாதிரி போய்ப் பார்த்தா என்ன?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஓ” என்றான். “செய்யலாம்.
ஆனா அவன் ரொம்பப் பெரிய இடம். எங்கியோ போயிட்டான் இப்ப. அவன் கீழ பத்து ஐந்நூறு பேர்
வேலை செய்யறாங்க.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அப்பன்னா இவருக்கு எதும்
வாய்ப்பு கிடைக்காமலா போகும்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“முதல் விஷயம், மாணிக்கவாசகத்துக்
கிட்ட வேலைன்னு கேட்டுப் போறதா நாமப் பேச்செடுத்தாலே சேது வர மாட்டான்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அவள் அவனையே பார்த்தாள்.
அவன் தொடர்ந்து பேசினான். “அட அவன் என்கூட ஓடியாடி விளையாடினவன்டா. அவனுக்குக் கீழ
நான்… எப்பிடி வேலை செய்ய முடியும்பான்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அவரால யாருக்குக் கீழயும்
வேலைசெய்ய முடியாதுண்ணா…” என்றாள் அவள் சிரிக்காமல். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அப்ப இங்கமட்டும் எப்பிடி
அவன் ஒத்துப் போவான்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அவள் அவனையே பார்த்தாள்.
“அவரை எப்படியாவது நீங்கதான் மாணிக்கவாசகத்து கிட்ட அழைச்சிக்கிட்டுப் போவணும் அணணா.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“நானா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“உங்களாலதான் முடியும்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அவன் அவளை ஆச்ச்ர்யத்துடன்
பார்த்தான். ‘‘எல்லாருமா பழைய சிநேகிதனைப் போய்ப் பார்க்கிறதாப் போங்க. வேலை கேட்கப்
போறதா இவராண்ட சொல்ல வேண்டாம்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அவன் தலையாட்டினான். முதன்
முதலாக இவளிடம் இத்தனை பேசியதே அதிகம் என்று இருந்தது. அவளது வேண்டுகோளை அவனால் மறுக்க
முடியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அழகுசுந்தரத்துக்கு வீடு
வரும்வரை, சித்ரகலா தைரியமாய் முன்வந்து அத்தனை பேசியதே நினைவில் சுற்றிச் சுற்றி வந்தது.
நல்லவேளை அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது சேது வீடு திரும்பவில்லை. “என்னடி பஞ்சாயத்துக்கு
ஆள் சேக்கறியா?” <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>என்கிற மாதிரி முரட்டுத்தனமாய்
எகிறி யிருப்பான். இவன்பக்கமாய்த் திரும்பி, “என்னடா என்னைப் பத்தி என்ன சொன்னா? வீட்ல
எழவு விழுந்தாப் போல புலம்பினாளா?...” என்று கேட்பான். “இதுநாள்வரை நான் வீட்டுக்குள்ள
கேவலப் பட்டேன். ஆச்சி. இப்ப வெளிய வரை என் பேரு கேவலப் பட்டாச்சி…” என்பான். அவள்
முகத்தைப் பார்ப்பதா? இவனுக்கு பதில் சொல்வதா, என்றே அவன் திகைக்க வேண்டியதாகி விடும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ச். அதென்னவோ அவனது நண்பர்
வட்டத்தில் சேது மட்டும் துண்டு துக்கிரியாகிப் போனான். வெறும் வாய்ச் சவடாலும், வெட்டி
பந்தாவும், அசட்டு தெனாவெட்டுமாகவே இருந்தான். பள்ளிக்கூடக் காலத்தில் இருந்தே அப்படித்தான்.
அந்த மாணிக்கவாசகத்தை என்னவெல்லாம் கிண்டல் அடித்திருக்கிறான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">மாணிக்கவாசகத்துக்கு இடது
கண் சற்று மாறுகண்ணாக இருக்கும். அவன் எங்கயோ பார்த்துச் சிரித்தால் நம்மைப் பார்த்துச்
சிரிக்கிற மாதிரி இருக்கும். நம்மைப் பார்த்து அவன் சிரித்தால் வேறெங்கோ பார்த்து அவன்
சிரிக்கிற மாதிரி நமக்குத் தெரியும். ‘‘என்னடா இவன் மட்டும் தனியா சிரிச்சிக்கிட்டு
இருக்கான்…” என்பான் சேது. “ரெணடு பொண்ணுக போயிட்டிருந்தா இவன் யாரை சைட் அடிக்கிறான்னே
கண்டுபிடிக்க முடியாதுடா…” என்பான் சேது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தெருவில் சாயங்காலங்களில்
எறிபந்து விளையாடுவார்கள். எப்பவும் அதில் நடுவே எறி வாங்க என்று மாணிக்கவாசகம்தான்
மாட்டிக் கொள்வான். சில சமயம் எறிகள் உக்கிரமாகி அவனுக்கு அழுகை வரும். அவன் அழுவதில்
சேது உற்சாகப் படுவான். பாதியில் விளையாட்டை விட்டு வெளியேற முடியாது. “பயந்தாங்குளி”
என்று கத்துவார்கள். “பொட்டை” என்று கூச்சல் போடுவார்கள். கடைசியில் மாணிக்கவாசகத்தின்
அம்மா வந்து ஒரு கத்து கத்தி எல்லாரையும் விரட்டி விட்டுவிட்டு அவள் அவள்பங்குக்கு
ரெண்டு அடி போட்டு அவனை இழுத்துப் போவாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அப்போதும் கூட நண்பர்களைப்
பற்றி அவன் குறை சொன்னதே இல்லை. எப்பவும் சேதுவிடம் அவன் பிரியமாகவே இருந்தான். எங்களுக்கெல்லாம்
அது ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. பாடங்கள் ஓரளவு நன்றாகவே படித்தான். எங்களுக்குப் புரியாத
கணக்குகளைக் கூட அவன் சரியாகப் போட்டான். பெரும்பாலும் அவனது கணக்கு நோட்டைப் பார்த்துத்தான்
நாங்கள் எழுதிக் கொண்டோம். எக்ஸ் என்றும் ஒய் என்றும் அல்ஜிப்ரா அவனுக்குப் பிடித்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">பத்து பன்னிரண்டு வருடங்களுக்குப்
பிறகு அவனைத் திரும்பப் பார்த்தபோது அழகுசுந்தரத்துக்கு அவனை அடையாளம் தெரியவில்லை.
ஒரு சிக்னலில் அவனது பஜாஜ் பல்ஸர் பக்கத்தில் வந்து நின்றது ஒரு பலினோ கார். கார்க்
கணணாடி இறக்கிவிடப் பட உள்ளே யிருந்த நபர் ஆட்டோகூல் கண்ணாடி அணிந்திருந்தார். “ஹலோ?
நீங்க… அழகு…” எனத் தயங்கினார். “நீங்க இல்ல. நீ. ஆமாம நான் அழகுசுந்தரம்தான்” என்றான்.
அவனுக்கு மாணிக்கவாசகத்தை அடையாளம் தெரியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சிக்னல் கடந்து அடுத்த சந்தில்
திரும்பி நின்றது கார். கீழே இறங்கிய நபர் டை கட்டி யிருந்தார். காரை ஓட்டிவந்த டிரைவரே
சீருடையில் இருந்தான். “நாங்க இல்ல. நான். நான் மாணிக்கவாசகம்” என்கிறவனைப் பார்க்கவே
மனம் பொங்கியது. ‘‘அடடா வாட் எ சர்ப்ரைஸ். இங்கதான் இருக்கீங்களா? இருக்கியா?” என்று…
கை கொடுக்கத் தயக்கமாய் இருந்தது. அந்தக் கையைப் பற்றிக் குலுக்கினான் மாணிக்கவாசகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அவனிடம் நிறையப் பேச வேண்டும்
போல இருந்தது. எங்காவது அவசரமாய்ப் போகிறானா தெரியவில்லை., அவன் அலுவலகம் முடிந்து
வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தான். மாணிக்கவாசகம் தன் பர்சில் இருந்து விசிட்டிங் கார்டை
எடுத்து நீட்டினான். “இதான் என் கம்பெனி. எப்ப வேணுன்னாலும் ஒரு கால் பண்ணிட்டு வா”
என்றபடி, “இன்னும் நம்ம செட்ல யார் யார் சென்னைவாசியா இருக்கீங்க?” என்று கேட்டான்
கார்க் கதவைத் திறந்துகொண்டே. “சேது…” என்னுமுன் அந்த அடையாளம் சொன்னான். பிறகு சிரித்தபடி
“ஐயோ அவன்கிட்ட எத்தனை எறி வாங்கியிருக்கேன்…” என்று சிரித்தான். “இப்ப நினைச்சாலும்
வலிக்குது…” என்றபடி காருக்குள் உட்கார்ந்து கொண்டான். “அவசரமாப் போறேன். இல்லாட்டி
எதாவது சாப்பிட்டிருக்கலாம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஐய அதனாலென்ன?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ரைட். போன்…” என்றபடி மாணிக்கவாசகம்
தலையாட்ட கார் திரும்பப் புறப்பட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சித்ரகலாவுடன் பேசிய அடுத்த
நாள் சேதுவைப் பார்த்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது உள்ளே அவர்கள் பேசுவதை உன்னிப்பாக
சித்ரகலா கேட்டுக் கொண்டிருப்பாள் என உணர்ந்துகொண்டே இருந்தான். ‘‘நாம ஃப்ரெண்ட்ஸ்
எல்லாருமா ஒரு தடவை போயி மாணிக்கவாசகத்தைப் பார்த்துட்டு வரணும்டா…” என ஆரம்பித்தான்.
அதில் சேது ஆர்வம் காட்டவில்லை. வேலை இல்லாத நிலையில் அவன் இப்போது வர தயங்குவான் என்றே
அழகுசுந்தரமும் எதிர்பார்த்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“நீ அவனை நடுவுல மாட்டிவெச்சி
எறிபந்தால அடி நச்செடுத்த இல்ல… அதை அவன் மறக்கலடா…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அது ஒரு காலம்” என்று சிரித்தான்
சேது. அவன் பேசியதை உள்ளே யிருந்து சித்ரகலா கேட்டிருப்பாள் என்றுதான் தெரிந்தது. உள்ளே
சிறு அசைவுகள் காட்டின.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">திரும்பத் திரும்ப தவிர்த்துக்
கொண்டே யிருந்தான் சேது. எப்படியும் வேலை… அதுவும் அவனுக்கு என்றால் கண்டிப்பாக முகம்
சுளித்து எழுந்து கொள்வான் என்று இருந்தது. எப்படியோ அவனை சம்மதிக்க வைத்தான் அழகுசுந்தரம்.
அவர்கள் செட் இன்னொரு நண்பன் மகாதேவனுடன் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வந்ததாகவும், அப்போது
மாணிக்கவாசகம் சேது பற்றிக் கேட்டதாகவும் சொன்னதும் சேது அவனும் அடுத்த முறை போகும்போது
கூட வருவததாக ஒத்துக் கொண்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கிராதி கேட்டுடன் பெரிய தொழிற்சாலை
அது. சேதுவே வாயைப் பிளந்தான் அந்த வளாகத்தைப் பார்த்து. எப்படியும் இவனுக்கு இங்கே
ஒருவேலை பார்த்துச் சொல்லிவிட முடிந்தால் நல்லது. மாணிக்கவாசகம் தன்மையான ஆள்தான்.
ஆனால் இவன், சேதுதான் வீண் முறுக்கு முறுக்கிக் கொள்வானோ என்று இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அடுத்தமுறை சித்ரகலாவிடம்
பேசும்போது சிறிது தயக்கமாய் இருந்தது. இருந்தாலும் பேசினான். “நான் சேதுவைக் கூட்டிட்டுப்
போறேன். ஆனா அவனுக்காக நண்பன்கிட்டியே வேலை கேட்கிறதை அவன் அவமானமாத்தான் பேசுவான்…”
என்றான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அப்ப என்ன பணறது அண்ணா.
இதுக்கு முடிவுதான் என்ன?” என்று கேட்டாள் சித்ரகலா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">வாசலில் செக்யூரிட்டி கூண்டுக்குள்
இருந்து அவர்கள் வந்திருக்கும் தகவல் சொன்னான். உடனே உள்ளே அனுப்பச் சொல்லி அழைப்பு
வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“வாடா எறிபந்து மாஸ்டர்…”
என சேதுவை எழுந்து வந்து அணைத்துக் கொண்டான். “இப்ப என்ன பண்றே?” என்று கேட்டான் மாணிக்கவாசகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தான் வேலை எதிலும் இல்லை,
என்று சொல்லாமல், பழைய கம்பெனி பெயரையே சொன்னான் சேது. இதை அழகுசுந்தரம் எதிர்பார்த்திருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“பரவால்ல மாணிக்கம். எங்கள்ல
நீதான் டாப்பா முன்னுக்கு வந்திருக்கே” என மனசாரப் பாராட்டினான் சேது. “நாங்க உன்னை
எத்தனை நக்கல் அடிச்சிருக்கோம். கேலி கிண்டல் பண்ணி யிருக்கோம். கடைசில ஜெயிச்சது நீதான்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஹா ஹா” என்று சிரித்தான்
மாணிக்கவாசகம். “கப்பல் பத்தி ஒரு வசனம் சொல்வாங்க… கரைலயே நின்னுட்டிருந்தா கப்பல்
பாதுகாப்பாதான் இருக்கும். ஆனால் கப்பல் செய்யப் பட்டது அதற்காக அல்ல. அதன் வேலையே
கடலில் ஆபத்தான, சிக்கலான பயணங்களை மேற்கொள்வதுதான்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அவன் பதில் சேதுவுக்கானது
என்று நான் உணர்ந்து கொண்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எல்லாருக்கும் காபி வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அப்பறம்? வேற என்ன விஷயம்
நாட்டுல?” என்று கேட்டான் மாணிக்கவாசகம். நான் பேச வேண்டிய நேரம் இது, என உணர்ந்தேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஒரு வேலை விஷயமா…” என்று
நான் ஆரம்பிக்கும்போதே சேதுவிடம் ஒரு விரைப்பு தெரிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“உன் கம்பெனில ஐந்நூறு பேர்
கிட்டவேலை செய்யறாங்க. நீ நினைச்சால்….” என்னுமுன் சேது எழுந்து வெளியே போனான். “நில்லு
சேது” என்றேன் நான். பின் மாணிக்கவாசகத்திடம் பேசினேன். “சேதுவோட மனைவி சித்ரகலா…”
என்றபோது வெளியே போக இருந்த சேது நின்று, திரும்பிப் பார்த்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“டிகிரி வரை படிச்சிருக்காங்க.
உங்க தொழிற்சாலைல… அவ தகுதியப் பார்த்து…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அதுக்கென்ன? அவங்களை வரச்
சொல்லு. நீயே கூட்டிட்டு வந்திருக்கலாமே சேது?” என்றான் மாணிக்கவாசகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">•••<span style="display: none; mso-hide: all;">ழிழி</span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">நன்றி
/ ஆவநாழி – மின்னிதழ் 17 ஏப்ரல் மே 2023 <o:p></o:p></span></b></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-39795372101394578772023-02-14T08:28:00.000-08:002023-02-14T08:28:05.093-08:00<p> <b><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Short story /
iruvatchi pongal malar 2023</span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizo14LFtJhgLfKOckemf6VGAlZ9_aQ4alBjt1SB0Nj1Qwmv58Wq2J3hE6h123ZLDLghsD9n69wlaAh-RpVwc4Uj4Qt4vlBuo_wITM1wYZiDBl4VHocsTUs7S--XNGcleFz2vIy0JzI6bUP_A-k0UfhT5n1xgto6tU2qdy8QgPgswFChGCjY6Tbv14osg/s662/ayiram%202.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="662" data-original-width="563" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizo14LFtJhgLfKOckemf6VGAlZ9_aQ4alBjt1SB0Nj1Qwmv58Wq2J3hE6h123ZLDLghsD9n69wlaAh-RpVwc4Uj4Qt4vlBuo_wITM1wYZiDBl4VHocsTUs7S--XNGcleFz2vIy0JzI6bUP_A-k0UfhT5n1xgto6tU2qdy8QgPgswFChGCjY6Tbv14osg/s320/ayiram%202.jpg" width="272" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /></b><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">அவரவர் கடவுச்சொல்<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">பி</span></b><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ரியம்வதா அலுவலகம் கிளம்பினாள். இடுப்புவரை
காட்டும் நிலைக் கண்ணாடியில் முன்னே நின்று ஒருமுறை நேர்ப் பார்வை, பிறகு பக்கவாட்டு
நோட்டம் பார்த்துக் கொண்டாள். புடவை ‘ஃப்ளீட்ஸ்’ அலைமடிப்புகளை ஒழுங்கு செய்து கொண்டாள்.
உதட்டுச் சாயம் தீற்றியது கலைந்து விடாமல் கவனம் பண்ணிக் கொண்டாள். புடவைதான் அவளுக்குப்
பிடிக்கும். கஞ்சிபோட்ட மொடமொடப்பான பருத்திப் புடவைகள் வயதுக்கு ஏற்ற கௌரவத்தை, கம்பீரத்தை…
மரியாதையையும் தருகின்றன. அவளுக்கு என்னவோ சுடிதாரை விட புடவை ஒரு பெண்ணுக்குப் பாந்தமாய்
அமைவதாக ஒரு ‘இது.’ ஒரு வயது தாண்டியபின் சுடிதாரும் நைட்டியும் உவப்பனதாய்ச் சிலருக்குத்
தோன்றுவது இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>பெர்ஃபியூம்
எடுத்து கையைத் தூக்கி உட்புறம் அடித்துக் கொண்டாள். அந்த அறையே வாசனை வியூகம் வகுத்தாற்
போல இருந்தது. முகத்தில் பவுடர் அளவு அதிகமா… என ஒரு சரிபார்ப்பு. மேல்நெற்றியில் இந்திரா
காந்தி சாயலில் மேல்முடி மாத்திரம் இரண்டு முடி நரை விட்டுவிட்டு மற்றதைச் சாயம் பூசி
யிருந்தாள். அவள் கையில் ஆண்கள் மாடல் பெரிய வாச். அவள் தயார். அலுவலகம் எனக் கிளம்புகையில்
அவள் நடையில் ஒரு தீர்மானமும் அழுத்தமும்… தோரணையும் வந்து விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அலுவலகம்
என்பது தனி உலகம். அதில் இளையவர் மூத்தவர், ஜுனியர் சீனியர் இல்லை. எல்லாருக்கும் அவரவர்க்கான
வேலை இருக்கிறது அங்கே. அந்தந்த வேலையுடன் அவர்கள் பிணைக்கப் பட்டிருக்கிறார்கள். அத்தனை
சக்கரங்களுடனான அலுவலக யந்திரம், இதில் மொத்த அலுவலகத்துக்கு என்று ஒரு செயல்வேகம்
இந்தக் கண்ணிகளின் சீரான இயக்கத்தைப் பொருத்து அமைந்து விடுகிறது. ஒரு போக்குவரத்து
சிக்னலில் இருந்து புறப்படும் அத்தனை வாகனங்களுக்கும் தன்னைப்போல ஒரு பொதுவேகம் அமைகிறதைப்
போல…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவள்
நினைக்க ஆரம்பித்த விஷயம் வேறு. அலுவலகத்தில் அவள் இளம் பெண்களோடு ஈடுகொடுத்த வேகத்துடன்
செயல்பட வேண்டி யிருந்தது. முந்தி நிற்பது அல்லது ‘செகண்ட் டு நன்’ என்ற நிலை. அது
அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது. மேனேஜரின் செக்ரட்டரி, காரியதரிசி அவள். இதுசார்ந்து அசூயை
கொண்ட விமரிசனங்கள் அலுவலகத்தில் அவள் காதுபடாமல் வளைய வரும். அது பிரயம்வதாவுக்குத்
தெரியாமல் இல்லை. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அங்கிருக்கும்
பிற ஊழியர்களைப் பற்றி அவள் மேனேஜரிடம் தன்கருத்தாக எதுவும் பேசுவாள்… அல்லது, குறைந்தபட்சம்
மேனேஜரே அவர்கள் ஒவ்வொருவர் பற்றியும் அவளிடம் அபிப்ராயம் கேட்பார், என எல்லாரும் நினைத்தார்கள்.
அவர்களாக அப்படி நினைத்துக் கொண்டார்கள். அதற்கு பிரியம்வதா என்ன செய்ய முடியும்? தவிரவும்
மேலதிகாரி அவருக்கு அவள் என்ன சொல்லித் தருவது? சொல்லி அவர் கேட்கப் போகிறாரா என்ன?
ஒவ்வொருவரைப் பற்றியும் அவருக்கே தெளிவான அபிப்ராயம் இருக்காதா… இருக்க முடியாதா என்ன?
இருக்கும். இருக்க வேண்டும். இருந்தால் தான் அவர் அதிகாரி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அம்மா
கிளம்புவதைப் பார்த்தபடி ராதிகா பிரியம்வதாவின் இருசக்கர வாகனத்தை நகர்த்தி வாசலைப்
பார்க்க நிறுத்தி வைத்திருந்தாள். அப்பாவுக்கு பைக். ஸ்பிளண்டர். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அம்மாவின் வாகனம் ஆக்டிவா. அம்மா வீட்டில் இருந்தால்
ராதிகாவும் அதை எடுத்துக்கொண்டு வெளியிடங்களுக்குப் போய்வருவாள். ராதிகாவுக்கு இன்னும்
லைசன்ஸ் எடுக்கிற வயது ஆகவில்லை. ஆனாலும் வண்டி ஓட்டுகிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அம்மாவின்
வளர்ப்பு அது. மகளின் சந்தோஷங்களுக்கு, சுதந்திரத்துக்கு அம்மா தடை சொன்னது இல்லை.
ராதிகாவின் இளமையை அழகை சுறுசுறுப்பை அவள் தன்னளவில் ரசித்தாற் போல இருந்தது. மாத்திரம்
அல்ல. ராதிகாவுக்குக் கல்லூரி இருக்கும் நாட்களில் நிலைக் கண்ணாடி முன்னால் அவளுக்கும்
அம்மாவுக்குமே அழகிப் போட்டி நடக்கிறாற் போல இருக்கும். கிருஷ்ணதாஸ் பார்த்திருக்கிறார்.
இருக்கட்டும். ராதிகாவானால் என்ன, பிரியம்வதாவின் அலுவலகத்தில் அவளுடன் பணி புரியும்
தீட்சணாவானால் என்ன? பெண்ணுக்குப் பெண் போட்டிதான். ஹா ஹா உலகம் அப்படி. உலக நடைமுறை
அப்படி. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பிரியம்வதா
எப்பவுமே அலுவலகம் போகவும், வீடு வரவும், ஒரே பாதையை வைத்துக் கொண்டாள். இப்படியாய்
சில ஒழுங்குகள் அவளிடம் இருந்தன. நேர ஒழுங்கு அதில் பிரதானம். கால தாமதமாய் அவள் அலுவலகம்
வருவது இல்லை. ஒரு ஐந்து நிமிடம் முன்னமேயே அவள் அலுவலகம் வந்து தன் இருக்கையில் இருப்பாள்.
அவள் வந்தபின் ஒவ்வொருவராக மீதிப்பேர் அலுவலகம் வருவார்கள். வருகைப் பதிவேடு அவள் மேசையில்
தான் இருக்கும். வந்து அவளுக்கு அவர்கள் வணக்கம் சொல்லிவிட்டு பதிவேட்டில் கையெழுத்து
போடுவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவளுக்குக்
கீழே வேலை செய்கிறவர்கள் யாராய் இருந்தாலும் அவளைப் பார்த்து அவர்கள் வணக்கம் சொல்கிறபோது
அந்தப் புன்னகையில் சிறு தயக்கமும் பயமும் அந்தக் கண்களில் அவளுக்கு, பிரியம்வதாவுக்குத்
தெரியும். இதை ஒன்றும் செய்வதற்கு இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அந்த
பயத்தின் எதிரொலியாகத்தான் அந்தப் பணியாளர்கள் அவளைப் பற்றி பொறாமையுடன், அசூயையுடன்
அவதூறு பேசுகிறார்கள். அவள், பிரியம்வதா நல்லவள் அல்ல. அழகிதான். ஆனால் படம் எடுத்தாடும்
அழகு அது. மேனேஜரிடம் அவள் என்னைப் பற்றி இல்லாததும் பொல்லாததுமாகப் போட்டுக் கொடுப்பாள்…
என நினைத்துக் கொள்கிறார்கள். ஏன் அப்படி யெல்லாம் நினைத்துக் கொள்கிறார்கள்? அவர்களது
தாழ்வு மனப்பான்மை அது. ஓரளவு அது அவளுக்கு ‘இருக்கட்டுமே’ என்றுகூடத் தோன்றியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மேனேஜர்
அறைக்கு வெளியில்தான் அவள் இருக்கை இருக்கிறது. யாரையாவது மேனேஜர் கூப்பிட வேண்டும்
என்றால் அவளை, காரியதரிசியைத் தான் அழைத்துச் சொல்கிறார். “சுந்தரேசன், உங்களை மேனேஜர்
கூப்பிடறாரு…” என காரியதரிசி பின்பு தகவல் சொல்கிறாள். அதனால்தானோ என்னவோ அவர்கள் அவள்
எதுவும் உள்ளே ‘வத்தி’ வைத்திருப்பாளோ என்று சந்தேகப்பட, சந்தேகப் பரிதவிப்புடனேயே
மேனேஜர் அறைக்குள் புக நேர்ந்து விடுகிறது. மேனேஜர் அறை புலிக்கூண்டு போல அப்போது மாறி
விடுகிறது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவள்
அவர்களுக்கு ஒருபடி மேல் என்கிற அலுவலக பாவனை ஓரளவு, ஓர் சிறு அளவு இருக்கவே செய்கிறது.
அவள் மேனேஜருக்குக் காரியதரிசி. வீடுகட்டும் ஆட்களுக்கு மேஸ்திரி போல. மேலே மேனேஜருக்கும்,
கீழே ஊழியருக்கும் இடையே அவள்... பாலம் என்று சொல்லலாமா? அப்படி அவர்கள் நினைத்துக்
கொண்டால் நல்லது. நந்தி… என்று அவர்களில் நினைப்பு இருக்கலாம். மேனேஜரைப் பார்க்க வேண்டுமானால்
அவர்களுக்கு அவள் தயவு வேண்டி யிருக்கிறது. குறைந்தபட்சம் உள்ளே மேனேஜர் அறைக்குள்
போய்ப் பேச அவர்கள் அவளிடம், “சார் எப்பிடி? நல்ல மூடில்தானே இருக்கிறார்?” என விசாரித்துக்
கொள்கிறார்கள். ஹா ஹா அப்படி அவர்கள் விசாரிக்க இவள் நல்ல மூடில் இருக்கிறாளா என்று
அவர்கள் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மேலதிகாரிக்கு
அவள் பணியாள் போலவும், மற்ற ஊழியர்கள் முன்னால் அவளே அவர்களின் ‘இம்மீடியட் பாஸ்’ போலவும்
தோற்றம் தருவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. தங்களது அவநம்பிக்கைகளை அவ்வளவு நம்புகிற உலகம்
இது. நாலுமுக்கு சிக்னலில் வண்டிகள் நிறைய நின்றன. அவர்கள் சிவப்பு மாற காத்திருந்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ஆனால்
அலுவலகம் சார்ந்து தேவைப்படும் புள்ளி விவரங்கள், இதர தகவல்கள் சார்ந்து அவளுக்கு மனதளவிலேயே
நினைவாற்றல் இருந்தது. 13ம் தேதி இந்தக் கடிதத்துக்கு <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>நாம இந்த மாதிரி பதில் எழுதினோம் சார்… என்பாள் அதிகாரியிடம்.
அந்த விவரங்களைக் கையாளும் ஊழியருக்கே அத்தனை துல்லியமாய் அதைச் சொல்லத் தெரியாது.
நிறையப் பேர் ஃபைல்களை எடுத்துக் கொண்டு அதைப் பற்றி அவளிடமே வந்து யோசனை கேட்டுப்
போவார்கள். அவளும் தனக்குத் தெரிந்த விவரங்களைத் தவறாமல் அவர்களோடு பகிர்ந்து கொள்வாள்.
இது அலுவலக நடைமுறை தான். இதில் பெருமை கொள்ள எதுவும் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பஸ்
நிலையம் தாண்டும் இடத்தில் கோமதி பூக்கடை போட்டிருப்பாள். கடை என தனியே என்ன? சின்ன
மரப்பெட்டியைக் கவிழ்த்துப் போட்டு பந்து பந்தாய் பூக்கள் அடுக்கி யிருப்பாள். நடுவில்
சிறு பிரமிட் குவியல் போல கனகாம்பரமோ, வெள்ளை மலர்க் குவியலோ… பூவை ஒவ்வொன்றாய் எடுத்து
அவள் கட்டுவது அழகு. பிரியம்வதா அவளது வாடிக்கையாளர். அவள் வண்டியைப் பார்த்ததுமே ஒரு
முழம் மல்லிகைப் பூ, நடுவில் ஒரேயொரு ரோஜா கோர்த்துக் கட்டிய சரத்தை அவளிடம் நீட்டுவாள்.
எந்த சீசன் என்ன விலை என்றாலும் பிரியம்வதாவுக்கு பத்து ரூபாய் தான் அதன் விலை. அப்படி
காலங் காலமான பழக்கம் இருந்தது அவர்களுக்குள். பூவை அலுவலகம் போனதும் அறைக்குள் நுழையுமுன்
ஹெல்மெட்டைக் கழற்றிவிட்டு கூந்தலில் வைத்துக் கொள்வாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">குளிர்கண்ணாடி
கண்ணுக்கு இதமாய் இருந்தது. வெயில் தெரியவில்லை. பசார்ப் பக்கம் திரும்புகையில் நேர்
வெயில் முகத்துக்கு நேரே வரும். அலுவலகம் விட்டு வரும்போது அந்தத் தொல்லை இராது. நகரத்து
தூசிப் பாடுகளை அனுசரித்து கையுறைகளும் அணிந்திருந்தாள். வாகனத்தின் வயிற்றுக்குள்
மழைக்கோட்டும் தயாராய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ரோம் நகரில்
ரோமானியனாக வாழ், என்பார்கள். அது அவளுக்குப் பொருத்தமானது. எந்தச் சூழ்நிலைக்கும்
தன்னைத் தகவமைத்துக் கொண்டாள் அவள். எல்லாவற்றைப் பற்றியும் அவளிடம் ஒரு முன்யோசனை
இருந்தது. மேனேஜர் திடீரென்று எதாவது கேட்டால் அவளிடம் விரல் நுனியில் அந்த விவரங்கள்
இருந்தன. மற்ற ஊழியர்களுக்கு அவளது அந்தத் தயார் நிலை ஆச்சர்யமாகவும் பயமாகவும் இருந்தது.
அதனாலேயே அவர்கள் அவளை ஒரு பயம் கலந்த மரியாதையுடன் பார்த்தார்கள். அது நல்லது தான்…
என்றுதான் அவளுக்கும் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பிரியம்வதா
இருக்கையை அடைந்தபோது அவள் மேசையில் வந்திருந்த கடிதங்கள் காத்திருந்தன. அவர்கள் கம்பெனிக்கே
தனி தபால் பெட்டி எண் இருந்தது. காலை ஒன்பது மணிக்கெல்லாம் சேவகன் ஒருவன் தபால் நிலையம்
போய்க் கடிதங்களை அஞ்சல் பெட்டியைத் திறந்து எடுத்து வந்து விடுவான். மாலை ஐந்து மணிக்கு
அலுவலகம் விட்டுத் திரும்பிப் போகும்போது, அன்றைக்கான பதில் கடிதங்களைத் தபால் பெட்டியில்
போட்டுவிட்டு அவன் வீட்டுக்குப் போவான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இப்போதெல்லாம்
அவசரக் கடிதங்கள் என்றால் ‘கூரியர்’ மூலம் அனுப்ப ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அன்றைக்கு
உடனே பதில்போட வேண்டிய கடிதங்கள் எதுவும் இருக்கிறதா என்று பார்த்தாள் அவள். கடித உறையைப்
பிரிக்க வேண்டியது இல்லை. கடிதம் எங்கே யிருந்து வந்திருக்கிறது என்று பார்த்தாலே அந்தக்
கடிதத்தின் முக்கியத்துவமும், அவசரத் தன்மையும் அவளால் சொல்லிவிட முடியும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பிரியம்வதாவிடம்
ஒரு ‘மினிட்ஸ்’ நாள்க் குறிப்பு இருந்தது. அன்றாடம் நடந்த, நடந்து முடிந்த அலுவல்களைப்
பற்றி உடனே உடனே தேதியிட்ட நேரமிட்ட நினைவுக் குறிப்புகள் எழுதி விடுவாள் அவள். அது
அன்றியும் அவள் நினைவில் விவரங்கள் இருந்தன என்றாலும், நாளை ஒருவேளை நான் இருக்கையில்
இல்லாத நிலையிலும் யாராவது தேவைப்படுகிற நபர் அந்த நாட்குறிப்புகளைப் பார்த்து விவரங்களோ
தகவல்களோ அறிந்துகொள்ள முடியும் அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பத்து மணிக்குத்
துவங்கும் அலுவலகம். பத்து பத்தேகால் வரை ஒவ்வொருவராக வேலைக்கு வருவார்கள். சில பேர்
தாமதமாக வர நேர்ந்தால் அவளுக்குத் தொலைபேசித் தகவல் சொல்வார்கள். தொலைபெசி அவள் மேசையில்
தானே இருந்தது. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“இந்த மாதம் ரெண்டாவது பெர்மிஷனா?”
என்று கேட்டாள் பிரியம்வதா. அவர்கள் மறுக்க முடியாது. அவள் மேசையில் ‘மினிட்ஸ்’ குறிப்பு
இருக்கிறது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மேனேஜர் தினசரி
பத்தரை மணிக்கு வந்தார். அலுவலக விஷயமாக சில சமயம் வெளியூர் போய்வருவார் அவர். அப்படி
சந்தர்ப்பங்களில் இன்னும் கூட தாமதமாய் அவர் அலுவலகம் வருவார். அது அவருக்கான சலுகை
மாத்திரம் அல்ல. அது அவருக்கு ஒரு பந்தா. அவரை யாரும் கேள்வி கேட்க முடியாது… என்ற
நடைமுறை அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மேனேஜர் வெளியூர்
போயிருக்கும் நாட்களில் ஊழியர்கள் சற்று சாவகாசமாக அலுவலகம் வந்தார்கள். என்றாலும்
அவளுக்கு மேனேஜர் எந்த ஊரில் இருந்தாலும் போன் செய்வார், என்பதால் அவள் தன் இருக்கையில்
பத்து மணிக்கு இருப்பாள். இல்லாவிட்டாலும், தாமதமாக வருவதை அவள் விரும்புவது இல்லை.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பொதுவாக பணியாள்
யாரையும் அவர் உள்ளே அழைத்து விசாரிக்கும்போது அவர்அறையில் கூட அவள் நிற்பது இல்லை.
ஏற்கனவே அவர்கள் எல்லாருக்கும் அவள் சொல்லித்தான் மேனேஜர் நம்மை அழைத்து விசாரிக்கிறாரோ
என்று இருந்தது. இதில் அவர்கள் சந்தேகத்தை நாம் அதிகப்படுத்தி விடக்கூடாது என நினைத்தாள்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அப்படியும்,
அந்த நபர் அவர் கேட்ட தகவல்களுக்கு பதில் தெரியாமல் விழிக்க நேர்ந்தால் அவளை அவர் உள்ளே
அழைத்துக் கேட்கிற போது என்ன செய்வது? அவள் அந்தத் தகவலை மேனேஜரிடம் பகிர்ந்து கொள்வாள்.
அப்போது அந்த ஊழியர் அவளை நக்கீரப் பார்வை ஒன்று பார்ப்பார். அதையும் அவள் பொறுத்துக்
கொள்ள வேண்டி யிருக்கிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இதில் இன்னொரு
விஷயம், காரியதரிசி என்று அவர், மேனேஜர் அவளை முழுவதுமாக நம்பி யிருந்தார் என்பது தான்.
இது ஓரளவு ஆபத்தானது அல்லவா? அவருக்கே தன்னளவில் அலுவலக விவரங்கள், நிலைமை, தன்யோசனை
இருக்க வேண்டும். அவள் அவரது வலது கை. வலது கையின் கட்டைவிரல். அது அவரது நம்பிக்கை.
அவரது நம்பிக்கையே அவரது பலவீனமுமாக ஆகி விடுகிறது… என நினைத்துக் கொண்டாள் பிரியம்வதா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அதிகாரி என்ற
பிரமை சூழ்ந்த அவரது செயல்பாடுகள். சிறிய பெட்டி ஒன்றை எப்பவும் எடுத்து வருவார் அவர்.
சட்டையை பேன்ட்டுக்குள் ‘இன்’ பண்ணி டை கட்டிக் கொண்டிருப்பார். பியூனைக் கூப்பிட்டு
குடிக்கத் தண்ணீர் கொண்டுவரச் சொல்லி வாங்கிக் குடிப்பார். தனது அதிகாரத்தை அடிக்கடி
அவர் குறிப்பால் உணர்த்திக்கொண்டே இருந்தாற் போல இருந்தது. ‘பில்டிங் ஸ்ட்ராங். பேஸ்மென்ட்
வீக்’ என்ற கதை. இந்த ராட்சஸனின் உயிர் அந்த மரத்தின் மேல் இருக்கிற அந்தக் கிளியிடம்
இருக்கிறது… என்றெல்லாம் கதை சொல்லிக் கேட்டிருக்கிறோம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவர் செயல்பாடுகளில்
அவள் மீதான நம்பிக்கை… அது முக்கிய விஷயமாய் இருந்தது. ஆனால்… என நினைத்துக் கொண்டாள்
பிரியம்வதா. என் வேலை இது. என் கடமைகள் இவை. இதுகுறித்து நான் அதிகம் பாத்யதை எடுத்துக்
கொள்ள முடியாது. கூடாது… என தன்னை அவள் கட்டுப் படுத்திக் கொண்டாள். பிரமைகள் நமக்குத்
தேவை இல்லாதவை. கூட இருந்தே அவை உன் காலை வாரிவிட்டு விடக்கூடியவை, என அவள் அறிவாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">வழக்கம்போல
அமெரிக்கையாய் அலுவலகத்துக்குள் நுழைந்தார் மணவாளன். மேல்கோட்டைக் கழற்றி தோள்மேல்
போட்டுக் கொண்டு யாருடனோ அலைபேசியில் பேசியபடி உள்ளே வந்தார். கலகலப்பான மனிதர் அவர்.
எதாவது நகைச்சுவையாய்ப் பேசிவிட்டு உடனே நாம் சிரிக்கிறோமா என்று நம் முகத்தைப் பார்ப்பார்.
பிரியம்வதா எப்போதுமே புன்னகை பூசிய முகத்துடன்தான் இருப்பாள். அவளுக்குப் பிரச்னை
இல்லை. மற்றவர்கள் அவர்முன் திடீரென புன்னகை காட்ட திகைத்தார்கள். விளையாட்டு போல அவர்
மற்றவர்களிடம் “உங்களுக்கு சிவாஜியோட நடிப்பு பிடிக்குமா?” என்பது போல மையமாய்க் கேட்டால்
கூட அவர்கள் திகைத்துப் போனார்கள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">சுதந்திரமாய்
எளிமையாய் இதற்கு பதில் சொல்லிவிட முடியாது. உனக்கு சிவாஜி பிடிக்குமா என்பது அல்ல
விஷயம். உனக்கு சிவாஜி பிடித்து அவருக்குப் பிடிக்கவில்லை என்று ஆகிப்போனால், பிடிக்கும்
என்ற பதில் மேனேஜரை திருப்திப் படுத்தாது. உனக்குப் பிடிக்காமல் அவருக்கு சிவாஜி பிடித்து
விட்டாலும் அப்போது வெளிப்படையாய் நம் கருத்தைச் சொல்ல முடியாது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ஒரு கணினியின்
கடவுச்சொல் போல சில கேள்விகள் அமைந்து விடுகின்றன. அந்தக் கேள்விகளால் எதிராளியை ஊடுருவும்
ரகசிய வேலைகள் ஒவ்வொரு உரையாடலிலும் நிகழவே செய்கின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அன்றைக்கு
மணவாளன் உற்சாகமாய் இருந்தார். இப்படி வெளிப்படையாக அதிகாரி தன்னைக் காட்டிக் கொண்டது
பிரியம்வதாவுக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. அன்றைக்குதான் அவளது பெர்ஃபியூமை கவனித்தாற்
போல அவரிடம் சிறிய சலனங்களை கவனித்தாள். ‘திடீரென்று அவளைப் பார்த்து மணவாளன் புன்னகையுடன்
“என்ன விசேஷம், இன்னிக்கு நீ ரொம்ப அழகா இருக்கே?” என்றார் திடீரென்று. அவளுக்கு ஆச்சர்யமாய்
இருந்தது. அவள் அந்தப் பாராட்டை அமெரிக்கையாய் ஏற்றுக் கொண்டாள். “ஏன் நேத்தி முந்தாநாள்
எல்லாம் நான் எப்படி இருந்தேன்?” என்று கேட்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ஆண்கள்… எப்பவும்
பெண்களிடம் அவர்கள் பேசுகையில் நம் மனசைத் திறக்கிற கடவுச்சொல்லை ரகசியம் போல பிரயோகித்துக்
கொண்டே இருக்கிறார்கள், என நினைத்துக் கொண்டாள் பிரியம்வதா. என்றாலும் இரண்டு மூன்று
வருடங்களாக அவரும் அவளும் ஒரே அறையில் கூட ஒருமணி நேரத்துக்கு மேல் அலுவலக விஷயங்களை
விவாதித்திருக்கிறார்கள். சட்டென விகல்பமாக அவர் பேச்சை அவள் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டியது
இல்லைதான். என்றாலும் ஒரு பெண் உடை உடுத்துவதை ஓர் ஆண் ரசிப்பது என்பதில் அவளுக்கு
அது மகிழ்ச்சிதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அத்தனை அருகில்
அவள் நிற்பதில் அவள் போட்டுக்கொண்டிருந்த வாசனைத் திரவியமும் அவரை எட்டி யிருக்கும்,
அவள் புன்னகை செய்து கொண்டாள். ஒரு கடிதத்துக்கு பதில் அனுப்ப வேண்டி யிருந்தது. அதைக்
கேட்கத்தான் அவள் உள்ளே வந்திருந்தாள். மணவாளன் அவள் தந்த கடிதத்தை ஒரு தரம் வாசித்தார்.
“இந்தாள் ஒருத்தர்தான் சரக்கு அனுப்பினா உடனே நாலுநாளில் பணம் கேட்டு கடிதம் போடறான்…”
என்று புன்னகைத்தார். “இன்னும் ஸ்டாக் வித்துத் தீரலய்யான்னா கூட, அப்ப கம்மியா வாங்கலாம்ல?
எதுக்கு இத்தனை ஆர்டர் போடறேன்னுவான்…” என்று சிரித்தார் அவளைப் பார்த்து.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“பிசினஸ்ல
எதுவும் எந்த நேரமும் மாறும். ஓடம் ஒருநாள் வண்டியில் ஏறும். வண்டியும் ஒருநாள் ஓடத்தில்
ஏறும்னு சொல்வாங்க. அதைப்போல ஒருசமயம் அவன்கிட்ட ஸ்டாக் தேங்கிட்டா நம்ம கிட்ட அதிக
ஸ்டாக் கடனாக் கூடத் தருவாங்க…” என அவள் புன்னகைத்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பிறகுதான்
சொன்னார். “என்ன விசேஷம் இன்னிக்கு நீ அழகா இருக்கே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அதை அவர்
முன்னமேயே சொல்ல நினைத்தும் இருக்கலாம், என நினைக்க புன்னகை வந்தது அவளுக்கு. நிறைய
ஆண்கள் உடனே சொல்ல வந்ததை மனதை அடக்கி மென்மையாக புதிதாய் அப்பதான் யோசித்தாற் போல
வெளிப்படுத்துகிறார்கள். பெண்ணின் அழகு அவர்களை சிறிது தடுமாற வைக்கவும் செய்யலாம்.
அது பெண்களுக்கு… பிடிக்காமல் என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எனினும் பெண்களுக்கும்
சில சுதாரிப்புகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆண்களைக் காயப்படுத்தாத சுதாரிப்புகள்.
அவர் சொன்ன பதிலைக் குறித்துக் கொண்டு கிளம்புமுன் அவள் புன்னகையுடன் விசாரித்தாள்.
“உங்க மனைவி சங்கீதாவுக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னீங்களே சார். டாக்டர்கிட்ட கூட்டிட்டுப்
போய்ப் பார்த்தீங்களா? இப்ப எப்பிடி இருக்காங்க?...”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவரது குடும்பம்
சார்ந்த அந்தக் கேள்வி அதுவும் ஒரு கடவுச்சொல் போல வேலை செய்திருக்கலாம். அவர் தலையாட்டினார்.
“பரவால்ல. நேத்து மதியமே காரை அனுப்பினேன், போயி டாக்டரைப் பார்க்க. மருந்து குடுத்திருக்கார்.
மைக்ரேன்றா மாதிரி ஒற்றைத் தலைவலி. கண்ணாடி போட வேண்டி யிருக்கலாம்…” என்றார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“இன்னிக்கு
என் வீட்டுக்காரர் பிறந்தநாள் சார். சாயந்தரம் அஞ்சரை மணிக்கெல்லாம் வரேன்னு சொல்லி
யிருக்கேன். கோவிலுக்குப் போறோம்…” என்றாள் அந்தச் சூழலின் இளக்கத்தைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பிரியம்வதா
ஐந்து மணிக்கெல்லாம் தன் இருக்கையை விட்டு எழுந்து கொள்வதை எல்லாரும் சிறிது ஆச்சர்யமாய்ப்
பார்த்தார்கள். என்றாலும் யாரும் எதுவும் கேட்கவில்லை. பிரியம்வதா வீடு திரும்பியபோது<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>கிருஷ்ணதாஸ் வந்திருந்தார். அவளைப் பார்த்ததும்
“ஹலோ” என்றபடி வந்து கதவைத் திறந்தார். சிறிது அலுத்துக் களைத்து வந்திருந்தாள் பிரியம்வதா.
“ஒரே நிமிஷம்… காபி எதும் குடிச்சீங்களா? போட்டுத் தரணுமா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“ஆயிட்டது…”
என்றார் அவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“ரைட்” என்றபடி
பிரியம்வதா குளியல் அறைக்குள் புகுந்து கொண்டாள். ராதிகா வர இன்னும் நேரம் ஆகும். அலுவலக
அலுப்பு தீர பிரியம்வதா வெளியே வந்தபோது கிருஷ்ணதாஸ் அவளைக் கிட்டே வரச் சொல்லி அவள்
கன்னக் குளுமையில் வாசனை பிடித்தார். சோப்பு வாசனை. காலையில்… அது அலுவலக வாசனை. இது?
வீட்டு வாசனை… என்று நினைத்துக் கொண்டார் கிருஷ்ணதாஸ். “என்ன பாக்கறீங்க? ஐயாம் அட்
யுவர் சர்வீஸ்…” என்றாள் பிரியம்வதா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">கிருஷ்ணதாஸ்
பைக்கை வெளியில் எடுத்தார். “உனக்கு அலுப்பா இல்லையா இவளே?” என்றவர் பக்கமாக முன்சரிந்து
அவரது இடுப்பை அவள் அணைத்தாள். ‘‘உங்க தொப்பை கட்டிக்க வசதியா இருக்கு…” என்றாள் பிரியம்வதா.
கிருஷ்ணதாஸ் வண்டியைக் கிளப்பினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">•<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-11172055293059647532022-10-27T19:03:00.003-07:002022-10-27T19:03:40.996-07:00<p> Amudhasurabi - Deepavali malar 2022</p><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">யாவரும் கேளிர்<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ_rXLGtWymNB9W4dlu26Jia2TBOcMwJkjNy3K3GSkUMz8KaHJ4F9klFUAGBkCLMZzBci1adcbVSzsSo234mjKg5MMTcDtbYAMC4bI9Nc3QEHmrFKswHqG04SF0VbtaY3U1DwfROaCPxl69T-kHYxFS6xJ57R1tRI2qrngaS-vNpoqgM2xKioHd9nq5g/s259/des.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="194" data-original-width="259" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ_rXLGtWymNB9W4dlu26Jia2TBOcMwJkjNy3K3GSkUMz8KaHJ4F9klFUAGBkCLMZzBci1adcbVSzsSo234mjKg5MMTcDtbYAMC4bI9Nc3QEHmrFKswHqG04SF0VbtaY3U1DwfROaCPxl69T-kHYxFS6xJ57R1tRI2qrngaS-vNpoqgM2xKioHd9nq5g/s1600/des.jpg" width="259" /></a></div><span style="font-family: "Nirmala UI", "sans-serif"; text-align: left;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Nirmala UI", "sans-serif"; font-size: 18pt; line-height: 115%; text-align: left; text-indent: 0in;">எ</span><span style="font-family: "Nirmala UI", "sans-serif"; text-align: left; text-indent: 0in;">ங்கள் எல்லாருக்குமே ஜெகதீச மாமாவை
ரொம்பப் பிடிக்கும். மாமா சென்னையில் மத்திய அரசு வேலை பார்க்கிறார். இன்னும் ஐந்தாறு
வருடத்தில் பதவி ஓய்வு பெற்று விடுவார். எப்பவுமே உற்சாகமான கலகலப்பான மனிதர். நாங்கள்
யாருமே எதிர்பாராத அளவில் திடீர் திடீரென்று அதிகாலையிலோ முற்றிய இரவிலோ இங்கே மதுரை
வந்து எங்கள் வாசல் கதவைத் தட்டுவார். இப்படி நேரங் கெட்ட நேரத்தில் விசிட் அடிப்பது
என்றால் அவர்தான், என்று எங்களுக்குத் தெரியும். ஒருதரம் அம்மா தன் தங்கை ரேவதியுடன்
அலைபேசியில் பேசிக் கொண்டிருந்தாள். ரேவதி திருநெல்வேலியில் இருக்கிறாள். பாதிப் பேச்சில்
ரேவதி “யாரோ வாசல் கதவைத் தட்டறாப்ல இருக்குடி. இரு வரேன்…” என்று போய்க் கதவைத் திறந்தால்…
ஜெகதீச மாமா திருநெல்வேலி போயிருந்தார்.</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">கதவைத்
திறந்த ஜோரில் புன்னகையுடன் நிற்கிற மாமா. “என்ன பாஸ்கர் எப்பிடி இருக்கே?” என்றபடி
செருப்பைக் கழற்றுவார். “என்ன மாமா திடீர்னு?” என்று அவரிடம் கேட்க முடியாது. “ஏன்டா
நான் சொல்லிட்டு தான் வரணுமா?” என்று அதே புன்னகையுடன் கேட்பார். “திடீர்னு வந்தா அதுதான்
மாமா…” என்பார். மாமா கடிதம் என்று எழுதியதே இல்லை. தோணினால் லீவு லெட்டர் எழுதுவார்.
சி எல், இல்லாவிட்டால் ஈ எல். போறது போ. சம்பளத்தோட லீவு தரானா இல்லையா? கிடைக்கிற
பஸ். பஸ் ஸ்டாண்டுக்குள் இவர் நுழைய பஸ் வெளியே வந்தால் கைகாட்டி மறித்து உள்ளே தாவுவார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எங்கள்
அம்மாவின் அண்ணா அவர். ஜெகதீச மாமா கல்யாணமே பண்ணிக் கொள்ளவில்லை. அதுபற்றிய யோசனையே
அவரிடம் இருந்ததாகத் தெரியவ்ல்லை. அவரது சிரித்த முகம் சிறிது கூட மாறாமல் வந்து எங்களோடு
இருந்த நாட்களில் அதே மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்திக் கொண்டு கிளம்பிப் போவார். வயசு வித்தியாசமே
இல்லாமல் எல்லாரோடும் ஒரே மாதிரி பழகுகிற மாமா. எங்களுக்கே அப்படிப் பழக வராது. என்
தம்பி சரவணனோடு என்னால் அத்தனை இயல்பாய் இருக்க முடியவில்லையே…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அத்தோடு
அந்த வெள்ளைச் சிரிப்பு. மனசில் இருந்து வந்தது அந்தச் சிரிப்பு. புவனா, எங்கள் அம்மா
காபி எடுத்து வருவாள். “என்ன புவனா, உன் காபியக் குடிக்கலாம்னு வந்திருக்கேன். என்ன
நீ, இளைச்சிப் போயிட்டியேன்னு விசாரிக்கலாம்னா, நீ இளைக்கவே மாட்டேங்கறே?” என்பார்.
மாமாவிடம் யாரும் எதைப் பற்றியும் பேசலாம். அவருக்குக் கோபம் வந்து நாங்கள் பார்த்தது
இல்லை. அவரிடமும் யாராலும் கோபப்பட முடியாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எனக்கு
முதன் முதலில் கிரிக்கெட் மட்டை வாங்கித் தந்தது, என் தம்பி சரவணனுக்கு முதல் வாட்ச்.
இப்படி எங்கள் சொந்தத்தில் அநேகம் பேரின் ‘முதல்’களின் நாயகராக அவர் இருந்தார். யாருக்கு
என்ன பிடிக்கும், அல்லது ஒருத்தரின் தற்போதைய ஆசை அல்லது தேவை என்ன, அவருக்குத் தெரிந்தது.
மாமாவால் அதை நிறைவேற்றித் தர முடிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மாமாவிடம்
ஒரு கட்டுப்படாத சுதந்திரம் இருந்தது. வீட்டுக்கு வந்தாலும் மொட்டை மாடிக்குப் போய்ப்
படுத்துக் கொள்வார். எங்களையும் கூப்பிடுவார். கூடப்போனால் தூங்க முடியாது. அவருக்கு
உற்சாகமாகப் பேச விஷயங்கள் ஊறிக் கொண்டே யிருக்கும். அவருக்கு உற்சாகம் தருபவை, என்று
இல்லை... நம்மிடம் பேசும்போது நமக்கு சுவாரஸ்யமான விஷயங்களை மாமா அடுக்குவார். எங்கள்
அப்பாவின் அம்மா எங்களுடன் தான் இருந்தார். அவருடன் பேசுகையில் அவர்களுக்குப் பிடித்த
விஷயங்கள் பேசுவார். எங்களுக்கு ஆச்சர்யமாய் இருக்கும். ஒரு வீட்டுக்கு வந்தால் வந்தவேலை
என்று இல்லாமல் எல்லாரையும் விசாரிப்பார். எத்தனை அருமையான பழக்கம் அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">தினசரி
கல்லூரி போய் வந்தாலும் வார இறுதிகளில் கர்நாடக சங்கீத வகுப்புகள் இருந்தன எனக்கு.
மாமாவுக்கு சங்கீதம் எல்லாம் தெரியாது. ரசனையும் சந்தேகம் தான். தனியாக இருக்கும் சந்தர்ப்பங்களில்
அவர் எதுவும் பாடியோ, எந்தப் பாடலையாவது முணுமுணுத்தோ நான் பார்த்தது இல்லை. என்றாலும்
“ஒரு பாட்டு பாடு மாப்ளே…” என்பார் பிரியமாய். பாடினால் பாடி முடிக்கும் வரை கேட்பார்
பொறுமையாய். “இது என்ன ராகம்?” என்று நம்மிடமே கேடடுத் தெரிந்து கொண்டு தலையாட்டுவார்.
“இதே ராகத்தில் சினிமாப் பாட்டு…” என நான் பாடிக் காட்டினால் கண் விரிய “அடேடே” என்று
புன்னகை செய்தபடி என் முதுகில் தட்டுவார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவர்
என்னைப் பாடச் சொல்வதே என்னை சந்தோஷப் படுத்தத்தான், இது எனக்குத் தெரியும். அந்த சினிமாப்
பாடலை நான் நினைவுகூர்ந்த போது அவர் சந்தோஷப் பட்டதே எனது சங்கீத ஈடுபாட்டை சிலாகித்துத்
தானே யொழிய அவரது ரசனையை மேம்படுத்திக் கொள்ள அல்ல, என பின்னாளில் நான் நினைத்துக்
கொண்டேன். எவ்வளவு நல்ல பண்பு. நம்மை சந்தோஷப் படுத்தி நம் சந்தோஷ முகம் பார்த்துத்
திருப்தியுறுவது. மாமாவின் இதயம் விசாலமானது. அது அன்பின் ஊற்று. மாமா எப்போதும் சந்தோஷமான
சூழலில் இருக்க விரும்பினார். அப்படிப்பட்ட சூழலைத் தானே ஏற்படுத்திக் கொண்டார், என்று
சொல்லத் தோன்றுகிறது. அ’னுமார் தன் வாலைச் சுருட்டி தன் இருக்கையைத் தானே ஏற்படுத்திக்
கொள்ளவில்லையா, அதைப் போல. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">காசிவரை
போய்விட்டு வந்துவிட்டார். புது ஊர் எங்காவது போய்வந்தால் அவரிடம் புது அனுபவம் எதாவது
இருக்கும். காசியில் போய் ஒருவருக்கு ‘தர்மக் கொள்ளி’ போட்டுவிட்டு வந்திருக்கிறார்.
யாரோ காசிக்கு வந்து இறந்திருக்கிறார்கள். அவரது மகன் வெளிநாட்டில் இருந்து வர முடியாத
சூழ்நிலை. “ஐய அதுக்கென்ன… இதெல்லாம் புண்ணியம்” என்று கர்மகாரியம் செய்திருக்கிறார்.
அவர் அப்பாவுக்கு, அதாவது எங்கள் தாத்தாவுக்கு அவர் மூத்தபிள்ளை இல்லை. “ஆனாலும் இப்ப
வாய்ச்சதே…” என்று புன்னகை செய்வார். ஒரு வேடிக்கை என்னவென்றால் எங்கள் தாத்தாவுக்கு
மூத்த பிள்ளை விநாயகம். அவருக்குப் பெண் குழந்தைகள் தாம். பிள்ளை இல்லை. விநாயகம் இறந்தபோது
அவருக்கு இவர்தான் கொள்ளி போட்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">யாராவது
ஊருக்குக் கிளம்பினால், “வரீங்களா?” என்று புன்னகையுடன் கூப்பிட்டால் உடனே கிளம்பி
விடுவார். “உங்க ஊர்ல என்ன விசேஷம்?” என்று விசாரிப்பார். “எனக்கும் சேர்த்து டிக்கெட்
போட்டிர்றீங்களா? நான் பைசா தந்துர்றேன்” என்பார். கிளம்பி விடுவார். ஒவ்வொரு ஊருக்கும்
ஒரு முகம் இருக்குடா. அதுபோல ஒவ்வொரு ஊருக்கும் ஒரு வாசனை, அடையாளம் இருக்கு. அது அதுவா
அமையற அடையாளம். “இராமேஸ்வரம்னா என்ன தோணுது?” என நிறுத்தி, “குதிரை வண்டி…’ என்று
சிரிப்பார்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“அது அந்தக்கால அடையாளம்னு சொல்வே.
அதனால் என்ன?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இங்கே
மதுரைக்கு எங்கள் வீட்டுக்கு வந்து ஒரு நாலு நாள் இருக்கிற மாதிரிச் சொல்வார். திடுதிப்பென்று
“திருச்சி உச்சிப் பிள்ளையாரைப் பாக்கணும். நான் திருச்சி போயிட்டு அப்பிடியே ஊர் போயிருவேன்…”
என்று கிளம்பி விடுவார். எதிலும் நிலையான முடிவுகள் அவருக்கு இல்லையோ என்று தோன்றும்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பெரிய
பக்திமானா என்ன? அதொன்றும் இல்லை. நல்ல நாள், விசேஷம் என்றால் கோவிலுக்குப் போவார்.
அந்தக் கூட்டத் திரளில் கலந்து திளைப்பது அவருக்கு வேண்டி யிருந்தது, என்று நானே உணர்ந்து
கொண்டேன். இரு கரையும் தொட்டு பரந்து விரிந்த ஆற்றில் முங்கித் திளைத்துக் குளிக்கிறோம்
அல்லவா? அதேபோன்றதொரு மகிழ்ச்சிப் பரவசம், அது அத்தனை பக்தர்களின் ஊடே கலந்துகொள்வதில்
அவருக்குக் கிடைத்தது. உணர்ச்சி மிக்க கூட்டத்தில் தன்னைக் கரைத்துக் கொள்ள விரும்பினார்
அவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">தெரிந்த
ஊர் என்று இல்லை. புது ஊர்களையும் போய்ப் பார்க்க அவருக்குப் பிரியம் இருந்தது. அந்த
ஊரில் மக்கள் கூடும்போது அவரும் போய்க் கலந்து கொண்டார். அந்த ஊரின் விசேஷ நாள் என்று
அறிந்து கிளம்புமுன் ரயில் டிக்கெட் ரிசர்வேஷன் அமையாது. வெய்ட்டிங் லிஸ்ட் நூறு தாண்டும்.
போய் இறங்கினாலும் எங்கே தங்க, தெரியாது. ஊரே தெரியாது. போய்விட்டால் ஊர் ஜே ஜே என்றிருக்கும்.
மக்கள் திரள் திரளாகப் போவதும் வருவதுமாய். அதைப் பார்க்க அவருக்கு இஷ்டம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">குளக்கரை
மண்டபம் அது இது… என்று கிடைச்ச இடம் ஒதுங்கிக்க வேண்டிதான், என்பார் புன்னகையுடன்.
நம்மால் முடியாத எளிமை அது. மண்டபத்தில் யாருடன் படுத்துக் கொள்வார்? நல்லவனோ கெட்டவனோ?
பிச்சைக்காரனோ நோயாளியோ? அவரிடம் அதைப் பற்றியெல்லாம் யோசனை கிடையாது. அவர் பாட்டுக்கு
கிடைத்த இடத்தில் தன்னைச் செருகிக் கொள்கிறாப் போல இருக்கும். சில பௌர்ணமி நாட்களில்
அப்படிப் படுத்துக் கிடப்பது ரொம்ப உற்சாகமாக இருக்கும். யாராவது பீடி அல்லJது சிகரெட்
ஊதுவார்கள். புகை வேறு கிளம்பும். “ராத்திரி சாமி புறப்பாடு இருக்கு. பத்து பத்தரை
மணிக்கு. ரொம்ப அம்சமா இருக்கும் இந்த ஊர்ல. தூங்கிறாதீங்க சாமி” என்பார்கள். “இல்ல
மாட்டேன்” என்பார் மாமா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மண்டபத்து
இருட்டு. பக்கத்தில் படுத்திருப்பவர் யார் தெரியாது. அவர் முகம் தெரியாது. அவருடன்
இயல்பாய்ப் பேசிக்கொண்டே படுத்துக் கிடக்க மாமாவால் தான் முடியும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“சாமி
புகைய மாத்திரம் அப்படிக்கா விடுங்க.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“பசியைச்
சமாளிக்க புகைவிட்டே பழக்கம் ஆயிட்டது…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இரவில்
திருவிழா வாண வேடிக்கை யெல்லாம் பார்த்து, மரக் கூட்டம் பக்கம் போய் காலைக்கடன் முடித்து,
ஊர்க் குளத்தில் குளித்து கட்டிக் கொண்டிருக்கும் வேட்டியை அங்கேயே அலசிப் பிழிந்து
சிறு வெயிலில் உலர்த்திக் கொண்டு அதுவரை டிரௌசர் மாடல் ஜெட்டியில் காத்திருப்பார்.
இரவில் படுத்திருந்தவருடன் ஒரு டீ சாப்பிடுவார். காலையில் ஒருதரம் சுவாமி தரிசனம் செய்ய
என்று அவருடன் உத்தரவு வாங்கிக் கொண்டு கிளம்புவார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அந்த
சந்திப்புகள் பற்றியெல்லாம் நாமாகக் கேட்டால் பேசுவார். எத்தனைவிதமான சந்திப்புகள்.
ஒரு மந்திரவாதி. ஒரு குடுகுடுப்பை. ஒரு பிச்சைக்காரனும் அவனுடன் கூடவே வாழும் நாயும்
என்று படுத்திருந்தார். “பில்லி சூனியம் எடுக்கற ஆட்களை யெல்லாம் நான் பார்த்திருக்கேன்டா”
என்றார் ஒருமுறை. பேய்கள் பற்றியும் அநேக சுவாரஸ்யமான கதைகள் அவரிடம் இருந்தன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நான்
சின்ன வயசில், அதாவது என் பள்ளிப் பருவத்தில் நாங்கள் இருந்த ஊர் வேதபுரிஸ்வரம். அங்கே
சிவன் கோவில் பிரசித்தம். நாங்களே ஊர்மாறி வந்து இப்போது நான் கல்லூரி முடித்து வேலைக்கும்
போக ஆரம்பித்து விடடேன். வேதபுரிஸ்வரத்தில் இப்போது எங்கள் சொந்தமாக யாருமே இல்லை.
என்றாலும் வருடம் ஒருமுறை அந்த ஊர்க் கடவுளுக்கு என் பிறந்த நள் என என் பெயரில் அர்ச்சனை
செய்யப்பட்டு விபூதிப் பிரசாதம் தபாலில் வரும். ஒருநாள் வந்த ஜோரில் எனக்கு விபூதி
கொடுத்தார். “இது உங்க ஊர் பிரசாதம் தாண்டா” என்றார். ஆக யாரும் இல்லாவிட்டாலும் அந்த
ஊரையும் ஒரு விசிட் அடித்திருக்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எங்கள்
பாட்டிக்கு கண்புரை அதிகமாக திண்டாடினாள். அம்மா வேலைக்குப் போக வேண்டி யிருந்தது.
நான் சின்னப் பையன். அப்பாவுக்கு அடிக்கடி மூச்சிறைப்பு வரும். வெளியே சிறு மழை, குளிர்
என்றாலும் அவர் மார்பில் தயிர் கடைகிறாப்போல சத்தம் கிளம்பி விடும். அந்த முறை எங்கள்
வீட்டுக்கு வந்த மாமா அவரே பாட்டியை ஆஸ்பத்திரி அழைத்துப் போய் அறுவைச் சிகிச்சை முடித்து
வீட்டுக்குக் கூட்டி வந்து கூடவே இரண்டு மூன்று நாள், கண் கட்டு பிரிக்கும் வரை இருந்தார்.
பெரிய உதவி அல்லவா? அதுவும் மாப்பிள்ளை வழி பாட்டிக்கு…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">உதவி
என்றால் அவள் பக்கத்திலேயே இருந்து வேளைக்கு காபி வேணுமா, தண்ணி வேணுமா என்று கேட்டுத்
தருவது, தலையணை வசதியா இருக்கா?... என சரிபார்ப்பது. பக்கத்தில் மொபைலில் அவளுக்குப்
பிடித்த பாடல் வைத்துத் தருவது. கிரேசி மோகன், எஸ்.வி சேகர் என்று நகைச்சுவை நாடகம்
கேட்பாள் விரும்பி… தான் வாசித்த கதைகள் சொல்வது, பாட்டி பேசப்பேச கேட்டுக் கொண்டிருப்பது…
என அவர் சமாளித்தது பாட்டிக்கே திருப்தி ஆயிற்று. “எம் பிள்ளை மாதிரி பாத்துக்கிட்டேடா…”
என மனசாரச் சொல்வாள் பாட்டி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“அண்ணா
அதெல்லா எங்க போனாலும் நல்ல பேர் எடுத்துருவான்” என்றாள் அம்மா. ஆயினும் மாமா பற்றி
அவளுக்குக் கவலை உண்டு. ஜெகதீச மாமா கல்யாணமே பண்ணிக் கொள்ளாததில் அவளுக்கு வருத்தம்.
“அதானே ஏம்மா அப்டி?” என்று கேட்டேன் வியப்புடன். “எதும் காதல் தோல்வின்றாப்போல… நம்ம
கிட்ட சொல்லாத கதை ஒன்று அவருள் இருக்குமோ?” அம்மா ‘ம்ஹும்’ என மறுத்துத் தலையாட்டினாள்.
“அவங்க ஆபிஸ்ல, மத்த சிநேகித வட்டத்துல எலலாம் நாங்க விசாரிச்சிட்டோம்டா. அப்படி யொண்ணும்
தெரியல…” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இதற்கிடையே
மாமா ஒருநாள் திடுதிப்பென்று என் அக்கா பாகீரதியைப் பார்க்க விழுப்புரம் போய் இறங்கி
யிருக்கிறார். அன்றைக்கு அந்த வீட்டில் நிலைமை அத்தனை சுமுகமாய் இல்லை. கதவைத் திறந்து
விட்டுவிட்டு மாப்பிள்ளை ஸ்ரீதர் உள்ளே போயிருக்கிறான். அதுவே மாமாவுக்கு ஒரு மாதிரி
ஆகியிருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">பாகீ
வாங்க, என்று சொல்லாமல் தலையை மாத்திரம் ஆட்டினாள். நம்ம வீட்டுப் பிரச்னை மாமாவுக்குத்
தெரிஞ்சிட்டதே என்று அவளுக்கும் ஒரு ‘இது’தான். என்னடா எக்கு தப்பான நேரத்தில் வந்திட்டமோ
என்று இருந்தது மாமாவுக்கு. வந்தது வந்தாகி விட்டது. இப்போது இந்தப் பிரச்னையைத் தீர்க்காமல்
அவர் கிளம்பவும் முடியாது. வீட்டில் அவளும் மாப்பிள்ளையும் தான். அவர்கள் இருவரும்
உர்ர் உர்ரென்று இருந்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>‘‘சரி. நான் கிளம்பறேன்” என்று கூடத்தில் நின்று
பொதுவாக சத்தமாகப் பேசினார் மாமா. மாப்பிள்ளை அவன் அறையில் இருந்து வெளியே வந்தான்.
பாகீ அவருக்காக அடுப்படியில் காபி கலந்து கொண்டிருந்தவள் வெளியே வந்து பார்த்தாள்.
“ஏன் மாமா?” என்றான் மாப்பிள்ளை. பாகீ பேசாவிட்டாலும் மாமாவையே பார்த்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“இன்னிக்கு
நாம மூணு பேருமே வெளிய சாப்பிடுவோம்” என மாமா அவர்களை அழைத்துப் போனார். ரெண்டு பேருமே
அலுவலகத்துக்கு லீவு எடுத்தார்கள். அவர்களுக்குள் என்ன பிரச்னை என்றே தெரியாது. “மாப்ளை
இப்ப ஸ்ரீரங்கம் போறேன். உங்களைப் பாத்திட்டுப் போலாம்னு இருந்தது. நீங்க வரீங்களா?”
என்று கேட்டார் அவனிடம். அதேபோல அவளிடமும் சில ஸ்வீட் நத்திங்கஸ்’ போலப் பேசினார்.
முதலில் சிறிது தயங்கித் தயங்கிப் பேச ஆரம்பித்த இரண்டு பேரும் பிறகு மெல்ல சகஜமாகப்
பேச ஆரம்பித்தார்கள். இப்போது அவர்கள் இரண்டு பேரிடமுமே மாற்றி மாற்றி அவர் பேச ஆரம்பித்தார்.
மாப்பிள்ளையின் அம்மாவின் உடல்நலம் விசாரித்தார். ஹோட்டல் பில்லை அவரே தந்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவர்கள்
தங்களுக்குள் சகஜப் பட்டார்களா தெரியாது. என்றாலும் ஸ்ரீரங்கம் ரெண்டு பேருமா வாங்களேன்…
என்றபோது இருவருமாகச் சேர்ந்தே “இல்ல. இன்னொரு வாட்டி பாக்கலாம்” என்று ஒரே குரலில்
சொன்ன்து அவருக்குப் பிடித்திருந்தது. கெமிஸ்ட்ரியில் வாசித்தது போல அவர்கள் இருவரும்
இயங்க, செயல்பட அவர் ஒரு ‘கிரியாவூக்கி’ (கேட்டலிஸ்ட்) எனச் செயல்பட்டிருந்தால் அவருக்கு
மகிழ்ச்சியே. சரியான நேரத்தில் தான் அங்கு வந்திருக்கலாம். அதாவது அவர்களுக்குள் மூணாம்
நபர், இருவரையும் விசாரணை வளையத்தில் கொண்டுவராத ஒரு நபர் தேவைப் பட்டிருக்கலாம்… நான்
வந்தது நல்லதாயிற்று, என நினைத்தார். அதல்ல விஷயம். இப்போது இனியும் அவர்கள்கூட நான்
இருப்பது தான் அவர்களுக்கு இடைஞ்சல். லீவு வேறு போட்டிருக்கிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">உண்மையில்
அவர்களே முன்யோசனையாய் லீவைக் கைக்கொண்டிருக்கலாம். கொண்டுவந்த பையை ஹோட்டலுக்கு எடுத்து
வந்திருந்தார். அப்படியே அங்கிருந்து மாமா ஸ்ரீரங்கம் பஸ்ஸேறினார். இதையெல்லாம் அடுத்தமுறை
எங்கள் வீட்டுக்கு மதுரை வந்தபோது மாமா பேசினார். நானும் மாமாவும் மொட்டைமாடியில் படுத்திருந்தோம்.
நல்ல அமைதி. அருமையான காற்று. பின்னிரவில் நிலா வருமாய் இருந்தது. திடீரென்று நான்
மாமாவிடம் கேட்டேன். “நீங்க ஏன் மாமா கல்யாணமே பண்ணிக்கலை?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“உங்க
அம்மா கேட்கச் சொன்னாளா?” என்று சிரித்தார் மாமா. “கல்யாணம்னா என்னடா? நம்ம சந்தோஷத்துக்காக
நாம பண்ணிக்கற ஏற்பாடு தானேடா?” என்றார் மாமா. என் பக்கமாகத் திரும்பிப் படுத்துக்
கொண்டார். நான் ம், என மாமாமீது என் காலைப் போட்டுக் கொண்டேன். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“ஆனால்
சந்தோஷம்ன்றது நமக்குள்ள இருக்கு. அது வெளியில இல்லை.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“எனக்கு
என் சந்தோஷம் முக்கியம். ஆனால் ஒரு கல்யாணம்னு பண்ணிக்கிட்டேன்னு வெய்யி… எந் சநேதாஷங்களுக்கு
ஒரு சுயநலமான கோட்டிங் வந்திருதுன்னு நினைக்கிறேன். கல்யாணம் ஒரு கமிட்மென்ட். அது
இந்த உலகத்தை விட்டு ஒரு சுயநலத்தோட நம்மை ஒடுக்கிர்றதா எனக்குப் படுது. பாசு, நான்
மனிதர்களை நேசிக்கிறேன். உன்னை நேசிக்கிறதைப்போல எதிரவீட்டுப் பையனையும் நேசிக்கிறேன்…
உலகத்தை, உலகத்தின் அத்தனை மனிதர்களையும் நேசிக்கிறேன்…” என்றார் மாமா.,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அவர்
யோசனை எனக்குப் புதுசாய் இருந்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“இப்ப
கல்யாணம்னு எனக்கு ஆயிருந்தா நான் இப்படி ஊர் ஊரா சுத்தி, புதுப்புது சந்தோஷங்களை அடைய
முடியுமா? என் மனைவிக்கு ’குழந்தைக’ளுக்கு நான் கட்டுப் பட்டவன் ஆயிர்றேன். நான் இப்படிக்
கிளம்பறதுல அவங்க சம்மதம் எனக்கு தேவையாயிருது. என் இஷ்டப்படி நான் இருக்க முடியுமா?
இப்ப என் தங்கையைப் பார்த்து நான் காட்டுகிற அதே புன்னகையை எதிர்வீட்டுப் பெண்ணிடமும்
நான் காட்டலாம். அது தப்பாகாது. அவங்களும் என்னை எளிமையாப் புரிஞ்சிப்பாங்க… புரிஞ்சிப்பாங்களா
இல்லையா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“புரியுது
மாமா” என்றேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“நீ
மாறுபடலாம். இதான் நான்…” என்றார் மாமா. பெரிய கொட்டாவி விட்டார். “மணி என்ன தெரியல்ல.
தூங்கலாமா?” என்றார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">•••<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p><br /><p></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-67342839859138102712022-10-03T05:11:00.000-07:002022-10-03T05:11:01.485-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">ஆவநாழி
– அக். நவ. 2022 இதழில் வெளியான சி’றுகதை<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">Art
- Jeeva<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEQcEvrUrqi2nvQjFaUSIROfFZiLakzFvnAIHFUFzhTx0pkfUtHSt1gNzSkfS3N9qTIb_7yekWPHa7gOhBwe2c6OP2Xmcq6pkjcXDjtDw9NlcSuZRw_Q1G6q0zAvb8AiEvCFA9aMiKoftpTzCvMkxJ6bER98SYndEY7HoCM37mTXZKziAlFaQHuA0IrA/s2400/sankaranarayanan%20copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="1800" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEQcEvrUrqi2nvQjFaUSIROfFZiLakzFvnAIHFUFzhTx0pkfUtHSt1gNzSkfS3N9qTIb_7yekWPHa7gOhBwe2c6OP2Xmcq6pkjcXDjtDw9NlcSuZRw_Q1G6q0zAvb8AiEvCFA9aMiKoftpTzCvMkxJ6bER98SYndEY7HoCM37mTXZKziAlFaQHuA0IrA/s320/sankaranarayanan%20copy.jpg" width="240" /></a></div><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">ஆறுமுகத் தாத்தாவின்<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">ஏழாவது முகம்<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 150%;">தா</span></b><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">த்தா
இறந்து போனார். நேற்று இரவு ஒருமணி ஒண்ணரை மணி அளவில், எல்லா விளக்கும் அணைத்துப் படுத்திருந்த
நிலையில் “ஏவ்?..” என்ற பெருத்த விக்கல் தாத்தாவிடம் இருந்து வந்தது. தொண்டையில் இருந்து
ஓர் ஒலித் துள்ளல். சட்டென்று இவள், என் மனைவி கனகவல்லி விழித்துக் கொண்டு விளக்கைப்
போட்டால் தாத்தா படுக்கையில் புழுவாய் நெளிகிறார். உள்ளறையில் கட்டிலில் <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>உறங்கிக் கொண்டிருந்த பாட்டியை எழுப்பித் தகவல்
சொன்னோம். பெடஸ்டல் மின்விசிறி ஒன்று பத்திரிகை ஒன்றை விரித்து என்னவோ வாசித்துக் கொண்டிருந்தது.
“என்னது?” எனப் பதறி எச்சில் வழிய எழுந்து கொண்டாள் பாட்டி. சட்டென எழுந்துகொள்ள அவளுக்குத்
திகைத்தது. அத்தனை வெளிச்சத்திலும் அவளுக்குக் கண்ணில் இருட்டு கட்டியது. அவளுக்கும்
வயதாகி விட்டது அல்லவா? அந்த வயதில் நல்ல தூக்கத்தைக் கலைத்து எழுப்பி விடுவது என்பது
பெரும் அவஸ்தை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">கைத்தாங்கலாக
தாத்தா அருகில் அமர்த்தினோம். “என்ன செய்யுது உங்களுக்கு…” என்று முன்குனிந்து பாட்டி
அவரது கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள். அவள் குரல் அவளுக்கே கீச்சென ஒலித்தது. பெல்ட்டாய்
ஒல்லியான நீண்ட அவரது கைகள் சாரைப் பாம்புகள் இணைய அவசரப் பட்டாற் போல இப்படி அப்படி
ஆடி காற்றில் தவித்தன. இரண்டு கையும் விரித்து, சொல்லத் தெரியல… என்பதாய்த் தாத்தா
அசைவு காட்டினார். அப்படியே அந்தக் கை தொய்ந்து பலம் அற்று இற்று தென்னையோலை போல அவரது
நெஞ்சுமேல் விழுந்தன. தாத்தா இறந்து போனார். கதையாக இல்லாமல் கதைச் சுருக்கமாக அமைந்து
விட்டது ஆறுமுகத் தாத்தாவின் மரணம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">பாட்டி
தாத்தாவையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அழவெல்லாம் இல்லை. இத்தனை கால அவள் வாழ்க்கையில்
எத்தனையோ நல்லது கெட்டது தாண்டி வந்தவள் அவள். இந்தச் சாவே எப்போது என்பதுதான் கேள்வியே
தவிர எதிர்பாராதது அல்ல. எதிர்பாராததை எதிர்பார்க்கிற பக்குவம் இந்நாட்களில் அவளுக்கு,
அவர்களுக்கு, தாத்தா பாட்டி இருவருக்குமே வந்துவிட்டிருக்க வேண்டும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அவள்
வாழ்க்கையில் ஒரு சஸ்பென்ஸ் இருந்தது… அதாவது நாள் இதுவரை. அவர்கள் இருவரில், யார்
மரணத்தில் முந்திக் கொள்வோம். என்கிற ரகசியம். வெடித்துத் திறக்கிற வெண்டைக்காயாய்
அது இப்போது தெளிந்து அல்லது தெறித்து ஊரறியப் பரவி விட்டது. தாத்தா முந்திக் கொண்டார்.
அவள் முந்தியை விட்டு தன்னைப் பிரித்துக் கொண்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">ஊரில்
அவளுக்கு ‘பழுத்த சுமங்கலி’ என்று ஒரு பெருமித அடையாளம், கௌரவம் இருந்தது. அதற்கு ஒரு
முடிவு வந்தது. ச். அதற்கென்ன, என நினைத்தபடி பாட்டி தாத்தாவின் கையைப் பிடித்துக்
கொண்டு ஒரு சம்பிரதாய அழுகை அழ ஆரம்பித்தாள். “என்னை இப்பிடித் தனியா விட்டுட்டுப்
போயிட்டீரேய்யா” என்பதாக சிறிது யோசித்து, வார்த்தைகளைக் கோர்த்துக் கொண்டு அழுதாள்.
துக்கப் பூக்கள் கோர்ததுக் கட்டிய இழவு மாலை அது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அதற்குள்
இவள், கனகவல்லி உளளேபோய் ஒரு குத்துவிளக்கை பூஜை அறையில் இருந்து எடுத்து வந்து அவர்
தலைமாட்டில் ஏற்றி வைத்தாள். அதன் தழலாட்டம் அணைந்து விடாதபடி பெரிய சிம்னிக் கண்ணாடி
வைத்து தீபம் அதன் உள்ளே காபந்து பண்ணினாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">எல்லாம்
நிதானமாய் நடந்தன. ஒரு ஐயோ இல்லை. பதட்டம் இல்லை. கனகவல்லி பாட்டியிடம் “இப்ப மணி ஒண்ணே
முக்கால் ரெண்டு இருக்கும். பேசாம நீங்க திருப்பியும் போயிப் படுத்துக்கங்க. காலை விடியட்டும்,
மத்த காரியங்களை யோசிக்கலாம்” என்றபோது பாட்டி தலையாட்டினாள். பெரிதாய் அவளில் இருந்து
கொட்டாவி வந்தது. கழிவறை போய் வந்தாள் பாட்டி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">“பிடிச்சிக்கணுமா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">“வேண்டாம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தன்
நிழலையும் கூட்டிக்கொண்டு உள்ளே போனாள் பாட்டி. இந்த ஊரில் எப்பவுமே லோ வோல்டேஜ்தான்.
வெளிச்சமே மஞ்சளாய்க் காணும். வெளிச்சம் என்றால் வெள்ளையாய்த் தானே இருக்க வேண்டும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தாவை
தலைமாட்டு விளக்குடன் கூடத்தில் அப்படியே விட்டுவிட்டோம். கூடத்து விளக்கு எரிந்தபடி
இருக்கட்டும் என விட்டு விட்டோம். வெளியே நல்ல காற்று நடமாடிக் கொண்டிருந்தது. இந்த
வேளைகெட்ட வேளையில் அதற்கு அப்படியென்ன காரியமோ தெரியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தாவுக்கு
நிறையக் குழந்தைகள். பாட்டி எட்டு பெற்றுப் போட்டு நாலு தங்காமல் போயிற்று.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>வீட்டில் ஒரு குழந்தை இறப்பது என்பது மாபெரும் துக்கம்.
குடும்பத்தின் சாபம், என்பார்கள். “ஐயோ பெத்து பெத்து இப்படி பறிகொடுக்கவா என்னியப்
படைச்சே ஆண்டவனே…” என்று கணபதி அழும்போது பாவமாய் இருக்கும், என்று அம்மா சொல்லி யிருக்கிறாள்.
என்றாலும் அடுத்த சில மாதங்களிலேயே அவள் கருத் தரித்தாள், என்பாள் அம்மா புன்னகையுடன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">நாங்கள்
பிறந்தபோது தாத்தாவின் குழந்தைகள் வளர்ந்து பெரியாளாகி ஊரைத் தாண்டியும் போய்விட்டார்கள்.
அவர்கள் எல்லாருக்குமே இந்த ஊர் அத்தனை உவப்பாய் இல்லை. இந்த ஊரில் என்ன இருக்கிறது?
இங்கே இருக்கிற வரை நாம் முன்னேற முடியாது, என்று அவர்களுக்கு இருந்தாற் போல இருந்தது.
எனக்கோ தாத்தாவுக்கோ அப்படித் தோன்றவே இல்லை என்பது ஆச்சர்யம்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">எனக்கு
ஒரு தங்கை இருக்கிறாள். பக்கத்து கிராமம் தான். முத்தாலம்மாவை ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தில்
பெண் கொடுத்தோம். வீட்டு வாசலிலேயே தொழுவத்தில் மாடுகள் கட்டி வைத்திருப்பார்கள். இப்பவே
அலைபேசியில் அவளைக் கூப்பிட்டுத் தொந்தரவு பண்ண வேண்டாம், என இருந்தது. காலை விடியட்டும்.
சொன்னால் ஒருமணி நேரத்தில் அவள் புருஷனுடன் பைக்கில் வந்து விடுவாள். எனக்கு அப்பா
அம்மா இல்லை. இருவருமே இறந்து விட்டார்கள். தாத்தாவும் பாட்டியும் எங்களுடன் இருந்தார்கள்.
எனக்குத் திருமணம் செய்து வைத்ததே என் தாத்தா தான். முதலில் முத்தாலம்மாவுக்கு முடித்துவிட்டு
எனக்குப் பெண் பார்த்தார் தாத்தா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">எங்களுக்கு
பூர்விக அம்சமாய் கொஞ்சம் நில புலம் இருந்தது. தாத்தா அவ்வப்போது போய்ப் பார்த்துவிட்டு
வருவார். சிறு சிறு பிளம்பிங் வேலைகள் கற்றுக் கொண்டதில் என் பாடு பரவாயில்லை. சைக்கிளில்
அளக்கிற அளவில் அதிக பட்சம் பக்கத்து ஊர் பஜாரோடு என் எல்லை முடிந்தது. பெரிய துட்டாசை
இல்லாவிட்டால் வாழ்க்கை ஒன்றும் சிரமமானது அல்ல. வாழ்க்கையைக் கொண்டாடவும் வேணாம்.
வாழ அலுத்துக் கொள்ளவும் வேணாம்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">விளக்கு
எரிகிறதா என்று இங்கே யிருந்தே பார்த்துக் கொண்டேன். யாரோடோ பதறிப் பதறி அது பேச முயற்சிப்பதாகத்
தோன்றியது. வீட்டு நாய்கள் இப்படித்தான் நம்மைத் தொட்டுத் தொட்டுக் கொஞ்சக் கூப்பிடும்.
ஆறுமுகத் தாத்தா, வீட்டில் திடீரென்று கரண்டு போகுமே. அதைப்போல சட்டென அவர் உயிர் பிரிந்து
விட்டது. அதெல்லாம் ஒரு அதிர்ஷ்டம் அல்லவா? கரண்டாவது காத்திருந்தால் திரும்ப வந்துவிடும்.
தாத்தா வர வாய்ப்பு இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">கடைசிக்
காலம் வரை அவருக்குக் கண் நல்லா இருந்தது. கண்ணாடி போடவே இல்லை. வயல்வரை சைக்கிளில்
போய் வருவார். தாத்தா நல்ல உயரம். அவர் சைக்கிளும் என்னிதை விட உயரமானது. இந்த வயசிலும்
அவர் சளைக்காமல் சைக்கிள் ஓட்டுவார். உடம்போடு உடை மாதிரி அவரோடு எப்பவும் கூடவே சைக்கிள்
இருந்தது. ஸ்டாண்டு உடைந்த சைக்கிள். பம்புசெட் பக்கமாய் சைக்கிளைச் சாய்த்து நிறுத்திவிட்டு
வேலை எதும இருந்தால் பார்ப்பார். பாத்திகளைச் சீராக்கி தண்ணீர் பாய்ச்சுவார். உபரித்
தண்ணீர் பாய்ந்து வளர்ந்து கிடக்கும் தென்னை மரம் ஏறி இளநீர் பறித்து வருவார். வரப்புகளில்
பாம்பு படுத்துக் கிடந்தால் சட்டென பிடித்துத் தூர எறிவார். இருந்த காலம் வரை ஒரு நோய்
நொடி கிடையாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">பாட்டி
கை வைத்தியம் மாதிரி பார்ப்பாள். குழந்தைகளுக்கு உடம்பு சரியில்லை என்றால் பாட்டியிடம்
வந்து மந்திரித்துக் கொண்டு போவார்கள். வீட்டில் வேப்பிலை பறித்து வைத்திருப்பாள் பாட்டி.
அதை வைத்து குழந்தையைச் செல்லமாய் அடித்தபடி என்னவோ முணுமுணுப்பாள் பாட்டி. வியாதியை
அடித்து விரட்டுகிறாற் போல இருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">பாட்டிதான்
தாத்தாவுக்கு நாடி பார்த்து, அது துடிப்பு அடங்கி விட்டதைச் சொன்னாள். அவள் உடம்பு
சிறிது சிலிர்த்து அடங்கியது. ஐம்பது வருடம் வரையிலான தாம்பத்தியம் அது. பாட்டி இன்னமும்
திரண்டு குளிக்கிறாள். பின்னே எட்டு பெத்த உடம்பு அல்லவா? பெரிய சண்டை சச்சரவு இல்லை
அவர்களிடம். எங்களுக்கு, எனக்கும் கனகவல்லிக்கும் அதுதான் ஆச்சர்யம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">ஆறுமுகத்
தாத்தா வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்து சுருட்டு பிடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருப்பார்.
என்னவோ அந்த ஊர் மக்கள் எல்லாருமே சுருட்டு பிடிக்கிறவராய் இருந்தார்கள். பெண்கள் கூட
வீட்டில் பின்கட்டில் சுருட்டு குடிக்கிறதாகக் கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். என்ன, பார்க்க
கொஞ்சம் ஆபாசமாய் இருக்கும். அந்தக் கற்பனைக்காகவே அவர்களும் குடிக்கிறார்களோ என்னவோ.
சுருட்டு குடிக்கிற ஆண்களிடம் உதட்டு முத்தம் வாங்கி வாங்கி அவர்களும் புகை பிடிக்கப்
பழகிக் கொண்டிருக்கக் கூடும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">சுருட்டு,
பீடி இவற்றுக்கெல்லாம் கவர்னர் பீடி, மகாராஜா சுருட்டு என பேர் வைக்கிறார்கள். எந்த
கவர்னர், எந்த மகராஜா இதெல்லாம் குடிக்கிறான் தெரியவில்லை. தாத்தாவின் சுருட்டு சற்று
அதிக நீளமாய் இருக்கும். இங்கே கிடைக்காது. பஸ்ஸேறி கிருட்டினமங்கலம் வரை போய் அந்த
‘பிராண்ட்’ சுருட்டை மொத்தமாய் நாலு ஐந்து பாக்கெட் வாங்கி வருகிறார். அப்படி பஸ்ஸேறி
ஊர் போவதும் வெளியூரில் சினிமா பார்த்துவிட்டு வருவதும்… அதெல்லாம் ஒரு பெருமையாக அவர்
நினைத்தாரா தெரியாது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">போன
வருடம் தாத்தாவின் இரண்டாம் மகன் வட நாட்டில் தவறிப் போனான். வேலை என்று ஆள் எடுக்க
வந்திருந்தபோது அவர்களோடு அப்படியே லாரியேறிப் போனவன் அவன். வருடம் ஒருமுறை அவன் வந்துபோனால்
அதிகம். தினக்கூலி. இன்னவேலை என்று இல்லை. உடல் வளைத்து வேலைகள். அவன் இறந்தபோது தாத்தாவும்
பாட்டியும் போகவில்லை. ஊரும் தெரியாது. பாஷையும் தெரியாது. எங்கே எப்படிப்போய்த் தேடி
அவர்கள் இடத்தைக் கண்டுபிடிப்பது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அவன்
வட நாட்டுப் பெண் ஒருத்தியைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொண்டு அப்படியே அங்கேயே தங்கி விட்டான்.
இவன் இந்தி கற்றுக் கொண்டானா, அவளோடு எப்படிப் பேசுவான், என்றெல்லாம் தாத்தாவுக்கு
ஆச்சர்யமும் சந்தேகமும் இருந்தது. அவன் காலம் முடிந்தபிறகு அவனது குழந்தைகள் என்ன செய்கிறதோ.
(இரண்டு பெண் குழந்தைகள் அம்மா சாயலில். படம் அனுப்பி யிருந்தான்.) அவன் பெண்டாட்டி
சாமர்த்தியம் எப்படி தெரியாது. தாத்தா சிறிது கவலைப் பட்டுவிட்டு சில மாதங்களில் அதுவும்
தேய்ந்து போனது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">சொந்த
ஊரும் வயலும் அவருக்கு முக்கியமாய் இருந்தது. ஊர் எல்லை ஐயனார் மேல் அவருக்குப் பிரியம்
அதிகம். இரவுகளில் சுருட்டு பிடித்தபடி காலாற நடந்து ஐயனார் கோவில்வரை போய் உட்கார்ந்திருப்பார்.
சுருட்டுக் கங்கு ஒளிர இருட்டில் அவர் நடப்பது தூரத்தில் இருந்து ரயில் வருவதைப் பார்க்கிறாப்
போலக் காணும். வெளிச்சமும் வருது, புகையும் வருது. கூந்தல் பிரிகளாய் விழுது எடுத்த
பெரிய ஆலமரம். கோவில் காம்பவுண்டு பூட்டிக் கிடக்கும். அந்தக் காம்பவுண்டுச் சுவரைச்
சட்டை செய்யாமல் இங்கேயும அங்கேயுமாய் வளர்ந்து பரவி யிருக்கும் ஆலமரம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">ஐயனாரை
அப்படி அடைத்துப் போட முடியுமா? ஆல மரத்தையும் அப்படித்தான்… அடைத்துப் போட முடியாது,
என்று தோன்றும். ஐயனார் குதிரைக்காரர். ஆலமரம் காம்பவுண்டு சுவருக்கு இந்தப் பக்கம்,
அந்தப் பக்கம் கால் போட்டு உட்கார்ந்திருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அவருக்கு?
சைக்கிள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">பள்ளிக்கூடம்
போகுமுன் அம்மாவிடம் பிரித்த தலையைக் காட்டிக் கொண்டிருக்கும் சின்னப் பெண் போல ஆலமரம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">மின்மினி
வெளிச்சம் போல திடீர் திடீரென்று சுருட்டு மின்ன கோவில் வளாகத்து வாசலில் உட்கார்ந்திருப்பார்
ஆறுமுகத் தாத்தா. இருட்டு. குளிர். அந்த இருட்டே அவரைக் கம்பளியாய்ப் போர்த்தி யிருக்கும்.
சுருட்டு இலையில் புகையிலை பொதிந்தாற் போல இருட்டு அவரையே பொதிந்து கொள்ளும். இருட்டு
அம்மையில்லா, என்று தோன்றும். ஏட்டி, பால் இருந்தாக் கொடு… என்பாரோ தாத்தா. இருட்டுடனான
தனிமை கிறுக்குத் தனமான சிந்தனைகள் தருகின்றன. எனக்கு மொட்டைமாடியில் பௌர்ணமியில் ஐயோ
இத்தனை பால் வீணாய்க் கொட்டிக் கிடக்கிறதே, என்று தோன்றும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அந்த
அமைதிக்கும் தனிமைக்கும் ஒலிகள் துல்லியப்பட்டு ஆலமரத்தின் ஊடே காற்று நீரோட்டமாய்
சலசலவென்று பாயும். அந்தச் சத்தமே நம் மார்பில் சிலுசிலுவென்று இருக்கும். “வக்காளி,
பொம்பளைப் பிள்ளை மாதிரி வேட்டிய வேட்டியத் தூக்குது” என்று மார்பு முடிகளை அளைந்து
கொள்வார் தாத்தா. உற்சாகமோ சந்தோஷமோ வந்துவிட்டால் தாத்தா வாயில் கெட்ட வார்த்தை புழங்க
ஆரம்பித்து விடும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">ஒரு
பழைய நோட்டில் தாத்தா தன் வாரிசுகளின், பிற சொந்தக்காரர்களின் முகவரி எழுதி வைத்திருந்தார்.
அந்த நோட்டைத் திறந்தபோது உள்ளே புழுக்கைப் பென்சில் ஒன்று இருந்தது. அலைபேசி எண் இருந்த
ஆட்களுக்கு தகவல் சொல்லவும், மத்த ஆட்களுக்கு அலைபேசித் தகவல் சொன்ன ஆட்களிடமே தகவல்
பரிமாறவும் சொன்னோம். அதிகம் இல்லை. பத்து பதினைந்து பேர் இருக்கலாம். செய்தி கேட்ட
யாரும் அதிர்ச்சி அடையவில்லை. ஓ… என்றார்கள். எப்ப, என்ன்ச்சி, என்ற கேள்விகள் இல்லை.
அவர்களில் பெரும்பாலோர் வர மாட்டார்கள். அவர்களுக்குத் தகவல் போக வேண்டும். அவ்வளவுதான்.
தாத்தா இருந்த காலத்திலேயே பார்க்க வராதவர்கள், இறந்த பிறகா வரப் போகிறார்கள். செய்தி
கேட்டதற்கு வீட்டிலேயே தலைக்குக் குளிப்பார்கள். அத்தோடு சரி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">மூத்தவன்
மதுரை தாண்டி சின்னாளப்பட்டியில் கல்யாணம் முடித்து பெண்வீட்டோடு போய்விட்டான். அவனுக்குக்
கால் போட்டபோது ரொம்ப நேரம் அவன் அலைபேசி அடித்துக்கொண்டே யிருந்தது. பிறகு சிறிது
கழித்து அவனே பேசினான். செய்தி கேட்டுக்கொண்டு “ம்” என்றான். பிறகு சிறிது போசித்தாற்
போல “நான் வரணுமா?” என்று கேட்கிறவனை என்ன சொல்வது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">பாட்டிதான்
போனை வாங்கி, “ஏல இருக்கறப்பதான் வாரதில்லை போறதில்லை. சாவுக்கு வரலன்னா எப்பிடிறா?”
என்று கத்தினாள். “சரி சரி” என்கிறான் அம்மாவிடம். எனக்கென்னவோ பிறகு தனியே என்னைத்
திரும்பக் கூப்பிட்டு, தான் வரவில்லை, என்று சொல்வான் போல இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தா
அத்தனைக்கு யாரிடமும் ஒட்டவில்லை. பாட்டிகூட அத்தனை பிரியத்தைக் காட்டினாள் என்று சொல்ல
முடியாது. எனக்குக் கல்யாணம் ஆகி நான்கு வருடம் ஆகிறது. எங்களுக்குக் குழந்தை இல்லை.
எனக்கு வயது இப்போது இருபத்தி ஆறு. இத்தனை வருடத்தில் தாத்தா பாட்டி நெருக்கமாக எங்களுடன்
கூட அத்தனை ஒட்டுதலாகப் பழகினார்கள் என்று சொல்ல முடியாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">முன்னெல்லாம்
நாங்கள் ராத்திரிக்கு மாடி அறைக்குப் போய்விடுவோம். சில நாட்கள் அறைக்குள்ளே படுத்துக்
கொள்வோம். அறைக்கு வெளியே பெரிய வராந்தா போல மொட்டைமாடி. பௌர்ணமி தினங்களில் வெள்ளியாய்ச்
சிரித்துக் கிடக்கும் மாடி. அப்போது நானும் இவளும், கனகவல்லியும் மொட்டைமாடியில் படுத்துக்கொண்டு
தூக்கம் வராமல் ரொம்ப நேரம் பேசிக் கொண்டிருப்போம். இப்போது தாத்தா பாட்டிக்கு வயதாகி
விட்டது… என்று நாங்களே படுக்கையைக் கீழே மாற்றிக் கொண்டோம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">வெளியில்
தாத்தா நடமாடுகிற உற்சாகத்தைக் கூட வீட்டில் காட்டுவது இல்லை. என்றாலும்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>இத்தனை குழந்தைகள்… அது அந்தக் காலத்தில் இயல்பானதுதான்
என்று தோன்றியது. “அட அந்தக் காலத்துல வேற என்டர்டெய்ன்மென்ட் என்ன இருந்தது? இருட்டினா
யாரும் வெளிய கூட வாரதில்லை…” என்று அப்பா சிரித்தபடி ஒருமுறை அம்மாவிடம் சொன்னார்.
எனக்கு வெட்கமாக இருந்தது. அப்போது நான் பள்ளிக்கூடம் படிக்கிற பையன். என்றாலும் அவருக்கு
நானும், முத்தாலம்மாளும் என இரு குழந்தைகள் தான். அவருக்கு வேற என்டர்டெய்ன்மென்ட்
இருந்திருக்கலாம்! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">காலை
ஏழு மணிக்கெல்லாம் முத்தாலம்மாள் வந்து விட்டாள். அவள் புருஷன் அவள் என்ன சொன்னாலும்
தலையாட்டி கேட்டுக் கொள்வான். அதற்கெல்லாம் கொடுப்பினை வேண்டும். தாத்தாவைப் பார்த்துவிட்டு
அவள் ஒரு அழுகை அழுதாள் பார்க்க வேண்டும். தாத்தா கூட இருந்த எங்களுக்கே அத்தனை அழுகை
இல்லை. என்றாலும் அழுகை என்பது இறந்த மனுசனை கௌரவப் படுத்துகிறது. இருக்கட்டும்… என்று
தோன்றியது. பெண்களே சற்று தண்ணிப் பிறவிகள் தான். சட்டுச் சட்டென கண்ணில் மழை வந்து
விடுகிறது அவர்களுக்கு. இல்லாட்டி கூட வீட்டில் அப்பா கொஞ்சம் திட்டினாலுமே அவளுக்கு
அழுவாச்சி பொங்கிரும். “கேடுகெட்ட சிறுக்கி. இப்ப அந்த சினிமா பாக்காட்டி என்ன? நல்லா
அலையிறே… துட்டுக்குக் கேடா…” என்று அப்பா சொல்லி முடிக்குமுன் இவள் கண் திரண்டு விடும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அவள்
அழுததை விட வேடிக்கை, அவள் அழுகிறதைப் பார்த்துவிட்டு அவள்புருஷன், இசக்கிமுத்து அவனுக்கும்
கண்ணில் நீர் கட்டி விட்டது. சில பிறவிகள் மகா இரக்க சுபாவம். டாக்டர் ஊசி போட்டாலே
அவர்களுக்கு அழுகை வந்துவிடும். இன்னுஞ் சில ஆட்கள்… அவர்கள் குழந்தைக்கு ஊசி போட்டாலே
இவர்கள் அழுவார்கள்!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தா
வயது ஒத்த பெரியவர்கள் ஏழெட்டு பேர் வந்திருந்தார்கள். மற்றபடி சொந்தக்காரர்கள் அதிகம்
இல்லை. அந்தத் தெருக்காரர்கள் வந்திருந்தார்கள். தாத்தாவே அதிகம் வெளியிடம் என்று போவது
கிடையாது. சம்பிரதாயங்கள் தன்னைப்போல நடந்தன. பாட்டிதான் அவளது மூத்த பையன் கொள்ளி
போடவாவது வருவான் என எதிர்பார்த்தாள். தனக்குப் பிறந்த குழந்தைகள் யாருமே வரவில்லை
என்பது சோகம்தான். பாட்டி அதிகம் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. “ம். சரி. ஆனது ஆவட்டும்” என்றாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">சனிப்பிணம்
தனி போகாது, என்பது வசனம். சனிக்கிழமை இறந்த ஆத்மா இன்னொரு உயிரையும் கேட்கும், என்று
சொல்கிறார்கள். ஒரு சேவலை அடித்து பாடையில் முன்னே தொங்க விட்டபடி தாத்தாவை எடுத்தார்கள்.
ஈர வேட்டி கட்டி, நெருப்புச் சட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு நான் நடந்தேன். “கோவிந்தா கோவிந்தா…”
என்று கோஷம் இட்டபடி நாலு ஐந்து பேர் கூட வந்தார்கள். நாற்பது ஐம்பது அடி முன்னே ஒருத்தன்
வேட்டு போட்டபடி போனான். கூடை மலரைத் தெருவெங்கும் தூவிக்கொண்டே ஒருத்தன் சப்பரத்திலேயே
அமர்ந்தபடி கூட வந்தான். இதெல்லாததுக்கும் வேலை செய்ய தனிக்காசு. ஆள் இருக்கிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தாவை
சிதையில் வைத்து நெஞ்சில் தீ மூட்டி அடுப்பில் உள்ளே தள்ளியபின் போய்க் குளித்தேன்.
’சுடுகாட்டிலேயே மோட்டார் போட்டு குழாயில் தண்ணீர் வசதி இருந்தது. தாத்தாவின் சடலம்
உள்ளே எரிய ஆரம்பித்து மேலே புகைபோக்கி வழியே புகை வந்தது. தாத்தாதான் சுருட்டு பிடிக்கிறதாகத்
தோன்றியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">வீட்டு
வாசல் பக்கமாகவே அக்கன்னா கல் வைத்து சமையல். ஆடு எடுத்தோம். அது ஒரு கௌரவம் போல, கட்டாயம்
எங்களுக்கு. தெருவில் பாதிப்பேர் வந்து சாப்பிட்டார்கள். நாளை போய் அஸ்தி எடுத்துக்
கரைக்க வேண்டும். பிறகு பதினாறாவது நாள்தான் காரியம்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">இருந்த
காலங்களில் தாத்தா பாட்டி அதிகம் பிரியத்தைப் பரிமாறிக் கொண்டவர்களாய்த் தெரியவில்லை.
எட்டு பெற்று அதில் சில இறந்து, என்றெல்லாம் கடந்து வந்தவர்கள். பாட்டி தலைக்குக் குளித்தது
தடுமன் பிடித்துக் கொண்டது. போர்வையால் மொத்த உடம்பையும் மூடிக்கொண்டு ஆவி பிடித்தாள்.
சின்னக் குழந்தைக்கு “பேய்!” என விளையாட்டு காட்டுவது போல இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தா
பாட்டி இருவர் இடையே ஒரு மௌனமான மர்மம் இருப்பதாக நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். அதை விளக்கத்
தெரியவில்லை. இதுபற்றி இவள், கனகவல்லியிடம் கூட நான் பேசியது இல்லை. அவளுக்கும் எனக்கும்
இடையே எந்த ரகசியமும் கிடையாது. தாத்தா பாட்டியிடம் என்ன ரகசியம் இருக்கும் தெரியவில்லை.
பையன்களும் அப்படி ஆசையாய்த் தேடி வந்து இரண்டு நாள் அப்பா அம்மாவுடன் இருந்ததும் இல்லை.
தங்கள் குழந்தைகளைக் கூட்டிவந்து காட்டியதும் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தாவின்
பூணலைப் பார்த்தபோது, அதில் தாத்தாவின் பீரோ சாவி இருந்ததைக் கண்டு அதைப் பிரித்து
எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தேன். எங்கள் குடும்பத்தில் பெண்கள் தாலிக் கொடியோடு எப்பவும்
ஊக்குப் பின் மாட்டிக் கொண்டிருப்பார்கள். எங்காவது போகையில் காலில் முள் குத்திவிட்டால்
உடனே ‘பின்’னால் முள்ளை சதையைக்கீறி வெளியே எடுத்துவிட்டு எருக்கம் பால் அடித்துவிட்டு
திரும்ப எதுவுமே நடக்காதது போல் நடந்து போவார்கள். ஆண்கள் பூணலில் சாவியை முடிந்து
வைத்திருப்பது சகஜம்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">எனக்கு
ஆச்சர்யமான ஒரு விஷயம் நடந்தது. பாட்டி உள்ளறையில் படுத்துக் கொண்டிருந்தாள். கனகவல்லியும்
பக்கத்தில் இல்லை. நான் தாத்தாவின் பீரோவைத் திறந்தேன். தாத்தாவின் கையெழுத்து மிக
அழகாக இருக்கும். தாத்தா அதிகம் படித்தவர் அல்ல. என்றாலும் தினசரி ஒரு நடை சலூன் வரை
போய் தினத்தந்தி படித்துவிட்டு வருவார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">பீரோவில்
மூட்டைப்பூச்சி போல் வயிறு பெருத்த ஒரு பர்ஸ் இருந்தது. சுருட்டு பாக்கெட். நிறையக்
காகிதங்கள் இருந்தன. எப்போதோ வந்த கடிதங்கள் பலவாறாக மடிந்து கிடைத்தன. தனது குழந்தைகளின்
ஜாதகங்கள் பத்திரமாய் அவர் வைத்திருந்தார். ஒரு பித்தளை டம்ளரில் சில்லரைக் காசுகள்
போட்டு வைத்திருந்தார். அத்தோடு… என்ன இது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">ஒரு
பாக்கெட் ஆணுறை. தாத்தாவின் பீரோவில் கட்டு பாதி பிரித்துக் கிடைத்தது. எனக்கு ஆச்சர்யமாய்
இருந்தது. நான் எதிர்பாராதது இது. தாத்தா சில சமயம் கெட்ட வார்த்தைகள் பேசுவார், என
கவனித்திருக்கிறேன். அத்தோடு சரி. மற்றபடி தெருவில் பெண்கள் அடுத்தடுத்த வீடுகளில்
நின்றபடி சண்டை என்று வாய் கூசும் வார்த்தைகளால் ஒருத்தியை ஒருத்தி திட்டிக் கொள்வார்கள்.
தெருவில் போகிற வருகிற ஆட்கள் அதை முகம் நிறையச் சிரிப்புடன் வேடிக்கை பார்ப்பார்கள்.
இவள் அவள்புருனைப் பற்றியும், அவள் இவள்புருஷனைப் பற்றியும் ஆபாசச் சொற்போர் நிகழ்த்துவார்கள்.
காதுகூசும் வசை. அந்தப் பெண்களுக்கே அப்படியோர் வக்கிரம் இல்லாமல் அப்படிப் பேச முடியுமா
என்று இருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">தாத்தா
பார்த்தால் அங்கே நிற்க மாட்டார். “இதுங்க இப்டி கட்டி உருளுதுங்களே. ரெண்டு பேர் வீட்டுக்கும்தானே
கெட்ட பேர்?” என்பார் தாத்தா. எனக்குத் தெரிந்தவரை தாத்தாவுக்கு மறைவான தொடர்பு என்று
வேறு எந்தப் பெண்ணிடமும் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. அதுவும் இத்தனை வயதுக்குப் பிறகு…
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அந்த
ஆணுறைப் பாக்கெட் எப்படி எப்போது எங்கிருந்து அவர் வாங்கினார்? ஒருவேளை இதற்காகத்தான்
அவர் சுருட்டு வாங்குகிறேன், என்று பஸ்சில் போய்வந்தாரோ, என்று தோன்றியது. அடேடே, ஜகதலப்
பிரதாபன்… ஆனால் அவரது இந்த விஷயம் இதுநாள் வரை எனக்கும் கனகவல்லிக்கும் தெரியாதபடி
தாத்தா காப்பாற்றி வந்தது ஆச்சர்யம்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அவளுக்குத்
தாத்தா குணம் பற்றித் தெரிய வாய்ப்பு இல்லை. ஆனால் பாட்டி பற்றித் தெரிந்திருக்கலாம்.
ஒரே வீட்டில் இருக்கும் பெண்கள். இருவருக்கும் சகஜ பாவனை வந்திருக்கும். பின்கட்டில்
கதவைச் சாத்திக்கொண்டு பாட்டி குளித்துக் கொண்டிருக்கும்போது கனகவல்லி துணி துவைப்பாள்
சகஜமாய். ஒரு பெண் முன்னால் இன்னொருத்தி உடை மாற்றுவது, நிர்வாணமாய் நிற்பது என்கிற
சந்தர்ப்பங்களில் வெட்கப் படுவது இல்லை. இதுபோன்ற விஷயங்களில் அவர்களுக்குள் விகல்பம்
தெரியாது. மாதவிடாய் போன்ற விஷயங்களை அவர்கள் யதார்த்தமாகப் பேசிக் கொள்ளவும் கூடும்.
ஒரு பெண்ணாக இன்னொரு பெகண்ணுக்கு அந்தரங்க விஷயங்கள் நிறையத் தெரியும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">ஆனால்
இந்த விஷயம்… தாத்தா பற்றி… அவளுக்கு எப்படித் தெரியும்? தெரிய நியாயமே இல்லை. தாத்தா
இந்த வயதிலும் சரச பாவம் கொண்டாடுகிறாராக்கும். கனகா உனக்குத் தெரியுமா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அன்றைக்கு
ராத்திரி அவள் பக்கத்தில் படுத்தபடி புன்னகையுடன் ஆரம்பித்தேன். “உனக்கு ஓர் அதிர்ச்சிகரமான
செய்தி…” என்றேன். “தாத்தாவோட பீரோவுல…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">“சொல்லுங்க.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">“ஆணுறைகள்
…” என்று சிரித்தேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">அவள்
திரும்பி என்னைப் பார்த்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">“இந்த
வயசிலும்… ஆனா நம்ம கண்ணுல இத்தனை நாளில் ஒரு உறைகூட படவே இல்லியே?” என்றேன். “பையங்க
கூட அவரு அதிகமா ஒட்டிப் பழகறதே இல்லை. அப்பவே என்னடான்னு நினைச்சேன். இந்தாளுக்கு
இன்னும் உடம்பு ருசி அடங்கல்ல. அதான் காரணமா?” என்று கேட்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">கனகவல்லி
புன்னகை செய்தாள். “ஒரு திருத்தம்…” என்று நிறுத்தி, பிறகு சொன்னாள். “தாத்தா இல்ல.
பாட்டி.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 150%;">•••<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-44012718783679687702022-09-15T10:05:00.001-07:002022-09-15T10:05:41.682-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 160%;">நிசப்த ரீங்காரம் • சிந்தனைத் தொடர்
• பகுதி 11<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 160%;">பரமஹம்ச ரகசியம்<o:p></o:p></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVc5PW9p6Thhi1xq4V7gUr6Uo3bTJpNt2RZy4rz6rw0eyTZiZ6XZ2mq5Qk1ss7zM08k6C7ELnMJB8Fx4didwLuAAxfFMOchCyHf1hRtGbJpTiEv0KhSczHUxsBwE3_5xF_l8JujCfdsEC3R2m0qTLtcRAEX21EPJp_tw_4WS6DF-C-NmUTpI-JkLGxYQ/s751/david.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="751" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVc5PW9p6Thhi1xq4V7gUr6Uo3bTJpNt2RZy4rz6rw0eyTZiZ6XZ2mq5Qk1ss7zM08k6C7ELnMJB8Fx4didwLuAAxfFMOchCyHf1hRtGbJpTiEv0KhSczHUxsBwE3_5xF_l8JujCfdsEC3R2m0qTLtcRAEX21EPJp_tw_4WS6DF-C-NmUTpI-JkLGxYQ/s320/david.jpg" width="240" /></a></div><b><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ஞானவள்ளல்</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">•<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 160%;">எ</span></b><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ண்பதுகளில் திரு வலம்புரி
ஜானின் ‘தாய்’ வார இதழின் ஒரு சிறப்பிதழுக்காக எழுத்தாளர் ஆர். சூடாமணியிடம் ஒரு சிறு
பேட்டி எடுத்தது நினைவு வருகிறது. மிக அருமையான மனிதர் அவர். அப்போதுதான் நான் இலக்கிய
இதழ்களில் கதைகள் எழுத ஆரம்பித்தேன். பெரும் சுற்றிதழ்களில் அமோக வலம் வந்து, பிறகு
புகழ்மோகம் விடுபட்டு நான் இலக்கிய இதழ்கள் பக்கம் என்னை அடையாளப் படுத்திக்கொள்கிற
கவனத்துக்கு வந்திருந்தேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">தபால்
தந்தித் துறையில் பணி அமருமுன்னால், என் கல்லூரிப் படிப்பு முடித்த ஜோரில், நான் கேரளம்,
கொல்லத்தில் ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் வேலையமர்ந்தேன். என் மாமா பார்த்து அமர்த்திய
வேலை அது. நன்றி மாமா. வேலை நேரம் தவிர கிடைத்த தனிமையில் நான் ஆங்கில நாவல்கள் வாசிப்பதை
மேற்கொண்டபோது, அருமையான உலக இலக்கிய நூல்களைப் பரிச்சயப் பட்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">என்
சித்தி மருமகள், அண்ணி திருமதி காயத்ரி ஹரிஹரன் மூலம் ஆங்கிலத்தில் வாசிக்க ஆரம்பித்திருந்தேன்.
நன்றி அண்ணி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">எழுத்தின்
தாத்பரியம் என்ன, என கண் திறந்த வேளை எனக்கு அது. வணிக இதழ்க் கதைகளுக்கும், இலக்கிய
முயற்சிகளுக்கும் என்ன வேறுபாடு? அவை என் கதைகளில் காண முடிகிற வேறுபாடேதான். முன்பு
என் கதைகளில் சுவாரஸ்ய சம்பவங்கள், முடிச்சுகள், திருப்பங்கள் வைத்திருப்பேன். கடைசிவரை
கதைகளில் பரபரப்பாக, வாசகன் எதிர்பாராத எதாவது நடக்கும். முடிவிலாவது அப்படி இருக்கும்.
அவனது கற்பனையை ‘ஹை ஜம்ப்’ தாண்டி ஒரு கதை சொல்ல முடிந்தால் அது எனது வெற்றி. அதுதான்
வெற்றி… என இருந்தது நான் அறிந்த இளமை ததும்பும் எனது எழுத்துலகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">என்
கதைகளுக்கு நல்ல வரவேற்பு இருந்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">எண்பதுகளின்
கால கட்டம் அது. இந்த வாரம் என் கதை எந்த இதழில் வெளியாகும், அதற்கு ஓவியம் யார் வரைவார்கள்,
ம.செ., ராமு, ஜெயராஜ், லதா… என என் நண்பர்கள் பேசிக் கொண்டார்கள். பத்திரிகைகள் எனக்கு
சன்மானம் அனுப்பின. நண்பர்களோடு நான் நிறைய சினிமா பார்த்தேன். உற்சாகமான பொழுதுகள்.
இந்த வாரம் என்னோடு என்ன சினிமா போகலாம்… எனவும் நண்பர்களிடம் யோசனை இருந்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ஆனால்
உலக இலக்கியத் தடம் வேறு மாதிரி இருந்தது. சம்பவங்களை அல்ல, திறமையான எழுத்து மனிதர்களை
அறிமுகப் படுத்தியது. வாழ்வின் விழுமியங்களை நோக்கிய ஆத்மாவின் தேடலைச் சொல்ல, அடையாளங்
காட்ட முயன்றது. மனிதனை மானுடனாகப் பார்க்க அந்த எழுத்து ஆசைப்பட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">நாம்
அறிந்த உலகத்தைத் தான், ஆனால் அது, எழுத்து வேறு மாதிரி, கருணையோடு, நேசத்தோடு அறிமுகம்
செய்தது. என்றால் அது நீதிபோதனையும் அல்ல. சத்தியத்தின் தரிசனம். வாழ்க்கை யதார்த்தம்
என்பது என்ன? போலியான லட்சியப் பரவசத்தை நல்ல எழுத்து புறக்கணித்து விடும். சாமானியனின்
கனவு காணும் தளத்தை அது நியாயப் படுத்தவில்லை. என்றாலும் அவனது வாழ்வு சார்ந்த நம்பிக்கையை
அது குதறிப் போடவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">இந்த
யதார்த்த சூழலைப் பிரதிபலித்தும், விலகியும் அது வாழ்வின் அடுத்த கட்டத்தைச் சுட்டிக்
காட்ட வல்லது. ஆன்டன் செகாவ், ஹெமிங்வே போன்ற எழுத்துலவக மேதைகள் வாழ்க்கை என்றால்
என்ன, என்று தங்களுக்குள் வைத்திருந்த மதிப்புகளை தங்கள் எழுத்தில் விவரப் படுத்துகிறார்கள்.
வாழ்க்கை சார்ந்து எழுத்தாளனுக்கு ஒரு சுய பார்வை விஸ்தாரம் உண்டு. அதுதான் அவன் கதைகளின்
உயிர்நாடி, ஓர் எழுத்தாளனுக்கும் மற்றவனுக்கும் வித்தியாசம் இங்கேதான் காணக் கிடைக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">வாழ்க்கை
பல பரிமாணங்கள் கொண்டது. அது ஒவ்வொரு நபருக்கும் வெவ்வேறு முகம் காட்ட வல்லதாய் இருக்கிறது.
அதுவே அதன் சுவாரஸ்யம். ஒரு செயலைச் செய்து ஒருவன் வெற்றி பெற்று விடுகிறான். இன்னொருவன்
தோல்வி அடைகிறான். இதன் காரணங்கள் சுவாரஸ்யமானவை. எழுத்தாளன் இதை சிந்திக்கிறான். அவன்
எழுத்து இப்படி யெல்லாம் சிந்திக்கக் தூண்டுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ஹெமிங்வே
‘TO HAVE AND HAVE NOT’ என்று நாவல் ஒன்று எழுதினார். கடல் மீனவன் பற்றிய நாவல் அது.
கடலில் மீன்பிடிக்கிற அனுபவம் வேண்டும் என்று ஒரு மீனவனுடன் படகில் சில மாதங்கள் கூடவே
அவர் பயணம் செய்தார். கிட்டத்தட்ட அதற்கான சம்பவ வரிசையை அவர் மனதில் கொண்டு வந்துவிட்டார்.
ஒரு வேடிக்கை போல அவர் அந்த மீனவனிடம் “நான் இந்த மீனவ வாழ்க்கை பற்றி ஒரு நாவல் எழுதலாம்னிருக்கேன்.
என்ன தலைப்பு வைக்கலாம்?” என்று மீனவனைக் கேட்டாராம். மீனவன் வெட்கத்துடன் “எனக்கென்ன
சாமி தெரியும்” என்று சொல்லியபடியே தன்யோசனையில் ஆழ்ந்தான். பிறகு பேசினான். “எனக்கு
ஒரு ஆச்சர்யம் ஐயா. சில பேர் வாழ்க்கைல பிறக்கும் போதே எல்லா வசதியோடவும் சுகங்களோடவும்
பிறந்து எல்லா சந்தோஷங்களையும் அனுபவிக்க வாய்க்குது. சில பேர் எந்த சுகமும் வசதியும்
அனுபவிக்காமல் கஷ்டத்தோடவே வாழ்ந்திட்டு துக்கத்தோடவே செத்தும் போயிர்றாங்க.. அதான்
ஏன்னு புரிய மாட்டேங்குது…” என்றானாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ஹெமிங்வே
அவன் நினைப்பிலேயே ‘TO HAVE AND HAVE NOT’ (இதை எப்படித் தமிழ்ப் படுத்துவது? – ஆசிகள்
சாபங்கள்.) என்று தலைப்பு வைத்ததாகத் தெரிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">அதுவரை
நான் எழுத்தில் காட்டிய வாழ்க்கை வேறு மாதிரியாய் இருந்தது. அத என் வாழ்க்கை போலக்
கூட இல்லை, என நான் அறிந்துகொள்ள நேர்ந்து விட்டது. ஆக அதுவரையான என்னில் இருந்து இன்னொரு
நான் வழி பிரிந்து என் எழுத்தில் இயங்க நேரிட்டது. முந்தைய நான் என் கற்பனை. இன்றைய
நான் நிஜம். என்னை என் எழுத்தில் காண்க, என நான் கடைவிரிக்க ஆரம்பித்திருந்தேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">கொல்லத்தில்
நான் ‘சைட் சூப்பர்வைசர்’ என ஒரு கட்டடம் கட்டும் வேலையில் இருந்தபோது, ஒரு சந்தர்ப்பத்தில்
ஆரியங்காவு சுங்கச் சாவடியில் இருந்து எங்களுக்கு வந்த சரக்கு லாரியை பணம் கட்டி மீட்டுவர
வேண்டி யிருந்தது. கதை அதுவல்ல. அந்த லாரியில் இரவு பதினோரு மணிவாக்கில் கொல்லம் திரும்புகிறோம்.
நான் எழுத வந்த புதிது அது. என் வயது 21.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">இரண்டு
ஆள் அணைத்தாலும் கட்டிப்பிடிக்க முடியாத பெரிய பெரிய மரங்களின் ஊடே சாலை. திடீரென்று
அந்த மரத்தின் பின்னால் இருந்து ஓரு பெண் வெளிப்படுகிறாள். மெலிந்து வற்றிய தேகம்.
தன்னோடு உறவு கொள்கிறவர்களையும் அவள் அண்ணே, என்றுதான் அழைக்கிறாள். டிரைவர் சபலக்காரன்.
வண்டியை நிறுத்தி அவளை புட்டத்தில் அழுத்தி உள்ளே ஏற்றிக் கொள்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">எனக்கா
பரபரப்பு. நான் எழுத்தாளன். இந்தச் சூழலுக்கு அவள் எப்படித் தள்ளப்பட்டாளோ, என்ற கவலை.
அவளிடம் ஆதுரமாக, அக்கறையாகக் கேட்க என்னிடம் எழுத்தாளனாகக் கேள்விகள். தயக்கத்தை உதறி
முதல் கேள்வி, “நீ எப்படி இந்தத் தொழிலுக்கு…” என ஆரம்பித்தபோது அவள் ஒரு சிரிப்பு
சிரித்தாள். உங்க கரிசன வெங்காயம் எல்லாம் தேவை இல்லை எனக்கு. தேவைன்னா வா, இல்லாட்டி
நான் அடுத்த லாரி, அடுத்த ஆளைப் பார்க்கிறேன்… என்கிற மேட்டர்-ஆஃப்-ஃபேக்ட் சிரிப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">எழுத்தாளனாக
என் கனவும், அவளது வாழ்க்கையும்… இப்படி சந்தித்துக் கொண்டன. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ஒரு
பொறுப்பு சுமக்காத இளைஞன் பக்குவப்பட்ட கால கட்டம் அது, என்றுகூடச் சொல்லலாம். தற்செயலாகப்
போல நான் என் கதைகளின் களங்களை மாற்றிக்கொள்ள ஆரம்பித்தேன். வாழ்க்கை என்பது மனித ஆத்மாவின்
யத்தனத் துடிப்பு. அதற்கு கனவுகள் உண்டு. ஆசைகள் உண்டு. முட்டு மோதல்கள், போராட்டங்கள்
உண்டு. அவை வாழ்க்கையை அர்த்தமுள்ளதாக ஆக்குகின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ஆ,
அர்த்தமற்ற சம்பவக் கோர்வை வாழ்க்கை. அது ஒரேவகை மலர் சேர்த்துக் கட்டிய மாலை அல்ல.
அதில் கதம்பமாய்ப் பல மலர்கள், இடையே வெறும் நார் கூட இருக்கும். வாழ்க்கைக் கண்ணிகளின்
இணைப்பு ஒழுங்கற்றது. ஆனால் நாம் தொடர்ந்து வாழ வேண்டி யிருக்கிறது. அர்த்தமற்ற இந்த
வாழ்க்கைக் கண்ணிகளை அர்த்தப் படுத்திக்கொள்ள வேண்டி யிருக்கிறது. அறிவு அப்படித்தான்
நமக்கு வழி சொல்கிறது. வாதழ்க்கையை அர்த்தப் படுத்திக்கொள்ள, பூரணப் படுத்திக்கொள்ள
இலக்கியம் உறுதுணையாய் இருக்கிறது. சிந்தனையைத் தெளிவாக்கிக் கொள்ள, எதிர்காலத்தில்
நம்பிக்கை கொள்ள, தோல்விகளில் இருந்து புத்துணர்ச்சி கொள்ள இலக்கியம் பயிற்சி தருகிறது.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ஆர்.சூடாமணியிடம்
என்னை அறிமுகப் படுத்திக் கொள்கிறேன். அப்போதுதான் வழக்கமான என் சிறுகதைப் பாணியில்
இருந்து, அதைக் கடந்த நிலையில் புதிய தளங்களில் யதார்த்த பாணிக் கதைகளுக்கு நான் வந்திருந்தேன்.
கணையாழி போன்ற இலக்கியப் பத்திரிகைகள் வாசிக்கிறேன். ஒரு சிறுகதை ‘மறதி’ எழுதி கணையாழி
இதழுக்கு அனுப்ப அது பிரசுரம் ஆகி, அந்த மாதத்தின் சிறந்த கதை என இலக்கியச் சிந்தனை
பரிசு பெறுகிறது. எனக்கு அது புது அனுபவம். என் கதையைத் தேர்வு செய்தவர் எழுத்தாளர்
திலீப்குமார். நன்றி ஐயா. அதுவரை நான் என் எழுத்தில் காட்டிய சொல் அழுத்தங்கள் கரைந்து
இயல்பான நடையும், மெலிதான நகைச்சுவையும் என்னை அறியாமல் என் எழுத்தில் புகுந்து கொள்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">என்
கதைக் களங்களைக் கேட்ட சூடாமணி புன்னகையுடன், நீங்க வித்தியாசமா சிந்திக்கறீங்க, என்று
பாராட்டி என்னை ஆச்சர்யப் படுத்தினார். அப்போது எனது முதல் சிறுகதைத் தொகுதி ‘அட்சரேகை
தீர்க்கரேகை’ வெளியான நேரம். அந்தத் தலைப்பே அவருக்குப் பிடித்திருந்தது. அதில் உள்ள
‘கமா கோலன் முற்றுப்புள்ளிகள்’ கதையை எடுத்துச் சொன்னேன். அந்தப் புத்தகத்தை லா.ச.ராமாமிருதம்
வெளியிட்டார். விழாத் தலைமை க.நா.சு. ஒத்துக்கொண்ட அவர்கள் பெருந்தன்மை வாழ்க.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">கமா
கோலன் முற்றுப்புள்ளிகள், கதையில் போதைப் பழக்கத்துக்கு அடிமையான ஒருவனின் அடுத்தடுத்த
நாட்களின் மனநிலை தான் களம். போதை என்றால் என்ன என்று எனக்குத் தெரியாது. எழுத்தின்
போதைதான் நான் அறிவேன். முதல்நாள் ஒரு வக்கிரத்துடன் மனம்போலக் கூத்தாடுகிறான் அவன்.
வாழ்க்கையை கடைசி மிடறு வரை அனுபவிக்கிறேன்… என ஆட்டம் போடுகிற அவன், மறுநாள் காலை
எழுந்ததில் இருந்து அழ ஆரம்பிக்கிறான். நேற்றைய நாளை நான் வீணாக்கி விட்டேன். இனி ஒவ்வொரு
விநாடியையும் வீணாக்காமல் நற் சிந்தனையுடன் ஒழுக்கத்துடன் வாழ்வேன்… என பிரார்த்தனை
செய்கிறான்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">இப்போது
அந்தக் கதை வாசிக்கச் சிரிப்பாய் இருக்கிறது. படு செயற்கையான சொல் அடையாளங்கள். அதில்
மேற்கோள் பாணியில், காலை சூரிய ஒளி அப்படி விழுகிறது. அந்தி சூரிய ஒளி இப்பிடி விழுகிறது,
என அலட்டல் வேறு. சரி. காலில் சுட்டுக் கொள்ளாமல் வாகனம் ஓட்டக் கற்றுக்கொண்டவர் உண்டா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">தீபம்
இலக்கிய இதழில் பிறகு ‘கூட்டம்’ என ஒரு கதை எழுதியது நினைவு வருகிறது. ஜனத்தொகை பெருகிக்
கொண்டே போகிறது. எங்கே போனாலும் பெருங் கூட்டமான உலகம். இப்படியே போனால் உலகம் என்ன
கதி ஆகும்… என யோசித்த ஒருநாளில் பிறந்த கதை அது. எங்கே பார்த்தாலும் கூட்டம். நெருக்கடி.
அடைசலான மனித முகங்கள், என சலித்துப்போன கதாநாயகன். கூட்டங்களைத் தவிர்க்க முயல்கிறான்
அவன். அவன் வேலைக்குப் போனாலும் பஸ்சேற முடியாமல் முண்டியடிக்கிறது பெருந் திரள். சந்தையில்
கூட்டம். கோவிலில் கூட்டம். ஒரு நண்பனைப் பார்க்கப் போனால் அவன் வீட்டில் எதோ விசேஷம்
முடிந்து சிறு அறையில் போர்க்களத்தில் இறந்து கிடக்கிற சடலங்கள் போல நிறையப் பேர் சிறு
அறையில் படுத்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நண்பனே கதவை ஒருபாதி மாத்திரம்
திறந்துகொண்டு வெளியே வந்து பேசுகிறான். ஒரு சினிமா பார்க்க என்று போனால் டிக்கெட்
எடுக்க்வே பெரு வரிசை நிற்கிறது. உணவு விடுதிக்கு சாபபிடப் போனால், சாப்பிடுகிறவர்
பின்னால் பந்திக்குப் போல நிற்கிற நபர்களைப் பார்க்கிறான். சரி. வீட்டுக்குப் போகலாம்
என பஸ்சில் ஏறி அந்தத் திரளில் மூச்சுத் திணறி பாதி வழியில் ஓடும் பஸ்சில் இருந்து
குதிக்க முயற்சி செய்கிறான். கால் இடறி அப்படியே நடுத் தெருவில் விழ, “என்னாச்சி? என்னாச்சி?”
என அவனைச் சூழ்ந்து கொண்டது பெருங் கூட்டம், என்பதாக முடியும் கதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">சூடாமணி
இந்தக் கதையை வாசித்திருந்தார். “அது நீங்க தானா?” பயத்துடன் தமைலயாட்டினேன். “நல்ல
கதை” என்று அவர் பாராட்டியபோது பறக்கிற மாதிரி இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">அவரது
பேட்டியில் என்ன கேட்டேன், என்ன பிரசுரம் ஆனது எல்லாம் நினைவில் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">பிற்காலங்களில்
கதைகள் எழுதுகையில் என் ஒரு தனி அடையாளம் இருக்கிற அளவில் முயற்சி செய்ய அவரது அந்தப்
பாராட்டு கை கொடுத்தது. பலமுறை பலர் கூறிய கதையேதான் நான் கையில் எடுத்தாலும், அதில்
இதுவரை பிறர் காட்டாத புதிய இடங்களைச் சுட்டிக் காட்ட நான் பயிற்சி மேற்கொண்டது முக்கியம்.
எதாவது ‘என்’ செய்தி இல்லாமல் அந்தக் கதை நான் எழுதுவதின் நியாயம் பெறாது, என தீர்மானம்
செய்து கொண்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">பிரதான
கதையைக் கிளை பிரிந்து சில குட்டிக் கதைகள் உள்ளே வைத்தேன். நிகழ்ச்சிகயின் உணர்வுத்
தீவிரத்தைச் சொல்ல சம்பவங்கள் கொண்டுவந்தேன். ஒரு கதை. ’ஊரில் அப்பா இறந்து விடுகிறார்.
மனைவி குழந்தையுடன் இங்கே வாழ்கிற அவனுக்கு சேதி வருகிறது. காலையில் ‘இங்கே’ அவனது
வேலைகளை விட்டுவிட்டு உடனே எப்படிக் கிளம்புவது, என்று அவனுக்கு முதல் யோசனை. தன் அப்பா
மரணத்துக்கு அவனுக்கு அழுகை வரவில்லை, என அவனுக்கு திடீரென்று புரிகிறது. இதுகுறித்து
அவனுக்கு வருத்தமாய் இருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">இந்த
உணர்வு நிலையைச் சொல்ல ஒரு காட்சியமைப்பை நான் ஏற்படுத்திக் கொண்டேன். ஊருக்குக் கிளம்புகிறான்
அவன். எதிர்வீட்டில் திண்ணையில் ஒரு பெரியவர். அவருக்குக் காது கேட்காது. இந்த வேளைகெட்ட
வேளையில் ராத்திரியில் அவசரமாக அவன் எங்கே கிளம்புகிறான், என விசாரிக்கிறார் அவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“அப்பா
செத்திட்டார்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“அப்பா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“செத்திட்டார்…
செத்திட்டார்” என்று அவர் காதருகில் கத்தினான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">உலகத்திலேயே
தன் தந்தையின் மரணத்தை இத்தனை சத்தமாய் அறிவித்த முதல் ஆள் நான்தான். அவனுக்கு வெட்கமாய்
இருந்தது. கிழவர் மேல் அவனுக்கு ஆத்திரம் வந்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">சொல்
அழுத்தமான பழைய கதைகளைத் தவிர்த்து, வாழ்வின் கவித்துவத்தை எழுத்தில் சித்திரப்படுத்த
நான் முன்வந்தேன். சூழலின் இதம், தண்மை அல்லது வெப்பம் வாசகனை எட்ட வேண்டுமானால் அந்தச்
சூழலை ஒரு கவித்துவ எழுச்சியுடன் நான் அடையாளப் படுத்த வேண்டும். அது என் பாணி என்று
வடிவமைத்துக் கொண்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">கன்னத்தில்
ஷேவிங் சோப்புடன் பார்க்க கிறிஸ்துமஸ் தாத்தா பொல இருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">எண்ணெயில்
பஜ்ஜி எக்சர்சைஸ் செய்வது போல மார்பை விரித்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">தீபம்
இருபதாண்டு நினைவு சிறுகதைப் போட்டியில் எனது சிறுகதை ‘இயேசுவின் சிலுவையை இறக்கி வையுங்கள்’
முதல் பரிசு பெற்றது. கவிஞர் வைரமுத்துவுக்குப் பிடித்த கதை அது. வறுமைசூழ்ந்த எளிய
குடும்பத்துக் கதை அது. முதிர்கன்னி அக்கா. வேலைக்குப் போகிறாள். தங்கை தானும் கல்லூரி
வரை படித்து பின் வேலை என்று போய்வருகிறாள். தங்கை ஒரு பையனைக் காதலித்து தன் அப்பா
அம்மாவிடம் அவனைக் கூட்டிவந்து அறிமுகம் செய்கிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">உனக்கு
முன்னாடி அக்கா ஒருத்தி கல்யாணத்துக்கு இருக்கா, அவளுக்கு முந்தி நீ அவசரப் படறே, என்ன
இருந்தாலும் அக்காவோட தியாகமும் பொறுப்பும் உனக்கு வராது. நீ சுயநலப் பிசாசு… என்று
திட்டுகிறார் அப்பா. தங்கைக்குக் கோபம் வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“எது
நல்ல விஷயம், எது தியாகம்… எல்லாம் நாமளா சொல்றது தாம்ப்பா. அக்கா இந்தக் குடும்பத்துக்காக
தன் ஆசைகளை அடக்கிக் கொண்டு நீங்க கல்யாணம் பண்ணி வைப்பீங்கன்னு காத்திட்டிடருக்கா.
அது தியாகம்னு நீங்க சந்தோஷப் படறீங்க. பாராட்டறீங்க…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“…
அக்கா இந்தக் குடும்பத்துக்காக விட்டுக் குடுக்கறா. நீங்க பாராட்டறீங்க. நான்? நான்
என் காதலுக்காக, என் குடும்பத்தை விட்டுக் கொடுக்கறேன். என் கணவர் பாராட்டுவார். இதுல
எது உசத்தி. எது தாழ்த்தின்னு யார் முடிவு பண்றது?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">பரிசளித்த
தீபம் இதழுக்கு நன்றி. அதில் அந்த இளமைக்கே உள்ள வேகமான வரி ஒன்று உண்டு. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">அம்மா
எதிரே எந்த இளைஞன் வந்தாலும் இழுத்திப் போர்த்திக்கொண்டு அவனை அவமானப் படுத்துவாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">மேடையிலேயே
இதை மேற்கோள் காட்டிப் பேசினார் வைரமுத்து. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">இளமை
வேகத்தின் கதை இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">இது
எழுதி பத்து பதினைந்து வருடங்கள் கழித்து இன்னொரு கதை எழுதினேன். தினமணி கதிர் இதழில்
வெளியான கதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">திருமணம்
முடித்தும் மனைவியிடம் ‘உறவு’ கொள்ளாமல் பணம் பணம் என்று வியாபாரத்தில் ருசி கண்ட கணவனின்
கதை. மனைவி கர்ப்பம் ஆகிறாள். அப்போது கணவனுக்கும் மனைவிக்கும் வாக்குவாதம் வருகிறது.
“இந்தக் குழந்தைக்குத் தந்தை யார்?” என்று அவன் கேட்கிறான். “நீங்கதான்…” என அவள் சொல்ல
அவன் “துரோகி” என்று ஆத்திரமாய்க் கத்துகிறான். அப்போது அவள் சொல்லும் பதில் இதுதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“கல்யாணம்
பண்ணிக்கிட்டு நான் வேறொரு ஆம்பளைகிட்ட குழந்தை பெத்துக்கிட்டதா நீங்க துரோகின்னு கத்தறீங்க.
அப்படின்னா… நீங்க என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டீங்களே, அது இதைவிடப் பெரிய துரோகம்
இல்லையா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">ராமகிருஷ்ண
பரமஹம்சரின் நுட்பமான குட்டிக் கதைகள் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அதில் ஒன்று இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">மீன்
விற்கிற ஒருபெண் ஒரு தலைச்சுமை மீனைப் பக்கத்து ஊரில் விற்றுவிட்டு நடந்தே தன் ஊர்
திரும்புகிறாள். இடையே வயல்காட்டில் மல்லிகைச் செடிகள் விளைந்து கொல்லென்’று பூத்துக்
கிடக்கின்றன. வயலின் நடுவே ஒரு குடிசையில் மல்லிகைமொக்குகளைப் பறித்து அம்பாரமாய்க்
குவித்து வைத்திருக்கிறார்கள். மீன்காரி திரும்பும்போது வழியில் சரியான மழை. சட்டென
அந்த இரவில் ஒதுங்க இடம் இல்லாமல் அந்தக் குடிசையில் ஒண்டினாள் மீன்காரி. அன்று இரவு
அங்கே தங்கவிட்டு காலையில் ஊர் திரும்பிப் போகலாம் என்று அங்கேயே படுத்துக் கொண்டாள்.
அறையின் பூக்குவியலில் இருந்து எங்கும் கிளம்புகிறது வாசனை. அந்த வாசனையில் அவளால்
தூங்க முடியவிபல்லை. சட்டென்று அவள் ஒரு காரியம் செய்தாள். அவள் வைத்திருந்த அந்த மீன்கூடையை
எடுத்து முகத்தில் கவிழ்த்துக் கொண்டு தூங்க ஆரம்பித்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">அவளுக்குப்
பழகிய மீன் வாசனை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">என்ன
அழகான கதை!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">கலப்புத்
திருமணம் பற்றி நான் எழுதிய ஒரு சிறுகதையை பாலுமகேந்திரா ‘அப்பா’ என்ற தலைப்பில் குறும்படமாகத்
தயாரித்து இயக்கினார். சன் தொலைக்காட்சியில் ‘கதைநேரம்’ என ஒளிபரப்பானது அது. அதில்
ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரின் ஒரு குறுங் கதையை வசனம் எனப் பயன்படுத்தி யிருப்பேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“எதோவொரு
பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிட்டு வந்து நிக்கறியே. அவ என்ன ஜாதிடா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“பாத்து
நீங்களே சொல்லுங்கப்பா.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“தெரியலியே.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">“பாத்தா
தெரியலன்னா விட்ருங்கப்பா. ஜாதில என்ன இருக்கு?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 160%;">பாலு
மகேந்திரா வெகுவாக இந்த வசனத்தை ரசித்து தன் குறும்படத்தில் பயன்படுத்தினார். அது பரமஹம்சரின்
வசனம் என்பது பரம ரகசியம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">•••<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 160%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-50541496739248641472022-08-05T18:36:00.001-07:002022-08-05T18:36:25.240-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 4.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">நன்றி பேசும் புதிய சக்தி
• ஆகஸ்டு 2022<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 4.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">நிசப்த ரீங்காரம் / சிந்தனைத்
தொடர் – பகுதி 10<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkD1K6H_Hz9dRbNFwTig1G2-JRbLJAyQnlkUZ9cnOC40pLkJ6XXxDgrb1n1YzWIepNX5qKyzxLvBeHPWr606Xc7nJ33v0JQp_ef8LeCEQpslmuYnN3zYM4CtP7Yc3QXVekF0tgPiieO0-2Ip1nNPSVhcwHWhPIK00p9Wc2YwVXJ3L1XlygqWJW_9qOhg/s763/t%20time.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="514" data-original-width="763" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkD1K6H_Hz9dRbNFwTig1G2-JRbLJAyQnlkUZ9cnOC40pLkJ6XXxDgrb1n1YzWIepNX5qKyzxLvBeHPWr606Xc7nJ33v0JQp_ef8LeCEQpslmuYnN3zYM4CtP7Yc3QXVekF0tgPiieO0-2Ip1nNPSVhcwHWhPIK00p9Wc2YwVXJ3L1XlygqWJW_9qOhg/s320/t%20time.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="color: red; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">அதிரடி சரவெடி<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">ஞானவள்ளல்<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">இ</span></b><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ரட்டைப்
புலவர் பாடல் ஒன்றை சில பகுதிகளுக்கு முன் எடுத்துக் காட்டினேன். என்னதான் காலடி பூமி
சரிந்தாலும் சமாளிப்பதும் துவளாமல் கடந்து போகிறதும் நம்மாட்களின் இயல்புதான். இரட்டைப்
புலவரில் ஒருவர் கண் பார்வை அற்றவர். அவரது ஆடை நீரில் அமிழ்ந்து காணாமல் போகிறது.
அதை அடுத்த புலவர் சொல்கிறார். வேஷ்டி காணாமல் போகிற பெரிய இழப்பைச் சமாளித்துக் கொண்டு.
என்னடா பொல்லாத வாழ்க்கை, என்கிற அலட்சிய பாவனை கொண்டாடியபடி, அந்த மனுசர் பாட்டில்
பதில் சொல்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">“இக்கலிங்கம் போனால் என்,<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%;">ஏகலிங்க மாமதுரைச் சொக்கலிங்கம் உண்டே
துணை.”<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: .5in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">(கலிங்கம்
– ஆடை.)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">உதை வாங்கிய வடிவேலு “வலிக்கலயே?” என நடிப்பது போல இருக்கிறது
கதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">வெட்டி சவடால் விடுவதில் இப்படி நிறையப் பேர் இருக்கிறார்கள்.
இந்த பாணியில் கிராமத்துத் திண்ணை உரையாடல்கள் ரொம்பப் பிரசித்தம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஏண்டா அமெரிக்கா போனியே. அதிபரைப் பார்த்துப் பேசினியா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“இல்லை.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“ஏன்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அவரு போனவாட்டி இந்தியா வந்தப்ப, என்னை வந்து பாத்தாரா
என்ன? அதனால எனக்கு அவர்மேல கோபம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">மைசூர் காட்டில் சிங்கங்களை வேட்டையாடியவன் நான், என்பார்கள்.
மைசூர் காட்ல ஏதுய்யா சிங்கம், என்று கேட்டால், எப்பிடிய்யா இருக்கும்? அதான் நான்
வேட்டியாடிட்டேன்ல?... என்று பதில் வரும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சாருக்குச் சொந்த ஊர் இதா?... என்று கேட்டால், இல்லங்க.
நமக்கு சொந்தத்ல வீடுதான் இருக்கு, என்பார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">வாய்ச் சவடால். இடக்குப் பேச்சு. இது கிராமத்து வாடிக்கை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">வீட்டுக்கு வர்ற நபரை, வாங்க வாங்க… என அழைத்தால், வாங்க
வாங்க கடன்தான், என்பார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஒரு விஷயம். நீ கேள்விப்பட்டியா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இல்லங்க. நான் கோவில்பட்டி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தெருவில் பார்க்கிறாட்களில் புதுச்சட்டை போட்டபடி ஒருத்தன்
வந்தால், இவனுக்கும் உற்சாகம். அவனுக்கும் உற்சாகம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">மாப்ள, சட்டை புதுசா இருக்கே. தீவாளிக்கு எடுத்தியா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இல்ல. எனக்கு எடுத்தேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இரண்டு பேருக்குமே காயப்படாத சிரிப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">‘கௌரவம்’ திரைப்படத்தில் ஒரு வசனம் வரும். நடிகர் நீலுவைப்
பார்த்து நாகேஷ் இப்படிக் கேட்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">பத்து வருஷம் முன்னாடி மெட்ராஸை சுத்திப் பாக்கன்னு வந்தீர்.
இன்னும் திரும்பிப்போக மாட்டேன்றீரேய்யா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அதற்கு நீலு பதில் சொல்வார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">நான் என்ன பண்ணட்டும். சிட்டிதான் டே டுடே டெவலப் ஆயிட்டே
இருக்கே?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கவிஞர் கண்ணாதாசன் அடிக்கடி கட்சி மாறுவார். அவரைக் கிண்டலாகச்
பேசுகிற ஆட்களிடம் “நான் மாறவில்லை. கட்சிதான் தன் கொள்கைகளை மாத்திக்குது. அதான் நான்
வெளியே வந்தேன்” என்று பதில் சொல்வாராம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கீழே விழுந்தாலும் மீசைல மண் ஒட்டவில்லை, என்று பெருமை
பாராட்டிக் கொள்கிற ஆசாமிகள் இவர்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">போலி பந்தாவுடன் வேட்டியை டப்பா கட்டு கட்டி தலையில் துண்டை
கிரீடம் போலக் கட்டியபடி தெனாவெட்டு நடை நடந்து போவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எனக்கும் நடிகை ஸ்ரீதேவிக்கும் கல்யாணம் பாதி முடிஞ்சா
மாதிரி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அதெப்பிடிறா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எனக்குப் பூரண சம்மதம். அவ சம்மதம் மாத்திரம்தான் பாக்கி…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இந்த பந்தாவில் இன்னொரு ரகமும் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">காந்தி கண்ணாடி என்கிட்ட இருக்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இதுவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஆமாம். முதல்ல ஃப்ரேமை மாத்தினேன். அப்புறம் வில்லையை மாத்தினேன்.
அவ்ளதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அட இதுக்கு மேல கண்ணாடில மாத்த என்ன இருக்கு?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இதேபோல இன்னொரு இடக்கு. எங்க ஊர் திருநெல்வேலிப் பக்கம்
சொல்வார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">மச்சான், ஏகாதசிக்கு நீ எங்க வீட்டுக்கு வா. அடுத்தநாள்
துவாதசிக்கு நான் உங்க வீட்டுக்கு வரேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஏதாதசியன்று விரதம் இருப்பார்கள். அடுத்தநாள் துவாதசிக்கு
பெரிய எடுப்பாய்ச் சாப்பிடுவார்கள் – என்பது இதன் உள்குத்து.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“செத்தப்ப எங்க அய்யா இந்த வீட்டை எனக்கு விட்டுப் போனாரு…
உங்கய்யா?” அதற்கு சற்றும் சளைக்காதபடி இவன் பதில் சொல்வான். “அட போடா, எங்கய்யா இந்த
உலகத்தை விட்டே போனார்!”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இந்த வெட்டி பந்தா மனிதார்களைப் பற்றி நிறைய எழுதிக்கொண்டே
போகலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எங்கப்பா என்னையும் டாக்டர் ஆக்க ஆசைப் பட்டாரு…என்பார்கள்.
என்ன, சொல்லவே இல்லியே. உங்கப்பா டாக்டா?... என்று கேட்டால். இல்லல்ல, அவரும் ஆசைப்பட்டார்.
அவ்வளவுதான், என்று பதில். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எந்தச் சூழலிலும் தன் முட்டாள்தனத்தை அறியாதவர்கள். அறிந்தாலும்
ஒத்துக் கொள்ளாதவர்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">GOD IS LOVE. LOVE IS BLIND.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">So God is blind – என்று வியாக்கியானம் பேசுவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஒரு வெளிநாட்டுக்காரன் இந்தியாவுக்கு வந்து சென்னையைச்
சுற்றிப் பார்த்தான். பெரிய சாலைகள் தோறும் ஆங்காங்கே பல பெரிய மனிதர்களின் சிலைகளைக்
கண்டான். அவனைச் சுற்றிக் காட்டிய ரிக்ஷாக்காரனிடம் “இந்தச் சிலையை வடிவமைத்தது யார்?”
என்று கேட்டுக்கொண்டே வந்தான். ரிக்ஷாக்காரனுக்கு எந்தச் சிலை பற்றியும் எதுவும் தெரியாது.
“தெர்லங்க சார், தெர்லங்க சார்” என்று பதில் சொல்லிக்கொண்டே வந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தன் ஊரில் போய் அந்த வெளிநாட்டுக்காரன் சொன்னானாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சென்னையில் அநேகச் சிலைகளை ஒரே சிற்பி செய்திருக்கிறார்.
அவர் பெயர் ‘தெர்லங்க சார்.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எதுக்கு வெளிநாடு. நம்மூர்க்கார அறிவாளி ஒருத்தனைப் பத்திப்
பேசலாம். ரிப்பேராகி நின்றுவிட்ட லாரி ஒன்றைக் கயிறு கட்டி இன்னொரு லாரியால் இழுத்துப்
போனார்கள். அதைப் பார்த்துவிட்டு இந்த அறிவாளி சொன்னானாம். “இங்க பாருய்யா, இந்தச்
சின்னக் கயிறை எடுத்திட்டுப் போக ரெண்டு லாரி தேவைப் படுது பாரேன்..”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கிராமத்தில் தொலைக்காட்சி பார்த்தபடி கிழவி ஒருத்தி சொன்னாளாம்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">என்ன இருந்தாலும் வெள்ளைக்காரன் வெள்ளைக்காரன் தாண்டி.
அந்த ஊர்ல வேலைக்காரி கூட இங்கிலீஷ்ல பேசுது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">உலகத்தையே புரிந்து கொள்ளாமல் தன்னை அறிவாளி பாவனைகொண்டு
பேசுவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இரவில் ஒருவன் தனது டூ விலரில் போய்க் கொண்டிருந்தான்.
எதிரே ஒரு லாரி வந்தது. அதன் முன் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தாலும் இவன் இரண்டு டூ
வீலர்கள் பக்கம் பக்கமாக வருவதாக நினைத்து நடுவில் வண்டியை விட்டான். விபத்தாகி விட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஆஸ்பத்திரியில் அவனைப் பார்க்க வந்த ஆட்களிடம் அவன் சொன்னது
இதுதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">நான் ஒழுங்காதான் போனேன். நடுவால ஒருத்தன்… படுபாவி லைட்
போடாம வந்திட்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கடைசிவரை இவர்கள் தன் பிரச்னை அறியாதவராகவே உதறி எழுந்து
போகிறவர்களாக இருக்கிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">மாற்று கருத்து சொன்னால் கேட்டுக்கொள்ள இவர்கள் தயாரில்லை.
அந்த இடத்தை விட்டு எழுந்து போய்விடுவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கிராமத்துத் திண்ணைகளில் கதைபேச என்று ஒரு கூட்டம் கூடும்.
காலைமுதல் மாலைவரை சீட்டாட்டம் முதல் வெட்டிப் பொழுது. வாய்க்கு வெற்றிலைக் குதப்பலோடு
அதைவிட சுவாரஸ்யமாய் வம்பு. சவடால். எகத்தாளம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஆண்டிகள் நாலுபேர் கூடி மடம் கட்ட என்று திட்டம் போட்டால்
என்ன ஆகும்? யாரிட்ட காசு இருக்கிறது. எனக்கு இந்த அறை. உனக்கு அந்த அறை. என் அறையில்
இது இதெல்லாம் இருக்கும்… என கனவுப் பேச்சு. பலிக்காத கனவு தானே அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அரை வேக்காட்டு யோசனைகள். சில திண்ணைகளில் அன்றைய நாளிதழ்,
– தினத்தந்தியாக இருக்கலாம், வாசிப்பார்கள். ஒருவர் வாசிக்க, பிறகு அந்தச் செய்தி பற்றிய
அரசியல் விமரிசனம் நடக்கும். அரசியல் தலைவர்களுக்கு இங்கிருந்தே யோசனை சொல்வார்கள்.
இதில் செய்தி பற்றிய கிண்டல்களுக்கும் குறைவு இராது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அந்த அரசுடன் நேருக்கு நேர் பேச்சுவார்த்தை முறிந்ததJ”
என்று ஒருவர் உரக்க செய்தி வாசிக்க, ஒருத்தர் இடைமறித்து “இனிமே அந்தத் தலைவரைச் சந்தித்தால்
சட்னு திரும்பி முதுகைக் காட்டிக்குவாங்களோ?” என்று கிண்டல்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இதில் ஆக அதிரடியான விமரிசனங்களும் வரும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">திருநெல்வேலியில் முக்கிய பிரமுகர் கைது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“வயித்து வலின்னு முக்கியிருப்பான். அதுக்கெல்லாம் கைது
பண்ணீருவாங்களா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இதுல நகைச்சுவை என்று பல அதிரடிகள் பேச்சு வழக்கில் வரும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஆம்பளைங்க வலது கைல வாட்ச் கட்டறாங்க. பெண்கள் இடது கைல
வாட்ச் கட்டறாங்க. ஏன்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">நம்மை யோசிக்க வைத்து பின் வெறுப்பேத்துகிற விதமாக “மணி
பார்க்கத்தான்” என்று பதில் சொல்வார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">என் தந்தை எனது குழந்தை வயதில் “வெத்திலைஙுயம் பாக்குமா?”
என்று கேள்வி<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>போடுவார். “பாக்காது” என்று பதில்
சொல்ல வேண்டும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“தலையணையும் பாயுமா?” என அடுத்த கேள்வி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சில பெரியவர்கள் உருப்படியாக இப்படி விடுகதைகள் குழந்தைகளிடம்
போடுவார்கள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">காய் ஆனபின் பூ ஆகும் காய் எது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தேங்காய். அதைத் துருவினால் கிடைப்பது தேங்காய்ப் பூ அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அடுத்த கேள்வி. பழம் ஆனபின் காய் ஆகும் பழம் எது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எலுமிச்சம் பழம். அதை நறுக்கிதான் ஊறு-‘காய்’ போடுவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கேள்வி பதில் பாணியில் ஆணும் பெண்ணும் மாறி மாறி கேள்வி
போட்டு பதில் தரும் வகை ‘கவ்வாலி’ வகைப் பாடல் ஒன்று. யார் எழுதியது தெரியவில்லை. கண்ணதாசனாக
இருக்கலாம். அது கிராமத்தில் வழங்கும் ஒரு கேள்விதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அக்காளை ஒருவனும், அப்பாவை ஒருத்தியும் மணம் செய்துகொள்ள
முடியுமா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">முடியும், என்று ஒரு பதில் சொல்வார்கள். அக் ‘காளை’ ஒருவனும்,
அப் ‘பாவை’ ஒருத்தியும் திருமணம் செய்து கொள்ளத் தடையேது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">சவடால்தனமோ, அதிரடி பதிலோ, கிண்டலோ.. மனதின் உற்சாகத்தை
வெளிப்படுத்துவதை மறுக்க முடியாது. நமது மொழியிலேயே, நமது கலாச்சாரத்திலேயே கதைகளும்
கிளைக்கதைகளுமான ராமாயண, மகாபாரத காவியங்கள் உண்டு. கற்பனையின் உச்சம் தொட்ட கற்பனைகள்
அவை. இவற்றை விஸ்தரித்து கதாகாலட்சேபங்கள், உரைகள்… அள்ள அள்ளக் குறையாத பொக்கிஷங்கள்
அல்லவா? நமது ஆன்மிக குருநாதர்கள் சொல்லும் குட்டிக் கதைகள் மிக சுவாரஸ்யமானவை. கருத்துத்
தெறிப்புகள் கொண்டவை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கிராமத்தில் புழக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு வேடிக்கைக் கதை
நினைவு வருகிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எச்சில் கையால் காக்காய் ஓட்டாத ஒரு கஞ்சன். அவன் நிறையப்
பணம் சேர்த்து வைத்திருந்தான். தான்கூட சாப்பிடாமல் பெரும் பணம் சேர்த்திருந்தான்.
அது திருடு போய்விடுமோ என்று பயம் இருந்தது. அதை வீட்டில் வைத்துக்கொள்ள பயமாய் இருந்தது
அவனுக்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அவனுக்கு ஒரு தோட்டம் இருந்தது. இரவில் ஊர் அடங்கியதும்
யாரும் அறியாமல் அவன் தோட்டத்துக்குப் போய் அத்தனை பணத்தையும் ஒரு மூட்டையாக்கிப் புதைத்து
விட்டு வந்தான். பத்துநாளுக்கு ஒருதரம் ஒருவரும் அறியாமல் தோட்டத்துக்குப் போய் அந்தப்
புதையலைத் தோண்டி யெடுத்து பணம் பத்திரமாக இருக்கிறதா என்று பார்த்துவிட்டு வந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">ஒருநாள் அப்படித் தோட்டத்துக்குப் போய்ப் பார்த்தபோது அந்தப்
புதையல் தோண்டப் பட்டிருந்தது. பணம் இல்லை. அங்கேயே உட்கார்ந்து ஓவென்று அழுதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">வழியில் போன யாரோ வந்து அவனிடம் என்ன விஷயம் என்று விசாரித்தார்கள்.
என் பணம்… என் பணம்… அத்தனையும் போய்விட்டது, என்று அழுதான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அப்போது அந்த மனிதன் அவனை ஆறுதல படுத்தினான். “கவலைப்படாதே.
உன் பணம் அங்கேயேதான் இருக்கு.” எங்க, எங்க… என அவன் பரபரப்பாய்க் கேட்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அந்தப் பணம் கிடைச்சால் நீ அதைச் செலவழிக்கப் போறியா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“இல்லை. பத்திரமா வெச்சிக்குவேன்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">“அதான் சொல்றென். அது உன்கிட்ட இருந்தா என்ன, தொலைஞ்சி
போனா என்ன? உனக்கு நஷ்டம் இல்லை…” என்றுவிட்டுப் போனானாம் அந்த மனிதன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எத்தனை அதிர்ஷ்டம் வந்தாலும், வசதி வந்தாலும் அதை அனுபவிக்க
அறிவு பேண்டும். தமிழில் வேடிக்கையாய் ஒரு பழமொழி உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">பிச்சைக்காரன் கனவில் கடவுள் வந்தாலும், அவன் தங்கத்தில்
‘திருவோடு’ கேப்பானாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">பழமொழி என்றும் குட்டிக்கதைகள் என்றும் நம்ம மனிதர்களை
அடித்துக் கொள்ள ஆளில்லை என்பேன். புராண காலத்தில் இருந்து எத்தனை விதவிதமான கற்பனைகள்…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">மண்ணைத் தின்ற கண்ணனின் வாயைத் திறக்கச் சொல்லி யசோதா அவனது
வாய்க்குள் முழு பூமியையும் பார்த்தாளாம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">கிருஷ்ணன் அங்கே இங்கே திரிகிறான் என்று தாய் அவனை உரலில்
கட்டிப் போடுகிறாள். கிருஷ்ணனைக் கொல்ல இரு அரக்கியர்கள் மரமாக நின்று கிருஷ்ணன் தவழ்ந்து
வரும் வழியில் காத்திருக்கிறார்கள். இதை அறிந்த கிருஷ்ணன் உரலை இழுத்துக் கொண்டு அந்த
இரு மரங்களின் நடுவே புகுந்து போகிறான். உரல் இரு மரங்களுக்கும் இடையே சிக்கிக்கொண்டு,
கிருஷ்ணன் இழுக்க அந்த மரங்கள் சரிந்து விழுகின்றன. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தன்னைத் தூக்கிப் பால் கொடுத்த அரக்கியிடம் பால் குடிப்பது
போல உயிரையே உறிஞ்சி விடுகிறான் கண்ணன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எத்தனை விதமான கற்பனைகள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">அதன் உச்சம் அல்லவா இரண்யகசிபு அழிந்த கதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">பிரம்மாவை நோக்கித் தவம் இருந்த இரண்யன் மிக அரிதான வரம்
ஒன்றைப் பெறுகிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">தனக்கு மனிதர்களாலோ மிருகங்களாலோ பறவைகளாலோ, பகலிலோ இரவிலோ,
வீட்டின் உள்ளேயோ வெளியேயோ, உயிர் உள்ள அல்லது உயிர் அற்ற எதனாலும் மரணம் சம்பவிக்கக்
கூடாது!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">எத்தனை சாமர்த்தியமான வரம். இத்தனைக்கும் பிறகு அவனது மரணம்
சம்பவிக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">விஷ்ணு நரசிம்ம அவதாரம் எடுக்கிறார். மனித உடல் ஆனால் சிம்மத்தின்
தலை கொண்ட அவதாரம். பகலுமற்ற இரவுமற்ற அந்தி நேரம் அவன் சம்கரிக்கப் படுகிறான். வீட்டின்
உள்ளேயும் இல்லாமல் வெளியேயும் இல்லாமல் வீட்டு நிலைவாசல் படியில் அவனை வதம் செய்கிறார்
கடவுள். தன் விரல் நகங்களால் அவனைக் கீறி அவனை மாய்க்கிறார். நகம் உயிர் உள்ள பொருளா
உயிர் அற்ற பொருளா, என்று எப்படி முடிவு செய்ய முடியும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">இத்தனை காத்திரமான கதைக் கட்டமைப்பு நம் பெருமை அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">•••<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-36538203320658007642022-08-03T18:43:00.000-07:002022-08-03T18:43:05.452-07:00<p> </p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">விகல்பம்<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc4Vd-m4ky9yk7dM2ov9aZD16GGz9pPviRh6WJy1-_LPvZmSIrByn8rroDImHmERN3cpamV8tZdU740dFQN9fdy4RxIgXA_NhtdoWkysTg9Qg-ZmE7JiJUWbvxcFoHJ_nYQ6ml0rVw5zrLYcXSubQwOUuzs_5OlC5YPnHzAqhb0Qk_rw8v7zlAGej0WA/s908/sdtgo%2001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="908" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc4Vd-m4ky9yk7dM2ov9aZD16GGz9pPviRh6WJy1-_LPvZmSIrByn8rroDImHmERN3cpamV8tZdU740dFQN9fdy4RxIgXA_NhtdoWkysTg9Qg-ZmE7JiJUWbvxcFoHJ_nYQ6ml0rVw5zrLYcXSubQwOUuzs_5OlC5YPnHzAqhb0Qk_rw8v7zlAGej0WA/s320/sdtgo%2001.jpg" width="199" /></a></div><br /><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><br /></span><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">*<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு
குடும்பத்தில் பெண் என்பவளுக்கு சர்வ சகஜமாக அஜென்டாவில் இல்லாத புது பொறுப்புகள் அமைந்து
விடுகின்றன. மாமியாருடன் அவளுக்கு இருந்த உறவைப் பற்றியும், நாத்தனார் மச்சினர்களிடம்
அவளுக்கான புரிதல் பற்றியும் அவள் ஜாக்கிரதையாகப் பேச வேண்டும். யாரையும் யாரிடமும்
விட்டுக் கொடுத்துவிட முடியாது. காட்டிக் கொடுத்துவிட முடியாது. தற்காத்து தற்கொண்டாற்
பேணி… வள்ளுவர் அசத்துகிறார்.<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">*<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆ</span></b><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ண்களை விட பெண்கள் சூட்சுமமானவர்கள்.
உள் விழிப்பு அதிகம் கொண்டவர்கள். வயதுக்கு வந்த ஆணின் விளையாட்டுகள், குறும்புகளை
விட, பூப்படைந்த பெண்ணின் சூட்சும விழிப்பு அபாரமானது. வயது ஏற ஏற பெண்களின் இந்த உள்
கவனம் அதிகமாகத்தான் ஆகிறது. பெண்மையின் இயல்பே அதுதான். வித்யாவதிக்கு மகனின் நடவடிக்கைகளில்
திடீரென்று ஒரு வித்தியாசம் தெரிந்தது. அந்தக் கணம் உள்ளே தூக்கிவாரிப் போட்டது. இதை
எத்தனை நாளாய் நான் கவனிக்காமல் விட்டேன், என்று சிறு படபடப்பு வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவனைச் சின்னப் பையனாகத்தான் நினைத்திருந்தாள். என் வயிற்றில்
பிறந்து என் மடியில் வளர்ந்த பிள்ளை. இப்போது எட்டாம் வகுப்பு முடித்து ஒன்பது போகிறான்
மனோகர். கிடுகிடுவென்று அவன் உயரங் கொடுக்க ஆரம்பித்திருந்தான். சிறு பூனைமயிர் சிவந்த
முகத்தில் முளைப்பாரி போல. அவனது பனியன் மேலேறி தொப்புள் தெரிந்தது. இழுத்து இழுத்து
கீழே தள்ளிக் கொண்டான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உலகம் அடுத்த சுற்றுக்குத் தயாராகி விட்டது, என நினைத்துக் கொண்டாள்
வித்யாவதி. அதை இந்நாட்களில் நான் உணர்ந்திருக்க வேண்டும். அலட்சியப் படுத்தி யிருக்கக்
கூடாது. எப்படி கவனிக்காமல் விட்டேன், என்பதைவிட எப்படி கவனிப்பதை கவனிக்காமல் விட்டேன்,
என்று யோசிக்க வைக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என் வாழ்வில் பிரச்னையே வராது, என… என்னவொரு அசட்டுத்தனம்!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவள், அவள் கணவன் பிரசாத், மற்றும் மனோகர் என மூவரின் உலகம் அது.
மனோகருக்கு எது தேவை என்றாலும் அம்மாவிடம் தான் வந்து நிற்பான். அவள்போய் அப்பாவிடம்
பேச வேண்டும். “ஏன் உன் பிள்ளை அவர் பேச மாட்டாராமா?” என்றபடியே அப்பா பணம் எடுத்துத்
தருவார். “பிராக்ரஸ் ரிப்போர்ட்ல கூட உன்கிட்டயே கையெழுத்து வாங்கிட்டுப் போயிர்றான்…”
என அவருக்கு வருத்தம் இருந்தது. ஆனால் ஓரளவு நல்ல மதிப்பெண்களே வாங்கினான். அதைப்பற்றி
அவர் குறைப்பட எதுவும் இல்லை. எப்படியும் ‘பெற்றோர் ஆசிரியர் சந்திப்பு’ என்றால் அவள்தான்
போகிறாள். அவருக்கு நேரங் கிடையாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வித்யாவதி வேலைக்குப் போகவில்லை. என்றாலும் வீட்டில் அவளுக்கு
வேலை சரியாய் இருந்தது. வீட்டைப் பெருக்கித் துடைக்க, பாத்திரங் கழுவ என்று அவள் வேலைக்காரி
வைத்துக் கொள்ளவில்லை. பெரும்பாலான வேலைக்காரிகள் வம்பு பேசுகிறார்கள். தகவல் ஒலிபரப்புத்
துறையைக் கையில் எடுத்துக் கொண்ட மாதிரி நடமாடுகிறார்கள். வாஷிங் மிஷினில் துவைத்து
வெளியே எடுத்துக் காயப்போட்ட துணிகளை, பிரசாத்தின் மனோகரின் உடைகளை அவளே இஸ்திரி போட்டுக்
கொடுத்தாள். அவனது புத்தகங்களுக்கு நோட்டுகளுக்கு அவள்தான் அட்டை போடுவாள். மார்க்கெட்
வரை போய் தேவையான காய்கறிகளை வாங்கி வருவதும் அவள்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மகன் தன்னைச் சுற்றிச் சுற்றி வருவது சார்ந்து அவளுக்குப் பெருமை
உண்டு. தினசரி படுக்கப் போகுமுன் அவனது உச்சியில் சின்னதாய் ஒரு முத்தம் கொடுப்பாள்.
மனோகர் சிரிக்கும்போது அவன் கண்ணும் கூடச் சிரிக்கும். பட்டவர்த்தனமான கண்கள். அவற்றால்
எதையும் ஒளிக்க முடியாது. கண்ணின் இந்த வெள்ளந்தித்தனம் தான் அவனது அழகு என்று நினைத்திருந்தாள்.
அது தவிர அவனது உடையுடுத்தும் தரம். ட்ரௌசர் போட்டிருந்தாலும் மனோகர் சட்டையை ‘இன்’
பண்ணிக் கொண்டான். பள்ளிக் கூட யூனிஃபார்மிலேயே ‘டை’ சேர்த்தி. முழங்காலுக்கு சற்று
கீழ்வரை தழுவிய வெள்ளை சாக்ஸ். ஷு. என் பையன் அழகுதான்… என நினைத்துக் கொண்டாள். பின்னே?
அவன் என் பிள்ளை அல்லவா?... என்கிற கர்வம் வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வீடு. அவளது வீடு. சர்வ சுதந்திரமாக அவள் புழங்கும் வீடு அது.
ஒரு ஞாயிறு மதியம். கடும் வெயிலாக இருந்தது வெளியே. மனோகர் சிறு தூக்கம் போட்டான்.
காலையில் நண்பர்களுடன் போய் கிரிக்கெட் ஆடிவிட்டு வந்திருந்தான். கூடத்தில் அமர்ந்து
இவர் டிவி பார்க்கிறார். எல்லாருமே வீட்டில் இருப்பதால் அன்றைக்கு மெதுவடை போடலாம்.
மாலை எல்லாருக்குமான சிறு ஸ்நாக், என நினைத்தாள். சூரியனின் இறங்கு வெயில் யானை தும்பிக்கை
தூக்கினாற் போல ஆக்ரோஷம் கொண்டிருந்தது. மேற்கில் இருந்து ஜன்னலைத் தாண்டி உள்ளே சூடாய்
விழுந்தது. ஜன்னல் உள்கம்பிகள் எல்லாம் கொதித்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சூடு தாங்காமல் அவள் நைட்டி மட்டும் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.
உள்ளாடை அணியவில்லை. அது சகஜம்தான். அன்றைக்கு வீட்டுக்கு விருந்தாளி என்று யாரும்
வருவதாகவும் இல்லை. இருந்த வெயிலுக்கு படுக்கப் போகுமுன் ஒருதரம் குளித்துவிட்டால்
கூட நல்லது, என்றிருந்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மனோகர் எழுந்து கொண்டிருந்தான். சற்று தள்ளாடிய தூக்கக் கலக்க
நடையுடன் போய் வாஷ்பேசினில் கண் கழுவியவன் திரும்பி அவளைப் பார்த்தான். சற்று ஆழமான
பார்வைதான் அது. ஓர் ஊடுருவும் பார்வை. ஆ அந்தப் பார்வையின் வித்தியாசத்தை அவள் கண்டுகொண்டாள்.
தான் பிரா அணியாமல் நைட்டி மாத்திரம் அணிந்திருப்பதை அவன் உணர்ந்துகொண்டு விட்டான்…
அத்தனை தூரத்தில் இருந்தே… எக்ஸ் ரே கண்கள். தானறியாமல் கைப் பகுதி இடுக்கு வழியே அக்குள்
தெரிகிறதா எனத் தேடுவானோ? அதுநாள் வரை தன் மார்பகங்களையிட்டு அவளுக்கு ஒரு திகட்டலான
பெருமை இருந்தது. லேஸ் வைத்த அலங்காரமான பிராவும், அதே வண்ணத்தில் மேட்சான ஜெட்டியும்
அணிவாள் அவள். அவளது அந்த நேர்ததி பிரசாத்துக்கு விருப்பமானது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">திடுக்கென்றிருந்தது. மனோ இன்னும் சின்னப் பிள்ளை அல்ல, என உணர்ந்த
கணம் அது. அவளுக்கு ஆகா, என்று திகைப்பு காட்டியது. நெஞ்சு படபடத்தது. அவனிடம் அவள்
மாட்டிக் கொண்டாற் போன்ற திகைப்பு அது. கடகடவென்று ஓடிக் கொண்டிருந்தது கிரைண்டர்,
அவள் மனதைப் போல. விழுதாய் அரைபட்டுக் கொண்டிருந்தது உளுந்து.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மனோகர் பாத்ரூமுக்குள் நுழைந்து கொண்டபோது விறுவிறுவென்று தன்னறைக்குப்
போனாள். ஞாபகமாகக் கதவைச் சார்த்திக் கொண்டாள். உள் தாளிட்டாள். கறுப்பு கலர் பிரா
எடுத்து அணிந்து கொண்டு திரும்ப வந்தாள். மனசுக்கு கொஞ்சம் ஆசுவாசமாய் இருந்தது. இப்போது
மனோகர் சிறு பிள்ளை அல்ல. இனியும் சிறு பிள்ளை அல்ல. வளர்ந்த பிள்ளையின் பாவனைகள் அவனுக்கு
வந்து விட்டன. இனி நாம்தான் அதிக கவனமாய் நடந்துகொள்ள வேண்டும், என நினைத்துக் கொண்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்த பளீர் கண்கள்… அதன் சிரிப்பு, இனி மெல்ல ஒளிமங்கி விடலாம்…
என நினைக்க கொஞ்சம் வருத்தமாகத்தான் இருந்தது. என்றாலும் கால மாற்றங்கள், வளர்ச்சியின்
அடையாளங்களாகவே இதை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும், என்று தோன்றியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வடைக்கு அரைத்து முடித்து பொன்முறுவலாய் சூடாய் அப்பாவுக்கும்
அவனுக்கும் பரிமாறினாள். கைசூட்டுடன் வடையைப் பிய்த்து ஊதி ஊதித் தின்கிறார்கள். அப்படிப்
பியித்தபோது வடைக் கதுப்பில் இருந்சத வெங்காயம் நகம் போல பளபளத்தது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்றாலும் அவனிடம், மனோகரிடம் புகுந்துவிட்ட அந்தக் கள்ளத்தனம்
அவளுக்குத் தோன்றிக்கொண்டே யிருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அப்பாவுக்கு அவனைப் பற்றி அதிகம் தெரியாது. அவர் அவனைப் பற்றிக்
கவலை காட்டுவது இல்லை. எல்லாம் அவள் பொறுப்பாய் விட்டுவிட்டார். அதில் அவள் சோடைபோகும்வரை
அவர் தலையிட மாட்டார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதில் ஒரு முக்கிய அம்சம் இருந்தது. இந்த விவகாரம், ஆணுக்கும்
பெண்ணுக்கும் இடையே ரகசியம் போல பரிமாறப்படும் விஷயம். உணரக் கூடிய விஷயம். வெளிப்படையான
விஷயம் அல்ல இது. வெளிப்படையாய் இதைப்பற்றி பிரஸ்தாபிக்க முடியாது. சம்பந்தப்பட்டவர்களோடு
கூடவும் விவாதம் செய்ய இயலாது. காரணம் இந்தக் கற்பிதங்களை அவர்கள் சட்டென்று சமாளித்து
“அப்டில்லாம் இல்ல..” என பொய் சொல்லி முடித்து விடலாம். குறிப்பாக கணவனிடம் இதை எப்படிப்
பேச... அவனும் ஓர் ஆண். அவளுக்கு மாத்திரமேயான, அவளே சமாளிக்க வேண்டிய விஷயம் இது.
இதற்கு யார் உதவிக்கு வர முடியும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மனோகரைப் பற்றி இனி அதிக ஜாக்கிரதை காட்ட வேண்டும். அவனது மனம்
எப்படியெல்லாம் கொந்தளித்துப் பரிணமிக்கும் என்பதைக் கண்காணிக்க வேண்டும். அது அவளது
பொறுப்பு. ஆனால் அவள் பின்னாலேயே அவள் முதுகுக்குப் பின் அவனது கண்கள் இனி நடமாடும்…
அது அவளுக்குத் தெரியும். அவன் பார்க்கிறான். அவள் கண்காணிக்கிறாள். வார்த்தைதான் வித்தியாசம்.
செயல் ஒன்றுதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அடுக்ககத்தில் முதல் மாடியில் அவர்கள் குடி யிருந்தார்கள். இரண்டு
படுக்கையறைகள். சமையல் அறை. பிரதான கூடத்தில் டிவி. ஒரு பக்கமாக உணவு மேசை. குளியல்
அறை கழிவறை ஒரே அறையாக இருக்கிறது. அதே அறைக்குள்ளேயே ஒரு ஓரமாக வாஷிங் மிஷின். குடுகுடுப்பைக்
காரனாட்டம் அது ஓடி யடங்கியது. குளியல் அறையின் ஜலதாரை வழியே துணி துவைத்த சோப்புத்
தண்ணீரும் வெளியேறியது. கவனமாகக் கால் வைக்கா விட்டால் வழுக்கி விடக் கூடும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மனோகருக்குள் மாத்திரமல்ல. எனக்குள்ளும் மாற்றங்கள். இது எதுவும்
பிரசாத் அறியமாட்டான். ஒரு குடும்பத்தில் பெண் என்பவளுக்கு சர்வ சகஜமாக அஜென்டாவில்
இல்லாத புது பொறுப்புகள் அமைந்து விடுகின்றன. மாமியாருடன் அவளுக்கு இருந்த உறவைப் பற்றியும்,
நாத்தனார் மச்சினர்களிடம் அவளுக்கான புரிதல் பற்றியும் அவள் ஜாக்கிரதையாகப் பேச வேண்டும்.
யாரையும் யாரிடமும் விட்டுக் கொடுத்துவிட முடியாது. காட்டிக் கொடுத்துவிட முடியாது.
தற்காத்து தற்கொண்டாற் பேணி… வள்ளுவர் அசத்துகிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மனோகரின் பேச்சிலேயே நிதானம் வந்திருந்தது. சிறு எச்சரிக்கை என
அதைச் சொல்லலாமா தெரியவில்லை. அதை நான் புரிந்து கொண்டேன் அப்பனே... என நினைத்துக்
கொண்டாள் அம்மா. நான் உனக்கு முன்னே பிறந்தவள்.தவிரவும் இதுசார்ந்து அவனுக்குக் குற்ற
உணர்வு தேவையில்லை. உணர்வு எழுச்சி என்பது மனதின் இயல்புதான். அதிலும் பாலுணர்வு, அதன்
தூண்டுதல்கள்… காதல் என அது கொண்டாடப் படுவதும், காமம் என்று சற்று குறைப்பட்டாற் போலச்
சொல்லப்படுவதும் நிகழ்கிறது இங்கே. இதுகுறித்து நான் அவனைக் குழப்பவோ கலவரப் படுத்தவோ
கூடாது, என நினைத்துக் கொண்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாலின உணர்வுகள் அழகான விஷயம் தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்னை ஒரு பெண்ணாகப் பார்க்கும் அவனது அலையெடுப்புகள் அடங்க வேண்டும்.
அம்மா நான் அவனுக்கு. தான் பெண் என்று அவன் உணர்கிற அளவிலான கிளர்ச்சிகளை அவள் அலையடக்க
வேண்டும். தான் சார்ந்த எந்த கவன ஈர்ப்புகளையும் அவனில் அவள் நிகழ்த்தக் கூடாது, என
தானாகத் தவிர்த்தாள். என்றாலும் அது, அவனது அலை தானாக அடங்குமா? அதுபற்றித் தெரியவில்லை.
ஆனால் தன் சார்ந்த வியூகங்களை அவனிடம் தவிர்க்க வேண்டும். அது முக்கியம் என்று தோன்றியது.
கொலுசு போட்டுக்கொண்டு அதுவரை சிலுங் சிலுங் என்று வளைய வந்து கொண்டிருந்தவள், கழற்றி
விட்டாள். சிறிய வீடு, அதிலும் வீட்டுக்குள்ளேயே குளியல் அறை என்ற நிலை. அவள் உள்ளறையில்
குளிக்கும் சத்தத்துக்கு அவன் செவிகள் கூர்மையடையலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதை அவள் கட்டாயம் தவிர்க்க வேண்டும், என்று சொல்லிக் கொண்டாள்.
அவன் செவியெல்லாம் கண்ணாக உச்சபட்ச கவனத்தில் இருக்கிறான். இப்போதெல்லாம் அவன் வீட்டில்
இருக்கும் நேரங்களில் அவள் குளிக்கப் போவது இல்லை. தினசரி அவன் பள்ளிக்குக் கிளம்பிப்
போனபின் கதவை அடைத்துக் கொண்டு வந்து குளித்தாள். அந்த அறைக்குள் நுழைந்தாலே சத்தமாய்
‘எக்ஸாஸ்ட் ஃபேன்’ போட்டுக் கொண்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில நாட்களில் அவள் தலையில் ஈரத் துண்டு சுற்றிக்கொண்டு அப்படியே
வெறும் பாவாடையை நெஞ்சுக்கு மேல் கட்டிக்கொண்டு குளியல் அறையில் இருந்து வெளியே வருவாள்.
உள்ளறைக்குப் போய் மாற்றுடை எடுத்துக் கொள்வாள். இப்போது குளித்து முடித்து குளியல்
அறைக்குள் வைத்தே மாற்றுடைகளை அணிந்துகொண்டு வெளியே வந்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இடுப்பு வலி என்றோ, உடலில்<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>எண்ணெயோ தைலமோ தேய்த்துக்கொள்ள நேர்ந்தால் கதவை கவனமாய்ச் சார்த்திக் கொண்டாள்.
வீட்டில் மனோகர் இருப்பதை ஒவ்வொரு கணமும் அவள் யோசித்தபடியே நடமாடினாற் போல இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மனோகரிடம் என்ன விதமான மாற்றங்கள் தென்படுகின்றன எனவும் அவள் தேடிப்
பார்க்க வேண்டி யிருந்தது. வளர்ந்த பையனாக அவனது பாவனை சில சமயம் கூடப் படிக்கிற பையன்களுடன்
பேசும்போது, அரட்டை அடிக்கும்போது வந்திருக்கவும் வாய்ப்பு உண்டு. அவனது நண்பர்கள்
பற்றியும் தெரிந்துகொள்ள முடிந்தால் நல்லது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மலிவு விலை செக்ஸ் புத்தகங்கள் எதுவும் வாசிக்கிறானா? அவன் புத்தகப்
பையில் அப்படி யெதுவும் கிடைக்கவில்லை. ஒரு நோட்டுப் புத்தகத்துக்குள் நடிகன் அஜித்
படம் இருந்தது. அது பரவாயில்லை. செக்ஸ் புத்தகம் எதுவும் கிடைக்கவில்லை… என்றாலும்
வெளியே நண்பர்களுடன் வாசித்தால் அவளால் கண்டுபிடிக்க முடியாது. அவரவர் பையன்களை, பெண்களை
ஓரளவுதான் நாம் கண்காணிக்க முடியும். ரொம்ப பின்தொடரவும் அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை.
ச்சீ, நம்ம பிள்ளைகளை நாமே சந்தேகப் படுவதா… என்றும் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அப்பாவாவது பேசலாம். அம்மாவாக அவனுடன் இதையெல்லாம் அவள் பேசவும்
முடியவில்லை. பிரசாத் அவளை நெருங்கி வரும் சந்தர்ப்பங்களிலும், பையன் வீட்டில் இருந்தால்
நோ… என அவன் கையை விலக்கி விட்டாள். அவளது அதித எச்சரிக்கை அவனுக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மொட்டைமாடியில் கொண்டுபோய் துணிகளை உலர்த்தி விட்டு வந்தாள். உள்ளாடைளை
மனோகர் கண்ணில் படும்படி காயப் போடுவதை அவள் தவிர்த்தாள். ஐயோ என் பையனை நானே இப்படி
நடத்த வேண்டுமா… என அவ்வப்போது யோசனை வரும். சிறிது காலம் இந்த கண்டிப்பான நியதிகளைப்
பின்பற்றியே ஆக வேண்டும்… என தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதற்குப் பலன் இருந்தாற் போலத்தான் இருந்தது. பள்ளியில் இருந்து
மனோகர் வாசல் கதவை மோதுகிற மாதிரி தள்ளிக்கொண்டு கலகலப்பாய் வீட்டுக்குள் நுழைந்தான்.
இத்தனை வேகமும் பரபரப்பும் அவனிடம் பார்த்து வெகு நாட்கள் ஆகியிருந்தது. “என்னடா?”
என்றாள் சிரிப்புடன். “பிராக்ரஸ் ரிப்போர்ட், டட்ட டட்ட டாய்ங்…” என நீட்டினான். “மேத்ஸ்ல
சென்டம் அம்மா…” என்றான் முகம் கொள்ளாத சிரிப்புடன். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவளிடம் உச்சியில் முத்தம் பெற்றுக்கொள்ளத் தயாராய் அவன் இருந்தற்
போல இருந்தது. கஷ்டப்பட்டு தன்னை அடக்கிக் கொண்டாள். அவனது அந்தக் கண்கள் அதில் குழந்தைமையான
ஒளி மீண்டிருந்தது. இந்த ஐந்தாறு நாட்களில் அவன் தன்னிலை மீண்டிருக்கக் கூடும். அம்மாவை
இப்படிப் பார்ப்பது தவறு என தனக்கே உறைத்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தவிரவும்… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆமாம். தன் வயதொத்த வேறு பெண்ணிடம் அவன் கவனம், கிளர்ச்சி மாறிவிட்டிருக்கவும்
கூடும். என நினைக்கச் சிரிப்பு வந்தது. பொறுமையே உள் கவனமே பெண்ணின் ஆயுதம். கால காலமாக
அவர்கள் அப்படித்தான ஜெயித்துக் காட்டுகிறார்கள், என நினைத்துக் கொண்டாள் வித்யாவதி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“கை கால் கழுவிட்டு வா. தோசை வார்க்கறேன்…” என்றபடியே வித்யாவதி
எழுந்து கொண்டாள்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>• • •<o:p></o:p></span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">S. Sankaranarayanan <a href="mailto:storysankar@gmail.com">storysankar@gmail.com</a><o:p></o:p></span></b></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">91 97899 87842 / whatsApp 91 94450 16842<o:p></o:p></span></b></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-56991215728593139112022-07-23T08:00:00.000-07:002022-07-23T08:00:17.304-07:00<p> <b><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நன்றி தமிழ்ப் பல்லவி ஜுலை 2022</span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; tab-stops: 2.25in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">தம்புரா<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIcF1Zdr7j7-9_sSURzQ5Frtlc9T-SwrjAyaNP2rxD7-4Jd28rXUf_pjlRBkvlsbhNUZ-k3O-Wp6OP_OAr2GDHwyNCfLnOz-xlgH0boKdie3ibBMcz6NtovykY3aecFHm4b9RvSkubC4hvoxbAeSJGKQwKbMjyEk6GNdeNlAX0sx5UPUwXFp85irW06w/s318/mala%20r.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="158" data-original-width="318" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIcF1Zdr7j7-9_sSURzQ5Frtlc9T-SwrjAyaNP2rxD7-4Jd28rXUf_pjlRBkvlsbhNUZ-k3O-Wp6OP_OAr2GDHwyNCfLnOz-xlgH0boKdie3ibBMcz6NtovykY3aecFHm4b9RvSkubC4hvoxbAeSJGKQwKbMjyEk6GNdeNlAX0sx5UPUwXFp85irW06w/s1600/mala%20r.jpg" width="318" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">ஒ</span><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ரு ராட்சச கரண்டி டிசைனில் இருந்தது
அது. தம்புரா. எனக்கு சங்கீதம் அவ்வளவு தெரியாது. அவ்வளவு என்ன, தெரியாது என்றே சொல்லலாம்.
இது குறித்து என் அம்மாவுக்கு வருத்தம் இருந்தது. “நல்லா ஆச்சி, ஒரு பொண்குழந்தையாப்
பிறந்துவிட்டு…” என அவள் அலுத்துக் கொள்ளலாம். சங்கீதம் தெரியாதது மாத்திரம் அல்ல.
அம்மாவுக்கு என்னையிட்டு மேலும் நிறைய வருத்தங்கள் இருந்தன. அதில் பிரதான வருத்தம்
நான் அவளை சட்டை செய்யவில்லை என்பதாக இருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இதுகுறித்து
ஒன்றும் செய்வதற்கு இல்லை. நான் சட்டை செய்வது அவளுடைய ஆர்வக் கனலைக் கிளர்த்தி எரியவிட்டு
அம்மா எனக்கு சங்கீத ஞானத்தைப் புகட்ட உக்கிரமான பரபரப்பு காட்ட நேரிடலாம். பொதுவாக
ஒரு திறமை தனக்கு இருக்கிறது என உணர்ந்தவர்கள் அதைப் பிறருக்குப் பகிரவும் போதிக்கவும்
தினவு அடைகிறார்கள். அது தங்கள் கடமை என அவர்கள் நினைக்கிறார்கள். யாம் பெற்ற இன்பம்
பெறுக வையகம், என்பது கோட்பாடு. வையகம் அதை வேண்டாம் என மறுக்கக் கூடாது. ஆயினும் அது
நீ பெற்ற இன்பம், யாம் பெற்ற துன்பம் என ஆகிவிடுவதும் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அது
அம்மாவின் தம்புரா. அம்மா இப்போது இல்லை. அந்த ராட்சச கரண்டி, அது மாத்திரம் இன்னும்
வீட்டில் இருக்கிறது. இது நகரம். நகரத்து இரண்டு படுக்கை கொண்ட அடுக்ககம். இரண்டாவது
மாடி. சிந்துபாத் முதுகில் கிழவன் போல இங்கே ஒருத்தர் மேல் ஒருத்தர் வசித்தாகிறது.
தேவையான சாமான்கள் போடவே இங்கே இடம் இல்லை. இதில் கலைவாழ்க்கை என்பது ஒவ்வாதது. ஒட்டாதது.
கிழவிக்கு மேக் அப் போடும் சமாச்சாரம். எங்கள் வீட்டில் நாங்கள் தவிர விருந்தாளிகள்
யாராவது வர நேர்ந்தால் அந்த பிரதான கூடத்தில் தான் படுத்துக்கொள்ள வேண்டி யிருந்தது.
அப்போது அந்தத் தம்புராவை, என்ன கனம், வேறு இடம் தேடி கண்டுபிடித்து நகர்த்தி வைத்துவிட்டு
அவர்கள் படுக்க படுக்கை விரித்துத் தர வேண்டி யிருக்கும். வாசல்பக்கம் பார்க்க ஒரு
‘சிட் அவ்ட்’ செவ்வகம். அநேகமாக அங்கேதான் தம்புரா இடம் மாறும். “தம்புரா பூஜை அறையில்
இருக்க வேண்டிய சாமான்டி” என்பாள் அம்மா. நாங்கள் என்ன பதில் சொல்வது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ரொம்பப்
பெரிய பெரிய அறைகள் இல்லை எங்கள் வீடு. சிறிய சமையல் ஒதுக்கத்தில் பலசரக்கு சாமான்கள்,
பாட்டில்களுடன் அதே அலமாரியில் ஒரு தட்டு கடவுள் படங்கள் வைக்க என்று அமைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.
நான் காலை மடக்கிக்கறேன். நீ நீட்டிக்கோ… மாதிரியான வீடு. ஒவ்வொருத்தன் இதைவிடச் சிறிய
வீட்டில் வசிக்கிறதை இங்கே பார்க்க முடியும். சிறு சம்பளம் வாங்குகிற அநேகர் பத்து
பதினைந்து பேரெல்லாம் ஒரே அறையில் வசிக்கிறார்கள். பகலெல்லாம் அவர்கள் வெளியே திரிந்துவிட்டு
உணவெடுக்க, இரவு படுக்க என்று மாத்திரம் வீடு வருவார்கள். நீண்ட சந்துகளில் இரவு பத்து
மணிக்குமேல் தெருவையே அடைத்து டூ வீலர்கள் நிற்கின்றன. நடுவாந்திரமாய் ஒராள் நடக்க
வகிட்டுப் பாதை. இடையிடையே வாசலில் கோலம் போட்ட மாதிரி மனிதர்கள் தெருவிலேயே படுத்துக்
கிடப்பதும் உண்டு. அலங்கோலம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எல்லாரும்
இப்படி வெளியே திரிந்தலைவதனால் நகரம் எப்பவுமே ஒரு பரபரப்பான முகம் கொண்டிருக்கிறது.
தெருவில் பஸ் ஓடினால் ஃப்ளாட் பதறி நடுங்குகிறது.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>சாத்திய ஜன்னல் வழியே தெரு விளக்கின் வெளிச்சம், தான் பாட்டுக்கு உள்ளே நுழைந்தது.
நல்லிருட்டில் தூங்க வாய்ப்பதே இல்லை.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>தெருவின்
ஒவ்வொரு வீட்டு மனிதர்களும், ஆணோ பெண்ணோ, இப்போது இரு பாலருமே வேலை நிமித்தம் வெளியே
கிளம்புகிறவர்கள்தாம்… வீடுதிரும்ப ஒவ்வொரு நேரம் ஆகிறது. சிலர் முதல் ‘நைட்-ஷிஃப்ட்’
முடித்துவிட்டு இரவு இரண்டு மணி மூணு மணிக்கு வீடு திரும்புகிறார்கள். அவர்கள் வீட்டு
கிரில் கதவுகள் முனகுகின்றன. நைட்-ஷிஃப்ட் என்று நேரங்கெட்ட நேரத்தில் கிளம்பி அலுவலகம்
போகிறாட்களும் உண்டு. தெருவில் சன நடமாட்டச் சத்தங்களுக்கு ஓய்வே இல்லை. அது நகரத்தின்
மூச்சுச் சத்தம். அது அடங்க முடியாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">சனங்களின்
தூக்க நேரம் மாறுவது போலவே, எழுந்துகொள்ளும் நேரமும் மாறி மாறி அமைகிறது. அதிகாலை நாலு
மணிக்கு எழுந்து வீடு வீடாக பால் பாக்கெட் போடும் ஒருவன். வேளைகெட்டு தூக்கம் கலைந்த
ஒரு குழந்தை அகாலத்தில் அழுகிறது. அதன் அம்மாக்காரி அந்த அகாலத்தில் எழுந்துகொண்டு
அதற்கு பால் கரைக்கிறாள். தெருநாய்கள் எதற்கோ பரிதவித்து பெருங்குரல் எடுக்கின்றன.
விடிய விடிய ஆவேசமாய் ஒரு வீட்டில் டிவி ஓடுகிறது. அவர்கள் பார்க்கிறார்களா அல்லது
அவர்கள் செய்யும் காரியம் வெளியே சத்தம் கேட்காதவாறு உள்ளே யாராவது அந்தரங்க வேலை செய்கிறார்களா
தெரியவில்லை. நகரத்துப் பிள்கைள ஆண்களோ பெண்களோ, டிவி அல்லது எஃப் எம் கேட்டுக்கொண்டே,
பார்த்துக் கொண்டே பாடம் படித்து ஆச்சர்யப் படுத்துகிறார்கள். ரெண்டைப் பற்றியும் அவர்களிட
ம் கேள்வி கேட்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">சத்தம்.
சத்த களேபரம். சத்தப் பிரளயம். அதுதான் நகரம். அ,து அபத்தங்களின் குப்பைச் சேகர ஸ்தலம்.
குடோன் அல்லது கிடங்கு. இங்கே அமைதி தடைசெய்யப் பட்டுள்ளது. விலைமாதர் பற்றி நா.காமராஜன்
சொல்வாரே… “நாங்கள் நிர்வாணத்தை விற்கிறோம் ஆடை வாங்குவதற்காக. எங்களுடைய நீதிமன்றத்தில்
ஒழுக்கம் தண்டிக்கப் படுகிறது.” அதே கதைதான். இங்கே உன்னதங்களுக்கு இடம் இல்லை. ஒத்திசைவு
சிறிதும் அற்ற நகரம். இங்கே ஒலிகள்தான். இசை கிடையவே கிடையாது. ஒரு வீட்டில் டிவி ஓடும்
சத்தம். இன்னொரு வீட்டில் குக்கர், தொப்பி தூக்கி சத்தம் எடுக்கிறது. ஒருவீட்டு சுவர்க்
கடிகாரத்தின் நடைச் சத்தம் டிக் டிக் டிக். இருந்த இடத்தில் இருந்தே… டிரில் பயிற்சி
போல.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இந்த
மனிதக் கும்பலில் இசைக்கு இடம் இருக்கிறதா அம்மா? நின்று நல்லிசை கேட்க யாருக்காவது
முடியுமா? மனசு ஒட்டுமா? நாங்கள் அல்ல. நீதான் பாவம் அம்மா… இதை நான் அம்மாவிடம் சொல்ல
முடியுமா? உங்கள் அபத்தமான தத்துவங்களை நீங்களே வைத்துக் கொள்ளுங்கள், என்பாள் அம்மா.
கோபமாக அல்ல, வருத்தமாக. சோகமாக. உன்னதர்கள் இங்கே துக்கப்பட நேர்ந்து விடுகிறது. இது
நகரம். உன்னதர்களுக்கானது அல்ல இது. கிராமத்துப் பெரிய வீடுகளில், தனியே வீட்டில் இருந்த
பூஜையறையில் அதிகாலை கண்விழித்து வெளிச்சம் வர வர கண்மலர்த்தி அதை வரவேற்கு முகமனாக
ஸ்வரங்கள் காற்றில் சிதற கூடவே ஊதுபத்தி மணமாக சுருதியின் ரும்ம் ரம்மியமானது. ரும்மியமானது.
அம்மா அது கிராமம். சூரியன் பின்வாங்க ஒளி அடங்க ஊரே அடங்கிவிடும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இது
நகரம். சாம்பிராணி புகை வந்தால் பக்கத்து வீடுகளில் இருந்து பதறி ஓடி வருகிறார்கள்.
அவர்கள் வீட்டு எமர்ஜென்சி அலார்ம் தீ விபத்தை அறிவித்து இரைய ஆரம்பித்து விடுகிறது.
இங்கே ஒலி அடங்குவதே இல்லை. இருட்டுவதே இல்லை. நகரத்தில். பகலிலேயே அறைகளில் விளக்கு
போட்டுக் கொள்கிறார்கள். அட ஸ்டேடியத்தில் பகலிரவாக கிரிக்கெட் ஆட்டம். பகல்போல வெளிச்ச
வெள்ளம். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>இருட்டைத் துரத்தி யடித்து விடுகிறார்கள்.
இது கிராமம் அல்ல அம்மா. இது வேருலகம். இதுவும் அதுவும் இரு வேறுலகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எனக்கும்
நடராஜனுக்கும் கல்யாணம் ஆகி மூன்று வருடங்கள் ஆகிறது. எங்களுக்குக் குழந்தை இல்லை,
என்பதில் அம்மாவுக்கு வருத்தம். எங்களுக்கு வருத்தம் இல்லை. குழந்தை இல்லற வாழ்க்கையின்
இடைஞ்சல். இது நகரத்தின் கோட்பாடு. நாங்கள் குழந்தையைத் தள்ளிப் போட்டு வருகிறோம்,
என அம்மாவிடம் சொல்ல முடியாது. இசை என்ன, குழந்தை என்ன, நகரத்தின் அதிதங்கள் இவை. இல்லறத்தின்
சுகங்களை, வசதிகளை இப்படியாக கம்பார்ட்மென்டலைஸ் பண்ணி வாழ நகரம் பயிற்றுவிக்கிறது.
இதற்கு மாற்று உண்டா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நகரத்து
வாழ்க்கை ஒருபோதும் எளிமையாய் இல்லை. அது எப்போதுமே நம்மைத் துரத்துவதாகவோ நம்மால்
துரத்தப் படுவதாகவோ இருக்கிறது. இதில் இருநிலைகளிலும் ஓய்வு என்பதே இல்லை. காலை பத்துமணி
அலுவலகத்துக்கு புறநகரில் இருந்து ஏழு ஏழரை மணிக்கு மின்சார ரயில் பிடிக்கும் வாழ்க்கை.
அதற்கு அடுத்த அடுத்த ரயில்களில் கூட்டம் எகிறிவிடும். நிறையப்பேர் உள்ளே இடம் இல்லாமலோ,
ஸ்டைலுக்காகவோ கதவருகே தொங்கிக்கொண்டு பயணிப்பார்கள். உள்ளே இளம் பெண்கள் யாராவது பார்க்கிறார்களா,
என அவர்கள் அக்கறைப் படுகிறார்கள். அத்தனை சீக்கிரம் கிளம்பியும் வழியில் எவனாவது ரயில்முன்
பாய்ந்து தற்கொலை செய்து கொண்டுவிட ரயில் அப்படியே ‘டடக்’ என்று நின்றுவிடும். நேரத்தில்
அலுவலகம் போய்விட முடியுமா என்ற யோசனையுடன் வாட்ச்யைசையோ மொபைலில் நேரத்தையோ பார்த்துக்கொண்டே
எல்லாரும் என்ன ஆச்சு, என்று வெளியே எட்டிப் பார்ப்பார்கள். பத்து மணி அலுவலகத்துக்கு
பத்தரைக்குள் வந்துவிட்டால் கூட அது தாமதக் கணக்கு ஆகாது. யாரும் கேட்பது இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எனக்கு
இங்கே நகரத்தில் வேலை கிடைத்தது. அதுவரை, கல்லூரிப் படிப்பு என்றுகூட நான் நகரத்தை
அறிந்தது இல்லை. நகரம் இளைஞர்களின் இளம் பெண்களின் கனவாக இருக்கிறது. நகரத்துப் பெண்களின்
உடை உடுத்தலும், தலைமுடியின் முன்கொத்தை அவர்கள், நகரப் பெண்டிர், தனியே ஒரு சுருளாக
விடுவதும்… என அவர்களை நான் ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்திருக்கிறேன். டி என் பி எஸ் சி எழுதியதில்
எனக்கு நகரத்தில் பணி. அப்பாவுக்கு அதில் ரொம்ப சந்தோஷம். “பத்மா எப்பவுமே அதிர்ஷ்டக்காரிதான்”
என்பார் அப்பா. குழந்தைக்காக எதையும் விட்டுத்தருகிற, தியாகம் செய்கிற அப்பா. எனக்கு
அப்பாவைப் பிடிக்கும். “இவ வெளியூர் போயி தனியா எப்படி இருப்பா?” என்று அம்மா கவலைப்
பட்டாள். அம்மாக்கள் கவலைப்படப் பிறந்தவர்கள். “அவ போயி வாழக் கத்துக்கட்டும். எத்தனை
நாள் நாம அவளை மடில கட்டி வெச்சிக்க முடியும்?” என்றார் அப்பா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">முதலில்
ஒரு, லேலைக்குப் போகும் பெண்கள் ஹாஸ்டலில் இருந்தேன். பிறகு ஓரிரு வருடங்களில் நடராஜனைக்
கைப்பிடித்தேன். நடராஜன் அவனது சொற்ப சம்பளத்தில் ஒரு சிறு ஃப்ளாளட் வாங்கிவிட்டான்.
அதில் அவனுக்குப் பெருமை இருந்தது. அதுவே அவன் என் கைப்பிடிக்க பெரும் தகுதியாகவும்
அமைந்தது. கல்யாணம் ஆகி தனிக்குடித்தனம் வைக்க அம்மா வந்திருந்தாள். குறுகிய மாடிப்படிகள்.
இரண்டாம் மாடியில் எங்கள் அடுக்ககம். சின்னப் பிள்ளைங்க விளையாடறாப் போலல்லடி இங்க
வீடே கட்டறாங்க, என்றாள் அம்மா. வீட்டுக்குள்ளேயே கழிவறை, குளியல் அறை என்பதே அவளுக்குப்
பழக்கம் இல்லாத விஷயம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அப்பா
இறந்து போனார். அலைபேசியில் அடுத்த வீட்டு லெட்சுமணன் பேசினார். ஹா, என்று நெஞ்சை ஒருகணம்
அடைத்து விட்டது. அலுவலகத்தில் இருந்து பாதியில் கிளம்பி ஊருக்கு ஓடினோம். நான் உடனே
அலுவலகத்துக்கு விடுப்பு சொல்லி வீடு வந்து அவசரமாக துணிமணிகள் எடுத்துப் பையில் அடைத்துக்
கொண்டேன். ஒண்ணரைக்கு ரயில். விட்டால் ராத்திரிதான். நடராஜன் நேரே ஸ்டேஷனுக்கே வந்து,
டிக்கெட் வாங்கிவைத்துக் கொண்டு காத்திருந்தான். போய்ச்சேர ராத்திரி பத்து. ஆட்டோ பிடித்துக்கொண்டு
வீடு வந்தால் அம்மா ஓடிவந்து என்னைக் கட்டிக்கொண்டு அழுதாள். நான் அவள் தோளில் இருந்து
தூர பார்த்தேன். முக்காடு போட்டுக்கொண்டு மூலையில் தம்புரா. அதுவும் அழுதுகொண்டிருப்பதாகத்
தோன்றியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">காலையில்
பந்தல் போட்டு, அப்பாவை எடுக்கும்போது தெரு பூரா வந்திருந்தது. நடராஜன்தான் கொள்ளி
போட்டது. முதல்நாள் கொள்ளி வைத்து மறுநாள் சாம்பல் எடுத்துக் கரைத்தான் நடராஜ.ன். அதிகம்
அவன் லீவு எடுக்க முடியாது. மற்ற சடங்குகளை நம்ம ஊரில் போய் வைத்துக் கொள்ளலாம், என்றான்
அவன். வேறு வழியும் இல்லை. அம்மாவையும் கூட்டிக்கொண்டு ரயில் ஏறினோம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“இது
என்ன?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“தம்புரா…”
என்றாள் அம்மா தயக்கத்துடன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“அம்மாவுக்கு
அது வலது கை போல” என்று நான் சிரித்தேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நகரத்தில்
இதற்கெல்லாம் இடமே கிடையாது. இங்கே குழந்தை பெறவே நாங்கள் தள்ளிப் போடுகிறோம். இதையெல்லாம்
அம்மாவிடம் சொல்ல முடியாது. இது அல்ல நேரம்… எங்கள் வீட்டுக்கு வந்து எங்களுடன் தங்கவே
அவள் யோசித்தாள். எங்கள் வீடே அம்மாவுக்கு ஒட்டவில்லை. என்றாலும் வேறு வழி இல்லை அவளுக்கு.
மாடியேறி எங்களுடன் வந்தாள் அம்மா. அந்தக்கால பழைய அடுக்ககம். லிஃப்ட் இல்லை. செகண்ட்
ஹேன்டாக அதை நடராஜன் வாங்கி யிருக்கிறான். அவன் ஜாதகத்தில் நாலில் சனி. அம்மா முன்னே
செல்ல பின்னே நடராஜன். கையில் அந்த ராட்சச கரண்டி. தம்புரா. “பாத்து இடிக்காம…” என்று
எச்சரிக்கை செய்தபடி மாடியேறினாள். ஒடுகலான படிகள். சுவரில் தம்புராவுக்குக் காயம்
பட்டுவிடுமோ என அவள் பயந்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அம்மா
பாவம். அவள் தன் வாழ்வில் ஏமாற்றங்களையே சந்தித்து வந்ததாக நான் நினைத்தேன். இருப்பதில்
திருப்தி காணப் பழகியவர் நாங்கள். அம்மா இல்லாததில் அதிருப்தி கொள்கிறாள். எனக்கு எதிர்பார்ப்புகள்
இல்லை. இது நகரம். இழப்புகளை நினைத்து வருத்தப்படுவது எங்களுக்குக் கட்டுப்படி ஆகாது.
இத்தனை ஆண்டுகளாக அம்மா கிராமத்தில் தன்னியல்பாய் இருந்தாள். கொல்லைத் தோட்டத்தில்
தங்கரளி பூத்துக் கிடந்தது. போய் ஒரு கூடை பறித்து வருவாள்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>சுவாமி படத்தில் ஒரு கை பூ போட்டுவிட்டு தம்புரா
வைத்துக்கொண்டு எதாவது மனசில் வந்த பாட்டு பாடுவாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">எனக்கு
அது பற்றித் தெரியாது. ஆனால் அம்மா சிறப்பாகப் பாடுவதாக நான் உணர்ந்தது இல்லை. மேல்
ஸ்தாயி பிடிக்க அம்மா சிரமப்பட்டாள். பட்டம் காற்றுக்கு சற்று தணிந்து பறக்கிற மாதிரி
அப்போது குரல் பம்மி அம்மா சமாளித்துப் பாடினாள். அம்மாவிடம் குறை சொல்ல நான் விரும்பவில்லை.
அம்மாவின் உலகம் அது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ஆனால்
இங்கே சென்னையில் ஆசுவாசமாக உட்கார்ந்து பாட அம்மாவுக்கு வாய்க்குமா? அம்மாவின் தம்புரா
கித்தான் அவிழ்க்கப் படவே இல்லை. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>கூடத்தின்
ஒரு மூலையில் அது இருந்தது. மழைக்கோட்டு போட்டுக்கொண்டாற் போல இருந்தது தம்புரா. இங்கே
அடுக்ககத்தில் அம்மா காற்றாட மொட்டைமாடியில் உட்கார்ந்து கொள்வாள். வலதுபுறம் வேறு
சுவர் மறைக்கும். என்றாலும் கிழக்கு பக்கம் இருந்து சிறு காற்று வரும். நகரத்தின் சில
தெருக்கள் போலவே வீடுகளுக்குள்ளும் புக காற்றுக்கு ‘ஒன்வே’ ஆகிப் போகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">என்ன
மாதிரி நினைவுகள் அவளுக்கு ஓடும் தெரியவில்லை. வயதாகிவிட்டால், அல்லது வயதான பாவனை
அல்லது உணர்வு வந்துவிட்டால் நகரத்தில் தாக்கு பிடிப்பது கடினம். அதற்கு இளமை பாவனை,
ஓட்ட பாவனை வேண்டி யிருக்கிறது. இங்கே பெரியவர்கள் டிவியில் கிரிக்கெட் பார்க்கிறார்கள்,
முட்டியில் பளபளவென்று அயோடெக்ஸ் தேய்த்தபடியே. சூப்பர் சிங்கர் கொண்டாட்டங்கள். வாழ்க்கை
ஒரே ஜாலிதான் போங்க, என மகா இரைச்சல் போடுகின்றன டிவி நிகழ்ச்சிகள். காற்றடைத்த பலூன்
போல கனமற்ற நிகழ்ச்சிகள்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>நிகழ்ச்சி முடிவில்
புத்திசாலித்தனமற்ற வினாக்கள். கணவனிடம் தேவயானி இரவில் தாமதமாக வந்ததற்கு என்ன காரணம்
சொன்னாள்? இந்த இழவுக்கு பதில் ஆப்ஷன் ஏ பி சி டி - இதற்கான பதிலை இத்தனை நாட்களுக்குள்
இந்த முகவரிக்கு அனுப்பவும். சரியான பதில் சொன்னவர்களில் பத்து பேர் குலுக்கல் முறையில்
தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டு… அட போங்கடா. நீங்களும் உங்க சீரியலும்… <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இந்த
நிகழ்ச்சிகளை யெல்லாம் அம்மா பார்ப்பாளா தெரியாது. அவள் ஒருவேளை சங்கரா டிவி, எஸ்விபிசி
பார்ப்பாளாய் இருக்கும்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அப்பா இறந்த பிறகே
அம்மாவின் சுருதி இறங்கி விட்டது. நகரம் அவளுக்கு ஒட்டவில்லை. அம்மா தன்னளவில் மௌனம்
சுமக்க ஆரம்பித்து விட்டாள். காலை சீக்கிரமே கிளம்பி நாங்கள் அலுலலகம் போய்விட்டால்
பிறகு அவளுக்கு பொழுதே போகவில்லை. இங்கே கோவில்களே சின்னச் சின்னதாய் இருந்தன. ஒரே
அறையில் கடவுளுக்கே வியர்த்து வழிகிறது. பாடிகார்ட் முனிஸ்வரன், என்று கடவுள் பெயர்களே
இங்கே அவளுக்கு விசித்திரமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மிக
அபூர்வமாக அம்மா அந்தத் தம்புராவை எடுத்து உறை அவிழ்த்து எதும் பாடினாள். சில நாட்கள்
நாங்கள் இரவில் வீடு திரும்பி தம்புரா உறை அவிழ்த்திருப்பதைப் பார்ப்போம். நான் அம்மாவின்
முகத்தைப் பார்ப்பேன். அதில் ஓர் இளக்கம் இருக்கும். நடராஜன் கூட “என்ன பாட்டு பாடினீங்க?”
என்று விசாரிப்பான். சில சமயம் அந்தத் தம்புரா பற்றிப் பேசுவாள் அம்மா. அவள் கல்யாணம்
ஆகி வந்தபோது அந்தத் தம்புராவும் கூடவே வந்தது. அதன் கம்பிகளை முறுக்கி சுருதி சேர்க்கக்
கற்றுக் கொள்ளவே தனி பயிற்சி வேண்டி யிருந்தது. அதில் இருந்து ஒரு நரம்பைச் சுண்டினாள்
அம்மா. அந்த ரும்ம் சுருதி அவளுக்கு சிலிர்ப்பைத் தந்தது.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ஒவ்வொரு
குரலுக்கும் ஒரு சுருதி உண்டு மாப்ளை, என்று அம்மா சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள். ஆம்பளைகளுக்கு
ஒரு கட்டை, இரண்டு கட்டை என்று சுருதி அளவு. பெண்களுக்கு குரல் அமைப்பு பாத்திருக்கீங்களா?
இன்னும் கீச்சென்று இருக்கும். நாலு, நாலரைக் கட்டை, அஞ்சு கட்டை… இப்படி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">மணி
பத்தரை ஆகி யிருந்தது. நடராஜன் அம்மா உற்சாகமாய்ப் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
எனக்கு லேசாய் கொட்டாவி வந்தது. நடராஜன் மாமியாரைத் திருப்திப் படுத்த நாலு வார்த்தை
பேசிக் கொண்டிருக்கிறான், என்று தெரிந்தது. ரேடியோவோ டிவியோ போட்டுக்கொண்டு ஒருநாள்
கூட அவன் பாட்டு கேட்டது கிடையாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“நீங்க
எத்தனை கட்டைல பாடுவீங்க மாமி?” என்று திடீரென்று கேட்டான் நடராஜ.ன. எனக்கு ஆச்சர்யமாய்
இருந்தது. பேசி முடித்து அம்மா படுத்துக் கொண்டதும் நாங்கள் எங்கள் அறைக்குப் போனபின்
அவனிடம் கேட்டேன். “என்ன அப்பிடி திடீர்னு கேட்டீங்க?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">“இல்ல.
அவங்க பாடற சுதில அரை கட்டை குறைச்சிப் பாடினா மேல் ஸ்தாயி எட்டுமே…ன்னு இருந்தது.
ஆனா அவங்ககிட்டட சொல்லல நான்” என்றான் நடராஜன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">ஊர்போய்
தான் இருந்த வீட்டை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு வந்தாள் அம்மா. அங்கேபோய் தொண்டை விரியப்
பாடியிருப்பாள் என்று தோன்றியது. என்ன இருந்தாலும் இத்தனைநாள் பழகிய ஊர் என்பது பிரியமான
ஒன்றுதான். அப்பா அவளைக் குறையில்லாமல் வைத்துக் கொண்டிருந்தார். அவளுக்கும் தேவைகள்
அதிகம் இல்லை. அதையும்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>சொல்ல வேண்டும். இங்கே
இருப்பதை விட ஊரில் அம்மா இன்னும் கொஞ்சம் தன்னியல்பாய் இருப்பாள்தான். என்றாலும் தனியே
எப்படி இருப்பது? அம்மாவை அப்படி விட்டுவிட முடியுமா?... என எங்களுக்கு இருந்தது..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அம்மா
திரும்பி வந்தபோது சோர்வாக இருந்தாள். அப்புறமுமே கூட ஒரு மாதம், அவ்வளவே அம்மா இருந்தாள்.
அத்தோடு அவள் காலம் ஆகிவிட்டது. ஸ்வரம் பாடுகையில் முதல் காலம் பாடு, ரெண்டாம் காலம்
பாடு, என்பார்கள். அம்மா வாழ்க்கை முதலில் ரெண்டாம் காலமாக ஓடி, முதல் காலமாக அடங்கி
விட்டதாகச் சொல்லத் தோன்றுகிறது. உடம்பில் சர்க்கரை அளவு வற்றிவிட்டதாகத் தெரிந்து
கொண்டோம். அம்மா கவனிக்காமல் விட்டிருந்தாள். தன்னைப் பார்த்துக் கொள்ளும் ஆவலே அவளுக்கு
இல்லை. அம்மா மூன்று நாள் ஆஸ்பத்திரியில் இருந்துவிட்டு இறந்து போனாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அப்பாவைப்
போலவே அம்மாவுக்கும் இவன், நடராஜனே கொள்ளி வைக்கும்படி ஆகிப் போனது. அப்பாவுக்கு ஊரில்
தெருவில் ஷாமியானா போட்டு காரியம் நடந்தது. நிறையப் தெரிந்தவர்கள் நண்பர்கள் வந்தார்கள்.
இங்கே இந்தக் காலனியிலேயே பாதிபேரை எங்களுக்கே தெரியாது. இங்கே அம்மாவை ஆஸ்பத்திரியில்
இருந்து வீட்டுக்கு அழைத்து வரவே யோசனையாகி விட்டது. ஒடுகலான இந்த மாடிப்படிகளில் ஏற்ற
வேண்டும். அம்மாவை வைக்க இடம் வேண்டும்… நடராஜன் மின்மேடை ஏற்பாடுகளைச் செய்துவிட்டு,
அதுவரை அம்மாவை ஆஸ்பத்திரியிலேயே குளிர்அறையில் வைத்திருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">அப்பாவை
ஊரில் எரியூட்டினோம். முதல்நாள் எரியூட்டி, சிதை எரிந்தபின் மறுநாள் சாம்பல் கரைக்கிற
மாதிரி இருந்தது. இது நகரம். அம்மாவை எரிமேடைக்குள் அனுப்பிவிட்டு ஒருமணி நேரம் காத்திருந்து,
மின்மயானத்தில் அப்போதே சாம்பலை வாங்கிக்கொண்டு சமுத்திரத்தில் கரைத்தாகி விட்டது.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இங்கே
வந்து அம்மா சிறைப் பறவை போல ஆகிவிட்டதாகவே எங்கள் இருவருக்கும் இருந்தது. பல இரவுகளில்
அம்மா காற்றாட மொட்டைமாடியில் படுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். பெரிதும் இந்த வீட்டோடு
மாத்திரம் அல்ல, எங்களோடும் அவள் ஒட்டாமல் போனாள், என்பதில் எனக்கு வருத்தமாய் இருந்தது.
தினசரி அலுவலகம் முடிந்து கதவைத் திறந்து கொண்டு நான் உள்ளே வரும்போது கூடத்தில் நேர்
எதிரே அந்தத் தம்புரா கண்ணில் படும். அம்மாவின் ஆசைக்காகவாவது அவளிடம் நான் பாட்டு
கற்றுக் கொண்டிருக்கலாம். அவளிடம் கூட இல்லை. யாரிடமாவது பாட்டு சொல்லிக் கொண்டிருக்கலாம்,
என்று தோன்றும். அதைப் பற்றி இப்போது கவலைப்பட ஏதும் இல்லை. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">இப்போது
எனக்கு வேறு கவலை இருந்தது. இதுநாள் வரை அம்மா இருந்தாள். கூடவே அந்த ராட்சச கரண்டி
இருந்தது. இப்போது, இனி அதன் தேவை என்ன? இங்கே அது நல்ல நாளிலேயே இடத்தை அடைத்துக்
கொண்டிருப்பதாகத்தான் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நானும்
நடராஜனும் ஒரு அலுவலக நண்பனின் வீட்டுக்குப் போயிருந்தோம். நண்பனுக்கு நாங்கள் வந்ததில்
ரொம்ப சந்தோஷம். மயிலாப்பூர் வரை தேடி வந்தீங்களே, என மனசாரச் சொல்லி மகிழ்ந்தான்.
பேச்சுவாக்கில் நடராஜன் அவனிடம், “உம் பொண்ணு பாட்டு கத்துக்கறான்னு சொன்னியே?” என்று
கேட்டான். நடராஜன் அப்படி அக்கறையாய் விசாரிப்பது எனக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. நண்பனுக்கோ
உற்சாகமாகி விட்டது. பெண்ணை அழைத்து “இவதான் தர்ஷினி… சுமாராப் பாடுவா. இப்பதான் கத்துக்கறா…”
என்றுவிட்டு அவளிடம் ஒரு பாட்டு பாடச் சொன்னான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நடராஜன்
அவள் பாடி முடிக்கும் வரை பொறுமையாய்க் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது எனக்கு ஆச்சர்யமாகி
விட்டது. இத்தனைக்கும் அந்தப்பெண் சுமாராகத்தான் பாடியது. “நல்லாதான் பாடறா. இருந்தாலும்
சுருதியோட பாடிப் பழகணும்…” என்றபடி நடராஜன் என்னைப் பார்த்தான். நான் உற்சாகமாகி,
“எங்ககிட்ட ஒரு தம்புரா இருக்கு…” என்றேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">•
• •<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-44624318021340329642022-07-06T18:49:00.000-07:002022-07-06T18:49:00.626-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; tab-stops: 45.0pt;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">நன்றி ‘பேசும்
புதிய சக்தி’ ஜுலை இதழ்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; tab-stops: 45.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 18.0pt;">ஒ லி யி ன்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>நி ழ ல்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: center;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFudIfX-ATmjm7WUw8ixp8QQ3G7t_ELabVeATa-O4TVVAbYY3nQngDIHD-X0sMJVZVsdeoiq38K7wbFD5uzyimPZF1T__EWa_qmo4Rdj7GKVNthtcJldOJ5WLOYj3hLHUbezc56k3y2JmtWhtYI9ZXQ7gHgOELJyVJCMYp7KTgj-kp9E-eQPMfHLhL9Q/s300/c%20o%20w.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="300" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFudIfX-ATmjm7WUw8ixp8QQ3G7t_ELabVeATa-O4TVVAbYY3nQngDIHD-X0sMJVZVsdeoiq38K7wbFD5uzyimPZF1T__EWa_qmo4Rdj7GKVNthtcJldOJ5WLOYj3hLHUbezc56k3y2JmtWhtYI9ZXQ7gHgOELJyVJCMYp7KTgj-kp9E-eQPMfHLhL9Q/s1600/c%20o%20w.jpg" width="300" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 16.0pt;">பா</span><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">தி ராத்திரியில்
தற்செயலாக அப்பா விழித்துக் கொண்டார். நடை ஒட்டிய ரேழியில் அவனும் அப்பாவும் படுத்துக்
கொள்வார்கள். பெளர்ணமி தினமா, அல்லது இரண்டொரு நாளில் பௌர்மணி வருகிறதா தெரியவில்லை.
வெளியே பளீரென்று விபூதி கொட்டிக் கிடந்தது வெளிச்சம். பால் பாக்கெட் ஒழுகினாற் போல.
அப்பா கண்திறந்து பார்த்தபோது அவன், திருவாசகம் எழுந்து உட்கார்ந்திருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“என்னடா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“என்னால தூங்க முடியல” என்றான் திருவாசகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“என்ன <i style="mso-bidi-font-style: normal;">பண்ணுது</i>?” என அவரும் எழுந்து உட்கார்ந்தார். “நேத்து சாப்பிட்டது எதாவது
ஒத்துக்கலையா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“அப்பிடியும் தெரிலயலப்பா… உள்ள எதோ
மனசு குழப்பம் காட்டுது.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“அப்பிடீன்னா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“எனக்கே அதைச் சொல்லத் தெரியல…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“என்ன வெளிச்சம் பார்… சில சமயம் இந்த
வெளிச்சமே ஒரு மாதிரி உள்ளே கொந்தளிக்கும்…” என்றார். “எங்கியோ பொங்கின பால் நம்ம வீட்டுக்குள்ள
வழிஞ்சி பிசுபிசுன்னு உள்ள வந்தாமாதிரி…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">ஆனால் அது இத்தனை திகைக்கடிக்க வேண்டியது
இல்லை. பௌர்ணமி இரவுகள் அழகானவை. ஒளிக்குளியல் நிகழ்த்தலாம். சில சமயம் இப்படிப் பொழுதுகளில்
மொட்டைமாடியில் காற்றாட அவர் போய் சட்டையணியாமல் நிற்பார். ஏ/சி போட்டாற் போல மொத்த
ஊருமே குளுகுளுவென்று இருக்கும். ஒரு ஜில்லிப்புடன் காற்று தெருநாய் போல நடமாடும்.
உலகத்துக்கு ஓர் ஓவியத்தன்மை வந்திருக்கும். நாமே அந்த ஓவியத்தின் உயிர் மிச்சம். இரவின்
கரும் சாயம் விலகி, சற்று அடர்பச்சையாக மரங்கள் காணும். மாடி உயரத்துக்கு வளர்ந்திருக்கும்
முருங்கைமரப் பூக்கள் கலகலவென்று சிரிக்கிறாற் போல இருக்கும். ஆனால் சத்தம் தான் கேட்காது.
பூத்து விரிந்த குண்டு குண்டு முருங்கைப் பூக்கள் வெடித்த சீடைகள். மாட்டின் கழுத்துச்
சதங்கை மணிகள்.. ஆனால் ஓசையிலலாமல் அவை அசைவது வேடிக்கைதான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">திருவாசகம் எழுந்துபோய் மண்பானைத் தண்ணீரை
ஒரு தம்ளர் எடுத்து வாயைத் திறந்து ஊற்றிக் கொண்டான். யாரோ குகைக்குள்ளே யிருந்து டார்ச்
அடிக்கிற மாதிரி பற்கள் பளீரிட்டன. பௌர்ணமிக்கு எதிர் பௌர்ணமி. அவன் தொண்டை எலும்பு
அசைவதைப் பார்த்தார். சரசரவென்று குளுமை ஒரு பாம்பென அவன் கழுத்துக்குள் இறங்கியது.
திருநீலண்டன்… என நினைத்தார். ‘ஹ’ என்றான் திருவாசகம். திரும்பவும் வந்து படுத்துக்
கொண்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“நீங்களும் தூங்குங்கப்பா…” என்று கால்களை
விரித்து அகலமாய்ப் படுத்தான். அவன் தூங்கினானா தெரியாது. அவர் தூங்கி விட்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">ஒண்ணும் பிரச்னை இராது, என நினைத்தார்.
அப்பாஅம்மாவுக்கு ஒரே பிள்ளை அவன். வெகுகாலம் கழித்துப் பிறந்தவன். கொண்டாடினார்கள்
அவர்கள் அவனை. நல்ல புத்திசாலிப் பிள்ளை. நன்றாகப் படித்து பக்கத்து ஊர் வங்கியில்
அவனுக்கு வேலையும் கிடைத்தது. அலுவலகம் போய்வர ஒரு இருசக்கர வாகனம், ஆக்டிவா வைத்திருந்தான்.
பையனையிட்டு அவர்களுக்கு திருப்தி. அடுத்து நல்ல பெண்ணாய்க் கிடைத்தால் அவர்கள் பாடு
தீர்ந்தது… என்று இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">காலை வெயிலேற திருவாசகம் விழித்துக்
கொண்டான். அப்படி நட்டக் குத்தலாய் எழுந்து உட்கார்ந்தபோது இன்றைக்கு இரவு தூக்கம்
அவ்வளவுதான், என நினைத்திருந்தான். அப்பா அவனிடம் மேலும் எதுவும் விசாரிக்கவில்லை.
அவன்பாட்டுக்கு விறுவிறுவென்று குளித்து சாப்பிட்டு உடை மாற்றிக்கொண்டு அலுவலகம் கிளம்பி
விட்டான். எதற்கோ தப்பித்து ஓடுகிறாற் போன்று இருந்தது அந்த வேகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">வாசல்வரை வந்து வழியனுப்பிவிட்டு உள்ளே
வந்தார் அப்பா. அம்மாவுக்கு விஷயம் தெரியாது. அம்மா உள்ளறையில் படுத்துக் கொள்வாள்.
“நேத்திக்கு…” என்று ஆரம்பித்தார் அப்பா அம்மாவிடம். அம்மா கேட்டுக் கொண்டாள். “என்னன்னு
தெரியலையே…” என்றாள் அவளும். “அவன் மனசுல எதையாவது வெச்சிக்கிட்டு வெளிய சொல்ல முடியாமத்
தவிக்கறானா?” என்று கேட்டாள் அம்மா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“அப்டின்னா என்ன அர்த்தம்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“அவன் வாழ்க்கையில் யாராவது பொண்ணு உள்ள
வர்றாளா?...” என்று அம்மா புன்னகை செய்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“அப்ப உன் அண்ணன் பொண்ணு தேவகிக்கு என்ன
பதில் சொல்றது?” என்று கேட்டபடி அவரும் சிரித்தார். நடந்ததை அவர்கள் பெரிதுபடுத்திப்
பார்க்க விரும்பவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">சில நாட்கள் இப்படி ஆகிப்போகும். அதுபற்றிக்
கவலைப்பட ஏதும் இல்லை. மனசின் ஆழத்தில் ஒரு காது இருக்கிறது. ஐந்து புலன்கள், அவையும்
இருக்கின்றன. சில இடங்களை மனசு நினைக்கையில் தன்னைப்போல வாசனை தட்டும். ஞாபகப் பேழை
இருக்கிறது உள்ளே. சில சமயம் அது உள்ளே யிருந்து எதையாவது கிளறி மேலெடுத்து விடும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">ஒலிகளுக்கும் நிழல் இருக்கிறது! பேசிக்
கொண்டே யிருக்கும்போது சிலசமயம் எதாவது ஒரு பாடலின் நடு வரி பாடுவோம். அதுவரை அந்தப்
பாடல் உள்ளே ஓடிக் கொண்டிருந்தது போல, என்று நமக்கே ஆச்சர்யமாய் இருக்கும். அல்லது,
தெருவில் இறங்கி நடந்தால் வேறு வீட்டில் இருந்து அதே பாடல் ரேடியோவிலோ டிவியிலோ ஒலித்துக்
கொண்டிருக்கும். அத்தனை தூரத்தில் ஒலிகேட்காத தூரத்தில் நாம் இருந்தாலும், அந்தப் பாடலின்
ஒலிகளை உள்ளுணர்வு நமக்கு உணர்த்தி யிருக்கும் என்பது வியப்பானது தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">மௌனத்தின் அலையடிப்பு!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அப்பா வயலுக்குப் போயிருந்தார். மதியவாக்கில்
திருவாசகத்தின் வாகனம் வீட்டுக்கு வந்து நிற்பது அம்மாவுக்குக் கேட்டது. தெரு மு<span style="font-variant: small-caps;">க்கில் வண்டி வரும்போதே அவளுக்கு அந்தச் சத்தம் தெரியும்.
அம்மா வாசலுக்கு வந்து கதவைத் திறந்தாள். “என்னடா?” என்று புன்னகையுடன் கேட்டாலும்
அம்மாவுக்கு பயமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“ஒண்ணில்லம்மா…”
என்றான். ஒண்ணில்லன்னா? பாதில ஆபிசை விட்டு வந்திட்டியே?... என்றாள் அம்மா. “நேத்து
சரியா தூங்கலையில்லையா… அதான்… ஒருமாதிரி குழப்பமா இருக்கோ என்னமோ.” சரி… என்றாள் மேலும்
கலவரப் படாமல். அதாவது அவனைக் கலவரப் படுத்தாமல். உள்ள போயி ஃபேனைப் போட்டுக்கிட்டு
பேசாம தூங்கு. தலையாட்டியபடியே உள்ளேபோனவன் சட்டை பேன்ட்டை உரித்தெறிந்துவிட்டு லுங்கிக்கு
மாறிக்கொண்டு அப்படியே கட்டிலில் படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">கதவை வெளியே
பூட்டிக்கொண்டு அம்மா அப்பாவைத் தேடிக்கொண்டு போனாள். அவளுக்கு பயம் வந்திருந்தது.
ஹ அதெல்லாம் ஒண்ணில்ல. அவனுக்கே தோணி லீவு போட்டுட்டு வந்தானே. அது நல்ல விசயம்தானே?..
என்று அவர் ஆறுதல் சொல்வார், என நம்பி ஓடி வந்தாள் அவரிடம். தன் பயத்தை யாராவது கேலியடிக்க
மாட்டார்களா? ஆமாம்.. நான் முட்டாள்தான், என்று ஒத்துக் கொள்ள முடிந்தால் எத்தனை நன்றாக
இருக்கும்… என்று இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">மோட்டார் ஓடிக்
கொண்டிருந்தது. பாலதாண்டாயுதம் வாய்க்காலை சீர்ப் படுத்தி வயலுக்குள் தண்ணீர் ஒதுக்கிக்
கொண்டிருந்தார். மதியம் தாண்டிய வெயில். குனிந்த அவரது வெற்று முதுகின் கருமை<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பெரிய வௌவால் என வியர்த்துப் பளபளத்தது. சின்னப்
பயல்கள் பச்சைக்குதிரை விளையாட யாரையாச்சும் இப்படிக் குனிய வைப்பார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">மோட்டார் ஓடும்
நாராசச் சத்தத்தில் அவள் வருவது கேட்கவில்லை. அவர் தலைநிமிராமல் வேலைசெய்து கொண்டிருந்தார்.
“ஏம்ளா?” என்றபடி அவள், மங்களா ஓடிவந்தாள் அவரை நோக்கி. ஒருவேளை நாமதான் தேவையில்லாமல்
பதறுகிறோமோ, என்றும் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“இரு பதறாதே…
என்னா விசயம்?” என்றபடியே தலை உருமாலை அவிழ்ததுத் துடைத்தபடி அவளைப் பார்க்க வந்தார்
பாலா. “எதும் தந்தி கிந்தி வந்திச்சாடி?” என்று கேட்டார். அவளது பதட்டம் அவருக்குத்
தொற்றிக் கொண்டது. “இல்லய்யா. நம்ம பிள்ளை…” என மேலே பேசுமுன் அவளுக்கு அழுகை வந்தது.
“ஐயோ, அவனுக்கு என்னாச்சி?” என்று அவர் உடம்பு துடித்து முறுகியது. “இல்ல. பாதி வேலைல
அப்பிடியே வீட்டுக்கு வந்து படுத்திட்டான்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">ஹ்ம். விபரீதமாய்
அவர் நினைத்த அளவு இல்லை விஷயம். “வா…” என அவளை அழைத்துக்கொண்டு மோட்டார் ரூம் நிழல்ப்
பக்கமாகப் போனார். “ஏன்? அவனுக்கு உடம்டபு கிடம்பு சரியில்லையா? ஜுரம் அடிக்குதா? நீ
உடம்பத் தொட்டுப் பாத்தியா?” என்று கேட்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“வந்தான். துணி
மாத்திக்கிட்டு நல்லா தூங்கறான்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“தூங்கறான்ல.
பின்ன என்ன…” என்றார் யோசனையாய். “என்னவோ அவனுக்கு ஆச்சிங்க. சொல்ல முடியாமல் தவிக்கறான்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“மருதமலை முருகா..”
என்று கும்பிட்டார் பெரியவர். “வேற எதும் சொன்னானா உன்கிட்ட?” என்று கேட்டார். “ஒண்ணுமே
பேசல்லங்க.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அவருக்கும்
யோசனையாய் இருந்தது. தொடர்ந்து மனம் வேலையில் ஈடுபாடு காட்ட மறுத்தது. மோட்டாரை அணைத்தார்.
அவளுடனேயே அவர் வீடு திரும்பினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">இருவருமே பயந்திருந்தார்கள்.
தங்களுக்கு எதுவும் வந்திருந்தால்கூட அவர்கள் இத்தனை பதறி யிருக்க மாட்டார்கள். விஷயம்
பெரிதாகிறதோ? பெரிதாகி விடுமோ… என அவர்கள் கவலைப் பட்டார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அவர்கள் வீடு
திரும்பியபோது திருவாசகம் விழித்திருந்தான். இப்பதான் படுத்தான் போல இருந்தது. அரைமணியில்
எழுந்து விட்டான். அம்மாவும் அப்பாவும் உள்ளே நுழைந்ததைப் பார்த்தான். “என்ன பண்ணுதுடா
கண்ணு?” என்று கேட்டார் அப்பா உள்ளே வந்தபடி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“அருவிச் சத்தம்…”
என்றான் அவன். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அப்பாவும் அம்மாவும்
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“எப்பா எவ்ளோ
தண்ணி… குளுகுளுன்னு குதிரைத் தாவலா கொட்டி நுரைச்சிக்கிட்டு…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“கனவா?” என்றார்
பெரியவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“இல்ல” என்றான்.
“இப்பவும் காதுக்குள்ள அந்த நீரோசை கேட்குது… அருவி கொட்டும் சத்தம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அப்பா கவலையுடன்
அவனைப் பார்த்தபோது சிரித்தான். “வெறும் சத்தம் மாத்திரம் காதுல கேட்குது. ஆனா பயப்படற
மாதிரி எதுவும் இல்ல…” என்றான். சிரித்தது சாதாரணமாய்த்தான் இருந்தது. “இது நம்ம வீடு.
இங்க எங்க இருக்குது அருவி?” என்றான். “ஆனால் காதுக்குள்ள… சோன்னு ஒரு இரைச்சல்…” என்றவன்
அவரைப் பார்த்துவிட்டு, “பயமாவெல்லாம் இல்லை ஐயா” என்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“மருதமலை முருகா…”
என்று நெஞ்சில் கை வைத்துக் கொண்டார் பெரியவர். உள்ளே சாமியறைக்குப் போய் சம்புடத்தில்
இருந்து விபூதி எடுத்துவந்து அவன் நெற்றியில் பூசினார். “காபி சாப்பிடறியா?” என்று
அவனிடம் கேட்டுவிட்டு பதிலை எதிர்பாராமல் மனைவியைப் பார்த்தார். மங்களா காபி போடப்போனாள்.
அவளுக்கு அழுகை வந்திருந்தது. நல்லவேளை அவள் சமையல் அறைக்குள் புகுந்துகொள்ள முடிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“சில ஊருங்கள்ல
நதி ஓடும் இல்ல ஐயா? பகல் சத்தத்துல கேட்காத நதி ஓடும் சத்தம் ராத்திரி அமைதில கேட்கும்
இல்லையா? அதுமாதிரி அப்பா… எதோ அருவி பக்கத்துல எங்கியோ இருக்கு போல… அப்பிடி ஒரு நுரைச்சல்
இரைச்சல்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அவருக்கு என்ன
பதில் சொல்ல தெரியவில்லை.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“சில சமயம் காதுல
தண்ணி போயி ருய்ங்னு ஒரு சத்தம் கேட்டுக்கிட்டே இருக்கும். அல்லது எதும் சின்னப் பூச்சி
உள்ள போயிட்டதுன்னா… அது உள்ளபோயி சிறகு அதிர தவிக்கும். அந்தச் சத்தமா இருக்குமா?”
என்றார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“அருவி ஐயா.
பேரருவி. எப்பா எத்தனை உயரத்தில் இருந்து கொட்டுதோ. நீர் ஆவேசம்.” கண்ணை மூடிக் கொண்டிருந்தான்.
“ஒரு மலைப் பள்ளம். அம்பது அறுபது அடி உயரத்தில் இருந்து தண்ணீர் வழிஞ்சி இறங்குற சத்தம்
அப்பா. அந்தமாதிரி ஒரு பெரும் சத்தம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">என்ன ஆயிற்று
இவனுக்கு. திடீரென்று எதோ சத்தத்தைக் காதில் வாங்கிக் கொண்டு திண்டாடுகிறான். காதில்
ஒலியாக உள்ளே நுழைந்து வெளியேற மறுக்கிறதா அந்தச் சத்தம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">மறுநாளும் அதற்கு
அடுத்த நாளும் கூட அவனுக்கு அந்தச் சத்தம் கேட்டபடி யிருந்தது. அருவியோசை. சில சமயம்
அந்த ஓசைக்கு அவனுக்குக் குளிர் எடுத்தது. ஆனால் வேறு பிரச்னை எதுவும் இல்லை. எதும்
கேள்வி கேட்டால் அந்தப் பேரிரைச்சலில் அது அவனுக்குக் கேட்கவில்லை போல. இரண்டாவது தடவை
சுதாரித்து அவன் பதில் சொன்னான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">நிகழ்காலம்
அவனில், அவன் மனதில் சித்திரப்படாமல் வேறேதோ காட்சிகள் தெரிகிறதா என்ன? அப்பாவிடம்
அவன் முறையிடுவதை நிறுத்தி விட்டான். ரொம்பவும் அப்பாவும் அம்மாவும் கவலைப் பட்டார்கள்.
இந்த இரைச்சல், ஒலி பிரம்மாண்டம். அதைத் தவிர அவனில் எந்தச் சிக்கலும் இல்லை. அது தன்னைப்போல
அடங்கிவிடும் என அவன் நினைத்தான். அப்பா அம்மா, அவர்களும் நினைத்தார்கள். அடங்கவில்லை.
நாலைந்து நாள் ஆகிவிட்டது. அந்தச் சத்தம்?... “இன்னும் கேட்குதும்மா..” என்றான் புன்னகையுடன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அன்றைக்கு அலுவலகம்
விட்டு அவன் வந்ததும் அப்பா அவனை ஒரு மனநல மருத்துவரிடம் அழைத்துப் போனார். “ச்… எதுக்குப்பா?”
என்றாலும் அவன் கூட வந்தான். அங்கே காத்திருக்கிற ஒவ்வொரு நோயாளியையும் பார்த்ததும்
அவருக்கு, அப்பாவுக்குக் கவலை வந்தது. விஷயம் அத்தனை பெரிதாய் இராது, என அவர் நம்பினார்.
மனம் தன்னைப்போல, மருதமலை முருகா, என்றது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“சத்தமா? என்ன
சத்தம்?” என்று கேட்டார் மருத்துவர். எத்தனை விசித்திரமான விநோதமான கேஸ்களை யெல்லாம்
இவர் கையாள்கிறார். ஒவ்வொரு நோயாளியும் ஒரு பெருந்துயர் சுமந்து அவரிடம் வருகிறார்கள்.
அத்தனையையும் அவர் கவனித்தால் வீட்டில் போய் அவரால் தூங்கவாவது முடியுமா? மருத்துவர்
பாவம்தான் என நினைத்துக் கொண்டார் பாலதண்டாயுதபாணி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“நல்லா ரிலாக்ஸ்
பண்ணி நாற்காலில பின்சாய்ந்து உட்காரலாமே நீங்க?” என்றார் திருவாசகத்திடம். “என்ன மாதிரி
சத்தம்?” என்று விசாரித்தார். “ஓகோ” என்றார் அக்கறையுடன். “உங்களுக்கு பயம் உண்டா?
சமீபத்தில் எதையாவது பார்த்து பயந்துக்கிட்டீங்களா?” பிறகு சாதாரண ‘ஸ்வீட் நத்திங்ஸ்’
கேள்விகளும் இடையிடையே கேட்டார். முகத்தில் எல்லா பதில்களுக்கும் அவரின் புன்னகை மாறவே
இல்லை. எங்க வேலை பாக்கறீங்க? கல்யாணம் ஆயிட்டதா? என்ன வயசாவுது உங்களுக்கு? இது… உங்க
அப்பாவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">பிறகு அவர்
தன் நாற்காலியின் பின்சாய்ந்து அமர்ந்து கொண்டார். முகத்தில் அந்த புன்னகை ஸ்டிக்கர்
அழியவே இல்லை. “நோ ஒரிஸ்…” என்றார் புன்னகையுடன். “சில சமயம் இப்படி ஒலிகள் காதுல கேட்கறது
நடக்கத்தான் செய்யுது. சீசஃப்ரேனியாவா இது என்னன்னு பார்க்கலாம். சில சமயம் தானாகவே
இது சரியாயிரும்…” என்றார் மருத்துவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அப்ப ஃபீஸ்
வேணாமா டாக்டர்?.. என்று கேட்கத் தோன்றியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“ஒரு பத்துநாள்
மருந்து எழுதித் தரேன். விடாமல் எடுத்துக்கணும். நல்லா தூக்கம் வரும்…” என்று அப்பாவைப்
பார்த்தார். “தூங்கிட்டிருந்தால் அவனை எழுப்பாதீங்க…” என்றார். அப்பா தலையாட்டினார்.
பையனை வெளியே இருக்கச் சொல்லிவிட்டு பெரியவரிடமும் அவர் சில கேள்விகள் கேட்டார். “மனம்
ஒரு விசித்திரமான விஷயம்” என்று மாத்திரம் சொன்னார். “பையன் மருந்து ஒழுங்கா விடாமல்
சாப்பிடறானான்னு பாத்துக்கோங்க. அவன் வேண்டான்னா விட்றக்கூடாது…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“சரி” என்று
அப்பா எழுந்து கொண்டார். கன்சல்டேஷனுக்கே அறுநூறு ரூபாய். மருத்துவருக்கு கார் போர்டிகோவுடன்,
மாடியெடுத்த பங்களா இருக்கும் என்று தோன்றியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அன்றைக்கு ராத்திரி
ஞாபகமாக மருந்து எடுத்துக் கொண்டான் திரு. பெரும்பாலும் தூக்க மாத்திரைகள் தான் தருகிறார்கள்.
அதற்கு இத்தனை பில்ட் அப், என நினைத்துக் கொண்டான். காதுக்குள் அந்த அருவியோசை… நின்று
விட்டதோ என நினைத்த கணம் ஒரு பெரும் அலையாக எழுந்து காதுச் சுவர்களில் மோதியது. கேரளக்
கடல் பகுதியில் எங்கோ நிற்கிறான் போல இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">சிறிது யோசித்தபடி
ஆனால் பிடிவாதமாக உடல் தளர்ந்து உறக்கம் வந்தது. மருந்தின் வேலையாக இருக்கலாம். அப்பாவும்
அம்மாவும் அவனைக் கவலையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். “இப்பிடி ஆயிட்டதே…” என்று
அழுதாள் மங்களா. “எப்பிடி ஆயிட்டது? நீ சித்த வாயை மூடுறியா?” என்று கத்தினார் ஐயா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">காலையில் எழுந்தபோது
ஓரளவு அவனுக்குத் தெளிவு கிடைத்தாற் போலத்தான் இருந்தது. என்றாலும் அந்த ஓசை… அது இன்னும்
கேட்டபடி இருந்தது. அதன் உக்கிரம் குறைந்திருக்கலாம். அல்லது அப்படி அவன் நினைத்திருக்கலாம்.
எல்லாம் சரியாக வந்துவிடும், என நினைத்தான் திருவாசகம். வேலைக்குப் போய்க் கொண்டிருந்தான்.
சிறிது சமாளித்து வேலை செய்யவேண்டி யிருந்தது. என்றாலும் வீடும் தன்மையும் இதைவிடக்
கலவரப் படுத்துவதாய் இருந்தது. அப்பா அம்மாவின் முகங்கள் இருளடித்து பார்க்க சகிக்கவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">ஆ.. அதற்கு
பயந்து ஓடி ஒளிவது என்பது நடக்காது. அவனுக்கு அது புரிந்தது. இதைத் தவிர்க்கவும், இதைவிட்டுத்
தப்பியோடவும் அவன் ஏன் முயலவேண்டும்? என்ன இது என்று உள்ளே தேடிப் பார்த்தால்தான் என்ன?
பயம். பயமாய்த்தான் இருந்தது. ஆனால்… வேறு வழியில்லை அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">மறுநாள் காலை
அவன் விழித்துக் கொண்டபோது அப்பா அவனிடம் வந்தார். “இப்ப எப்படி இருக்கு திரு?” என்று
கேட்டார். “நேத்து ராத்திரி…” என அவன் புன்னகைத்தான். “கண்ணை மூடி அந்தத் தண்ணீர்ச்
சத்தத்தில் குதிச்சிட்டேன் அப்பா.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அப்பா அவனைக்
கவலையுடன் பார்த்தார். “அந்த அருவி… அதைப் பார்த்தேன் அப்பா…” அவர் தலையாட்டினார்.
அவருக்கு பயமாய் இருந்தது. பிரச்னை வளர்கிறதோ, என நினைத்தார். “எத்தனை உயரமான அருவி
தெரியுமா? கிழடடுத்தனமாய் நரைத்த நுரைத்த தண்ணீர். ஆ அதற்கா இத்தனை வேகம், சுழிப்பு?
அந்த அருவியில் குளித்தால்… தலையில் யாரோ தபேலா வாசிக்கிறாப்போல இருக்கும். இல்லையா?”
என புன்னகைக்கிறான். அவருக்கு அதில் சிரிப்பு வரவில்லை. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">பாலதண்டாயுதபாணி
மனநல மருத்துவரிடம் பேசினார்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“சொல்லுங்க…
பையன் எப்பிடி இருக்கான் இப்ப. மருந்து ஒழுங்கா எடுத்துக்கறானா?” என்று கேட்டார் மருத்துவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">‘‘ஆமாம். நாலைந்து
நாளா அந்த அருவிச் சத்தம், அது குறையல. அவன் இப்ப என்னடான்னா அந்த அருவியைப் பார்த்தேன்னு
ஆரம்பிச்சிட்டான்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“வெரிகுட்”
என்றார் டாக்டர். “சில சமயம் விஷயம் ஒரு பொங்கு பொங்கி அடங்கும்… மருந்தை நிறுத்திற
வேண்டாம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அவர் அலைபேசியை
அணைத்தார். நிலைமை இன்னும் எங்கெங்கெல்லாம் கொண்டுபோகுமோ என்று அவருக்கும், மங்களாவுக்கும்
கவலையாய் இருந்தது. பிறகு மங்களாதான் அந்த யோசனை சொன்னது. “பேசாம அவனை விடுப்பு எடுத்துக்கச்
சொல்லி நாம குலதெய்வம் கோவில் வரை போயிட்டு வரலாமாங்க?” என்று கேட்டாள் மங்களா. அவருக்கும்
அந்த யோசனை பிடித்திருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அவன் ஒத்துக்கொள்ள
மாட்டான் என நினைத்தாள். ஒத்துக் கொண்டான். திருநெல்வேலி ரயிலில் முன்பதிவு செய்துகொண்டு
கிளம்பினார்கள். அம்மா அப்பாவுக்கு உற்சாகமாய் இருந்தது. எப்பவுமே பிறந்தஊர்ப் பக்கம்
போய் பழைய சிநேகிதர்களைச் சந்திப்பது சந்தோஷமானதுதான். அப்பா அம்மாவின் முகத்தின் சந்தோஷம்
அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது. அதற்காகவே ஒத்துக் கொள்ளலாம் போல இருந்தது. ரயிலில் ஒரு
வேடிக்கை போல அவன் அம்மாமடியில் படுத்துக் கொண்டான். அவளும் சிரித்தபடி அவன் தலையைக்
கோதி விட்டாள். அப்பா எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். “எல்லாம் நல்லபடியா முடியணுமே…
முருகா” என அவர் முணுமுணுத்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">இரவு எட்டு
எட்டரை மணிவாக்கில் ரயில் ஒரு நிலையத்தில் நின்றபோது அவன் சட்டென பிரகாசமானான். “இது
எந்த இடம் அப்பா?” அவர் சொன்னார். “இந்த இடம் எனக்குத் தெரியும் அப்பா…” என அவன் புன்னகைக்கிறான்.
“உனக்கு எப்பிடித் தெரியும்டா?” என அவர் சிரித்தார். அவன் பக்கத்து இருக்கை நபரிடம்
விசாரித்தான். “இந்தப் பக்கம் எதுவும் அருவி இருக்கா சார்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">பாலதண்டாயுதபாணியே
எதிர்பாராமல் அவர் சொன்னார். “ஆமாம். ஒரு ரெண்டு கல் தொலைவுல இருக்கு. அதாவது இருந்தது…
தேனருவின்னு ஒண்ணு…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“அதான். அதேதான்.
அந்த இடம்… அப்பா நாம அங்க போகலாமா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“என்னடா சொல்றே?”
என்றார் அப்பா. இவனுக்கு முற்றி விட்டதோ என நினைத்தார். அல்லது அவரோ அவளோ எதிர்பாராத
நம்ப முடியாத எதோவொன்று நடக்கப் போகிறதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“நாம இங்க இறங்கிக்கலாம்
அப்பா.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“இந்த ராத்திரில…
தெரியாத ஊர்ல…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“எனக்குத் தெரியும்
இந்த இடம்லாம்…” என்றான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“அந்த அருவில
இப்ப தண்ணியே இல்ல” என்றார் அந்த அடுத்த இருக்கை நபர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“ஓ” என்றான்அவன்
யோசனையாய். “எனக்கு அங்க போகணும்…” என்றான் அப்பாவிடம். விடமாட்டான் போல இருந்தது.
“நாளைக்கு ஒரு கார் வெச்சிக்கிட்டு நாம இங்க வரலாம். நம்ம ஊர்லேர்ந்து ‘ஒரு அவர்’ பிரயாணம்…
பகல்ல வரலாம்” என அவனை சமாதானப் படுத்தினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">ஊர் போய்ச்
சேர்ந்து நண்பர்களைச் சந்தித்து அவர்களில் ஒருவர் வீட்டில் தங்கிக் கொண்டார்கள். என்றாலும்
குலதெய்வம், பிரார்த்தனை என்ற அளவில் மட்டுமே சொன்னார்கள். அன்றைக்கு ராத்திரி அவன்
படபடவென்று எழுந்து கொண்டான். அவர் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார். “அப்பா… அப்பா…” என அவரை
தட்டி உலுக்கினான் திருவாசகம். அவர் பதறி எழுந்துகொண்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“பத்தி எரியுது.
பத்தி எரியுது…” என்று நடுங்கினான் அவன். “என்னடா சொல்ற? கனவு கினவு கண்டியா?” என்றார்
அவனை அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டு. “நம்ம வீடு. அடுத்த வீடு… மொத்தத் தெருவுமே.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“என்னங்க சொல்றான் இவன்? முதல்ல தண்ணீன்னான். இப்ப
நெருப்புன்றான்…” என மங்களா பதறினாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“ஒண்ணுமே புரியலையேடி…”
என்றார் அவர். அதற்குள் அவன் சமாதானம் ஆகிவிட்டான். “ஒண்ணில்லப்பா. நீங்க படுங்க…”
என்று திரும்பவும் அவன் படுத்துக் கொண்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">ஆனால் மறுநாள்
ஞாபகமாய் அவன் தேனருவி பார்க்கப் போகலாம் என்றான். அப்பா அம்மாவைப் பார்த்தார். பிறகு
சரி என்று ஒரு டாக்சி பிடித்துக் கிளம்பினார்கள். அவன் உற்சாகமாய் இருந்தான். அவனது
பரபரப்பு அவர்களுக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. அந்த ரயில் நிலையத்திலேயே அந்த இடத்தை
அவன் தெரிந்த இடமாக உணர்ந்திருந்தான் நேற்று. எப்படி தெரியவில்லை. அவன் பிறந்தது திருப்பாணாங்குடியில்.
அவர்கள் திருநெல்வேலியை விட்டு வந்திருந்தார்கள். அவனுக்கு திருநெல்வேலியே வேறு ஊர்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">காரோட்டிக்கு
ஆச்சர்யம். தேனருவியில் இப்போது தண்ணீர் இல்லை. வெறும் மொட்டைப் பாறைகள் தான் காண முடியும்.
அதைத் தேடி இந்த மூணு கூமுட்டைகள் போகிறார்கள். அதைப்பற்றி என்ன நமக்கு சவாரி கிடைத்தால்
சரி, என நினைத்தான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அருவிக்கரையில்
ஒரு பெருமர நிழலில் அவன் காரை நிறுத்தினான். அருவி நெருங்க நெருங்க அவனுக்கு, திருவாசகத்துக்கு
தண்ணீர்ச் சத்தம் துல்லியப் பட்டிருந்தது. நேரா போயி இடதுபக்கம் வளைஞ்சி திரும்பணும்
போல இருக்கே… என்றெல்லாம் உற்சாகமாக வழி சொல்லிக்கொண்டே வந்தான். காரோட்டிக்கு ஆச்சர்யம்.
பையனைப் பார்த்தால் புத்திசாலி போலவும், முட்டாள் போலவும் ஒரே சமயம் அவனுக்குப் பட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">காரில் இருந்து
இறங்கி அவன் அந்த அருவியை நோக்கி ஓடினான். நெடிதுயர்ந்த பெரும் மேடு. உட்குழிந்த பள்ளம்
போன்ற பகுதி. ஒருகாலத்தில் அருவி இங்கு உருண்டு புரண்டு ஓடி யிருக்கலாம். இவனுக்கு
இந்த இடம் எப்படி மனசில் தெரிந்தது தெரியவில்லை. குழந்தை போல அவன் அருவியை நோக்கி ஓடினான்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அவன் கூட ஓட முடியாமல் பெற்றவரகள் பின்னால் மூச்சிறைக்க
நடந்து போனார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">திடீரென்று
அவன் நின்றான். நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டான். கண்ணை மூடி நெஞ்சு நிமிர்த்தி நின்றான்.
“நாந்தான்…” என்று கத்தினான். அவர்களுக்கு அவனைப் பார்க்கவே பயமாக இருந்தது. “மாணிக்கவேல்!”
என்று கத்தினான் அவன். அவர்கள் திகைத்துப் போனார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“இந்த மரத்தடியில்
உட்காருவோம்…” அவர்களைச் சட்டை செய்யாமல் அவன் போய் அந்த மரத்தடியில் உட்கார்ந்தான்.
கண்மூடி அப்படியே சிறிது நேரம் எதுவும் பேசாமல் உட்கார்ந்தான். அவன் நெஞ்சு பரவசத்தில்
விம்மியதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். “இங்கயிருந்து நேரா போயி திரும்பி ஊருக்குள் போனால்…
ஒரு கோவில் இருக்கு” என்றான் கண்ணைத் திறந்து. “இந்த இடம் உனக்குத் தெரியுமா திரு?”
என்று கேட்டார் அப்பா பயத்துடன். அம்மா பேசவேயில்லை.அவள் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.
“மாணிக்கவேல். என் பெயர்…” என்றான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“போகலாமா?”
என்று அவன் கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள் அம்மா. அவன் கண்ணைத் திறந்து அவளைப் பார்த்தான்.
காரோட்டி அருகில் இல்லை. அவன் கார்க் கதவைத் திறந்துகொண்டு காலை வெளியே நீட்டி உறங்க
ஆரம்பித்திருந்தான். “இன்னுங் கொஞ்சநேரம் இருக்கலாம்…” என்றான் அவன். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">ஒரு நாடக நடிகன்
போல அங்கேயே இப்படியும் அப்படியுமாக நடந்தான் திருவாசகம். மாணிக்கவேல்.. கைகளைக் குறுக்கே
கட்டிக் கொண்டான். நின்றான். தலையாட்டிக் கொண்டான். பிறகு நடந்தான். “கொள்ளை…” என்றான்.
“ஊரே கொள்ளை போயிட்டது…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அம்மா அப்பா
அவனை பிரமிப்புடன் பார்த்தார்கள். “தீவட்டிகளை எறிந்தபடி குதிரைவீரர்கள். எத்தனை பேர்
தெரியாது. பத்து இருபது… கொள்ளைக்காரர்கள் வந்தால்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>இரவில் வருவார்கள். கூட்டமாக வருவார்கள்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">சிறிது நிறுத்தினான்.
“அப்பா எதிர்த்தார். சண்டையிட்டார். ஓ…” என்றபடி அழுதான். “அவர் இடுப்பில் வாள் பாய்ந்து
ஒரு ஊற்றுபோல ரத்தம் பீறிட்டு…” அழுதான். “என் முகத்தில் தெரித்தது…” அவன் மேலே பேச
வேண்டாம், என தடுக்க நினைத்தார் அப்பா. பிறகு அது தானாக வெந்து தணியட்டும். அது நல்லது
என்று இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">ஒரு கனவைக்
கலைப்பது போல தலையை உதறிக் கொண்டான். “கோவில் தாண்டி ஒரு காத தூரத்தில்… ஒரு குகையில்…”
என்றான் அவன். “நல்ல முன்னேற்பாடு அப்பா” என்றான். “எங்கள் நகை, தானியம், சொத்துகள்…
எல்லாவற்றையும் அப்பா ஒளித்து வைத்திருந்தார். அந்த வழி.. அந்த வழி…” என்று நெற்றியைத்
தட்டிக் கொண்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அப்பா அம்மாவின்
கண்கள் வியப்பில் விரிந்தன. “புதையலா?” என அம்மா வாயைப் பிளந்தாள். பயத்தை மீறி அவளில்
பரவசம் வந்திருந்தது. அப்பாவுக்கோ தன் காதுகளையே நம்ப முடியவில்லை. என்ன சொல்கிறான்
இவன்? இவன் சொல்வது உண்மை போலவும், கட்டுக் கதையாகவும் தோன்றுகிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அவனுக்கு இப்போது
பழைய எல்லா ஞாபகங்களையும் விட அந்த குகை… ஒரு காத தூரம் என்கிறான்… அது இருக்கும் இடம்
நினைவு வந்தால் நல்லது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">பிறகு அவன்
பேசவேயில்லை. அந்த குகை அதைப் பற்றித்தான் அவன் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறானோ என்னவோ?
அவனுக்கு யோசிக்க வேண்டி யிருந்தது. அவன் அவரைப் பார்த்தபோது… “திரு?” என்று கூப்பிட்டார்.
ஒரு நிமிடம் வெறித்துவிட்டு தலையாட்டினான். “போகலாம்…” சரி என அவன் ஒத்துக்கொண்டது
ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">காரோட்டியை
எழுப்பினார்கள். அவர்கள் எதற்கு வந்தார்கள், என்ன பார்த்தார்கள், இப்போது என்ன காரியம்
முடிந்தது என்று திரும்பக் கிளம்புகிறார்கள் தெரியவில்லை. “போலாம் சார்…” என்று வண்டியை
எடுத்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">மாலை நாலாகி
விட்டது போய்ச் சேர. அவன் எதுவும் சாப்பிட்டிருக்கவில்லை. வழியில் ஒரு ஓட்டலில் நிறுத்தி
சாப்பிட்டார்கள். யா<u>ருக்</u>கும் என்ன சாப்பிட்டோம் என்றே நினைவில் இல்லை. டிரைவருக்கும்
நல்ல பசி. அப்பாவுக்குதான் குகை, புதையல்… என்று என்னென்னவோ யோசனைகள். திருவாசகம் மனதில்
என்ன என்று யாராலும் யூகிக்க முடியவில்லை. அவன் அபார மௌனத்தில் இருந்தான். அவனில் அருவி
காய்ந்து விட்டதா என்ன, என்று இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">எங்கே போனோம்,
என்ன நடந்தது என்று யாரிடமும் அவர்கள் பேசிக்கொள்ளவில்லை. புதையல் என்றெல்லாம் சொன்னால்
அவர்கள் நம்புவார்களா என்பதே சந்தேகம்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“என்னவோ புதையல்ன்றானே…”
என்றுகூட மங்களா அவரிடம் கேட்டாள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“ஷ்” என்று
அவளை அடக்கினார் பாலதண்டாயுதபாணி. “சத்தமாப் பேசாதே. இங்க யாருக்கும் தெரியவேணாம்…”
என்றார் அவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">அன்றைக்கு இரவு
அவனே மாத்திரைகளைக் கேட்டு வாங்கிப் போட்டுக் கொண்டான். தூக்கம் இல்லாமல் அதுவரை தவித்துக்
கொண்டிருந்தவன் முகத்தில் சிறிது தெளிவு வந்திருந்தது. இரவு எட்டு மணிக்கே படுத்து
விட்டான். காலையில் அவர்கள் எழுந்து கொண்டார்கள். அவன் இன்னும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்.
அவர்கள் அவனை எழுப்பவில்லை. மதியம் வரை அவன் எழுந்து கொள்ளவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">மதியத்தில்
அவன் எழுந்து முகம் கழுவி வந்தான். “ரொம்பப் பசிக்குது. சாப்பிட என்ன இருக்கு?” என்றான்.
தட்டு நிறைய சோற்றைப் போட்டுக்கொண்டு சாப்பிட்டான். அவன் தங்கியிருந்த வீட்டுக்காரர்கள்
அவனை ஆச்சர்யமாய்ப் பார்த்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">இன்னும் தூங்க
வேண்டும் போல இருந்தது அவனுக்கு. கை கழுவ எழுந்து நடக்கவே தள்ளாடினான். குடிகார நடை.
“மணி என்ன?” என்றான். “அவ்வளவா?” என்றான். புன்னகை செய்தான். ஆனால் அந்தக் கண்களில்
தெளிவு வந்திருந்தது. “நாம ஊருக்கே போலாம் அப்பா…” என்றான் திடீரென்று. அருவிச் சத்தம்
பற்றி அவனிடம் கேட்க பயமாய் இருந்தது. அவனும் சொல்லவில்லை. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">நேற்றைய சம்பவங்கள்
எதுவும் அவன் நினைவில் இருந்ததா தெரியாது. திரும்பும் வழியில், தேனருவி அருகில் இருந்த
ஸ்டேஷனில்… அவர் கவனித்தார். அவன் பரபரப்பு அடையவில்லை. அவனுக்கு எல்லாமே மறந்திருக்குமா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">குகை. புதையல்…
நினைவு படுத்தலாமா?... என் நினைத்து தலையை உதறிக் கொண்டார். ரயில் கச்சக் புச்சக் என்று
திரும்பக் கிளம்பியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">•••<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-69880852308706783142022-07-05T22:35:00.000-07:002022-07-05T22:35:01.656-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நிசப்த ரீங்காரம் • சிந்தனைத் தொடர்
/ பகுதி 9<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 20.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உருமல்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஞானவள்ளல்<o:p></o:p></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIdF1eFrmzFUKSngDCe0-hODvrSeEye7lmM5AjimfKzUIMG4x6V-_hH7EaZ8CUxfIXYIBW4vBCrubhfyeS7Qan6UH2QG14xMQ527ddcCYhJU63AzGcXT5OLv_JXtZRgJytWQPKEDMUF_kEht3oSL4RaFvwYJKdqloIRVzChvK2Gc4dAqd04vgr2YcBkA/s573/lEaF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="573" data-original-width="288" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIdF1eFrmzFUKSngDCe0-hODvrSeEye7lmM5AjimfKzUIMG4x6V-_hH7EaZ8CUxfIXYIBW4vBCrubhfyeS7Qan6UH2QG14xMQ527ddcCYhJU63AzGcXT5OLv_JXtZRgJytWQPKEDMUF_kEht3oSL4RaFvwYJKdqloIRVzChvK2Gc4dAqd04vgr2YcBkA/s320/lEaF.jpg" width="161" /></a></div><br /><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><br /></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வி</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">னைகள் எதிர்வினைகளைத் தூண்டுகின்றன. வினை இன்றி எதிர்வினை இல்லை.
எதிர்வினைகளுக்காகவே வினைகள் நிகழ்வதும், நிகழ்த்தப் படுவதும் இயல்பானதுதான். நாணயம்
என்றால் இரு பக்கங்கள். நல்வினை இருந்தால் தீவினை. கடவுள் இருந்தால் சாத்தானும் இருக்கவே
செய்யும். புண்ணியம் உள்ள வரை பாவமும் ஜீவிக்கும். ஒளி இருந்தால் நிழல் இருக்கிறது…
அதைப் போல.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>இருள்சேர் இருவினை, என்று வள்ளுவர் குறிப்பிடுவதை கவனிக்கலாம். இருவினை என்றால்,
நல்வினை தீவினை,.. இரண்டும். தீவினை மாத்திரம் அல்ல, நல்வினையும் இருள் சேர்க்கும்
என்கிறார் வள்ளுவ ஆசான். பாவத்தின் பலன்கள் தொடர்வது போலவே, புண்ணியம் செய்தால் சுப
பலன்கள் தொடர்கின்றன. இது ஒரு தொடர் நிகழ்வாகி விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தீயவை தீய பயத்தலால் தீயவை தீயினும் அஞ்சப்படும்.
முதலில் உன்னைக் கெடுத்து பின் பிறரைக் கெடுக்கிறது தீயவை. இதை நம்ம எழுத்தாளர் ஒருவர்
அறியாதவரா? நெருப்பு என்று சொன்னால் நா சுட வேண்டும். எழுதினால் காகிதம் பொசுங்க வேண்டும்…
என்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நெருப்பு… என்று சொல்லிவிட்டு ‘பெப்பே’
எனத் திரிய எனக்குச் சம்மதம் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தீயவை தீய பயக்கும். சரி. நல்லவை? அவையும்
தீய பயக்குமா?... என்றால், ம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அறத்துக்கே அன்புசார்பு என்பர். அறியார்
அவர். மறத்துக்கும் அஃதே துணை, என்கிறார் ஆசான். அன்பு என்பது ஒரு நெருக்க உணர்வில்
அதன் சுயநலத்தை வெளிப்படுத்த ஆரம்பிக்கிறது. நமக்கு இஷ்டமானவர்களை யாராவது குறை சொன்னால்
நமக்குப் பிடிப்பது இல்லை. அதேசமயம்… குறை சொல்கிறார்களே, அவர்களைப் பிடிக்காமல் போகிறது!
ஆகவேதான் மறத்துக்கும் அந்த அன்பு, அஃதே ஆதார சுருதி என்கிறார் ஆசான். நோ அப்பீல் ஆசான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு நகைச்சுவை சொல்வார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஏண்டி, அவகிட்ட சொல்லாதேன்னு நான் உங்கிட்ட
சொன்ன விஷயத்தை நீ அவகிட்ட சொல்லிட்டியா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அடாடா, உங்கிட்ட சொல்லாதேன்னு சொல்லி.
நான் அவகிட்ட சொன்னதை அவ உங்கிட்ட சொல்லிட்டாளா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மனிதனும் ஒரு மிருகம்தான். ஆறறிவு மிருகம்.
மிருக உணர்ச்சிகள், உந்துதல்கள் அவனுக்கும் இல்லாமல் இல்லை. அவை இருப்பதை உணர்ந்து,
அவற்றைத் தாண்டிய ஒரு நிதானத்தை, பக்குவத்தை அவன் தன் வாழ்வில் எட்ட முயற்சி செய்கிறான்.
மிருகங்கள் தங்கள் உணர்ச்சிகளை அப்படியே இயல்பாக வெளிப்படுத்துகின்றன, கொப்பளித்துத்
துப்புவது போல.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எனினும், மிருக உணர்வுகள் நம்மில் இருந்து,
நாம் அடக்க முயன்றாலும் அடங்குவதே இல்லை. அதை அடக்க முயல்வது தவிர, அது வெளியானால்
தான் மனது அமைதியுறுகிறது. உணர்ச்சிகள் அடுப்புப் பால் போல பொங்கி அடங்குகின்றன. சூடாகாத
பால் ருசிப்பது இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நன்கு படித்த மக்களே சட்டென்று கோபப்பட்டு
வசைச் சொற்களை தயங்காமல் பயன்படுத்த ஆரம்பித்து விடுகிறாரகள். வசைகள் இயல்பாகவே அவர்களுக்கு
மூளையில் உற்பத்தியாகி, காத்திருக்கின்றன. அவை ஒருகாலம் இல்லாவிட்டாலும் வேறு சந்தர்ப்பத்தில்
வெளிப்பட்டாக வேண்டும். வசைச் சொற்கள் ஆவேசத்தின், உணர்ச்சிக் கொந்தளிப்பின் உக்கிர
வெளிப்பாடுகள். உணர்ச்சி என்று கிளர்ந்ததும் அது பொங்கி வெளிவர தொண்டையை முட்டுகிறது.
உணர்ச்சி வேகத்தில் அவனால் அதை வெளிப்படுத்தாமல் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை.
கட்டுப் படுத்திக் கொள்வது உள்ளே விஷம்போல இறுகி கெட்டித்து மேலும் உடல்நல ரீதியான
தொந்தரவுகளைத் தந்துவிடும். அவை அப்படி உக்கிர ரூபத்தில் வெளியேறுவதே ஓர் உடல்ரீதியான
தொந்தரவு தான், என்றும் சொல்லலாம். உற்பத்தியானபின், அவை வெளியேறுவது நல்லது, என்று
ஆகிப் போகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வசை ஒரு வாந்திபோல வெளியேறிய பின், எத்தனை
அமைதி வருகிறது உள்ளே. நிறையப் பேர், வசையாடிய பிறகு மகா சாந்தியாகி விடுகிறார்கள்.
இவர்களா சற்று முன் இப்படி ஆவேசமாய்ப் பேசினார்கள், என்று ஆச்சர்யமாகி விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வசைபாடுதல் மிருக நிலை. இயல்பு நிலை தான்
அது. மனிதன் என்பவன் மேம்பட்டவன் என்று நினைத்துக் கொண்டாலும் சமய சந்தர்ப்பங்களில்
அவனில் இருந்து மிருகம் வெளியே வந்து உருமி அடங்குகிறது. வாழ்க்கை எப்பவுமே நம் மனம்
போல, ஆசைகள் போல, விருப்பங்கள் போல அமைவது இல்லை. நல்லதும் அல்லதும் கலந்ததான அனுபவக்
கலவையே வாழ்க்கை. ஆகவே வாழ நமக்குப் பிடித்தும் பிடிக்காமலும் மாறி மாறி அமைகிறது.
பள்ளியில் மதிப்பெண் குறைந்த பையனைப் பார்த்து, “போய் நலலாப் படிக்கிற பையனின் மூத்திரத்தைக்
குடி” என்று திட்டுவதைப் பார்க்க முடியும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நமக்குப் பிடிக்காத விஷயங்கள், சம்பவங்களை,
ஏமாற்றங்களை நாம் எதிர்கொள்ள நேர்கையில் மனது சோர்வடைகிறது. அல்லது ஆத்திரப்பட்டு குமுறுகிறது.
வசைகள் தன்னைப்போல ஊற்றெடுத்து வெளிச் சிதறுகின்றன. கிராமப் பக்கங்களில் வசைகள் சரளமாக
இயல்பாகவே புழங்குகின்றன. திருப்புகழைப் பாடப்பாட… என்பது போல, நிறையப் பேருக்கு வசையில்
வாய் மணக்கிறது. ரொம்ப ரசித்து அனுபவித்து கெட்ட வார்த்தை பேசுகிறவர்கள் இருக்கிறார்கள்.
கோபம் என்று இல்லாவிட்டாலும் கேலியாகக் கூட வசைகள் புழங்குகின்றன. உறவுநிலை சார்ந்த
ஆபாச வசைகள் சகஜமாக சிலர் வாயில் புகுந்து புறப்படுவதை கவனிக்க முடிகிறது. “போடா விருந்தாளிக்குப்
பொறந்தவனே…” என்பார்கள். தாயின் கற்பைக் கொச்சைப் படுத்தும் வசைகள். ஒருவனின் பிறப்பை
எள்ளி நகையாடும் வசைகள். மூத்தா பத்தினி, என்பன போன்ற சொலவடைகள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பக்கத்து வீடுகளோடு சண்டை போடும் ஆத்திரத்தில்
உக்கிரப் படும் வசைகள். அதை வேடிக்கை பார்க்க கூட்டம் கூடுவதும் உண்டு. “உன்னைப் பத்தித்
தெரியாதா?” என இவள் துவங்க, கூட்டம் கூடி, ஆவலுடன் தாங்கள் தெரிந்துகொள்ளக் காத்திருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆத்திரப்படும் போது மனசின் அடியாழத்தில்
கிடக்கும் வக்கிரங்களும், சில போது உண்மைகளும் வெளிப்படுகின்றன. உண்மையில் அந்த உண்மைகளே
ரகசியமாக உள்ளே தங்க முடியாமல் முட்டிமோதி ஒரு குமுறலுடன் காத்திருந்து, முடியாமல்,
வசையென வெளியே பீறிடுகிறது, என்பதும் மறுப்பதற்கு இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கிராமங்களில் சிலரை ‘கருநாக்கு’ என்று
பயப்படுவார்கள். அவர்கள் எதாவது சொன்னால், யாரையாவது திட்டினால் அது பலித்து விடும்,
என்று நம்பினார்கள். அவற்றில் ஒன்றிரண்டு தற்செயல் போல பலித்தும் இருக்கும். அது பலிப்பது
என்பது, அந்த நாக்கினால் என்பது சரியா தெரியாது. ஆனால் அதனால் பாதிக்கப் பட்டவர் மனநிலை
சீர் குலைந்து அவரே ஒடுங்கிப் போயிருக்கலாம். யாராலும் இவற்றை விளக்கிப் பேச இயலாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்படி வசைகள் சில சமயம் புகழ் போல பரிமாறப்
படும். என்றாலும் அதை வெளிப்படுத்திய விதம், அதைச் சொல்லும்போதான ஆத்திரம், பல் கடிப்பு
அவர்களின் நோக்கத்தைக் காட்டித் தந்துவிடும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்மேல் கோபப் பட்ட ஓர் பெண் அதிகாரி
நினைவு வருகிறது. அப்படி அவர் வெளிப்படுவார் என்று நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. அவரது
கோபத்தை சாந்தப் படுத்த நான் முயன்றேன். ஆனால் அவர் நேரே என்னிடம், “உங்க பொறுமை யாருக்கும்
வராது. உங்க மேல புத்து வைக்கும்…” என்றாரே பார்க்க வேண்டும். என்ன ஆத்திரமான ஆவேசமான
வெளிப்பாடு. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நான் அடுத்த கணமே அங்கிருந்து நகர நேர்ந்து
விட்டது. சிலர் சமாதானம் ஆக மாட்டார்கள். அவரை சமாதானப் படுத்துவது, படுத்த முயற்சி
செய்வது கால விரயம். மாத்திரமல்ல, அந்த சந்தர்ப்பத்தில் நாம் வசைகளை வாங்கிவர வேண்டும்.
இது தேவையற்றது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நசைச்சுவை நடிகர் கே.ஏ.தங்கவேலு அவர்கள்
தான் ஆத்திரப் படும்படி தன்னிடம் யாராவது நடந்து கொண்டால், “நீ நல்லா இரு. நல்லா இரு”
என்று கையை உயர்த்தி ஆசிர்வதிப்பாராம். தன் வாயில் இருந்து ஆத்திரமூட்டும் சொற்கள்
வராமல் அவர் பார்த்துக் கொள்ள கடைப்பிடிக்கும் உத்தி இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வசைகளை மனசளவில் உள்வாங்காமல் அதைக் கேட்டுத்
திகைக்காமல் கடந்து போவது சிரமம்தான். என்றாலும் வேறு வழி இல்லை. அவை தீயவை. தீய பயக்க
வல்லவை. அதற்கு இடங் கொடுக்கக் கூடாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வசைகளைப் பாவிக்கிறவர்கள் அறியாமல் செய்கிறார்கள்
என்பதல்ல. அவர்கள் தங்களைக் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள இயலாமல் அவற்றை வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.
என்பதற்காக அது மன்னிக்கத் தக்கதாக ஆகிவிடாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சமூக வலைத்தளங்களில், முகநூல், டெலிகிராம்,
இன்ஸ்டாகிராம, டிவிட்டர் போன்றவற்றில் ஒரு கருத்து பகிரப்பட்டால் அதை ஒரு குழுவாக ஆபாசமாக
எதிர்க்கருத்தை அதன் கீழேயே பகிர்கிறார்கள். அப்படிப் பகிர என்று அவர்களுக்குச் சம்பளம்
என்றெல்லாம் கூட நடக்கிறது. (நம்ம நல்ல விஷயம் சொன்னாலே துட்டு கிடையாது. நம்ம ராசி
அதுன்னு வைங்க.) எதிராளியை அவனது கருத்தின் கூர்மையை மழுங்கடிக்க வேண்டும், அவனது செயல்பாடுகளை,
இயக்கத்தை முடக்க வேண்டும் என்கிற புத்தி அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பலமுறை முகநூலில் என் சாதி பற்றிய கெக்கலிகளை
நான் சந்தித்து இருக்கிறேன். உருவக் கேலிகளை எதிர் கொண்டிருக்கிறேன். அரசியல் கருத்துகளை
எதுவும் பதிந்தால் உடனே ஓர் எதிரலை ஆவேசமாகப் புறப்படுவதை முகநூலில் காண முடிகிறது.
இப்படித்தான் இருக்கிறது வெளி உலகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வசை பாடுதல் இலக்கியத்தையும் விட்டு வைக்கவில்லை.
வஞ்சப் புகழ்ச்சி அணி என்கிற இலக்கிய வகையே இருக்கிறது. காளமேகப் புலவரின் ஒரு பாடல்
நினைவு வருகிறது. காளமேகம் நாகைப்பட்டினம் என்ற ஊரில் போய் அங்கேயுள்ள சத்திரத்தில்
தங்குகிறார். அதன் உரிமையாளர் பெயர் சாத்தான். கஞ்சன். சத்திரத்தில் தங்குகிற யாருக்கும்
உணவு அளிக்காமல் அந்தப் பணத்தைத் தானே எடுத்துக் கொள்ளும் கெடுமதியாளன். காளமேகம் வந்தபின்னும்
சத்திரத்தில் உணவு தயாரிக்கும் வேலையே துவங்கவில்லை. காத்திருந்து பார்த்துவிட்டு காளமேகம்
கிளம்பி விடுவார், என அவன் எதிர்பார்த்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; tab-stops: 27.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காளமேகம் கிளம்புவதாய் இல்லை. பிறகு வேண்டா
வெறுப்பாகச் சமையல் செய்து, காலம் தாழ்த்தி அவருக்கு உணவு படைக்கிறான் காத்தான். அதுகுறித்து
கோபமாய் காளமேகம் ஒரு பாடல் எழுதுகிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“கத்துகடல் சூழ்நாகைக் காத்தான்தன் சத்திரத்தில்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அத்தமிக்கும் போதில் அரிசிவரும் குத்தி<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உலையிலிட ஊரடங்கும் ஓரகப்பை அன்னம்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இலையிலிட வெள்ளி எழும்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தப் பாடலைக் கேட்ட மாத்திரத்தில் சத்திரக்காரன் நடுநடுங்கிப்
போனான். வந்திருப்பது ஆசுகவி காளமேகம் என்று அவனுக்குப் புரிந்துவிட்டது. “ஐயா உங்கள்
மகத்துவம் அறியாமல் பிழை செய்து விட்டேன். என்னை மன்னிக்க வேண்டும். தயவுசெய்து என்னைத்
தூற்றாமல் நல்ல வார்த்தையில் பாடிவிட்டுப் போக வேண்டும்” என வேண்டிக்கொண்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காளமேகம் சிரித்துக் கொண்டே, “உன்னை வாழ்த்திப்
பாடியதாகவே இதை வைத்துக் கொள்,” என்றாராம். பிறகு அதற்கு இப்படியொரு மாற்று விளக்கமும்
சொன்னார் என்று செவிவழிக் கதை உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சத்திரத்தில் அத்தமிக்கும் போதில் அரிசு
வரும் – என்றால், ஊரே பஞ்சத்தில் அத்தமித்து இருந்தாலும் அங்கே அரிசு வரும், என்று
பொருள். குத்தி உலையிலிட ஊர் அடங்கும் – என்றால் ஊர் பசி அடங்கும், என்று பொருள். ஓரகப்பை
அன்னம் இலையிலிட வெள்ளி எழும் – என்றால் அந்த அன்னத்தின் வெண்மைப் பளீருக்கு வெட்கப்பட்டு
சூரியனே பதுங்கிக் கொள்ளும், என்று பொருள் விளக்கம் தந்தாராம் காளமேகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்னுடன் வேலை பார்த்த ஓர் அன்பர். அந்தக்
கால டி. லிட் படித்தவர். இதே பாடலுக்கு இப்படியொரு விளக்கம் சொன்னது நினைவு வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எல்லாச் சொற்களுக்கும் இதே இகழ்ச்சிப்
பொருள்தான். ஆனால் கவிதைக்கு “அந்தச் சத்திரத்தில் 24 மணி நேரமும் உணவுப் பந்தி உண்டு”
என்று விளக்கம் சொன்னார். அழகு!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">முகநூலிலோ வேறு பொதுத்தளங்களிலோ பின்னூட்டங்கள்
சில சமயம் நிலைகுலையச் செய்கின்றன. அதை ஒன்றும் செய்வதற்கு இல்லைதான். தரக் குறைவாகப்
பேசுகிறவர்களிடம் வாதம் செய்ய எதுவும் இல்லை. நமக்கு வேறு வேலைகள் உள்ளன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிறிது மொழிதல் அணி, வேற்றுப் பொருள்
வைப்பணி, வஞ்சப் புகழ்ச்சி அணி… இவை போலவே முக்கியமான ஓர் இலக்கிய வகைமையாக ‘அறம் பாடுதல்’
என பிரிவு ஒன்று இருக்கிறது. எப்போதிருந்து இது புழக்கத்துக்கு வந்தது தெரியவில்லை.
புலவர்கள் அறம் பாடினால் பலிக்கும் என்கிற பயம் எப்போதும் என்றென்றைக்கும் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அறம் பாடும் வகைமையை ‘கலம்பகம்’ என இலக்கியத்தில்
குறிப்பிடுகிறார்கள். வளவ.துரையன் தன் ‘திண்ணை’ இதழ்க் கட்டுரையில் கலம்பக வகைமை பற்றி
எழுதி யிருக்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘‘கலம்பக நூலில் தேவர்க்கு
நூறும், மறையோருக்குத் தொண்ணூற்றைந்தும், அரசர்க்குத் தொண்ணூறும், அமைச்சர்க்கு எழுபதும்,
வணிகர்க்கு ஐம்பதும், வேளாளர்க்கு முப்பதும் பாடுவது மரபாகும். கலம்பக நூலின் இலக்கணத்தைப்
பன்னிரு பாட்டியல், வச்சணந்திமாலை, இலக்கண விளக்கம் முதலிய நூல்களில் பார்க்கலாம்.
நந்திக் கலம்பகம் கலம்பக நூல்களுக்கு முதல் நூலாகக் கருதப் படுகிறாது. எனவேதான் இந்நூலில்
ஒரு சில உறுப்புகளே அமைந்துள்ளன.” <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">(வளவ.துரையன்.)</b><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நந்திக் கலம்பகத்தை எழுதிய
புலவர் பெயர் தெரியவில்லை. பல்லவ மன்னனான நந்திவர்மனை நிந்தித்து, அவர் ஆட்சிக்கு வந்த
முறைமையில் அதிருப்தியடைந்து இந்நூல் பாடப் பட்டதாகத் தெரிகிறது. துறவி ஒருவர் இயற்றி,
அவர் வீதிவழி போகையில் பாடிக்கொண்டே போக அதில் மனதைப் பறிகொடுத்த தாசி ஒருத்தி அடிக்கடி
நந்திக் கலம்பகப் பாடல்களைப் பாடிவந்ததாகவும், அதன் மொழியழகில் மனதைப் பறிகொடுத்த அரசன்
நந்திவர்மன் அந்த தாசிமூலம் விசாரித்தறிந்து துறவியை அழைத்து அவரைத் தன் காதுபட ‘கலம்பகம்’
பாடச் சொன்னதாகவும் கதை உலவுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தென்னையோலைப் படுக்கையில் படுத்தபடி மன்னன்
தன்னைப்பற்றிய கலம்பகப் பாடல்களைக் கேட்டுக்கொண்டே, அவர் பாடப்பாட ஓலை தீப்பற்றி யெரிய
இன்னுயிர் ஈந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நந்திக் கலம்பகத்தின் பின்பகுதிப் பாடல்கள்
கேட்க நமக்கே பதற்றம் ஏற்படுகிறது. அதில் ஒரு பிரபலமான பாடல் இது.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“வானுறு மதியை அடைந்ததுன் வதனம்<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மறிகடல் புகுந்ததுன் கீர்த்தி<span style="mso-tab-count: 1;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கானுறு புலியை அடைந்ததுன் வீரம்<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கற்பகம் அடைந்ததுன் கரங்கள்<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தேனுறு மலராள் அரியிடம் புகுந்தாள்<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">செந்தழல் அடைந்ததுன் தேகம்<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நானுமென் கலியும் எவ்விடம் புகுவேம்<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நந்தியே நந்தயா பரனே.”<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதன் பிற்காலப் பாடல்களில்
நந்திவர்மன் தென்னையோலை தீப்பற்றி எரிய இறந்த வரலாற்றுக் குறிப்புகளும் கிடைக்கின்றன.
ஆனால் நந்திக் கலம்பகம் எழுதியவர் பெயர் தெரியவில்லை. தான்சேன் பாடல் பாடி விளக்கில்
தீபத்தை ஏற்றிய கதை அறிந்திருக்கிறோம். இது ஒரு மனிதனையே, அரசனையே எரியூட்டுவது… என்பது
துணுக்குற வைப்பதுதான். <o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சொல் விளையாட்டுச் சித்தர்கள்,
லா.ச.ரா.வும, தி.ஜானகிராமனும் அறம் பாடியது பற்றியோ, வார்த்தைஅக்னியைக் கொட்டியோ கதைகள்
தந்திருக்கிறார்களா? கடுமையான உரையாடல்கள் பார்க்க முடியும். பொறாமையில் முழு அண்டா
பாயசத்தைக் கல்யாண வீட்டில் கவிழ்த்தலாம். அவை தன்நெஞ்சின் வேக்காட்டைச் சொல்கிறவை.
ஆனால் அறம் பாடினார்களா?<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருவேளை அவர்கள் யோசித்து,
தவிர்த்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தக் காலத்தில் அறம்
பாடிய சம்பவம் ஒன்று நடந்ததாக ஜெயமோகன் ஒரு சிறுகதையில் சொல்கிறார். அது நடந்த சம்பவம்
என்று அந்தக் கதையை ஜெயமோகனுக்கு அந்த எழுத்தாளரே, அது தன் கதையாகவே சொல்கிறார். ஊர்
அடையாளங்களும், அந்தக் கதையில் பெயர் வரும் பிற எழுத்தாளர்ளும் சொந்தப் பெயரிலேயே வருகிறார்கள்.
சரிச்சான்குஞ்சு, வெங்கட் சாமிநாதன்… இப்படி.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கதையின் பெயர் ‘அறம்.’
அவர் போய்ச் சந்தித்த எழுத்தாளர் எம்.வி. வெங்கட்ராம். எம்.வி. வெங்கட்ராம், தான் அறம்
பாடிய கதையைச் சொல்வதாகக் கதையமைப்பு. சமீபத்திய கதைதான். சுவாரஸ்யமான கதை. இணையத்தில்
கூட வாசிக்கக் கிடைக்கிற கதைதான். தஞ்சைப் பின்னணியிலான கதை என்பதால், எம்.வி. வெங்கட்ராம்
பேச்சில் இடையிடையே காம ரசனை, சுய கிளுகிளுப்பு வெளிப்படுகிறது. சக எழுத்தாளர்களே அதில்
கெட்ட வார்த்தைகளுடன் புழங்கிப் போகிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சூடு ஒரு ருஜி. சிவப்பு
ஒரு அழகு, என்பது தஞ்சைப் பக்கத்துச் சொலவடை.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஜெயமோகனிடம் முதலில் அவர்
தான் அறம் பாடிய கதையைச் சொல்லவில்லை. கூட இருக்கிற அவரது சிநேகிதர் சாமிநாது (வெங்கட்
சாமிநாதனாக இருக்கலாம்.) அதைச் சொல்லச் சொல்கிறார். ஜெயமோகனிடம் அதைப் பரிமாற இவர்,
சாமிநாது ஏன் நினைக்க வேண்டும், தெரியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="color: #222222; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வறுமையின் கொடும் பிடியில்
இருக்கும் எழுத்தாளர், ஒரே ஆண்டில் பாடப் புத்தக வகையாக 100 புத்தகங்கள், பல வேறு புத்தகங்களை
வாசித்து விவரங்களைக் கோர்த்து எழுதித்தர வேண்டும்,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">புத்தகம் ஒன்றுக்கு அந்தக்கால மதிப்பில்
50 ரூபாய் சம்பளம். சன்மானம் அல்ல, சம்பளம். இருந்த வறுமையில் எழுத்தாளர் அந்த சவாலை
ஏற்றுக்கொண்டு நிறைவேற்றி விடுகிறார். மொத்தப் பணமும் என்னிடம் இப்போது தர வேண்டாம்.
சின்னச் சின்னச் செலவுக்கு என்று அவ்வப்போது வாங்கிக் கொள்கிறேன், பணம் பதிப்பாளரிடமே
இருக்கட்டும், என்று வேண்டிக் கொள்கிறார் எழுத்தாளர். அப்பாவி. நல்ல மனிதர்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில்லறை சில்லறையாக வரவேண்டிய ஐந்தாயிரத்தில்
இரண்டாயிரம் வாங்கி யிருக்கிறார். பாக்கித்தொகை மூவாயிரம் பதிப்பாளரிடம் உள்ளது.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பெண்ணுக்குக் கல்யாணம். பணம் தேவைப் படுகிறது.
பதிப்பாளரைப் பார்த்துப் பணம் கேட்கிறார் எழுத்தாளர்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்நாட்களில் அவர் எழுதிக் கொடுத்த புத்தகங்கள்
மீண்டும் மீண்டுமாக பல பதிப்புகள் கண்டுவிட்டன. பதிப்பாளரின் அலுவலக அறை முழுசும் கட்டு
கட்டாகப் புத்தகங்கள் அடுக்கிக் கிடக்கின்றன. மேலும் மேலும் கடன் வாங்கி முதலீடு செய்து
புத்தக வெளியீட்டை பல மடங்கு பெருக்கி விட்டார் பதிப்பாளர். வீடு வாசல் பெருகி யிருக்கிறது
பதிப்பாளருக்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பதிப்பாளர் இதுநாள் வரை எழுத்தாளர் வரும்
போதெல்லாம் சிறு தொகை, கிள்ளிக் கொடுத்தாற் போலக் கொடுத்து வந்தவர். இப்போது பெருந்தொகை,
அதுவும் ஒரே தவணையாகக் கேட்கிறபோது, பணருசி அனுபவித்து விட்ட பதிப்பாளருக்கு அதைத்
தர மனம் இல்லை. ஒரே தவணையாகத் தரவும் அவரிடம் பணம் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இவ்வளவு பாக்கியா நான் தர வேண்டும்?
இல்லவே இல்லை. வேணுமானால் எழுநூறு தருகிறேன். மொத்தக் கணக்குக்கு வாங்கிட்டுப் போங்க”
என்கிறார். அவர் இந்தத் தொழிலை நம்பி ஏராளமாய்க் கடன் வாங்கி யிருக்கிறார். அவருக்கு
தான் போட்ட முதல் தான் மனதில் தெரிகிறது. அந்த வருமானத்தின் அடிப்படை இந்தப் புத்தகங்கள்
என்று மனதில் தோன்றவே இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தான் ஏமாற்றப்பட்டு விட்டதாக எழுத்தாளர்
திகைத்துப் போகிறார். கல்யாணம் நடக்கக் காத்திருக்கிறது. இந்நேரம் பணம் வேண்டும். அவசரமாக,
அவசியமாக வேண்டும். எழுத்தாளர் இந்தப் பணத்தையே நம்பி யிருந்தார். இப்போது அத்தனை பணம்
தருவதற்கு இல்லை, என பதிப்பாளர் மறுக்கிறார். தன்னை ஏமாற்றுகிறார் பதிப்பாளர், என்று
நினைக்க அவருக்கு ஆத்திரம் வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வெட்கத்தை விட்டு கைகூப்பிக் கெஞ்சியும்,
காலில் விழுந்துமே கூட முதலாளி மனம் இரங்கவில்லை. அவரது கல் நெஞ்சு கரையவே இல்லை. காதுகூசும்
வசைகளை வீசுகிறார் பதிப்பாளர். ஒருநாள், மறுநாள் என்று திரும்பத் திரும்ப எழுத்தாளர்
பதிப்பக அலுவலகம் நோக்கி நடையாய் நடக்கிறார். பயன் இல்லை. மனம் பேதலித்த நிலையில் செய்வதறியாமல்
அவர் பதிப்பாளர் வீட்டை நோக்கி நடக்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அங்கே பதிப்பாளரின் மனைவி, ஆச்சி தன்
இடுப்புக் குழந்தைக்கு (அது பக்கத்து வீட்டுக் குழந்தை என்கிறார் எழுத்தாளர்.) இட்டிலி
ஊட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். கண்கள் நிரம்பி வழிய கைகூப்பி நிற்கிறார் எழுத்தாளர்.<o:p></o:p></span></p>
<p style="background: white; line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-indent: 0in; vertical-align: baseline;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என்ன புலவரே…” என்று கேட்கிறார் ஆச்சி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இனி ஜெயமோகன் கதை வார்த்தைகள் இவை…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவளுக்குப் பெரிசா ஒண்ணும் தெரியாது.
எழுத்து கூட்டத் தெரியும். அவ்ளவுதான். நான் கைகூப்பிட்டு இந்தமாதிரின்னு சொன்னேன்.
அவசிட்ட சொல்லி செட்டியார்கிட்ட சொல்ல வைக்கணும்னுதான் போனேன். ஆனா சொல்லச் சொல்ல எங்கிருந்தோ
ஒரு வேகம் வந்திச்சு. உடம்பே தீயா எரியறது மாதிரி. கைகால்லாம் அப்டியே தழலா நெளியற
மாதிரி… ‘நான் சரஸ்வதி கடாட்சம் உள்ளவன்’னு சொன்னப்ப அப்டியே சன்னதம் வந்திட்டது. என்
குரல் மேலே போயிடுச்சு. அதுக்கும் மேலே நான் செஞ்சதெல்லாம் எப்டி செஞ்சேன்னு இன்னிக்கும்
எனக்கு ஆச்சரியம்தான். ‘என் வயித்திலே அடிச்ச நீயும் உன் பிள்ளைகுட்டிகளும் வாழ்ந்திடுமா…
வாழ்ந்தா சரஸ்வதி தேவ்டியான்னு அர்த்தம்’னு சொல்லிட்டே சட்டுன்னு பேனாவ எடுத்து ஒரு
வெண்பாவை எழுதி அவ தட்டிலே இருந்த இட்டிலியை எடுத்து பூசி அவ வீட்டு கதவிலே ஒட்டிட்டு
வந்திட்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்தக் கவிதை வரிகள் இப்போது எழுத்தாளருக்கு
நினைவு இல்லை. அறம் பாடிய வெண்பாவின் கடைசி இரண்டு வரிகள் மாத்திரம் இப்போது எழுத்தாளருக்கு
ஜெயமோகனிடம் சொல்ல நினைவு வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘செட்டி குலமறுத்து செம்மண்ணின் மேடாக்கி
எட்டி எழுக வென்றறம்.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிறகு அந்த அம்மாள் பாத்திரம் விஸ்வரூபம்
எடுக்கிறது. அவள் ஆவேசமாக செட்டியாரிடம் போய் எழுத்தாளர் சார்பாக அழுத்தம் தருகிறார்.
அந்தத் தீர்மானம், பிடிவாதம், செட்டியாரைப் பிடித்த பிடி வலுவானது. செட்டியார் பயந்து
போய்ப் பணிகிறார். பொதுவாகவே செட்டியார் குலத்தில் பெண்கள் சற்று அதிக சூட்சுமமாகவும்
வீரியமாகவும் செயல்படுவதைக் காண முடியும். அதை சரியான அளவில் ஜெயமோகன் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எழுத்தாளருக்கு பாக்கித்தொகை பைசல் பண்ணப்
படும்வரை அந்த அம்மாளின் சத்தியாகிரகம், பிடிவாதம் விலகவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எழுத்தாளரின் மகள் திருமணத்துக்கும் பதிப்பாளர்
வந்திருந்து வாழ்த்தி சிறப்பு செய்துவிட்டுப் போகிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆச்சி கல்யாணத்துக்கு வந்தாரா, விவரங்கள்
கதையில் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கதை மெல்ல படத்தைக் கீழே போட, எழுத்தாளர்
ஆச்சியைத் திரும்பப் போய் சந்திக்கிறார். அந்தப் பகுதி, மீண்டும் ஜெயமோகனின் வரிகளில்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வீட்டுக்குள்ள நுழைஞ்சதுமே கையைக் கூப்பிட்டு
என் பக்கத்துல வந்து நின்னா ஆச்சி. ‘புலவரே உங்க வாயாலே என் குலத்த வாழ்த்தி ஒரு பாட்டு
பாடிட்டு போகணும். என்ன தப்பு பண்ணியிருந்தாலும் மன்னிக்கணும். லட்சுமி வருவா போவா…
சரஸ்வதி ஏழு சென்மம் பாத்துத்தான் கண்ணு பாப்பான்னு சொல்லுவாங்க… நீங்க பெரியவரு… என்
வீட்டு முற்றத்திலே நிண்ணு கண்ணீர் விட்டுட்டீங்க… அந்த பாவம் எங்க மேலே ஒட்டாம உங்க
சொல்லுதான் காக்கணும்‘னு சொன்னா. என்னா ஒரு சொல்லு. தங்கக்காசுகளை எண்ணி எண்ணி வைக்கிறா
மாதிரி… முத்துச்சரம் மாதிரி… நாமளும்தான் ஒருபாரா எழுதறதுக்கு நாலுவாட்டி எழுதி எழுதி
பாக்கோம். நிக்க மாட்டேங்குது. சரஸ்வதி கடாட்சம்னா என்ன? மனசிலே தீயிருந்தா அதுவந்து
உக்காந்தாகணும். அதான் அவளோட விதி… மத்ததெல்லாம் சும்மா… என்ன சொல்லிட்டிருந்தேன்?
எனக்கு கைகால் ஓஞ்சு போச்சு. நாக்கு உள்ள தள்ளியாச்சு. அப்டியே நாக்காலியிலே தலைகுனிஞ்சு
ஒக்காந்திருக்கேன். அவளை ஏறிட்டு பாக்க முடியலை. அவ காலையே பாக்கிறேன். காலிலே மெட்டி.
அதுக்கு ஒரு ஐஸ்வரியம் இருக்கு. அது வீட்டுக்குள்ள இருக்கிற பெண்களின் ஐஸ்வரியம். நாடாளறதுக்குதான்
தர்மம்னு எவன் சொன்னான்? தர்மம் இருக்கிறது வீட்டிலே அய்யா. தர்மபத்தினின்னு சும்மாவா
சொன்னாங்க. சட்டுன்னு வெண்பா வந்துட்டுது. சடசடன்னு பேப்பரை எடுத்து எட்டு பாட்டு எழுதிட்டேன்.
அத ஆச்சி கையிலே குடுத்தேன். ரெண்டு கையாலே வாங்கி கண்ணுலே ஒத்திக்கிட்டா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வாழ்த்திப் பாடிய வெண்பாக்கள், அவையும்
மனசில் இல்லை இப்போது எழுத்தாளருக்கு என்றாலும் முதல் வரி, அது நினைவில் உள்ளது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“மெட்டிஒளிசிதற மெய்யெல்லாம் பொன்விரிய
செட்டி குலவிளக்கு செய்த தவம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அறம் பாடிய பாடலின் ஈற்று வரிகளும், வாழ்த்தின்
முதல் வரிகளும் நினைவில் நின்ற மாயம் என்னவோ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கதையை எழுத்தாளர் ஒரு சகஜ உரையாடலின்
போது ஜெயமோகனிடம் சொல்கிறார். இந்தக் கதை எழுதப்படும் போது எழுத்தாளர் உயிருடன் இல்லை.
தன் வாழ்வின் இந்த சம்பவத்தை ஜெயமோகன் கதையாக அமைக்க எழுத்தாளர் சம்மதம் தெரிவித்தாரா
தெரியவில்லை. ஏனெனில் தன் வாழ்வின் திருப்புமுனை என எழுத்தாளர் விவரிக்கிற இந்த சம்பவத்தை
அவரே கதையாக எழுதவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">புதுமைப்பித்தன் காலமான பிறகு தொகுப்பில்
வெளிவராத அவரது கதைகளையும் சேர்த்து புத்தகம் வெளியிட்டார்கள். அந்தக் கதைகளை புதுமைப்பித்தன்
தானே, தொகுப்புக்கு வேண்டாம், என தவிர்த்திருக்கலாம் அல்லவா? அவற்றை இப்போது தொகுத்து
வெளியிடுவது அவருக்கு எவ்வகையிலும் பெருமை சேர்க்காதே என்று நினைக்க வைத்தது அந்தச்
செயல்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அறம் பாடத் தெரியாத கண்ணகி சீற்றம் தணியாமல்
இடது முலை திருகி மதுரையை எரிக்கிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எப்படி யெல்லாம் புனைவு செய்கிறார்கள்!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நான் கவிஞன் அல்ல, என்றுவிட்டு எம்விவி
அறம் பாடுகிறார். அதுவரை வெண்பா இலக்கணம் பற்றி அவரும் கரிச்சான்குஞ்சுவும் பேசிக்
கொள்வார்களாம். அவ்வளவே. இகழ்ந்து ஒரு வெண்பா. வாழ்த்தி எட்டு. அந்த நல்ல மனம் வாழ்க.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆச்சியைப் பார்க்கப் போனவர், தற்செயலாக
சட்டைப்பையில் பேனா வைத்திருந்திருக்கலாம். ஆனால் வெண்பா எழுதி வீட்டுக் கதவில் ஒட்ட,
காகிதம் எப்படிக் கிடைத்ததோ?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கதையின் வேகப் பாய்ச்சலில் இதை நியாயப்
படுத்துவதை கதையாசிரியர் தவிர்த்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ரகசிய போலிஸ் 115, என்று எம்ஜியார் படம்.
அதன் முதல் காட்சியில் எதிரி நாட்டுக்குள் உளவு பார்க்கப் புகுந்து, எதிரிகள் துரத்த
மாட்டிக் கொள்ளாமல் காடு மலை ஏரி என போக்கு காட்டி தப்பித்து, ஒரு வேலி தாண்டிக் குதிப்பார்
எம்ஜியார். அங்கே சுவரில் ‘இந்திய எல்லை’ என்று “தமிழில்” எழுதி யிருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">படம் பார்க்கிறவனுக்கு புரிஞ்சாப் போதுமே.
அதுக்கு மேல எதுக்கு ரொம்ப லாஜிக்? தேவை இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எழுதப் படிக்கத் தெரியாத ஆச்சியிடம் இப்படி
வீராவேசம் சரிதானா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்த அம்மா இவரைக் கண்டு கொள்ளாமல் விட்டு,
பதிப்பாளர் வீடு திரும்பி சுவரில் கவிதையைப் பார்த்தால், எழுத்தாளரின் கதி என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கதையில் பக்கத்து வீட்டுக் குழந்தைக்கு
இட்டிலி ஊட்டுகிறார் ஆச்சி. அவருக்குக் குழந்தை இல்லை, என்று குறிப்பால் சொல்கிறாரா
ஆசிரியர்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கதையில் ஆச்சி பெறும் தர்மாவேசம்… எம்விவி
கதை போலவே உள்ளதே காட்சியமைப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அறம் பாடுதல், பற்றிய சுவாரஸ்யமான கதை.
நாகர்கோவிலில் இருந்து, கும்பகோணம் டிகிரி காபி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-size: 13.0pt; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-76037748129762670522022-06-12T19:20:00.003-07:002022-06-12T19:20:52.209-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111", "sans-serif";"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111", "sans-serif";">திண்ணை இணைய இதழில் வெளியான கதை</span></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 20.0pt;">நஞ்சு<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt; text-align: center; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt; text-align: center; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6CdDrlndRFqWHyJit_nF80gIRHZwDQxJNexJcVDerSHKV45hfD2u6iqq536mzZATWs4iLJEk35Gk5abrP1yJ4I6juQbgzh3f26IyUaEGocvM6MqT7MtIBO1LHdi5vso0XR7EY1-ZELHvSgT_mRxL91dJ3aWkLLRUib4kllTfOyhZSQM1hPZwAK-9LFQ/s226/ddd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="223" data-original-width="226" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6CdDrlndRFqWHyJit_nF80gIRHZwDQxJNexJcVDerSHKV45hfD2u6iqq536mzZATWs4iLJEk35Gk5abrP1yJ4I6juQbgzh3f26IyUaEGocvM6MqT7MtIBO1LHdi5vso0XR7EY1-ZELHvSgT_mRxL91dJ3aWkLLRUib4kllTfOyhZSQM1hPZwAK-9LFQ/s1600/ddd.jpg" width="226" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 18.0pt;">‘அ</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">வர்’ வேண்டாம். ‘அவன்’தான்.
வயசு முப்பது தாண்டியானாலும் இன்னும் கல்யாணம் ஆகவில்லை. தொழில் சொன்னால் டாக்டர்.
ஆனால் அவன் இடத்தில் அவன் ஒற்றை ஆசாமி. தானே போய் ஸ்டவ் பற்ற வைத்து சிரிஞ்சுக்கு வெந்நீர்
சூடு பண்ணி, நோயாளியை சோதித்துப் பார்த்துவிட்டு, மருந்துகள் எழுதி, (லெட்டர் பேட்
இல்லை. ரப்பர் ஸ்டாம்புதான்.)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>தானே போய் எடுத்துவந்து
தருவான். மருந்துக்கும் சேர்த்து பணம் பெற்றுக் கொள்வான். உங்களுக்கு மருந்தகம் வரை
போற வேலை மிச்சம்தானே? பல்துறை வித்தகனாக அவன் இருந்தாலும் முதல் பார்வைக்கு அவனை
“கம்பவுண்டரா?” என்று கேட்டார்கள் வந்தவர்கள். அத்தனைக்கு மோசமில்லை என நினைத்தவர்கள்
கூட அவனிடமே “டாக்டர் இல்லையா?” என்று கேட்டார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">பஞ்சாட்சரம்
சுருங்கி பஞ்சு என ஆனால், அவன் பெயர் நஞ்சுண்டேஸ்வரன், அது சுருங்கி நஞ்சு என ஆகிவிட்டது.
அவங்க வீட்டிலேயே அவன் நஞ்சுதான். ஜாதகத்தில் விபரீத ராஜயோகம் போல விபரீத ராஜமோசமாகிப்
போயிற்று. நஞ்சு, மருந்து இரண்டுக்குமே கேது ஆதிபத்தியம். அவன் உத்தியோகத்துக்கு ஒத்துப்
போனது. நம்மாட்கள் சங்கட ஹர சதுர்த்தியையே சங்கட சதுர்த்தி என்று சொல்லுவார்கள். அந்தக்
கதைதான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">கழுத்தில்
ஒற்றை உத்திராட்சக் கொட்டை கட்டிக் கொண்டிருப்பான். இதென்ன கோவில் அர்ச்சகர் மாதிரி,
என்று அவனுக்கே இருந்தது. அதை அவன் கழட்ட நினைத்தபோது அம்மா தடுத்தபடி கோவித்துக் கொண்டாள்.
“நான் தவம் கிடந்து பெத்த பிள்ளைடா நீ. அது உனக்கு தாயத்து மாதிரி. காவல்… தெரிஞ்சிக்கோ”
என்றாள் அம்மா. நல்ல தவம் போங்க. இந்தப் பிள்ளையப் பெத்ததுக்கு தவம், கிவம்லாம் கொஞ்சம்
ஓவர்தான். தவம் என்று கண்மூடி அவள் தூங்கிப் போயிருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">ஆக கழுத்தில்
ஒரே மணி உத்திராட்சம் கட்டிக்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>கொண்டபடியே தான்
நஞ்சு டாக்டருக்குப் படித்து முடித்தான். நல்லவேளை தலையில் குடுமி இல்லை. அப்படியொரு
வேண்டுதல் அம்மா மேற்கொள்ளாத வரை சந்தோஷம் தான். இது தவிர நெற்றியில் முப்பட்டையாய்
விபூதியும் தேசியக் கொடியில் போல நடு குங்குமப் பொட்டும் கிட்டத்தட்ட கோவில் அர்ச்சகர்
சாயலே அவனுக்கு இருந்தது. தன்னை யாரும் பாராட்ட மாட்டார்களா என்ற ஏக்கமும், பாராட்டிவிட்டால்
கிண்டல் செய்கிறார்களா என்ற பயமும் இருந்தது. பெரிய படிப்பாளி யெல்லாம் இல்லை. அவன்
அரியர் வைத்துத் தான் மருத்துவம் தேறினான். எம் பி பி எஸ் நாலெழுத்து படிப்பை ஒவ்வொரு
எழுத்தாக அவன் படித்தாற் போல இருந்தது. அனாடமி வகுப்புகளில் உடல்களைப் பதப்படுத்திய
நெடி குடலைப் புரட்டியது. இதில் மேற்படிப்பு ‘எம்.எஸ்’ படிக்கலையா என்று சிலர் அவனைக்
கேட்டு திகைக்க வைத்தார்கள். எத்தனை அரியர்ஸ் தேர்வுதான் எழுத முடியும் அவனால், எனறு
அவனுக்கே திகைப்பாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அவனது கிளினிக்கின்
பெரிய அறையைத் தட்டி வைத்துத் தடுத்த பரிசோதனை அறையில், கல்வி ஆண்டு என்று இல்லாமல்
அரியர்ஸ் தனித் தேர்வு மாதத்தில் வாங்கிய மதிப்பெண் சான்றிதழும், அதையடுத்து வாங்கிய
டாக்டர் பட்டமும், அதன்பின் அவன் பெற்ற பதிவு எண்ணும் இருந்தது. அதுவே ‘டி வோ ட்டி
ஈ - 2’ல் கிடைத்த இடம். தாமதமாய் கல்லூரிப் படிப்பில் இருந்து அவன் மருத்துவம் படிக்கத்
தாவினான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">பஜார்ப்
பக்கம் கிளினிக் வைத்தால் நல்ல அளவு வரும்போகும் நபர்களின் பார்வையில் விழும் என்று
அவனுக்குத் தோன்றியதால், சித.ராம.பழனியப்பச் செட்டியார் மளிகைக்கடையை ஒட்டிய சந்தில்
ஒடுகலான வழி போய் அவன் அறையை அடைய வேண்டும். பிரதான சாலையில் இடது பக்கம் அம்புக்குறி
போட்ட போர்டு வைக்க வேண்டி யிருந்தது. பெரிய வருமானம் ஒன்றும் பார்க்க முடியாத நிலையில்
அதன் கீழேயே சின்ன போர்டு வைத்தான். ‘இங்கே குழந்தைகளுக்குத் தடுப்பூசி போடப்படும்.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">தினசரி
காலை ஒன்பது மணி வாக்கில் அவன் கடை திறக்க வருவான். தவறாமல் அவன் கடை வாசலில் ஒரு சிவப்பு
நாய் படுத்திருக்கும். உடம்பே எலும்பாய் வரியோடி, எலும்பே உடம்பான நாய். அதற்கென்னவோ
அதன் இடத்தில் வந்து அவன் கிளினிக் வைத்திருப்பதாக ஓர் எரிச்சல் இருந்தது. உலகில் எல்லா
மனிதருக்கும், சிறு வயசுப் பிள்ளைகள் உட்பட, அதற்கு பயம் இருந்தது. அவர்கள் கிட்டே
வந்தாலே வாலை கப்பைக்குள் விட்டு பணிந்து இடத்தைக் காலி பண்ணும். எப்படியோ அவனிடம்
மாத்திரம் அதற்கு பயம் சிறிதும் இல்லை. காரணம் நாய்கள் என்றாலே அவனுக்கு பயம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அதைப் பார்த்ததுமே
அவனது கால் சதை நரம்புகள் நடுங்கித் துடிப்பு காட்டுகின்றன. நாய்கள் அந்தத் துடிப்பை
உணர்ந்து கொண்டுதான் அவனது பயத்தை வைத்து அவனைப் பார்த்து குரைக்க ஆரம்பிக்கின்றன.
நாயைப் பார்த்த ஜோரில் தானறியாமல் அவன் நடுங்க ஆரம்பித்தான். பிறகும் நாய் இடத்தை விட்டு
நகர மறுக்கும். கடையில் (சித.ராம.பழனியப்பச் செட்டியார் மளிகை) இருந்து யாராவது வந்துநிற்கிற
ஜோரில் நாய் சர்வாங்கமும் ஒடுங்க படத்தைக் கீழே போட்டாற் போல இடத்தை விட்டு நகரும்.
கிளினிக்கில் ஓய்வு நேரங்களில், அதாவது அவனது பெரும்பான்மை நேரங்களில், மற்ற பிரபல
வைத்தியர்களைப் போலவே அவனும் நோயாளி சிகிச்சை முறைகளை வாசித்து நினைவுகளைப் புதுப்பித்தபடி
இருப்பான். அவ்வப்போது அதில் நாய்க்கடி சிகிச்சை பற்றி சரி பார்த்துக் கொள்வான்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அவன் அறையைத்
தாண்டி பலசரக்குக் கடைக்கு சாமான் இறக்குகிற குடோன் இருந்தது. எப்பவும் அங்கேயிருந்து
ஒரு கலந்துகட்டிய தானிய நெடி வந்துகொண்டே யிருந்தது. தனியா, மிளகு, வரை மிளகாய் என
கலவை நெடி. மூக்கைத் துளை போடுகிறா மாதிரி தும்மல் வரவழைக்கிற நெடி. தானியங்களை வயதான
பெண்மணி ஒருத்தி புச்சக் புச்சக் என்ற விநோத சத்தத்துடன் முறத்தில் புடைத்துக் கொண்டிருப்பாள்.
யாராவது நோயாளி வந்தால், பெரும்பாலும் வருவது இல்லைதான், அவன் கேள்வி கேட்கும்போதும்,
வந்த நபர் பதில் சொல்லும் போதும் அந்த புச்சக் சத்தம் ஊடறுக்கும். உங்க பேரென்ன? புச்சக்.
மணிகண்டன். புச்சக். என்ன வயசு? புச்சக். இருபத்தி புச்சக் மூணு. நாக்க நீட்டுங்க.
புச்சக்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>தவிர ஒரு ஹச். அது என்ன? தும்மல்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">குழந்தைகள்
தடுப்பூசி என்றால் அதற்கு ஒரு காலக் கிரமம் இருக்கிறது. குழந்தை பிறந்த இத்தனாம் மாதத்தில்
இந்தத் தடுப்பூசி. இத்தனை மாதக் குழந்தை இத்தனை எடை இருக்க வேண்டும். எல்லாம் விவரமாகக்
குறிக்க தனியாக அச்சடித்த சார்ட் உண்டு. தனியே அதற்கு ரெண்டு ரூபாய் கட்டணம் வாங்குவான்.
அவனிடம் ஒரு சிறு டைரிநோட்டு உண்டு. அதில் முதல் ஊசி போட்ட நாள், திரும்ப வர வேண்டிய
நாள் எல்லாம் குறித்து வைத்திருப்பான். அடுத்த தவணை தடுப்பூசிக்கு அவனே வீட்டிற்குப்
போய் அழைத்துவிட்டு வருவான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">ஒடுகலான
சந்தாக இருந்தது அந்த இடம். தவிரவும் பஜார்ப் பக்கம் என்று பார்த்தானே யொழிய அது ஒரு
மருத்துவம் பார்க்க என அமைந்த இடமே அல்ல. இந்த இடத்தை அவன் காலி பண்ணினால், சித.ராம.பழனியப்பச்
செட்டியார் இந்த இடத்தையும் சேர்த்து சுவிகரித்துக் கொள்ளச் சித்தமாய் இருந்தார். பேஷன்ட்கள்
வந்தால் உட்கார என்று நாலைந்து நாற்காலிகள் போடக் கூட அங்கே இடம் கிடையாது. லுங்கி
கட்டினாற் போல இடுப்பு உயரம் நீலக் கலரும் மீதி உயரம் வெண்மையுமாய் ஒரு பெயின்ட் அலங்காரம்.
வெளியே இன்னொரு போர்டு இருந்தது. அவன் பெயர் போட்டு, மருத்துவர் என்று பிளஸ் குறியும்
போட்டு, (இன்ட்டு குறி போட்டுவிடக் கூடாது.) பார்வை நேரம் என்று போட்டிருந்தாலும் அவன்
அதைக் கண்டுகொள்வது இல்லை. காலை ஒன்பது மணிக்கு திறந்து வைத்தால், மதியம் ஒரு அரையவர்
ஒண்ணு ஒண்ணரை சாப்பிட என்று போய்வருவான். பிறகு திரும்ப வந்தால் இரவு பத்து வரை கூட
இருப்பான். தூக்கம் வருகிற வரை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அப்படி
அவசர கேஸ் வந்தால் மளிகைக் கடை ஆள் யாராவது தேடி வீட்டுக்கு வரலாம் என்று சொல்லி வைத்திருந்தான்.
இதுநாள் வரை இந்த பத்து வருடத்தில் அவசர கேஸ் என்று எதுவும் வரவில்லை. ஆனால் மிக அவசரம்
என்று நோயாளியை அந்தச் சந்துக்குள் சொருக முடியாதவர்கள் நிறைய இருக்கலாம், என அவனுக்கே
தோன்றியதால் அவனை வீட்டுக்கே அழைத்துக் கூட்டிப்போய் நோயாளியைக் காட்டினார்கள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“ஒரு கால்
வந்திருக்கு… போயிட்டு வந்திர்றேன். பேஷன்ட் யாராவது வந்தா இருக்கச் சொல்லுங்க. கதவு
திறந்துதான் இருக்கு” என்பான் செட்டியாரிடம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“போயிட்டு
வா தம்பி. ஆரு வரப்போரா” என்பார் செட்டியார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">பிசியான
டாக்டர்கள் அவசரம் என்று யாராவது அழைத்தால், “பேசாம பேஷன்ட்டை இங்க கூட்டியாந்துருங்க”
என்பார்கள். இவன் உடனே கிளம்பி அவர்களை அவர்களது மூலஸ்தானத்துக்கே போய் சந்தித்தான்.
நோயாளியைச் சோதிக்க என ஒரு சிறு மெத்தையுடனான ‘பென்ச் மேசை’ மாத்திரமே அவனிடம் இருந்தது.
ஒரு ஆளைப் படுக்க வைத்து குளுக்கோஸ் ஏத்தக் கூட அங்கே வசதி கிடையாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">வயதான கிழங்
கட்டைகளே அவனது வாடிக்கையாளர்கள். படுக்கையில் தான் படுத்திருப்பார்கள். அல்லது உட்கார்ந்திருப்பார்கள்.
சோதனை என்றால் அவர்களைப் பொறுத்தவரை நாடி பார்த்தல். ஸ்டெத்தாஸ்கோப் வைத்து மாரில்
சளி இருக்கிறதா, இருந்தால் கர் புர் என்று உள்ளே யிருந்து சத்தம் வரும்… இதயத்தில்
எதுவும் வேண்டாத ஒலி கேட்கிறதா, என்று சோதிக்க வேண்டி யிருக்கும். “மூச்சை இன்னும்
இழுத்..த்து விடுங்க தாத்தா…” என்பான். “இன்னும் இழுத்தா நானே செத்திருவேன்” என்றார்
தாத்தா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அவன் அம்மாவுக்கு
இன்னும் இவனுக்குக் கல்யாணம் ஆகவில்லையே என்று இருந்தது. “முதல்ல ஒரு நல்ல டாக்டர்னு
பேர் எடுக்கணும்மா நான். அப்பறம் கல்யாணம்” என ஆரம்பத்தில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.
அது நடக்காது போல இருந்தது. இவன் எப்ப நல்ல பேர் எடுத்து எப்ப இவனுக்குக் கல்யாணம்
பண்ண. நல்லா தவம் இருந்தேன் போ… என அவளுக்கு சலிப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">வயது முப்பதைத்
தாண்டியாகி விட்டது. இப்போது அம்மா அவனது கல்யாணப் பேச்சை எடுப்பதே இல்லை, என்கிற வருத்தம்
உண்டு அவனுக்கு. அவள் என்ன செய்வாள். ஊரில் பொது இடங்களில், கோவில்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>பிராகாரங்களில் சந்தித்துக் கொள்ளும் பெண்கள், இவளுக்கு
இவனைப் பார்க்கலாம், என்பதுபோல பேசிக் கொள்வது உண்டு. அவர்கள் எல்லாருமே அம்மா அவர்கள்
பக்கத்தில் வந்ததுமே பேச்சை நிறுத்திக் கொள்கிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">இவனே நோயாளியை
வீட்டில் போய் சந்திக்கிற வழக்கமானதினால் அநேகமாக வேறு டாக்டர்கள் கைவிட்ட கேசுகள்,
அல்லது அந்த வீட்டு நபர்களே கைவிட்ட கேசுகளே அவனிடம் வந்தன. எப்பவும் வெளியே கிளம்பத்
தயார் ஆயத்தத்துடன் அவனிடம் ஒரு மெடிக்கல் கிட், பிரமிட் பையும், உளளே முதலுதவி உபகரணங்கள்,
டிஞ்சர் அயோடின், பஞ்சு, ஒரு பேண்டேஜ் துணி, கத்திரிக்கோல், சிரிஞ்சு, சில அத்தியாவசிய
மருந்துகள், மாத்திரைகள் இருந்தன. பெரும்பாலும் பாராசிடமால் போன்ற ஜுர மாத்திரைகள்.
ஊசி போட வேண்டி யிருந்தால் அந்த வீட்டிலேயே வெந்நீர் போடச்சொல்லி சிரிஞ்சை சுத்தம்
செய்து கொள்வான். வல்லவனுக்குப் புல்லும் ஆயுதம், என அவன் அறிவான். அட அதெல்லா வல்லவனுக்குத்
தானே, என அறியமாட்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">பெரிய கேசுகள்
அவனிடம் வருவதே இல்லை. சில தற்கொலை முயற்சி கேசுகள் எப்பவாவது வரும். அவன் பேரே நஞ்சண்டேஸ்வரன்.
“ஏன் சார், நீங்களே தற்கொலை முயற்சி பண்ணினீங்களா?” என அவனிடமே சந்தேகம் கேட்பார்கள்.
பரிட்சை ரிசல்ட் வரும் நாட்களில் அவனும் தயாராய் இருப்பான். விஷம் குடித்த கேசுகளுக்கு
இனிமா கொடுத்து வாந்தி எடுக்க வைத்து குடலை சுத்தம் செய்து தூங்கப் பண்ணுவான். “டாக்டர்
நீங்க மட்டும் இல்லன்னா என் பொண்ணு…” என கதறும் பெற்றோர், ஃபீஸ் சொன்னால், “அவ்வளவா?”
என்று பேரம் பேசினார்கள். உலகத்திலேயே டாக்டர் கூலி<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>என்று பேரம் பேசியது அவன் மாத்திரம்தான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">இது தவிர,
வீட்டிலேயே செத்துப்போன கேசுகளுக்கு அவனிடம் ‘டெத் சர்ட்டிஃபிகேட்’ கேட்டு வந்தார்கள்.
அவன் இதுவரை பார்த்த வைத்தியத்தில் வாய்த்த வருமானத்தை விட இந்த சர்ட்டிபிகேட் தந்து
அதிக வருமானம் வந்தது அவனுக்கு. சான்றிதழை எழுதி வைத்துக்கொண்டு அவன் கேட்ட காசைப்
பேரம் பேசாமல் தந்துவிட்டுப் போக வேண்டி யிருந்தது. அதில் கறாராய் இருந்தான். பேரம்
கிடையாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">இதுதவிர
நாலைந்து கேசுகள் ஆஸ்பத்திரி போக முடியாலும், வசதி இல்லாமலும் ஊரில் இருந்தன. “தினசரி
பேஷன்ட்டைப் பார்த்துவிட்டு கிளினிக்கை மூடும் போது சிலரையும், மதிய இடைவேளையில் சிலரையும்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அவன் சைக்கிளில் போய்ப் பார்த்தான். சைக்கிளுக்குக்
காத்தடைக்க, அவசர பஞ்சர் போட என அவனுக்கு சைக்கிள் கடையில் அக்கவுன்ட் இருந்தது! “பாத்து
ஐயா. கடன் ரொம்ப நிக்குது. நானும் பிழைக்கணும்…” என்பான் சைக்கிள் கடைக்காரன். “நான்
டாக்டர், எல்லாரையும் பிழைக்க வைக்கிறதுதான் என் வேலை. கவலைப்படாதே” என்பான் நஞ்சு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">இடுப்பில்
முதுகில் அடிபட்டு நகர முடியாமல் படுக்கையோடு கிடக்கும் கிழட்டு கேசுகள் உண்டு. அவர்களைத்
திருப்பி பௌடர் போட்டு டெட்டால் வாஷ் செய்ய வேண்டும். முதுகெல்லாம் கொதகொதவென்று இரத்த
விளாறியாய்க் கிடக்கும். கெட்ட நாற்றம் வரும். சில உடம்புகளில் உள்ளே பள்ளமே கிடக்கும்.
அத்தனை சதையும் என்னதான் ஆயிற்று என்று இருக்கும். பஞ்சு வைத்து அந்த துவாரத்தை அடைத்து
புண்ணை மூடி பாண்டேஜ் போட்டால், அதைப் போட தனி காசு. இரண்டு நாளில் புண் ஆறிவிட்டதா
என்று அதைப் பிரிக்க தனி காசு. “எவ்வளவு?” என்று கேட்டுவிட்டு, “அவ்வளவா?” என்பார்கள்.
பேரம் பேசுவார்கள். “நீங்க தானே திரும்பத் திரும்ப வரீங்க. பாத்து வாங்குங்க” என்றபடியே
கிழவனைப் பார்ப்பார்கள். “இந்தாளும் சாக மாட்டேங்கறான்” என்பார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">“நான் கைராசியான
டாக்டர்…” என்பது போல சம்பந்தம் இல்லாமல் சொலலி ஒருதரம் வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டான்.
“இப்படியாளுகளை உசிரைக் காப்பாத்தி நீங்க எனக்கும் நல்லது செய்யல்ல. நோயாளிக்கும் நல்லது
செய்யல்ல” என்று ஒருத்தர் அவனைப் பிடித்துக் கொண்டார். எனக்கும் நகைச்சுவைக்கும் ராசியே
இல்லை… என நினைத்துக் கொண்டான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அவனிடம்
இப்படி வீட்டு விசிட் வைத்தியத்துக்கு என்று மாத அக்கவுன்ட் வைத்தவர்களும் உண்டு. அப்படி
வரும்படிகளை வாங்கித்தான் அவன் சித.ராம.பழனியப்பச் செட்டியாரின் கடன் அடைப்பான். சில
நாட்கள் அவன் கிளினிக் போகாமல் வீட்டிலேய இருந்துவிட நிறையப் பேர் வந்து காத்திருப்பதாகக்
கனவு வந்து உடனே விழித்துக் கொள்வான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அவனுக்குப்
பள்ளியில் பாடம் எடுத்த சௌமிய நாராயணன். ஹெட் மாஸ்டராக அவர் ரிடையர் ஆகி, போன வருடம்
இறந்து போனார். அவர் அம்மா இன்னும் இருந்தாள். அவருக்கு ஒரே பெண். ஒரு மாதிரி அசடு
அது. கண் வேறு. அது நம்மை பார்த்தால் எங்கேயோ பார்க்கிற மாதிரி இருக்கும். எங்கேயோ
பார்க்கிறாள் என்று நினைத்தால் நம்மைத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும். சௌமிய நாராயணன்
இருக்கும் வரை அவளை யார் தலையிலாவது கட்டிவிட நினைத்து முடியவில்லை. அவளைக் கட்டிக்
கொள்பவன் தலையில்லாமல், குறைந்தபட்சம் தலையில் மூளை இல்லாமல் இருப்பான், என நினைத்துக்
கொள்வான் நஞ்சு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">சௌமிய நாராயணன்
இறந்தபோது அவனிடம் தான் இறப்பு சான்றிதழ் கேட்டு பேரம்பேசி வாங்கிப் போனார்கள். சார்
என்பதால் ஒத்துக்கொள்ள வேண்டியதாயிற்று. வேறு யாருக்குமே பேரம் எல்லாம் எடுபடாது. சாரின்
சாவுக்கு அவன் போயிருந்தான். அவர் பெண் ராஜம் ஆம்பளைக் குரலில் அழுததைப் பார்த்து பொம்பளைகளே
முகத்தைக் குனிந்துகொண்டு சிரித்தார்கள். இந்தக் குழந்தையைப் படைக்கையில் ஆம்பளையாப்
படைப்பதா பொம்பளையாக்குவதா என பிரம்மதேவனே சிறிது குழப்பத்தில் இருந்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">சாரின்
அம்மா இப்போது படுத்த படுக்கை. எங்கேயோ கால் இடறி விழுந்து மூளையில் எக்கு தப்பான அடி.
எப்பவும் தானறியாமல் எதாவது பிதற்றிக் கொண்டு கிடந்தாள். திடீர் திடீரென்று காலமே அவளிடம்
தடம் புரண்டு <span style="font-variant: small-caps;">முன்பின் குழப்பியது. “சௌமி உயிர்
பிழைச்சதே பெரும் பாடாப் போச்சு” என்பாள் திடீரென்று. அவர் செத்துப் போயே ஒரு வருஷம்
ஆச்சு. “பொம்மனாட்டிக்கு என்ன இருந்தாலும் இம்புட்டு வாய் கூடாது” என்றாள் ஒருதரம்.
யாரைச் சொல்கிறாள் தெரியவில்லை. அவளுக்கே அது பொருந்தும்.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">பாட்டிக்கு உதவி என்று ராஜம்தான் கூடவே இருந்தது. நஞ்சு இரவு
ஒன்பது மணிக்குமேல் கிளினிக்கை மூடிவிட்டு பாட்டியைப் பார்க்க வந்தால் பரபரப்புடன்
எழுந்து<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>நிற்பாள். அவனை நேருக்கு நேர் பார்க்கவே
அவளுக்கு வெட்கம் பிடுங்கித் தின்றது. இத்தனை பொறுமையா ஒரு வயசான மனுஷியைப் பார்த்துக்
கொள்கிறாள் அவள். இதைப்போல பெண் அவனுக்கு எத்தனை வலைவீசித் தேடினாலும் கிடைக்காது…
என அவளே தன்னைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருக்கலாம். அது அவனுக்குத் தெரியாது. தெரிந்தால்
அப்பவே தன் பாக்கெட்டில் ‘டெத் சர்ட்டிபிகேட்’ எழுதி வைத்துக்கொண்டு அவன் செத்து விடுவான்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">சில நாட்கள் பாட்டி எதுவும் நடவாத மாதிரி முழுத் தெளிவாகவும்
இருப்பாள். எழுந்து உட்கார முடியாது. தலை கிர்ரிடும். படுத்தபடி பேசுவாள். “ஓ வயசு
எனக்கு இருக்கும்போது இவளே. உப்பிலின்னு ஒருத்தன். கோவில் மடப்பள்ளி சேவகம் அவனுக்கு.
மத்த நேரம் நல்லா டீக்கா டிரஸ் பண்ணிப்பன். அத்தர் போட்டுப்பன்… ஒருநா என்னாச்சின்னா…”
என்று முடிக்குமுன் பாட்டிக்கு பொக்கைவாய் நிறையச் சிரிப்பு. தொண்ணூறு வயசுக் கிழவி.
அவளுக்கு ஒரு காதல். இதைப் பற்றி இப்போது ஒரு வியாக்கியானம். அதற்கு இப்ப ஒரு சிரிப்பு
வேறு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">கோவில் மடப்பள்ளி பரிசாரகனுக்கு டாக்டர் எத்தனையோ மேல் என்றுதான்
தோன்றியது ராஜத்துக்கு. மற்றபடி பாட்டியின் கதை அவளுக்கு ரசிக்கவில்லை. நேற்றைக்குக்
கோவிலுக்குப் போயிருந்தாள் ராஜம். அங்கே திடுதிப்பென்று எதிரே பார்த்தால்… யார் தெரியுமா?
சுப்புலெட்சுமி மாமி. யார் அது? நஞ்சுவோட அம்மாவாக்கும். வெட்கம் அப்படி பிடுங்கித்
தின்றது. சுவாமியே பார்க்காமல் திரும்பி ஓடி வந்துவிட்டாள் ராஜம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">பாட்டியின் நிலைமை பொழுதுக்கு ஒரு தினுசாய் இருந்தது. ஒவ்வொரு
நாளில் ஜுரம் ஆளையே நடுக்கும். ”குளிர்றது குளிர்றது” என்று இருக்கிற அத்தனை துணியையும்
போர்த்திக் கொண்டு கிடப்பாள். சாவு பயம் அவளுக்கு இருந்தது. இத்தனை வயதுக்குப் பிறகு
அதுவும் இத்தனை சிரமப்பட்டு உயிர் வாழ்ந்து என்ன செய்யப் போகிறாள் தெரியவில்லை. “ஆச்சி.
நம்ம ராஜத்தோட கல்யாணத்தைப் பார்த்துட்டா, அதுவரைக்கும் எனக்கு உசிர் இருந்தாப் போதுண்டி”
என்பாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt 9.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">ஐயோ, இது என்ன வரம்? சத்தியவான் சாவித்திரி கேட்டாப் போல.
எட்டில் சனி அவள் ஜாதகத்தில். லேசில் உயிர் போகாது. அவள் சாகப் போவதும் இல்லை. ராஜத்துக்குக்
கல்யாணம் நடக்கப் போவதும் இல்லை, என்று பேசிக் கொண்டார்கள் ஊரில். தினசரி என்று இல்லாமல்
ஒருநாள் விட்டு ஒருநாள் வந்து பார்த்துவிட்டுப் போனான் நஞ்சு. தினசரி அவனுக்கு ஃபீஸ்
கொடுக்க ராஜத்தின் அம்மாவுக்குக் கட்டுப்படி ஆகவில்லை. அவன் வராத நாள் எல்லாம் பிறவா
நாளே, என்று இருந்தது ராஜத்துக்கு. சில நேரம் அம்மா இல்லாமல் இருந்தால் அவனுக்கு காபி
போட்டுக் கொண்டு வந்து நாணத்துடன் கொடுப்பாள். இவ எதுக்கு திடீர்னு நெளியறா?.. என்று
தோன்றும். காபி படு மோசமாய் இருக்கும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">சில சமயம் பாட்டிக்கு ரொம்ப உடம்பு மூச்சிழுத்து சிரமப் படுத்தினால்,
யாராவது வந்து சொல்வார்கள். நஞ்சு கிளம்பிப் போய்ப் பார்ப்பான். ஒவ்வொரு தடவையும் அவனே,
பாட்டி காலம் ஆயிட்டது, என்று எதிர்பார்ப்புடன் சைக்கிளில் ஏறிப் போவான். ஒரு இஞ்ஜெக்ஷன்
போட்டுவிட்டு “பாக்கலாம். நம்ம கைல என்ன இருக்கு?” என்றான் ராஜத்தின் அம்மாவிடம்.
“அப்ப ஃபீஸ் வேணான்றியா?” என்றாள் மாமி. அவன் பதில் சொல்லவில்ல. அப்டியே ஆயிரம் ஐந்நூறுன்னு
அள்ளிக் குடுத்திட்டாப்லதான் சலிச்சிக்கறது… என நினைத்தபடியே பிரமிட் பெட்டியை மூடினான்
நஞ்சு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“உன் வீட்டுக்குள்ள நுழைவேனா பார்” என்று மெல்ல முனகிக் கொண்டிருந்தாள்
பாட்டி.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>திடீர் திடீரென்று ஒரு காலப் பாய்ச்சல்
நிகழ்த்திக் கொண்டிருந்தாள். அவள் உதடுகள் துடித்தன. குடிக்கத் தண்ணி வேணுமா தெரியவில்லை.
நஞ்சு அவள் பேசுவதைக் கேட்கக் குனிந்தான். “நஞ்சு, எங்க ர்ரா… ராஜத்தைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ”
என்றாள் பாட்டி. பக்கத்தில் நின்றிருந்த ராஜத்துக்கும் அது கேட்டு, அவளுக்கு சிலிர்த்தது.
அவள் அம்மாவுக்கும் அது கேட்டிருந்தது. சிறு புன்னகையுடன் அம்மாக்காரி அவன் முகத்தைப்
பார்த்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 4.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; font-variant: small-caps;">“சுய நினைவே இல்லாம பாட்டி என்னென்னவோ பெனாத்தறா…” என்றபடி
வெளியே போனான் நஞ்சு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-44661164546266178432022-06-04T20:31:00.001-07:002022-06-04T20:31:46.451-07:00<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நிசப்த ரீங்காரம் / சிந்தனைத் தொடர் பகுதி
8<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நன்றி – பேசும் புதிய சக்தி மாத இதழ்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 005", "sans-serif";"><span style="font-size: 13pt;">•</span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaygcpM7HlbqqnddtyxEJd4U3EtYaAeP9OuoWmH5yYLfWYmVf612evNGp50fDwAjpTulJfyAUVh5DZ_171voHlc_C7FZX49m5CCP2wf_gEXFIOabKr_2xpVrT28nO22mk0ixbMZflZ5mrOcGkx9d_Kp6HcDttL0bo4PBfZK-xIsxAQLcDKFFo3f3NLIA/s670/fl%20bunch.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="670" data-original-width="473" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaygcpM7HlbqqnddtyxEJd4U3EtYaAeP9OuoWmH5yYLfWYmVf612evNGp50fDwAjpTulJfyAUVh5DZ_171voHlc_C7FZX49m5CCP2wf_gEXFIOabKr_2xpVrT28nO22mk0ixbMZflZ5mrOcGkx9d_Kp6HcDttL0bo4PBfZK-xIsxAQLcDKFFo3f3NLIA/s320/fl%20bunch.jpg" width="226" /></a></div><br /><o:p></o:p><p></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 005", "sans-serif";"><span style="font-size: large;">வேப்ப
மரத்தில் தேன்கூடு</span><span style="font-size: 13pt;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-align: center;"><b><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஞானவள்ளல்<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 18.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒ</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ரு சிந்தனை மொழி வழியாக வெளிப்படும் போது அதன் அழகு தன்னைப்போல
கட்டமைக்கப் படுகிறது. சிந்திக்கிறவனின் ஈடுபாடு, கவனம் சார்ந்து அதன் வீச்சின் வெளிப்பாட்டின்
ஆழமும் சேரும் எனலாம். தன்னை முற்றிலும் அந்த சிந்தனையில் அமிழ்த்திக் கொள்கையில் அதை
ரசித்து அந்தப் படைப்பாளன் அதை வெளிப்படுத்த, வழக்கம் இல்லாத புதிய பாதைகளையும் சேர்த்தே
வடிவமைத்துக் கொள்ளப் பிரியப் படுகிறான். அதனால்தான் காவியங்களிலும், கவிதைகளிலும்
புதிய புதிய வகைமைகள் அமைய முடிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ராமனின்
பெரும் காவியம் எழுத முனைகிறான் கம்பன். அந்தக் காவியத்தில் எத்தனை விதமான பாடல்கள்.
அனுமனைப் பற்றிய துதிப்பாடல் ஒன்று. அஞ்சிலே ஒன்று பெற்றான், அஞ்சிலே ஒன்றைத் தாவி,
அஞ்சிலே ஒன்று ஆறு ஆக, அஞ்சிலே ஒன்று பெற்ற அணங்கைக் கண்டு, அஞ்சிலே ஒன்றை வைத்தான்…
என சொல் விளையாட்டு. சான்றோர் கவியெனக் கிடந்த கோதாவிரியினை வீரர் கண்டார், என இடையே
ஒரு கவிதையில் இரட்டுற மொழிதல், என அங்கங்கே ஞானத்தில் பொங்குகிறான். ஓசைநயம் மிக்க
பாடல்கள் அவ்வப்போது வருகின்றன. ஈடுபடும் செயலில் அவனது ஆர்வமும் ஆசையும் அப்படியாய்
அவனைப் புதுப்புது வடிவங்களில், சொல் உத்தி முறைகள் பயணப்பட, இயங்க வைக்கின்றன. இதுதவிர
வாசக மனதைத் தாண்டி சிந்திக்கிற நுட்ப உணர்வுகளை அவன் வெளிப்படுத்தும் போது, கவிதை
களைகட்டுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கம்பன்,
ராமன் என மனது திளைக்கும்போது அந்தகக்கவி வீரராகவ முதலியார் நினைவு வருகிறார். பாணர்
பாணினி பற்றிய ஒரு சம்பவச் சித்திரம் அது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இம்பர்
வான் எல்லை ராமனையே பாடி… என ஒரு பாடல். ராமன் என்ற வள்ளலைப் பாடியபோது ஒரு பாணர் ஒரு
யானையைப் பரிசாகப் பெற்று வருகிறார். வீட்டில் வறுமை தாண்டவம் ஆடுகிற போது யானையை வைத்துக்
கொண்டு என்ன செய்வது? யோசனையுடன் வீடு வந்ததும் அந்தப் பாணனின் மனைவி பாணினி, என்ன
பரிசு கொண்டு வந்தீர், எனக் கேட்கிறார். அவளோடு சிறிது நகைச்சுவையாக உரையாட விரும்புகிறார்
பாணர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">யானை
என்று சொன்னால் திகைத்து விடுவாள் என்பதால், யானை என்ற விலங்கைக் குறிப்பிடும் பல்வேறு
சொற்களைப் பரிசு என்ன, என்பதாக அவர் சொல்லிக் கொண்டே வருகிறார். அவர் மனைவியோ வறுமையைப்
போக்க வழி என்ன என்ற சிந்தனையிலேயே இருக்கிறார். ஆதலால் ஒவ்வொரு சொல்லுக்கும், யானை
என்ற பொருளுக்கு பதிலாக மாற்றுப் பொருளைப் புரிந்துகொண்டு தங்கள் வறுமை விலகுவதாக மகிழ்ச்சி
அடைகிறார். இறுதியில் யானை என அவள் புரிந்துகொண்டு அவளும் திகைத்து நிற்பதாக ஒரு கவிதை.
அக்காலத்துப் பாணர் குலப் பெண்ணின் தமிழ் அறிவின் விசாலத்தையும் இதில் ரசிக்க முடிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இம்பர்வான் எல்லை இராமனையே பாடி<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்கொணர்ந்தாய் பாணா நீ, என்றாள் பாணி<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வம்பதாம் களபம் என்றேன், பூசும் என்றாள்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மாதங்கம் என்றேன், யாம் வாழ்ந்தேம் என்றாள்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பம்பு சீர் வேழம் என்றேன், தின்னும் என்றாள்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பகடு என்றேன், உழும் என்றாள் பழமை தன்னை<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கம்பமா என்றேன், நற் களியாம் என்றாள்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கைம்மா என்றேன், சும்மா கலங்கினாளே<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தப் பாடலில் யானை என்ற விலங்குக்கு
வழங்கப்படும் களபம், மாதங்கம், வேழம், பகடு, கம்பமா, மற்று கைம்மா என்ற சொற்கள் குறிப்பிடப்
படுகின்றன. அச்சொற்களுக்கான மாற்றுப் பொருளும் பாணினி புரிந்துகொண்ட அளவில் சுட்டிக்
காட்டப் படுகின்றன. பாடலில் மெல்லிய சோகமும் நகைச்சுவையும் ததும்புகிறது. வேப்ப மரத்தில்
தேன்கூடு இந்தக் கவிதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; text-indent: .5in;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">(களபம் – யானை மற்றும் சந்தனம்.
மாதங்கம் – யானை, நிறையப் பொன். வேழம் – யானை, கரும்பு. பகடு– யானை, எருது. கம்பமா
– யானை, கம்பு தானியத்தின் மாவு.)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எல்லாவற்றையும் அவள் மாற்றுப் பொருள் கொண்டே புரிந்து
கொண்டதை எண்ணி அந்தப் பாணர் இறுதியாக கைம்மா, என்று முடிக்கிறார். அந்தச் சொல் யானை
என்பதைத் தவிர வேறு மாற்றுப்பொருள் தராத நிலையில், யானையையா பரிசாக வாங்கி வந்தாய்,
இதில் யானையையும் வைத்து போஷிப்பது எப்படி, என அவள் திகைப்பதாகப் பாடல் முடிவு பெறுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சங்க கால இரட்டைப் புலவர் பற்றித் தெரிந்திருக்கலாம்.
அவர்கள் இருவரிலும் ஒருவர் அந்தகர். அவர்களும் வறமையிலும் நகைச்சுவை குறையாமல் வாழ்ந்தவர்கள்.
இருவரும் மீனாட்சி திருக்கோவில் பொற்றாமரைக் குளத்தில் குளித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
அப்போது பார்வை அற்றவரின் ஆடை நழுவி குளத்தில் மூழ்கி விடுகிறது. இடுப்பு உடுப்பு தொலைந்ததில்
மற்றவர் திகைத்து “ஐயோ எனது கலிங்கம் (ஆடை)
கைக்குத் தப்பி குளத்தில் மூழ்குகிறது” என்று பரிதவிக்கிறார். அதற்கு மற்றவர் இப்படி
பதில் அளிப்பதாக தனிப்பாடல் வளர்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> அப்பிலே தோய்த்திட்டு அடுத்தடுத்து நாம் அதனைத்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> தப்பினால் நம்மை அது தப்பாதோ?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><i><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்று
பதில் சொன்னவர், கூடவே ஆறுதலும் சொல்கிறார்.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> </span><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“… இப்புவியில்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> இக்கலிங்கம் போனால் என் ஏகலிங்க மாமதுரைச்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> சொக்கலிங்கம் உண்டே துணை.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="background: white; color: #353535; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தமிழ் கொண்டு உற்சாகமான மனநிலையிலேயே புலவர்கள் வாழ்ந்தார்கள்
என்று தெரிகிறது. வறுமையிலும் நகைச்சுவை உணர்வு நழுவாத உற்சாக வாழ்க்கையே அவர்கள் வாழ்ந்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> ஔவையாரின் இப்படியான பல பாடல்களை நினைவுகூர முடியும்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காளமேகப்
புலவரின் பாடல்கள் பல கலகலப்பானவை. மன்னரை விடுத்து சாமானியர் பற்றிய பாடல்களும், இறைவர்
பற்றியே கூட அவரது எகத்தாள தொனியும் உள்ளுந்தோறும் உவகை தர வல்லவை. விஷ்ணுவின் வாகனம்
கருடன், என்பதை ’ஐயோ பிள்ளையைப் பருந்தெடுத்துப் போகுது பார்’ என்று பாடுவார். ஓர்
ஊரில் ஆய்ச்சியரிடம் மோர் வாங்கிக் குடித்துவிட்டு, அந்த மோர் மிக நீர்த்துப் போய்
இருந்ததைக் கிண்டல் அடிக்கிறார் இப்படி. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="color: #050505; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கார் என்று பேர் படைத்தாய் ககனத்துரும்போது<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="color: #050505; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நீர் என்று பேர் படைத்தாய் நெடுந்தரையில் வீழ்ந்ததன் பின்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="color: #050505; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வார் சடை மென்கூந்தல் பால் ஆய்ச்சியர்கை வந்ததன் பின்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="color: #050505; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மோர் என்று பேர் படைத்தாய்
முப்பேரும் பெற்றாயே</span><span style="color: #050505; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தண்ணீர் வானத்தை அடைகையில் மேகம் என்று (கார்) பெயர் எடுக்கிறது.
மழையாகப் பெய்கையில் அதற்கு நீர் என்று பெயர் பெறுகிறது. ஆனால் இந்த ஆய்ச்சியர் அதையே
மோர் என்று சொல்லி விற்கிறார்கள், என்று கிண்டல் அடிக்கிறார் புலவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காளமேகப்
புலவரின் இரட்டுற மொழிதல் பாடல்கள் வெகு சிறப்பு. ஆசுகவி என்ற அளவில் நினைத்த நேரத்தில்
உடனே கவிபாடும் திறம் மிக்க புலவர் அவர். அவர் பற்றிய இன்னொரு கதை இப்படிச் செல்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காளமேகப்
புலவர் பிறப்பால் வைணவர். ஸ்ரீரங்கத்துக்காரர். அவர் இயற்பெயர் வரதன். பக்கத்து திருவானைக்காவல்
சிவன் கோவில் தாசி ஒருத்தியுடன் அவருக்கு மையல் ஏற்படுகிறது. அவர் திருவானைக்காவல்
கோவில் மடப்பள்ளியிலேயே பணியமர்கிறார். அதனால் அவர் சைவர் ஆனதாகச் சொல்லப் படுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதில்
பெருமாளுக்கு வருத்தம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருமுறை
பெருமாள்கோவில் பக்கமாக அவர் வரும்போது, பெருமாள் சட்டென்று மழை பொழியச் செய்கிறார்.
புலவருக்கு ஒதுங்க வேறு இடம் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வேறு
வழியில்லாமல் அவர் பெருமாள் கோவிலுக்குள் நுழைய முயல்வதைப் பார்த்த பெருமாள் சட்டென்று
கோவில் கதவுகளை அடைத்துக் கொள்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">புலவருக்கு
இது பெருமாளின் வேலைதான் என்று புரிகிறது. மழைக்கு ஒதுங்கியாக வேண்டுமே. இப்போது என்னசெய்வது?
சட்டென்று அவர் பெருமாளைப் புகழ்ந்து ஒரு வரி பாடுகிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> </span><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“கண்ணபுரமாலே
கடவுளினும் நீ அதிகம்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நான்
வணங்கும் சிவனை விட நீ பெரியவன், என்ற பொருள்பட அவர் பாடியதும், பெருமாளுக்கு மகிழ்ச்சியாக
இருக்கிறது. கதவைத் திறந்து அவரை உள்ளே அனுமதிக்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உள்ளே
வந்த காளமேகம் மீதி வரிகளைப் பாடுவார் என்று காத்திருந்தால் அவர் கவிதையைத் தொடர்வதாக
இல்லை. பெருமாளுக்கே ஆர்வம் தாளாமல் பாடலைத் தொடரச் சொல்லி அவரைக் கேட்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> </span><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“உன்னிலுமோ
நான் அதிகம்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எனத்
தொடர்கிறார் காளமேகம். உன்னைவிட ‘நான்’ பெரியவன், என்கிறார் புலவர். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">திகைத்துப்
போகிறார் பெருமாள். எப்படி?... என்று விளக்கம் கேட்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காளமேகம்
பாடலை இப்படி முடிக்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> </span><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கண்ணபுரமாலே கடவுளினும் நீ அதிகம்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> உன்னிலுமோ
நான் அதிகம்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> உன்
பிறப்போ பத்தாம்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உயர் சிவனுக்குப் பிறப்பு இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என் பிறப்போ எண்ணிலடங்கா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பெருமாள்
பத்து அவதாரங்கள் எடுத்தவர். சிவ பெருமான் அவதாரம் எதுவும் எடுக்கவில்லை. ஆகவே நீ சிவனை
விடப் பெரியவன். ஆனால் நான்… எண்ணிலடங்காப் பிறவிகள் எடுத்தவன். உன்னைவிடப் பெர்யவன்
யார்? நான்தானே?... என்று கேட்கிறது பாடல்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எத்தனை
அநாயாசமாக சிந்திக்கிறார் காளமேகப் புலவர் என்று நினைக்க வியப்பு மேலிடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காளமேகத்தின்
சொற்திறன் பார்த்துத்தான் அவரிடம் நிறையப் பேர் ஈற்றடி அல்லது ஈற்றுச் சொல் விதவிதமாகத்
தந்து கவிதை பாடச் சொன்னார்கள். அதில் நிறைய அவரை மட்டந் தட்டும் விதமான இழி சொற்கள்.
என்றாலும் காளமேகத்தின் கவித்திறன் அபாரமானது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருமுறை
’விளக்குமாறு’ (துடைப்பம்) என்று முடிகிற அளவில் அவரை வெண்பா பாடக் கேட்கிறார்கள் அவர்
பாடிய வெண்பா இது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“செருப்புக்கு வீரர்களைச் சென்றுழக்கும்
வேலன்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பொருப்புக்கு நாயகனைப் புல்ல – மறுப்புக்குத்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தண்டேன் பொழிந்த திருத் தாமரைமேல் வீற்றிருக்கும்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வண்டே விளக்கு மாறே.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மகாகவி
பாரதியாரிடமும் ஒருவர் இப்படி இடக்காக ‘பாரதி சின்னப் பயல்’ என்று ஈரடி தந்து பாடச்
சொன்ன கதை உண்டு. பாரதியார் அந்தப் பாடலை இப்படி முடிக்கிறார். “காந்திமதி நாதனைப்
பார் அதி சின்னப் பயல்.” பாரதியாரின் பெருந்தன்மையினால் பிறகு அதே பாடலை, வயதில் மூத்த
காந்திமதி நாதனுக்கு பாரதி சின்னப் பயல், என்பதாக மாற்றிப் பாடியதாக சம்பவம் சொல்லப்
படுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இரண்டு
வடிவத்திலும் பாரதியாரின் பாடல் அறியக் கிடைக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நமது
காலத்தில் கி.வா.ஜ., கிருபானந்த வாரியார் போன்றவர்கள் இப்படி நுட்பமாய் சொல் விளையாட்டு
வித்தகம் செய்வார்கள். ஒரு திருமண வைபவத்தில் கி.வா.ஜ அவர்கள் விருந்து உண்டுவிட்டு
வந்தபோது ஒருவர் அவருக்கு நீர் முகர்ந்து கொடுத்தார். அப்போது கி.வா.ஜ. குறிப்பிட்டாராம்.
“சாதாரணமாக நீரில் தான் குவளை இருக்கும். (குவளை மலர்.) இப்போது குவளையில் நீர் இருக்கிறதே.”
(குவளை – நீர் அள்ளும் பாத்திரம்.)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நவ
கிரகங்களில் வியாழன் தான் கல்வி கிரகம். மற்றவை கல் விக்கிரகம்” என்பார் வாரியார்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சங்கடமான
சந்தர்ப்பங்களிலும் நகைச்சுவையாகக் கடந்து செல்லுதல் சிலரது இயல்பு. நம்மில் பலரிடம்
அந்த அநாயாசத்தைப் பார்த்து வியந்திருக்கிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“வேட்டி
அழுக்கா இருக்கே மாத்திக் கட்டிக்கக் கூடாதா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என்ன
பண்றது வேட்டிக்கு மூணு பக்கம் இல்லியே...” என்று அவன் பதில் சொன்னானாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நெருக்கடி
நேரங்களில் சமாளிப்பது ஒரு தனிக்கலை. தி.ஜானகிராமனின் ஒரு கதையில் இந்தக் காட்சி வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பழைய
பேப்பர் எடுக்கும் ஒருத்தனைப் பற்றிய கதை. பழைய பேப்பரைப் போடுகிறவர் அவனது தராசு எத்தனை
எடைக்கு பேப்பர் வைத்தாலும் எடைகுறைத்தே காட்டும், என்று அலுத்துக் கொள்கிறார். அதற்கு
பேப்பர் எடுக்கிறவன் சொல்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என்
தராசை சந்தேப் படாதீங்க சாமி. இந்தத் தராசு எழுதின கடுதாசிக்கும் எழுதாத கடுதாசிக்கும்
எடை வித்தியாசம் காட்டுமாக்கும்..” (தி.ஜா.வின் சிறுகதை ‘கோதாவரி குண்டு.’)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்ன
சாமர்த்தியமான பதில். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில
பதில்கள் எதிராளி கிண்டலாகக் கேட்கும்போது அவருக்குத் தக்க பதிலடியாக அமைந்து விடுவதும்
உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஈ.எம்.எஸ்.
நம்பூதிரிபாடு என ஒரு கம்யூனிஸ்டு தலைவர். கேரளாக்காரர். அவர் பேசுகையில் சிறிது நா
தடுமாறும். ஒரு தடவை அவரிடம் அரசியல் சார்ந்து எதோ கேள்வி கேட்டார்கள். மிக விளக்கமாக
அவர் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தபோது அடிக்கடி அவருக்கு நா குழறியது. நிருபர் அடக்க
முடியாமல் அவரது பேச்சில் குறுக்கிட்டுக் கேட்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நீங்க
எப்பவுமே இப்படித் திக்குவீங்களா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நம்பூதிரிபாடு
சட்டென பதில் சொன்னார். “இல்ல, பேசும்போது மாத்திரம்தான் திக்குவேன்.”<o:p></o:p></span></p>
<p><span style="font-size: 13pt;">•</span> </p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-26162866685031547302022-06-01T06:04:00.003-07:002022-06-01T06:04:58.776-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆவநாழி 12 – ஜுன்
ஜுலை 2022 இதழில் வெளியான கதை<o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: 0in;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIp_DqnrMEqVwm5orOpbdLo6-rm8EF0ZOtQ5tV7qQJiLuKfSO9LBmywM6Jue5acbpgBHi40jNDKYQ1jD7cgCth62S7j6hAC0V9VAvZkajZkgOsOnLISxJiLI33FphsChfI1oVuPpTf9vrYJcRnMZXnqRflR4uoVck1OcD2ATiPxLuAExvfwJ0qy4LjOw/s206/ROY%20KANDHALI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="206" data-original-width="149" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIp_DqnrMEqVwm5orOpbdLo6-rm8EF0ZOtQ5tV7qQJiLuKfSO9LBmywM6Jue5acbpgBHi40jNDKYQ1jD7cgCth62S7j6hAC0V9VAvZkajZkgOsOnLISxJiLI33FphsChfI1oVuPpTf9vrYJcRnMZXnqRflR4uoVck1OcD2ATiPxLuAExvfwJ0qy4LjOw/s1600/ROY%20KANDHALI.jpg" width="149" /></a></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">art / roy kandhali</span></b><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"></b></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 121","sans-serif"; font-size: 18.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இரண்டு பெண்கள்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 18.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ந</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ந்தினி இப்போது வேலைக்குப் போகிறாள்.
அலுவலகம் போய்வர அவளிடம் இரு சக்கர வாகனம் இருக்கிறது. அவள் கல்லூரியில் முதுநிலை படிக்கும்போதே
அப்பா வாங்கித் தந்திருந்தார். பெண்ணின் தேவை எது என பார்த்துப் பார்த்து செய்துகொடுத்த
அப்பா. கணவனைப் பற்றி லலிதாவுக்குப் பெருமிதம் உண்டு. நந்தினி வயிற்றில் இருக்கும்போதே
அவன், மகேஸ்வரன் பெண் குழந்தையாப் பெத்துக் குடுடி, என்றான். “உன்னைப்போல ஒரு பெண்…”
என்று சிரிக்கிறான். பிறகு சொன்னான். “ஓர் ஆணின் பெண் அடையாளம்… என்பது ஆச்சர்யமானது
அல்லவா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஏய், அதேபோல நீ… ஆண் குழந்தையை எதிர்பார்க்கிறியா?” என்று அவளைச்
சீண்டினான் அவன். அவள் பதில் சொல்லவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆண்கள் எப்படியெல்லாம் சிந்திக்கிறார்கள்!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பெண் நந்தினி ஒருநாள் அலுவலகம் விட்டு வர தாமதம் ஆகி விட்டது.
அன்றைக்குக் காலையிலேயே அவள் வண்டி எடுத்துப் போகவில்லை. லேசாய் மழை தூறிக் கொண்டிருந்தது.
மணி ஏழாகி விட்டது. இன்னும் நந்தினி வீடு திரும்பவில்லை. லலிதா அலுவலகம் முடிந்து வந்திருந்தாள்.
நந்தினி இன்னும் வரவில்லை. “என்னாச்சி? ஃபோன் பண்ணினாளா?” என்று விசாரித்தாள் கணவனிடம்.
“இல்ல” என்றான். அவள் அவனைப் பார்த்தாள். “ஏம்ப்பா நான் என்ன சின்னக் குழந்தையா? நானா
வந்திர மாட்டேனா?...ன்னு வெடுக்னு கேப்பா அவ…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்போதும் மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. மகேஸ்வரன் குடையை எடுத்துக்கொண்டு
கிளம்பினான். “பஸ் ஸ்டாப் வரை போயி அவளைக் கூட்டிட்டு வந்திர்றேன்…” அவள் புன்னகை செய்தாள்.
“அவளே கால்டாக்சி பிடிச்சி வந்திட்டா?...” வந்திட்டா நீ போன் பண்ணு எனக்கு… “நான் உங்களைத்
தேடி வரவா குடை எடுத்துக்கிட்டு?” என்று சிரித்தாள் லலிதா. என்றாலும் கணவனின் அக்கறை
அவளுக்கு எப்பவுமே பிடிக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆண் என்ன பெண் என்ன, அன்பு என்பது ஒருவகை தாய்மடி தானே என நினைத்துக்
கொண்டாள். ஆண், பெண்… இரு பால் ஆனாலும் மறு பாலின் இயல்புகளை சுவிகரித்துக் கொள்வது…
ஈர்ப்பின், காதலின், குடும்பத்தின் அடையாளம் போலும். பெண் குழந்தை ஓர் ஆணின் இந்த அம்சத்தைத்
தூக்கிக் காட்டுவதாக இவன், மகேஸ்வரன் உணர்கிறான் போல.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆனால் எல்லாம் சிறு அலைபோல கிளம்பி உள்வாங்கி விட்டது. எதிர்பார்க்கவே
இல்லை. மகேஸ்வரன் இறந்து போனான். மகேஸ்வரன் அன்றைக்கு வீடு திரும்பி வரவேயில்லை. மாலை
விலகி இரவு சூழ்ந்தது. இந்நேரம் அவன் வீடு வந்திருப்பான். வரவில்லை. அவனிடம் இருந்து
தகவல் வரவில்லை. அவனது அலைபேசி அடித்துக்கொண்டே யிருக்கிறது. சிறு கவலை வந்தது. பெரிதாய்
இல்லை. வந்தவுடன் அவனே காரணம் சொல்வான்… என காத்திருந்தாள் லலிதா. காத்திருந்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">விபத்து. சாலையின் நடுவே கிடக்கிறான் மகேஸ்வரன். கிட்ட வந்து அவனைச்
சுற்றிக்கொண்டு வாகனங்கள் கடக்கின்றன. விபத்து எப்போது நடந்தது, யார் எப்போது 108க்குத்
தகவல் தந்தார்கள், தெரியாது. அவன் ஆஸ்பத்திரியில் சேர்க்கப் பட்டபின் அவளுக்குத் தகவல்
வந்தது. அவன் கடைசியாகப் பேசிய எண்ணுக்கு முதலில் அழைத்து, அந்த நபர் அவளுக்குத் தகவல்
சொன்னார். அரசாங்க ஆஸ்பத்திரி. நேரம் இரவு பத்தரையைக் கடந்திருந்தது. ஐயோ, என்று ஓடினார்கள்.
நந்தினிக்கு உடம்பு பதறிக் கொண்டிருந்தது. இரு சக்கர வாகனத்தை எடுக்க தைரியம் இல்லை.
ஆட்டோ பிடித்துக் கொண்டு ஜி எச் ஓடினார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மரணம். யார் அவனை விபத்துக்கு உள்ளாக்கியது என்றே தெரியவில்லை.
சிசிடிவி இல்லை அந்தப் பகுதியில். யாரை நொந்துகொள்வது? உலகம் சட்டென்று இருள்மயமாகி
விட்டாப் போல இருந்தது. “உடலை அடையாளம் காட்டி வாங்கிக்கங்க. ரொம்ப தாமதமா ஆஸ்பத்திரிக்கு
எடுத்துட்டு வந்தாங்க…” என்றெல்லாம் யாரோ எதோ சொன்னார்கள். அப்… என பொங்கிய நந்தினியை
ஷ், என யாரோ அமர்த்தினார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">போஸ்ட்மார்ட்டம் வேறு இருந்தது. கையெழுத்து வாங்கிக் கொண்டு உடலைத்
தந்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அம்மா அழாதம்மா” என்றபடி நந்தினி அழுதாள். “சரி” என்றபடி லலிதா
பெண்ணின் கண்ணைத் துடைத்தாள். சட்டென்று வீடே இருள் சூழ்ந்ததாகி விட்டது. கலகலப்பான
சிரிப்பால் பேச்சால் வீட்டை நிறைத்தவன் அல்ல மகேஸ்வரன். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>மௌனத்தால் அன்பால் அமைதியால் நிறைத்தவன். அவனிடம்
வாழ்க்கை சார்ந்த அலுப்பு இல்லை. ஏமாற்றம் கொண்டாடவில்லை அவன். தளும்பாத அமைதி அவன்.
அன்பின் வழியது உயிர்நிலை, என்பார் வள்ளுவர். அவன் வழியாத உயிர்நிலையாய் இருந்தாற்
போல இருந்தது. வீட்டில் அவன் கூட இருக்கும் பாவனையைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. அப்படி
பாவனைகள் வேண்டி யிருந்தன. இயல்பாக மறக்க வேண்டும். மறக்க நினைப்பது மறதியைத் தருமா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இரவகளில் அம்மாவும் பெண்ணும் ஒன்றாகப் படுத்துக் கொண்டார்கள்.
ஒரு வாரத்தில் சற்று சுமுகப்பட்டு நந்தினி தனித்து தன்னறையில் படுத்துக் கொண்டாள்.
அம்மா ஒன்றும் சொல்லவில்லை. அவளுக்குத்தான் தனியே படுத்துக்கொள்ள ஒருமாதிரி இருந்தது.
மகேஸ்வரன் இருந்த காலங்களில் உடல் அலுங்காமல் நிம்மதியாக அவள் அருகில் அவன் உறங்குவதை
ஆச்சர்யமாய்ப் பார்த்திருக்கிறாள். இவனுக்குப் பிரச்னையே இல்லையா, என்று தோன்றும்.
பிறரை நம்பாமல் அமைதி யிழக்கிறார்கள் ஜனங்கள். இவன் எல்லாரையும் இயல்பாக சமமாக அணுகுகிறான்.
எளிமையான மனிதன். எதையும் சிக்கலாக்கிக் குழப்பிக் கொள்ளாதவன், என்று தோன்றும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘அவர்கள்’ அறையை அவன் தாழ் போடுவது இல்லை. பெண் குழந்தை. அடுத்த
அறையில் படித்துக் கொண்டிருப்பாள். தன்னைப்போல தண்ணீர் குடிக்கவோ வேறு சிறு தேவைகளுக்காகவோ
எழுந்து நடமாடக் கூடும். அவனது அந்த நாசூக்கு லலிதாவுக்குப் பிடிக்கும். சட்டென்று
மகேஸ்வரன் எழுந்து போய்விட்டாற் போல இருந்தது. சில சமயம் திகைப்பாய் இருக்கும். அழுகை
வராது. இந்த அறிவாளி பாவனை, முறுக்கம் தேவை இல்லைதான் அறிவு அழுவதைத் தடுக்கிறது. இயல்பாக
வாழ முடிந்தால் எவ்வளவு நன்றாய் இருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பெரிய பெரிய நாவல்கள், ஆங்கில நாவல்கள் வாசித்தாள் நந்தினி. வேலைக்குப்
போவது அவளுக்கு ஓர் ஆசுவாசம் தான். ம். எனக்குமே கூட, என நினைத்துக் கொண்டாள் லலிதா.
இந்த ‘வணிக’ ஆண்டின் இறுதிக் காலத்தில் அவளுக்கு அலுவலகத்தில் வேலை நெரித்தது. அது
ஓரளவு நல்ல விஷயம்தான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நந்தினி அலுவலகம் விட்டு வந்தவுடன் போய் முகம் கை கால் கழுவிக்
கொள்வாள். பிறகு சமையல் அறைக்குப் போவாள். “அம்மா உனக்குக் காபி…?” ஆச்சிடி. தன் காபிக்
கோப்பையுடன் வெளியே வருவாள் நந்தினி. மெல்ல எதும் பாடுவாள். அவள் இயல்பு அது. பேசிக்
கொண்டே யிருப்பாள். திடீரென பேச்சின் நடுவே மௌன இடைவெளியில் அவளிடம் இருந்து எதாவது
பாடலின் இடை வரிகள் வரும். அதுவரை அந்தப் பாடல் அவள் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்திருக்க
வேண்டும்!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாடுவது அல்லது பாடலை ரசிப்பது என்பது அலையில் கால் நனைக்கிற மாதிரியான
அனுபவம் தான். பயிற்சியெல்லாம் கிடையாது. என்றாலும் நந்தினி சுமாராகப் பாடுவாள். சில
சமயம் பாடிய பாடலை நிறுத்திவிட்டு, “இந்த பிஜியெம்ல ஒரு ஹம்மிங் சேர்க்க நினைச்சார்
பாரு, இசையமைப்பாளர். கிரேட்!” என்பாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வீட்டில் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி இருக்கிறது. என்றாலும் பெரும்பாலும்
அமைதியாகவே இருக்கும். நந்தினி செய்திகள் மாத்திரம் பார்த்துவிட்டு அணைத்து விடுவாள்.
அவளது ரசனைகள் வித்தியாசமானவை. நீள நீள தொங்கட்டான் அணிகிறாள். முழங்கை வரை ரவிக்கை
அணிகிறாள். ‘ஆண்கள் வாட்ச்’ கட்டுகிறாள். ஆயினும் செயற்கையாய் உதட்டுச் சாயம் பூசுவது
இல்லை. கண்ணுக்கு மைதீட்டி அகண்ட பாவனை தந்தது. தலையில் குதிரை வால் போல பின்மயிர்
‘எஸ்.’ அவள் நடையின் துள்ளலில் அது எகிறியது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்போது அந்தப் பாடும் பழக்கம் மீண்டிருந்தது. அது சிறிது முன்பே
மீண்டும் இருக்கலாம். ஆனால் மனதில் பாடல் உருள, அது உதடுவழி வெளியேறுமுன் அம்மாவை நினைத்து
அடக்கிக் கொண்டும் இருக்கலாம். ஒருநாள் குளியல் அறையில் இருந்து நந்தினி மெல்லிய குரலில்
பாடுவது லலிதாவுக்குக் கேட்டது. ஒரு வரியை சாதாரணமாகப் பாடி, பின் அதே வரியை புதிய
சங்கதிகள் நுரைக்க அலங்காரமாய்ப் பாடிக் கொண்டிருந்தாள் நந்தினி. அம்மாவுக்கு சந்தோஷமாய்
இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில சமயம் வேடிக்கையாய், கிருஷ்ணா நீ பேகனே பாரோ. டென் ருப்பீஸ்
ஐ வான்ட் டு பாரோ… என்றெல்லாம் கூட சுய சாகித்யம் பண்ணுவாள். அவள்அப்பா இருந்த காலத்தில்,
பாலகிருஷ்ண பிரசாத் பாடிய அன்னமாச்சாரியா கிருதி ஒன்று ‘நீராஞ்சனம் நீராஞ்சனம்’ என்று
வரும் பாடல் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. “அப்பா அடுத்த பாட்டு “டிரஸ் மாத்தணும் டிரஸ் மாத்தணும்னு
வருமா?” என்று கேட்டது ஞாபகம் வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மெல்லிய மழையில் நந்தினி குடையுடன் காத்திருப்பதை அம்மா பார்த்தாள்.
மகேஸ்வரன் இல்லாமல் லலிதா எப்பவுமே பஸ் அல்லது ஆட்டோ, ஷேர் ஆட்டோ பிடித்து அலுவலகம்
போய்வந்தாள். அவன் காலத்தில் அவனே அவளை காலைப்பொழுதில் அலுவலக வாசலில் விட்டு விடுவான்.
வரும்போது மாத்திரம் அவள் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டி யிருக்கும்… அம்மா பஸ்சில் இருந்து
இறங்குவதை நந்தினி பார்த்துவிட்டு பஸ்சை நோக்கி வந்தாள். அம்மாவுக்கு என்று இன்னொரு
குடை எடுத்து வந்திருந்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தோளுக்குமேல் வளர்ந்த பெண்ணுடன் நடப்பது பெருமையாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இப்ப என்னடி படிச்சிட்டிருக்கே?” என்று அம்மா கேட்டாள். நந்தினிக்கு
ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. அம்மா படிப்பு ருசி உள்ளவள் அல்ல. என்றாலும் உற்சாகமாக பதில்
சொன்னாள். “ஹெமிங்வே. நடைமன்னன். எழுத்துலக ரஜினி அவரு” என்றாள். “ஹேப்பினஸ் இஸ் எ
மூவிங் ஃபீஸ்ட்…ன்றாரும்மா. நல்லா இருக்கில்ல?” என்று பேசிக் கொண்டே வந்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஒரே வரியில் ஹெமிங்வே ஒரு கதை எழுதி யிருக்கிறாரும்மா…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அதைத் தமிழ்ல சொன்னால்… விற்பனைக்கு, குழந்தைக் காலணிகள், இதுவரை
அணியாதவை.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அம்மா தலையாட்டி அதை ரசித்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அடுத்த முறை அழகு நிலையம் போனபோது நந்தினியுடன் துணைக்கு அம்மாவும்
போனாள். நந்தினி பொதுவாக ஃபேஷியல் செய்து கொள்வாள். கண் இமைமூடி அதில் வெள்ளரி பத்தை
வைத்துக்கொண்டு முகவெள்ளையுடன் காத்திருப்பாள். அருகே இசை ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.
முகத்தை வழுவழுப்பாக்கிக் கொண்டு எழுந்து கொண்டாள் நந்தினி. “அம்மா நீ?” என்று கேட்டாள்
நந்தினி. “ஐய எனக்கு வேண்டாம்…” என்று புன்னகை செய்தாள் லலிதா. பெண் அப்படிக் கேட்பாள்
என்று அம்மா எதிர்பார்க்கவில்லை. “ஐ-ப்ரோ ட்ரிம் பண்ணிக்கம்மா? பளிச்னு இருக்கும்…”
என்று அவளைக் கைப்பிடித்து நாற்காலியில் உட்கார்த்தினாள் நந்தினி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வீட்டில் வந்து நந்தினி அறியாமல் முகத்தைக் கண்ணாடியில் பார்த்தாள்
லலிதா. ஒரு சீராக வெட்டப்பட்ட புருவம். சிறிது மஸ்காரா தீட்டி இன்னும் அழுத்தமாக்கிக்
கொள்ளலாம், என்று தோன்றியது. “இந்தாம்மா…” என்று பின்னால் இருந்து சத்தம் கேட்டது.
நந்தினி அம்மாவிடம் மையைத் தந்தாள். “தினசரி மஸ்காரா போட்டுக்கோ. என்னைவிட நீ அழகு…”
என்று சிரித்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சட்டென்று தொண்டைவரை ஒரு மகிழ்ச்சி வந்து முட்டியது லலிதாவுக்கு.
புருவ மையை அவள் வேண்டாம், என்று மறுப்பதற்குள் நந்தினி போய்விட்டாள். அம்மாவுக்கு
மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அறைக்கதவைச் சாத்திக்கொண்டு திரும்ப ஒருமுறை கண்ணாடி பார்த்தாள்
லலிதா. சிறு அளவுக்கு மேல் அலங்காரங்களை இந்நாட்களில் அவள் தவிர்த்திருந்தாள். கார்டன்
சில்க் புடவைகள் நிறைய உள்ளே இருக்கிறது. அவள் அணிவதே இல்லை. ஒருமாதிரி, இஸ்திரி போட்ட
பருத்திப் புடவைகளே அணிந்து கொண்டிருந்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மறுநாள் அவள் குளித்துவிட்டு வரும்போது நந்தினி அம்மாவுக்கு கார்டன்
சில்க் புடவையை எடுத்து வைத்திருந்தாள். அவள் மறுக்க மறுக்க அதையே கட்டச் சொன்னாள்.
பிறகு “நீ என் அம்மா மாதிரியே இல்லடி. என் அக்கா…” என்று கன்னத்தைக் கிள்ளினாள். பெண்
இக்காலங்களில் சிரிக்க ஆரம்பித்திருந்தாள் என அம்மா கவனிக்க, நந்தினியோ அம்மாவைச் சிரிக்க
வைக்கிற முயற்சிகளில் இறங்கினாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அலுவலகத்தில் முதலில் அவள் முகப் பொலிவையும், பிறகு அவள் சந்தோஷத்தையும்
எல்லாரும் பார்த்தார்கள். “லல்லூ? தலைக்கு ‘டை’ அடிச்சியா?” என்று கேட்டாள் அடுத்த
சீட் ருக்மணி. லலிதாவுக்கு வெட்கமாய் இருந்தது. “என் பொண்ணுதான்…” என்று தயக்கமாய்ச்
சொன்னாள். “இருக்கட்டும். இருக்கட்டும்…” என்று அவள் தோளைத் தட்டினாள் ருக்மணி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அம்மாவுக்கு ஐஸ்கிரீம் பிடிக்கும். அப்பா சொல்லி யிருக்கிறார்.
வார இறுதி நாட்களில் அவர்கள் எதாவது ஐஸ்கிரீம் பார்லருக்குப் போய் சாப்பிட்டுவிட்டு
வந்தார்கள். இளைஞர்களின் விசேஷமே அதுதான். எத்தனை கடினமான துக்கங்களிலும் நெருக்கடிகளிலும்
இருந்து அவர்களால் கடந்து தாண்டி வர முடிகிறது, என நினைத்துக் கொண்டாள் லலிதா. ஐயோ,
இவள் இல்லையென்றால்… நான் திகைத்துப் போயிருப்பேன், என்று இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நந்தினியிடம் சில மாறுதல்கள் தெரிந்தன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவளுக்கு இப்போதெல்லாம் வீட்டுக்கே அலைபேசி அழைப்பு வருகிறது.
பொதுவாக அவளுக்கு வீட்டில் இருக்கும்போது அழைக்கிற ஆட்கள் கிடையாது. ஆனால் அம்மாவுடன்
பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதே அவள் கவனம் வேறெங்கோ படபடப்பதை அம்மா கவனித்தாள். புன்னகை
செய்து கொண்டாள் லலிதா. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நந்தினி அலுவலகம் கிளம்புமுன் ஒரு கணம் நின்று கண்ணாடி பார்த்து
முடியைச் சரிசெய்து கொள்கிறாள். அவள் முகம் சற்று பூரித்து கனவு பொங்கிக் கிடந்தது.
அவள் உள்ளே வண்ணங்கள் கலந்து குழைந்து கிடந்தது. ஆத்மாவின் உள்கவனம் அது. புலன்கள்
சுதாரித்த நிலை. நரம்புகள் முறுக்கி தயாரான வீணை போல இருந்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வேடிக்கையாய் இருந்தது. இந்த வாழ்க்கைதான் எத்தனை சுவாரஸ்யமான
மாற்றங்களைத் தர வல்லதாய் இருக்கிறது. சோகத்தில் துக்கத்தில் உள் பதுங்கிய கடல். அந்தக்
காலம் தாண்டி இப்போது அடுத்த கட்டமா இது? ஒரு துளிரின் மென் நிறங்கள் எத்தனை வசிகரமாய்
இருக்கின்றன. வாழ்வின் ஒரு நிலை கடந்து கனவுகளின் அடுத்த நிலைக்கு மனம் தயாராகிற பருவ
அடையாளங்கள் அல்லவா அவை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அன்றைக்கு இரவு லலிதாவுக்கு இன்னொரு வியப்பு காத்திருந்தது. யாரோ
ஒரு பையனுடன் நந்தினி அவர்கள் வீட்டு வாசலில் வந்து இறங்கினாள். சற்று தயங்கி வெட்கத்துடன்
நந்தினி வீட்டைப் பார்த்தாள். அப்போது அம்மா கொடியில் காய்ந்த துணிகளை எடுத்துப் போக
வந்திருந்தவள், மொட்டைமாடியில் இருந்தபடி அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது இருவருக்குமே
தெரியாது. லலிதாவுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. பொதுவாக நந்தினி வீடு திரும்பும்வரை வாசல்பக்க
விளக்கைப் போட்டே வைத்திருப்பாள் அம்மா. அதனால் அவள் முகமும் அந்த வெட்கமும், உள் கிளர்ச்சியும்
அம்மாவால் பார்க்க முடிந்தது. அவன்… யார் அவன்? அவனது முக உணர்வு மேகங்களை அவளால் கண்டுகொள்ள
முடியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மொட்டு விரிய இன்னும் வாசனை கிளராமல் இருக்கலாம் என்று தோன்றியது.
அவளது அருகாமை அவனுக்கும் ஒரு தனி தவிப்பை தத்தளிப்பை கிளர்ச்சியைத் தந்திருந்தது.
காதல் என்பதே என்ன?... தானே அறியாமல் ஓர் உடல் மற்றதை நோக்கிக் கனவுடன் கனிவுடன் சரணடைவது
தானோ என்னவோ?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காதல் என்பது தன்னைப் போல ஒருவரை மற்றவர் முன் கொண்டு நிறுத்தி
திகைக்கடிக்கிறது. அந்தத் தூண்டுதலைத்தான் ரசாயன மாற்றம் என்கிறார்கள். வண்டியில் சற்று
விரைத்தாற் போலவே உட்கார்ந்திருந்தாள் நந்தினி. அவன் உடல்மேல் உரசாத ஜாக்கிரதை உணர்வு
அது. அவனும் அப்படியோர் ஸ்பரிசம் தவிர்த்த கவனத்துடன், அதாவது ஸ்பரிச கவனத்துடன் இருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஓர் ஆண்மகனாக சற்று முன்கையை நீட்டினாற் போல, உன்னை இன்னிக்கு
நான் உன் வீட்டில் இறக்கி விட்டு விடவா, என்று கேட்டிருக்கலாம். அவள் சட்டென மறுக்க
இயலாதவளாகவும், இதை எதிர்பார்த்து ஆனால் எதிர்பாராத பாவனையுடன் அதை ஏற்றுக் கொண்டிருக்கலாம்
என்று நினைத்தாள் லலிதா. இப்படியெல்லாம் அவள் யோசனை செய்வதே அவளுக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அன்றும் காலையில் சிறிய தூறல் இருந்தது. மழை பெரிதாகலாம் போலத்தான்
இருந்தது. நந்தினி தன் வண்டியை எடுக்கவில்லை. ஒருவேளை வேண்டுமென்றே அவள் தவிர்த்தும்
இருக்கலாம்! மனசின் கணக்குகள் வேறு தானே? நமக்கே பல சமயங்களில் அதன் அர்த்தம் தெரியாமல்
போகிறது. எது எப்படியோ பெரும்பாலான காதல் சந்தர்ப்பங்களை உருவாக்கி ஒத்தாசை செய்யத்தான்
செய்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தன்னிடம் உள்ள சாவியால் நந்தினி கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்திருந்தாள்.
அவள் உள்ளறையில் நைட்டிக்கு மாறிக் கொண்டிருப்பதை உணர முடிந்தது. “வந்தாச்சா நந்தூ?”
என்றபடி மாடியிறங்கி வந்தாள் அம்மா. நந்தினி வெளியே வந்தாள். “மாடில இருந்தாயா அம்மா?”
என்று கேட்டாள் நந்தினி. அம்மாவின் முகத்தைப் பார்த்து, இவள் வேறொரு ஆணுடன் வந்தது
பற்றி அம்மா அறிந்து கொண்டாளா தெரியவில்லை. அம்மா தன்யோசனையாய் இருந்ததாக நந்தினி உணர்ந்தாள்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாஸ்கர் நினைவு வந்துவிட்டது லலிதாவுக்கு. கல்லூரி நினைவுகள்.
பாஸ்கரின் பார்வை ஒரு கலங்கரை விளக்கம் போல தன்மீது ஒரு ஒளிக்குவிப்பு செய்வதை லலிதா
உணர்ந்தே வந்திருந்தாள். அவளுக்கு இதுபற்றி யோசிக்கவே பயமாய் இருந்தது. பாஸ்கர் நல்ல
பையன்தான். சட்டென்ற நேர்ப்பார்வைக்கு படபடப்புடன்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>தலையைத் தாழ்த்திக் கொள்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">லலிதா, அவளும் கலகலப்பான பெண்தான். என்றாலும் இந்த அந்தரங்கப்
பார்வை ஊடுருவல் வெலவெலக்க வைத்து விடுகிறது. என்ன இப்படிப் பார்க்கிறான் இவன். கூச்சமும்
அச்சமுமாக இருந்தது. யாரிடமும் இதைச் சொல்லவும் முடியாது. தோழிகள் கிண்டல் நச்செடுத்து
விடுவார்கள். அப்பா அம்மாவிடம்? வேறு வினையே வேண்டாம். அது தவிர, இவள் பாட்டுக்கு எதையாவது
சொல்லி, கடைசியில் அவன் அப்படியெல்லாம் இல்லை, என்று ஜகா வாங்கி விட்டால்? அதைவிட மானக்கேடு
என்ன இருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ராத்திரிக்கு என்னம்மா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“தோசை மாவு இருக்குடி.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நான் வார்க்கட்டுமா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இப்பவேவா. பசிக்கறதா?” என்றாள் லலிதா. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இல்ல. இல்ல. அரைமணி ஆகட்டும்…” என்று நந்தினி டிவியில் செய்திகள்
போட்டாள். என்றாலும் அம்மாவின் முகத்தில் யோசனைமூட்டம் இருந்ததை அவள் அறிந்து கொண்டாள்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கல்லூரியில் அவன், பாஸ்கரின் வகுப்பு, வேறு. பாடமும் வேறு. ஒல்லியாய்
உயரமாய் இருப்பான். சட்டையை இன் பண்ணி விட்டிருப்பது அவனை இன்னும் உயரமாய்க் காட்டும்.
அவர்கள் குடியிருக்கும் தெருவில் இருந்தான். சில நாட்களில் அவள் தெருவில் கடந்து போகும்போது,
அவன் மேல்சட்டை யில்லாமல் இருந்தால் சட்டென்று உள்ளேபோய்ச் சட்டையை மாட்டிக்கொள்வான்.
இவளும் எதோ தப்பு செய்துவிட்டாப்போல தலையைக் குனிந்தபடி அவனைப் பார்க்காதது போல் தாண்டிப்
போவாள். தாண்டிப் போகுமுன் கால்கள் பின்னிக் கொள்ளும். இப்போது அதையெல்லாம் நினைக்க
சிரிப்பு வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தக் காதல்… வராத ஆள் உண்டோ… என நினைத்தபடியே துணிகளை மடிக்க
ஆரம்பித்தாள் லலிதா. நல்ல சிவப்பு பாஸ்கர். விசிலில் முழு பாடலும் அவன் பாடுவான். கிளி
போல, காகம் போல… என சில குரல்களை ‘மிமிக்’ செய்வான். அவனைத் தாண்டிப் போகும்போதெல்லாம்
அவன் குரலையோ, அவன்பக்க ஒலிகளையோ கவனித்து அவள் காதுகள் கூர்ந்தன என உணர்ந்தாள். இந்த
அதித கவனம் தேவையா என்ன? ஆனால் அப்படித்தான் நடந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருநாள் மொட்டைமாடியில் தனியே இருந்தபோது அவள், யாருமில்லை பக்கத்தில்
எனப் பார்த்துக் கொண்டு விசில் அடித்துப் பார்க்க முயன்றது கூட நினைவு இருக்கிறது.
அப்பா! பயமும் வெட்கமும் ஆளையே திகைக்க அடித்தன. எதும் நடந்து விடுமோ என்ற பயமும் எதிர்பார்ப்புமாகவே
கழிந்தன நாட்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காதல் என்பது ரகசியக் கொந்தளிப்பாகவே உள்ளே வளர்கிறது… என்று லலிதா
நினைத்துக் கொண்டாள். அந்த வயதில் குழப்பங்களும் சந்தோஷங்களும்… அவன் தன்னைப் பார்க்கிறானா,
கவனிக்கிறானா, தன்னோடு எதுவும் பேச முயற்சிப்பானா… என ஆண்களைச் சுற்றி ஒரு சிலந்தி
வலை போல நினைவுகள் தன்னைப்போல படர்கின்றன. ஆண்களுக்கு எப்படி இருக்கும் தெரியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாஸ்கர் கடைசிவரை அவளிடம் தன் காதலைச் சொல்லவே இல்லை. அவளுக்கானால்
தானாகக் கேட்க பயமாய் இருந்தது. ஒருவேளை மறுத்துவிட்டால்?... என்ற பயம். ஆ. அவனுக்கும்
அப்படி ஒரு பயம் இருக்கலாம். பிற்காலங்களில், அதாவது இப்போது கல்யாணம் முடிந்த நிலையிலும்
அந்த ஆண் பெண் ஈர்ப்பும் அந்தரங்கத்தை ஊடுருவும் பார்வைகளும், எந்த வயதிலும் ஆணிடம்
இருந்து பெண்ணுக்கும், பெண்ணிடம் இருந்து ஆணுக்கும் நிகழவில்லையா என்ன? நிகழத்தான்
செய்கின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர்களில் சிலர் தைரியமாகத் தங்கள் காதலைப் பரிமாற வல்லவர்களாய்
இருக்கிறார்கள். எது எவ்வாறாயினும் ஒரு பொது அம்சத்தில், பெண்ணானவள் ஆண்தான் முதலில்
தன் காதலைச் சொல்ல வேண்டும், வெளிப்படுத்த வேண்டும், என எதிர்பார்ப்பதாக இருக்கிறது…
ஆமாம். பொதுக் கணக்கு இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நந்தினிக்கும் அந்தப் பையனுக்குமான நெருக்கம் பற்றித் தெரியவில்லை.
அரும்பு திறக்க வாசனை முட்டிமோதி உள்ளுக்குள் தவிக்கும் பருவம் இது. இருவரில் யார்
எப்போது எப்படி தன் காதலை வெளிப்படுத்துவார்கள்… என்பதே அவரவர் வாழ்வின் சுவாரஸ்யம்
தான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எனினும் காதல் இல்லாத வாழ்க்கை உப்பு சப்பற்றது, என நினைத்தபோது
புன்னகை வந்தது. நந்தினி அவளாக விவரம் சொல்லட்டும். அவளது அந்தரங்கம் ஒளிப்பட்ட காலம்
இது. அம்மா காத்திருப்பாள். துணிகளை மடித்து முடித்து எழுந்துகொண்டாள் லலிதா. “நந்தூ?
தோசை வாக்கலாமா?” என்று டிவி ஒலியை மீறி லலிதா குரல் கொடுத்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">••• <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-32779444654687153812022-05-04T09:07:00.002-07:002022-05-04T09:07:34.467-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">May
2022 / பேசும் புதிய சக்தி இதழுக்கு நேர்காணல்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 121","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உரையாடல் – நா. விச்வநாதன்<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 121","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பதில்கள் எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 121","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkxHakHkGy4w2KrJhKbNUrUe0D9HOj7_77Nupg8g2D2Nr9qfFATjjvanURl_gM_DFHRlqsnKmJz_mmOW7adVfHflp4aNiGQUp7gCxOHgh-1USP2ec3_6-xyLtGey5cEhihDJcrrehtUqhqm-s2l9WzAYuJJcCQl-lnlmzs6bjIo00kUqw6jikZw4zuXA/s3071/Pesum%20Puthiya%20sakthi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3071" data-original-width="2244" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkxHakHkGy4w2KrJhKbNUrUe0D9HOj7_77Nupg8g2D2Nr9qfFATjjvanURl_gM_DFHRlqsnKmJz_mmOW7adVfHflp4aNiGQUp7gCxOHgh-1USP2ec3_6-xyLtGey5cEhihDJcrrehtUqhqm-s2l9WzAYuJJcCQl-lnlmzs6bjIo00kUqw6jikZw4zuXA/s320/Pesum%20Puthiya%20sakthi.jpg" width="234" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; margin-left: 1.0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -.25in;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Wingdings; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-fareast-font-family: Wingdings;"><span style="mso-list: Ignore;">Ø<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எழுத்து என்பதே வாசகன் மீது<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; margin-left: 1.0in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; mso-list: l0 level1 lfo2; text-indent: -.25in;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Wingdings; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Wingdings; mso-fareast-font-family: Wingdings;"><span style="mso-list: Ignore;">Ø<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நிகழ்த்தப்படும் சிறிய வன்முறை.”<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">-----<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: "Arial Unicode MS"; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நிறைய நாவல்கள், சிறுகதைத்
தொகுதிகள், கவிதைகள், கட்டுரைத் தொகுதிகள், மொழிபெயர்ப்புகள் எனப் போட்டிருக்கிறீர்கள்.
எல்லாமே வாசக கவனம் பெற்றவையாகவே இருக்கின்றன. இது ஒருவகையில் வெற்றி என்றாலும் எழுத்தின்
நோக்கம் பூர்த்தியானதா? சாதனை எனக் கொள்ளலாமா?<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: .25in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• என்னைப் பேட்டி என்று அழைத்ததற்கு
நன்றியும் மகிழ்ச்சியும். ஆமாம். ஒருவேளை நிறையத்தான். எல்லாமாக ஒரு நூறு நூல்கள் இருக்கலாம்.
திரும்பிப் பார்த்தால் எனக்கே இது ஆச்சர்யம் தான். வாசகர்கள் மாத்திரம் அல்ல, என் பதிப்பாளர்களே
(ஏறத்தாழ ஒரு டஜன்) எனது சிறந்த ரசிகர்கள், எனது மு<span style="font-variant: small-caps;">தல்</span> வாசகர்கள் அவர்களே. இது என் அதிர்ஷ்டம் என்றே கொள்ளலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">கவனம் பெற்றவையாகவே இருக்கின்றன என்
எல்லாப் படைப்புகளும், என நீங்களே அங்கீகாரம் அளித்தபின் வேறு யோசனை எதுவும் இந்தப்
படைப்புகள் பற்றி எனக்குத் தேவை என்ன இருக்கிறது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">என் எழுத்தின் நோக்கம் பூர்த்தியானதா,
என்றால், எழுத்தின் ஒரே நோக்கம் அதுதான்… வாசகனை வெற்றிகரமாகச் சென்றடைவது. அது பூர்த்தியாகி
விட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">எல்லாருக்கும் எழுத்தின் ‘நோக்கம்’ என்று
ஒன்று, எழுத ஆரம்பித்தவுடனே அல்ல, காலப்போக்கில் எழுத்துடன் இணையும். தான் அறியாத தன்னை
எழுத்தில் அந்த எழுத்தாளன் அடையாளம் காண முடியும். எழுத்தின் அற்புதம் அது. அதற்கும்
பூர்த்தி என்பது இல்லை. அது பல அளவுகளில் பரிமாணம் அடைந்தபடியே கூட வரும் ஒன்று. வயதும்
எழுத்தின், வாழ்க்கையின் அனுபவமும் சேரச் சேர அது மாறும் அல்லது புதிய திசைகளில் பயணிக்கும்.
அதுவே வளர்ச்சி நிலை. அதற்கும் பூர்த்தி என்பது… உண்டா என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; tab-stops: .5in; text-indent: 0in;"><span style="color: red; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எதற்கும் முன்மாதிரி தேவை இல்லை தான். ஆனாலும் ஒரு முன்மாதிரி
இருந்தால் ஒரு நூலிழை நுனியைப் பிடித்துக் கொண்டு சரசரவென்று போக முடியும். செய்யும்
காரியம் சுலபமாகும். அநேகர் இப்படித்தான் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நமக்கு இராமாயணம்,
மகாபாரதம் முதலில் முன்மாதிரிகளாக இருக்கின்றன. படைப்பாளி விரும்பியோ விரும்பாமலோ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>மனதிற்குள் இவை வந்து உட்கார்ந்து விடுகின்றன. உங்கள்
எழுத்தை எப்படிச் சொல்லலாம்? அவற்றின் தொடர்ச்சியா அல்லது வெற்றிடத்தில் இருந்து புதிதாகத்
தொடர விடுவதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.25in; mso-add-space: auto; mso-list: l1 level1 lfo1; text-indent: -.25in;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: Symbol; font-size: 13.0pt; mso-bidi-font-family: Symbol; mso-fareast-font-family: Symbol;"><span style="mso-list: Ignore;">·<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";"> </span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">நீங்களே ஓர்
எழுத்தாளர் என்ற அளவில் படைப்புத் தளத்துக்கு ஒரு ‘வியூகம்’ தரப் பார்க்கிறீர்கள்.
அவற்றில் உங்கள் ‘யூகம்’ அதிகமாய் இருக்கிறது. கால காலமாக நமக்குள் பழக்கப் படுத்தப்பட்ட
மரபுகள், மதிப்பீடுகள் சார்ந்து நம் மனமும், அதன் வழி சிந்தனைகளும் இயங்குகின்றன. இதில்
‘கலை’ எங்கே பிறக்கிறது? கலை ஒரு முரண் அம்சத்தில் இருந்து பிறக்கிறது. பொதுக் கருத்தில்
இருந்து மாறுபட்ட அல்லது விலகிய சுயம்புவான ஒரு கருத்து, அல்லது மாற்றம் எழுத்தின்,
கலையின் ஆதார சுருதி. ஒத்த கருத்தில் இருந்து விலகிய ஒரு குரல் அது. தனிக் குரல். உங்களில்
தனிக் குரலாக அது துவங்கி வாசகனிடம் பரிமாறப் படுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">மாற்றங்களே வாழ்வின் ஆதாரம். சுவாரஸ்யம்.
மாற்றமே அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர, முன்னேற வழி தரும் அல்லவா?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">அதாவது… முன்மாதிரி எதற்கு? அதைப் போலச்
செய்யாமல் இருப்பதற்கே. ஏற்கனவே சொல்லப்பட்டதற்கு நகல் எடுக்கத் தேவை என்ன இருக்கிறது?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">எனக்கு முன் எழுதிய படைப்புகளை கணக்கில்
கொண்டு அதன் தோளில் ஏறி உலகைப் பார்க்கிறேன் நான்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">கதையின் களம் என்ற அளவில் கூறிய களமாக
இருந்தாலும் அதன் கூறும் முறையிலாவது ஒரு புது அம்சம் என் கதைகளில் இருக்கும்.படி நான்
பார்த்துக் கொள்வேன்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; tab-stops: 409.5pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; tab-stops: 409.5pt; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">குபரா, தி.ஜானகிராமன்,
எம்விவி, ஜி.நாகராஜன், புதுமைப்பித்தன், சி.சு.செல்லப்பா போன்ற காத்திரமான எழுத்து
வரிசை இருக்கிறது. இவர்களை இலக்கிய குருமார்கள் என சிலர் சொல்கிறார்கள். எழுத்துக்கு
‘எக்ஸ்ப்ரி டேட்’ உண்டா?</span><span style="color: #c00000; font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: .25in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• சர்வ நிச்சயமாக உண்டு. மேற்சொன்னவர்கள்
அந்தந்த காலத்தின் அடையாளங்கள். அந்தக் கால யதார்த்த உலகம், அதன் லொளகிகம் எப்படி இருந்தது,
என அவர்கள் மூலம்தான் நாம் அறிய வேண்டும். அவர்கள் என்று இல்லை. எல்லாருமே, நான் உட்பட,
எழுத்தில் நிகழ்காலத்தின் சூட்சுமங்களை எட்டிப்பிடிக்கவும் சுட்டிக் காட்டவும் பிரயத்தனம்
செய்கிறோம். நிகழ்காலம்தான் வாழ்வின் ’சுவாரஸ்யம். இறந்த காலமோ, எதிர்காலமோ பெரிதும்
பொருட்டன்று, என்றே சொல்கிறது வாழ்க்கை. தோல்வி அல்ல, தோல்விக்குப் பின், வெற்றி மாத்திரம்
அல்ல, வெற்றிக்குப் பின்னான பெரிய விஸ்திரணம் வாழக் கிடக்கிறது. அதை ஒவ்வொரு துளியாக,
நிகழ் அம்சங்களுடனேயே தான் நாம் கடக்க முடியும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">நீங்கள் அடையாளம் காட்டிய இந்த எழுத்து
குருமார்கள், அவர்களும் தங்கள் இறந்த காலத்தில் இருந்து விடுபட்டு நிகழ்காலத்தின் தரிசனங்களில்
தான் படைப்புகளைத் தந்தார்கள்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">காலம் காலமான மதிப்பீடுகளை ஒரு கதையில்
ஜெயகாந்தன் மாற்றிப் பார்க்க முயல்கிறார். ஓர் உதாரணத்துக்கு இந்தக் கதையைச் சொல்கிறேன்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">கணவன் இல்லாத சமயம் அவன் மனைவியை அவளது
சிநேகிதன் ஒருவன், அவளைப் பார்க்க வீட்டுக்கு வருகிறான். பக்கத்து, எதிர்வீட்டு மனிதர்கள்
அதை ரசாபாசமாய் உணர்கிறார்கள். அவர்களில் ஒருத்தர் கணவன் வீடு வந்ததும் “உன் மனைவியைப்
பார்க்க யாரோ ஒரு ஆம்பளை வந்து போனான். அவள் தனியாக அவனை உள்ளே அழைத்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்”
என்று சொல்கிறார்கள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">உடனே அந்தக் கணவபன் பேச வந்தவனிடம் கோபப்
படுகிறான். “என் வீட்டில் நடந்த நிகழ்ச்சி. நீங்கள் எதற்கு இத்தனை ஆர்வம் காட்ட வேண்டும்?
என் மனைவியைப் பற்றி எனக்குத் தெரியும். உங்கள் வேலை வேவு பார்ப்பது அல்ல. இனி இப்படிப்
புரளிகளைக் கிளப்பிக் கொண்டு அலையாதீர்கள்” என அந்த வதந்தி கிளம்புமுன் அதற்கு முற்றுப்
புள்ளி வைக்கிறான்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">ஜெயகாந்தன் தன் காலத்தைத் தாண்டி எப்படி
முன் நிற்கிறார் என்று நான் வியக்க முடிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">(புன்சிரிப்பு.) அந்தக் கதைக்கும் முன்மாதிரி
தேட முயல வேண்டாம். நல்ல கதை என்றால் முன்மாதிரி இருக்காது.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">ஒரு கதையில் சொல்லப்பட்ட விஷயம் புதியதாய்
இல்லாத பட்சம், அது ஏற்கனவே எக்பயர் ஆகி விடுகிறது ஸ்வாமி!</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">காலம் தோறும் மாற்றங்கள் நிகழும்போது
கலை வழி சொல்லப்படும் சேதிகளும் ‘அவ்ட்டேட்’ ஆவது இயல்புதான் அல்லவா? இதுகுறித்து வருத்தப்பட்டுக்
கொண்டிருக்க இயலாது. கலையின் விதி இது.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">எழுத்துக்கும் ஃபேஷன் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நடுத்தர வர்க்கத்துப் பிரச்னைகளை
மையமாக வைத்தே இன்றுவரை எழுதப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. முழக்கம் சார்ந்ததோ, புரட்சியை
நோக்கிய எழுத்து என்ற வகைப்பாடும் இருக்கிறது. மனோவியல் சார்ந்த எழுத்தே வாசகனை உடனடியாகச்
சேர்கிறது. உங்கள் எழுத்துவகை என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• ஓர் எழுத்தாளன் என்ற முமைறயில் புனைவு
சார்ந்த உங்கள் கருத்துகளோடு என்னிடம் கேள்விகள் நீட்டப் படுவதாக உணர்கிறேன். பரவாயில்லை.
எழுத்தின் அத்தனை வகைமையும் எனக்கு சம்மதம். நான் எல்லா விதங்களிலும் முயன்று பார்க்க
பெரு விருப்பு உள்ளவன். உண்மையைச் சொல்லப்போனால், நீங்கள் இப்படி, உங்கள் எழுத்து இப்படித்தான்,
என்று வரையறுக்க முடியாத அளவில் நான் விதவிதமாக முயல விரும்புகிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">படைப்புகளுக்கான கருப்பொருள்
அன்றிலிருந்து இன்றுவரை ஒன்றுதான். வேறு வேறு வடிவங்களில் சொல்லப் படுகிறது. எழுத்துக்
கலைஞனின் சாமர்த்தியம் சார்ந்தது இது. வாசகனிடம் கொண்டுசேர்க்க இது சிறந்த உபாயம்.
மனிதனின் புற மாற்றங்களை எழுதுவதே கூட இவ்வகைதான். இன்றைய படைப்புகளை ‘பிரதிலிபி’ என்று
அழைக்கலாமா? எழுத்து என்ற என் சொல் பயன்பாடு, உங்கள் எழுத்தையும் சேர்த்ததான்</span><span style="color: #c00000; font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: .25in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• இந்த உலகம், அதன் தாத்பரியங்கள், காரண
காரியங்கள்… என்ற பெரும் அலைக்கழிப்புகளில் தளும்புகிறது வாழ்க்கை. ஒரே விஷயத்தைத்தான்
எழுதிக்கொண்டிருக்கிறோம், என்று சொல்லத் தெரியவில்லை. நம் ஒவ்வொருவரின் உலகமும் சிறியது.
சுயநலமானது. எழுத்து எல்லாருக்குமான தளத்தில் இயங்கினால் நல்லது. அது அத்தனை சுலபம்அல்ல.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">உலகப்</span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;"> </span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">பெரும் இலக்கியங்கள் காட்டும் மனிதன் பொது மனிதன்.
எல்லாருக்கும் விளங்கும்படி, எல்லாருக்கும் பொருந்தும்படியான பாத்திரங்கள் அவை. அப்படியான
படைப்பாளிகளே உலகை வழிகாட்ட வல்லவர்கள். கடும் பயிற்சியும், மனதில் தேக்கிய வானளாவிய
அன்பும் கொண்டு எழுதப்பட்ட படைப்புகள் அவை. மனதின் நேர்மை எழுத்தில் வெற்றிகளை அழைத்துக்
கொண்டு வந்து சேர்க்கும். இதில் கலைத்திறன் என்பது தனி சமாச்சாரம்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">அத்தோடு எழுத்தில் களமாக புற உலகம்,
அக உலகம் என்பது எல்லாம் அவரவர் தேர்வு அலலவா?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அறிவியல் மாற்றங்கள் கூட<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>எழுத்தை அசைத்துப் பார்க்கவில்லை. மனதைப் புரிந்துகொள்ளும்
கலையை எழுத்தால் கற்பிக்க முடியுமா? அது சிரமமானதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: .25in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• வாழ்வின் மாற்றங்கள் எழுத்தில் வராமல்
எப்படி? எழுத்து தன்னியல்பாக நிகழ் காலத்தைப் பிரதிபலிக்க வல்லது. அந்தந்தக் காலத்து
விஷயங்களை அது கட்டாயம் அடையாளப் படுத்திய வண்ணமே வெளிப்படும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: .25in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">மனதின் எண்ணவோட்டங்களை எழுத்து முன்வைக்க
முயல்கிறது. அது சாத்தியமா, என்றால் எழுத்தின் இயல்பே அது. எழுத்தின் தாத்பர்யமே அது
அல்லவா?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அதற்கான முயற்சி அது. அது சிரமமானதா
என்றால், எனக்குத் தெரியாது. முயற்சியில் உங்கள் கவனக்குவிப்பு சார்ந்த விஷயம் அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தங்கள் கவலைகளை நேசிக்கும் மக்களும் இருக்கிறார்கள்.
கொண்டாட்ட மனநிலையை சட்டெனப் பிடித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. பழைய இலக்கியங்கிளலாவது
போரையும் காதலையும் தாண்டிய நுட்பமான விஷயங்கள் விவரிக்கப் படுகின்றன. இங்கோ எழுத்து
அழுமூஞ்சி எழுத்தாகவே இருக்கிறது. இது மிகை இல்லை. எப்போது பார்த்தாலும் வாழ்தல் கொடிது,
என்பதுதான்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: .25in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• சட்டென பிசிறடிக்கிறீர்கள் நா. விச்வநாதன்.
நாம் வாசித்த உலகம் சிறியது. உலக இலக்கிய வளாகம் மாணப் பெரியது. இந்தப் பேட்டியின்
தொடக்கத்தில் என்ன சொன்னீர்கள்? நம் முன்னோடிகள், என ஒரு வரிசை தந்தீர்கள்… அவர்கள்
எல்லாரும் அழுமூஞ்சிகளா? பழையகால எழுத்தில் தான் வறுமையில் செம்மை கொண்டாடப் பட்டது.
வறுமையில் செம்மை என்பது வாழ்வின் ஒழுக்கங்கள் என்று பெருமிதம் சொன்னார்கள். அவை சமூகத்தில்
வரையறுக்கப் பட்ட ஒழுக்கங்கள் தான். இல்லாதவன் தனக்குத் தானே பெருமை கொள்ள காரணங்கள்
தேடி, கண்டடைந்து தன்னளவில் தானே புளகாங்கிதம் அடைவது தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">அவரவருக்கு அமைந்த வாழ்க்கைச் சூழல்,
அது சார்ந்த மதிப்பீடுகள் நபருக்கு நபர் மாறுகிறது. எத்தனை மனிதர் உள்ளாரோ அத்தனை வித்தியாசம்
உ ண்டு இவ்வுலகில். இதில் நம் கண்ணில் பட்டதை வைத்து உலகத்தை எடை போடுவதையே நான் மறுக்கிறேன்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">புதிய எழுத்தைத் தேடிக் கண்டடைய வேண்டும்.
வேறு வழியில்லை.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">தற்கால இலக்கியச் சூழல் முற்றிலும் அவநம்பிக்கை
தருகிற நிலையில் எனக்குப் படவில்லை. தற்போது கூட, ஓரு மாதம் முன்னால், தற்காலச் சிறுகதைகள்
சிலவற்றைத் தொகுத்து, ‘மாசறு பொன்’ என நான் வெளியிட்டேன். எல்லாரும் சமகால எழுத்தாளர்கள்.
பத்து கதைகள். அன்னை ராஜேஸ்வரி பதிப்பகம், சென்னை. (பதிப்பாளர் உதயகண்ணன் அலைபேசி
94446 40986)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">அவ்வப்போது சமகால எழுத்துகளில் என்னைக்
கவர்ந்தவற்றை நான் இப்படி தனித் தொகுதிகளாக வெளியிட்டு வருகிறேன்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">முதல் தொகுதி ‘ஆகாயப் பந்தல்.’ பிறகு
பரிவாரம், யானைச்சவாரி, வேலைசூழுலகு, தருணம், என முயற்சிகள் தொடர்கின்றன.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">இவற்றில் முழுக்க இசை சார்ந்த கதைகள்
தொகுக்கப்பட்ட ‘ஜுகல்பந்தி’ தனிச் சிறப்பு வாய்ந்ததாக எனக்குப் பேர் தந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எழுத்து உபதேசகமா? எழுத்தாளர் உபதேசியா? ஏனெனில்
தமிழ்ச்சூழலே தர்ம சாஸ்திரங்களை <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>போதிக்கும்
களமாகவே இருக்கிறது. தமிழகம் போல் அறநூல்கள் பெருக்கம் வேறெங்கும் இல்லை. உங்கள் படைப்புகளில்
அற உணர்வுகளை எப்படிக் கையாள்கிறீர்கள்? அறங்களின் விவரிப்பு, அதன் பாஷ்யங்கள் இலக்கிய
வகை சார்ந்ததா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: .25in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• அப்படியா? அறநூல்கள் ஒரு காலச் சூழலில்
பெருகியவையாகவே நான் நினைக்கிறேன். நான் பிறந்ததே ஸ்ரீவைகுண்டம். ‘நீதிநெறி விளக்கம்’
தந்த குமரகுருபரர் பிறந்த ஊர். இப்போது யார் அறநூல் எழுதுகிறார்கள்? எழுதினால் யார்
வாசிப்பார்கள்? பள்ளிக்கூட ஆசிரியராலேயே மாணவர்களைக் கண்டிக்க முடியவில்லை. அறமே வெல்லும்,
என்பது பொய், என்று எல்லாரும் நினைக்க ஆரம்பித்த காலம் இது. சுஜாதா ‘வாய்மையே (சிலசமயம்)
வெல்லும்’ என தொடர்கதை எழுதினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">யோக்கியன் வரான், சொம்ப எடுத்து உள்ள
வை, என்கிற பழமொழி புழக்கத்தில் உள்ள பூமி இது.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">இது ஒருபுறம் இருக்க, எழுத்தாளன் உபதேசி
அல்ல, என்று சொல்லவே விருப்பம். ஆனால் அதில் உண்மை இல்லை. மாற்றுக் கருத்தை அல்லது
ஒரு கதையில் ஒரு சம்பவத்தை நாம் எடுத்துக் காட்டும்போதே அது மறைமுகமாக உபதேச நெடி பெற்று
விடுகிறது.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">எழுத்து என்பதே வாசகன் மீது நிகழ்த்தப்படும்
சிறிய வன்முறை, என்றுகூடச் சொல்லலாம்.</span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;"> எழுத்தாளன் ஓடக் கற்றுத் தருகிற நொண்டி, என்பார்கள். பெரும்பாலான
உபதெசிகள் வாழ்வில் தோற்றுப் போனவர்கள்தாம். வெற்றி பெற்றவன் உபதேசம் எல்லாம் பண்ணிக்கொண்டிருக்க
மாட்டான். அவனுக்கு அடுத்த வேலை இருக்கும். அவன் அதற்குப் போய்விடுவான்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">இன்றைய சமூகத்தில் வாழ்க்கைமுறைகளே மாறிப்
போயின அல்லவா? கூட்டுக் குடும்பம் என்கிற ஐடியாலஜியே, கான்சப்டே தேய்ந்து வருகிறது.
தம்பதிகள் குழந்தைகள் பிறப்பதைத் தவிர்க்கப் பார்க்கிறார்கள். தள்ளிப் போடப் பார்க்கிறார்கள்.
அப்படியும் ஒன்று அல்லது இரண்டு குழந்தைகள் பெற்றுக் கொள்கிறார்கள். இதெல்லாம் பண்பாட்டைச்
சிதறடிக்கவே செய்கிறது. நிறையக் குழந்தைகள் இருந்த வீடுகளில் பாசமும், அன்புப் பரிமாறலும்
சகஜமாய் இருந்தது. உடன்பிறப்புகள் இல்லாமல் வளரும் குழந்தைகளிடம் சுயநலமே, அதிகார பாவனைகளே
வளரும் அல்லவா?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">இப்போது முன்பத்திகளில் பேசிய விவரங்களைக்
கோர்த்துக் கொள்ளலாம். காலந்தோறுமான மாற்றங்களில் மதிப்பீடுகள் மாறி விடுகின்றன. ஆகவே
அமர இலக்கியம் என்று ஒன்று இருக்க வாய்ப்பே இல்லாமல் போகிறது.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அறங்கள் உபதேசமும் அற நூல்களும் ஒரு
பக்கம் இயங்கியபடியே இருக்கும். இப்போது தன்னம்பிக்கை நூல்கள் அதிகம் விற்பனை ஆவதாகத்
தெரிகிறது. (அதற்கு முன் தாயத்து விற்றார்கள்.) இவையெல்லாம் கட்டிக்கொடுத்த சோறு தான்.
அவரவர் தம்மளவில் எழுந்து கொண்டால்தான் உண்டு. இவை உதவுமா, என்று தெரியாது. தோல்விகளும்
நெருக்கடிகளும் கற்றுத்தரும் பாடம், அது புத்தகங்களில் கிடைக்காது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="color: red; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அனுதாபப்பட வேண்டியவர்களைப் பாத்திரங்களாக மாற்றுவது
ஒருவகை யுக்திதான். என்ற பேச்சு இருக்கிறது. அனுதாபம் கவனத்தை ஈர்க்கும், என்ற மனோவியல்
பிழையானது. அதை எழுத்திற்குள் கொண்டுவருவது எழுத்துப் பயிற்சி இல்லாதவர்களின் வேலை.
இன்று பெரும்பாலான எழுத்துக்கள் இப்படித்தான். அவர்கள் தனித்தனி குழுக்களாக இயங்குகிறார்கள்.
தங்களுக்குள் சண்டையிட்டுக் கொள்கிறார்கள். பாராட்டிக் கொள்கிறார்கள். அடிப்படை நோக்கம்
கவன ஈர்ப்பே. எழுத்தின் பலவீனத்தை இட்டு நிரப்ப எனலாம். இலக்கியக் கூட்டங்கள் பயிற்சிப்
பட்டறைகளாக இருக்க வேண்டும். நீங்கள் சென்னையில் இருக்கிறீர்கள். உங்களுக்கு நடப்பு
புரிந்திருக்கும். உங்கள் பதில் சரியாக இருக்கும். தீர்வு நோக்கியதாக இருக்கும்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• எல்லாக் காலத்திலும் எல்லா விதமான
இலக்கிய கோஷங்களும், வேடிக்கைளும் இருக்கின்றன. நீங்கள் நிறைய முன் தீர்மானங்களுடன்
உரையாடுகிறீர்கள். எனக்கு உவப்பு இல்லாத இலக்கிய சர்ச்சைகளையோ, குழு மனப்பான்மையையோ
நான் சட்டை செய்வதில்லை. அலட்டிக் கொள்வதும் இல்லை. ‘‘இலக்கியக் கூட்டங்கள் பயிற்சிப்
பட்டறைகளாக இருக்க வேண்டும்” என்று சொல்கிறீர்கள். யாருக்குப் பயிற்சி? வாசகனுக்கா?
எழுத்தாளனுக்கா? விமிரிசகனுக்கா? இதுதான் சட்டாம்பிள்ளைத் தனம்., ஒருவகை குழு மனப்பான்மை
என இதையும் சொல்லக் கூடாதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">நண்பர் நா. விச்வநாதன், பரந்த உலகம்
இது. இங்கே எல்லாவற்றுக்கும் இடம் இருக்கிறது. இருக்க வேண்டும். அதுதான் நியாயம்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தக் குழுக்களின் பேரிரைச்சலில் இருந்து உங்கள்
எழுத்தும் நீங்களும் ஒதுங்கி இருக்கிறீர்கள்.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>தொடர்ந்து எழுதிக்கொண்டிருக்கிறீர்கள். அசல் எழுத்தும் வைத்திருக்கிறீர்கள்.
இந்த இலக்கிய ‘தாலிபான்கள்’ உங்கள் எழுத்தை எப்படிப் பார்க்கிறார்கள்? கருத்து வந்ததா?
சாதுவான எழுத்து என்ற ஒரு வாக்கியமாக – அதுவே விமரிசனமாக <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>இருக்கிறது. ஓர் உரையாடலில் கேட்டது. சாதுவான எழுத்து
என்பது சரிதானா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• தவறல்ல. அது அவர் கருத்து. அவர் கருத்துக்கு
நான் கருத்து சொல்வது முறையும் அல்ல. ஆனால் எந்த விமரிசனத்தையும் உடைக்கிற அளவில் வேறு
புதிய தளங்களில் நான் இயங்க பிரியப் படுவேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">சமீபத்திய தொற்று பரவல் காலத்தில் நான்
எழுதிய கதைகள் அனைத்தும், உறவுகளை வலுப்படுதத்துவதாகவே அமைத்துக் கொண்டேன். வேலையை
வீட்டில் இருந்தபடியே செய்கிற வாழ்க்கை அமைப்பு. கணவன் மனைவி வேலைக்குப் போகாமல் ஒரே
வீட்டில் அலுவலகப் பணி செய்கிற சூழல். குழந்தைகளுக்கும் கல்விக் கூடங்கள் திறந்திருக்கவில்லை.
இந்நிலையில் பிணக்குகளைக் கணக்குச் சொல்லாமல், இணக்கஙகளை என் கதைகளில் நான் பதிவு செய்ய
நினைத்தேன்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">பொதுவாகவே இன்றைய காலகட்டத்தில் அன்புசார்ந்த
உலகத்தை மீண்டும் ஸ்தாபிக்க வேண்டி யிருப்பதாக நினைக்கிறேன். கூட்டுக் குடும்ப அமைப்புகள்
கட்டு தளர்ந்து விட்டன. பெரியவர்களே தங்கள் பிள்ளைகளை, பெண்களை தனிக்குடித்தனம் என்று
வைத்துவிடுகிறார்கள். ஒரு குழந்தை, இரு குழந்தை என்ற அளவில் பெற்றுக் கொள்கிறார்கள்.
தான் தன் சுகயநலம் சார்ந்த இந்த உலகத்தில் விட்டுக் கொடுக்கும் பண்பு குறைந்து வருவதான
கவலை எனக்கு உண்டு. அதேபோல வேலைக்குப் போகும் பெண்களிடத்தில், பெண்மை சார்ந்த கனவுகள்
சார்ந்த அழகியலை நான் திரும்ப அடையாளப் படுத்தவும் முயல்கிறேன்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">குழந்தை பிறப்பதை<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>தள்ளிப்போட்ட ஒரு தம்பதி. பக்கத்து வீட்டில் வாடகைக்கு
வரும் இன்னொரு தம்பதி. அவர்களின் சிறு பெண் குழந்தை ஒன்று கொலுசு சப்திக்க இங்குமங்கும்
ஓடித் திரிகையில் அந்த வளாகமே கலகலாப்பாகி விடுகிறது. இந்த தம்பதிகள், குறிப்பாக மனைவி
தானும் குழந்தை பெற்றுக்கொள்ள ஆசைப்படுவதாக ஒரு கதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">(புன்சிரிப்பு) சாதுவான கதைதான்…. இல்லையா?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">அன்புசார்ந்த உலகை மீண்டும் கட்டமைக்க
வேண்டியிருக்கிறது. அதை வன்முறையால் கொண்டுவர முடியுமா என்ன?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வெளியே எவ்வாறு வேடிக்கை
பார்க்கிறீர்களோ அவ்வாறே உலகில் நிகழ்வதை வேடிக்கை பார்க்கப் பழகிவிட்டால் எழுத்தாளனே
சாட்சியாக நிற்கிறான். எழுத்து – எழுதுவது மகத்தானது என்ற கருத்தும் இருக்கிறது. எழுத்தாளன்
ஒரு சாட்சிதானா? உடலுழைப்புத்தொழில் தாண்டி மனவுழைப்புத் தொழில் எனலாமா? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• எழுத்து என்பதே வாழ்க்கை பற்றிய அவதானிப்பு
தான். அதை வேடிக்கை பார்ப்பது என்கிறீர்கள். வேறு வார்த்தை என்றாலும், அத்தனை அலட்சியம்
தேவையா? எழுத்து என்பதே அவனது, எழுத்தாளனது மனசாட்சி தானே? பார்த்ததில் பகிர்வதில்
அவனது பங்கு அதுவே அவனது குரல். அவனது பார்வை. அவனது விமரிசனம். வாசகனின் மனதில் ஒரு
நிகழ்வை அவன் கற்பனையாகவோ, நடந்ததையோ தற்குறிப்புடன் நிகழ்த்திக் காட்டுகிறான். எதை
அவன் முன்னிறுத்துகிறான் என்பதில் அவனது அடையாளமும் இருக்கத்தான் செய்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .25in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: .75in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எழுத்தாளனின் படைப்பு எண்ணிக்கை கூடக் கூட அவர்கள்
சிறந்த எழுத்தாளர் என்ற ஒரு கணக்கு இருக்கிறது. தலையணை சைஸ் நூல்கள் எழுத்தாளரை தர
நிர்ணயம் செய்கின்றன. இதில் ‘கன்டென்ட்’ பின்னுக்குப் போய்விடுகிறது. மௌனியும் ப.சிங்காரமும்
கூட இன்றும் கொண்டாடப் படுகிறார்கள், என்பது ஏன் மறந்து போனது? எழுத்துப் பெருக்கம்
வளர்ச்சியின் அளவீடா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• நிறைய தடாலடிகள்
பேசுகிறீர்கள். இது விமரிசனமோ, கரிசனமோ அல்ல. உங்கள் பார்வை. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அதிகப் படைப்புகள் தந்தால் சிறந்த எழுத்தாளர் என்ற
கணக்கு யார் தந்தது? தலையணை சைஸ் நூல்கள், என அலட்சியமாய் ஓர் எள்ளல். ஒருமுறை திரைப்பட
இயக்குநர் கே.எஸ்.கோபாலகிருஷ்ணன் ஆத்திரத்துடன் பாரதிராஜாவுக்கு “உங்களால் கருப்பு
வெள்ளையில் என்னைப்போல வெற்றிப்படம் தர முடியுமா?” என சவால் விட்டார். பாரதிராஜா ஏன்
கருப்பு வெள்ளையில் திரைப்படம் எடுக்க வேண்டும்? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt;">நாவலின் அளவு
சிறியது என்ன பெரியது என்ன? அதன் தரம் பார்த்து நாம் பேசலாம். தலையணை சைஸ் என்றெல்லாம்
பொத்தம் பொதுவாகச் சொன்னால், அதுவும் அவற்றை வாசிக்காமல் பேசினால் முறையல்ல அது.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt;">மௌனி,
சிங்காரம் இன்னும் கொண்டாடப் படுகிறார்கள்… சரி. அதற்கென்ன?</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">விவாதங்கள்
செய்யலாம். பெரும்போக்கான கருத்துகளுக்கு அரட்டைக்கான மரியாதையே கிடைக்கும். ஆரோக்கியமானது
அல்ல இது. </span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">திண்ணையில்
கூடச்சேர்ந்து கும்மியடிக்க நான் தயாரில்லை.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கிட்டத்தட்ட நூறு தொகுதிகளைக்
கொடுத்திருக்கிறீர்கள். நன்கு கவனம் பெற்றவையாகவே இருக்கின்றன. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>உங்கள் எழுத்து வெற்றிகரமானது என்று சொன்னாலும் வாசகன்
அப்படிக் கருதினாலும் உங்கள் எழுத்தின் சுயம் குறித்து உங்கள் கருத்தே முக்கியமானது.
பாஷ்யங்களின் கருத்து முடிவுகளை விட மூலம் கூறும் கருத்து சிறந்தது. அசலானது. உங்கள்
எழுத்தில் ஓர் அலட்சியம் இருக்கிறது, என்று உங்கள் நண்பர் ஒருவர் சொன்னார். எனக்கும்
அவர் நண்பரே. அலட்சியம் என்பதை கர்வம் எனலாமா? எழுத்தாள கர்வம் என்று இருக்கிறது. இருக்க
வேண்டும். இது கூடுதல் தகுதிதான். என்ன சொல்ல வருகிறீர்கள்? கர்வம் பெருமைதான்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• நண்பர் சொன்னார்… என்றெல்லாம் சுற்றி
வளைப்பானேன்? நான் கர்வி என்று சொல்ல வருகிறீர்கள். சரி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சுற்றிலும் எவ்வளவோ நடக்கின்றன நல்லதும்
கெட்டதுமாய். அப்படியே மிகை அலங்காரம் ஏதுமின்றி, மிகை விவரணங்கள் ஏதுமின்றி பதிவு
செய்வதே உத்தமமானது , என்ற கருத்தும் இருக்கின்றது. கலைஞன் அவ்வாறு இருந்தால் அவன்
எழுத்தும் தட்டையாகத்தானே இருக்கும்? அலங்காரங்கள் இயற்கையானவை. இதில் முற்போக்கு,
பிற்போக்கு என்ற வாதத்தை முன்வைப்பதே செயற்கை. அபுனைவு எழுத்து குற்றமுடியதா? புனைனவு
தூய்மையானதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• (புன்சிரிப்பு)
அலங்காரங்கள் இயற்கையானவை – என்ன சொல்லாடல் இது. முதற் சொல்லுக்கும் அடுத்த சொல்லுக்கும்
ஒட்டாத, இரண்டே சொல் வாக்கியம். மற்றபடி உங்களுக்கு எழுத்து பற்றி சில பிரத்யேகக் கருத்துருவாக்கம்
வைத்துக்கொண்டு பேச வந்திருக்கிறீர்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">தூய்மை, குற்றம்…
இதெல்லாம் என்ன பார்வை…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">----<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உங்கள் கதைகளில் ஒரு தர்க்கம்
இருக்கிறது. நம் மரபே தர்க்கம் சார்ந்தது. நான் அந்த மரபில் இல்லை. என் வழி தனி மரபில்
இருப்பது, என்று உங்கள் எழுத்தின் வழி மென்மையாகச் சொல்கிறீர்கள். நாட்டார் புனைவுகளில்
இருந்தே இந்த மிகைபடக் கூறல், தர்க்கம் எல்லாம் வந்துவிட்டது. அவ்வளவு விஷயங்களையும்
வாசகன் பிரித்துப் பிரித்துப் புரிந்துகொள்ள வேண்டுமா, என்ற கேள்வி என்னிடம் இருக்கிறது.
வாசகனை சிரமப்படுத்தக் கூடாது, என்பது முக்கியம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• தர்க்கம்
கூடாது என்கிறீர்களா? தர்க்கம்தான் கதையின் ஆதார சுருதி. முன்பு சொன்னேன் அல்லவா? வாசகன்
மீதான சிறு வன்முறை, அது இந்த தர்க்க அம்சம்தான். தர்க்கம் என்பது ஒரு கதையின் நேர்கோட்டுப்
பாதை. கதையின் நிகழ்ச்சிகள் காரண காரியம் அற்று இயங்குமா என்ன- (வாசகனை சிரமப்படுத்தக்
கூடாது என்பது முக்கியம்.) என் வாசகர் அறிவாளிகள். அவர்கள் சிரமப்பட மாட்டார்கள். கும்பகோணம்
டிகிரி காபி, வேணுமானால் நாலு எட்டு நடந்து போனால்தான் கிடைக்குங் காணும்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">----<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உங்கள் ‘நந்தவனத்துப் பறவைகள்’
விடாமல் வாசித்துக் கொண்டிருப்பவன் நான். உங்கள் எழுத்தின் வழி உங்களை தரிசிக்க என்னால்
முடிகிறது. சிறுகதைகளிலும் கட்டுரைகளிலும் கூட என்னால் முடிகிறது. எனக்குப் பிடித்தமாயிருப்பதாலா
– இந்த மதிப்பீடு சரியானதுதானா? என் ருசி அனைத்து வாசகருக்குமான ருசி இல்லை. உங்கள்
ருசியும் அதுவாக இருக்க முடியாது தானே?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• ஆ, நந்தவனத்துப்
பறவைகள், என் முதல் நாவல். அதன் நாயகன் பெருமாள்சாமி. ஒரு அப்பாவி. தன்னம்பிக்கை குறைவான
பாத்திரம். நம் எல்லாரிடமும் நாம் மட்டுமே அறிந்த அசட்டுத்தனங்கள் உண்டு. அதை அந்தப்
பாத்திரம் மூலம் நான் சொன்னபோது அது ரசிக்கப் பட்டது. அது ஒரு ‘யுனிவர்சல்’ கதாபாத்திரம்.
அதன் வெற்றியும் தோல்வியும் நம்மில் அடையாளப்பட வல்லது… என எழுதும்போதே நான் அறிவேன்.</span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;"> </span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">மதுரை காமராஜர்
பல்கலைக் கழகத்தில் முதுகலை மாணவர்களுக்கு அது, வெளிவந்த ஜோரில் பாடமாக்கப் பட்டது.
எத்தனை பெரிய மரியாதை அது. அச்சில் வந்த என் முதல் நாவல் அது. நான் அதே பல்கலைக் கழகத்தில்
இளங்கலை வேதியியல் படித்தவன். இந்த கௌரவம் நான் எதிர்பார்த்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">அது மத்த 99 புத்தகம் பற்றிப் பேசாமல்
முதல் நாவல் பற்றி உற்சாகமாய்ப் பேசுகிறீர்கள்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">பரவாயில்லை. பேசிய அளவு சந்தோஷம்.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எல்லா மூலை முடுக்குகளில்
இருந்தும் சமூகம் நம்மை ஒருவித சிறைக்குள் தள்ளி விடுகிறது. அது நரகம். இந்த நரகத்தில்
இருந்து விடுதலைக்கான வழியை எழுத்து காட்டுமா?... என்ற கனவு முக்கியமானது தானே?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• கனவு காண்பவனுக்கானது
அல்ல எழுத்து. என் கதாபாத்திரங்களும் பாயைப் பிறாண்டுகிறவர்களுக்கானது அல்ல. ஆண்மைக்குறைவு
உள்ளவன் லேகியம் வாங்கித் தின்னலாம். பீமபுஷ்டி அல்வா அல்ல எழுத்து.</span></p><p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0in;">வாசகன் கூர்மையானவன் ஐயா. அவன் அறிவுரை
யாசித்து, எழுத்தாளன் வீட்டுவாசலில் நிற்கிறவன் அல்ல.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 0in; mso-add-space: auto;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">---<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; text-indent: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Vijaya","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு நேர்காணலில் சொல்லி
யிருக்கிறீர்கள். “எதனால் எழுதுகிறேன்… என்றால என் இருப்பை நியாயப் படுத்திக்கொள்ள.
ஒழுங்குகள் முக்கியமானவை. ஒழுங்குகள் சார்ந்த விஷயத்தில் மரணபயம் இல்லை. ஏன் ஒழுங்குகள்
கவர்ச்சிகரமானவை. மரணத்தை மீறி வாழ்க்கையில் நெடுந்தூரப் பயணம் இருக்கிறது. வாழ்க்கை
அற்புதமானது.” இந்தக் கலையைத்தான் வாசகனுக்குக் கடத்துகிறீர்களா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">• அன்பும் எளிமையும்
திறந்த மனதும் நேர்மையும் போதும். மானுடம் வெல்லும். வெல்ல வேண்டும், என்று நான் எழுதுகிறேன்.
பேட்டிக்கு நன்றி. உங்கள் கேள்விகளால் ஊர் உலகம் சுற்றிவிட்டு என் படைப்புகளைப் பற்றிப்
பேசவே இல்லை. எனக்கும் அது கூச்சமாய் அமைந்திருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt;">முன்அனுமானங்களும்
மதிப்பீடுகளுமாய் உரையாடினீர்கள். என்னளவில் நிறைய உங்களிடம் நான் முரண்படுகிறேன்.
என்றாலும் உங்களைச் சந்தித்தது மகிழ்ச்சி. வணக்கம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;">• • •<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="line-height: 150%; margin-left: 1.0in; mso-add-space: auto; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-1102260224874098732022-05-03T04:21:00.002-07:002022-05-03T04:21:31.775-07:00<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111", "sans-serif"; line-height: 115%;"><span style="font-size: 13pt;">பத்தி எழுத்து • நிசப்த ரீங்காரம் • பகுதி 7</span><o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 115", "sans-serif"; line-height: 115%;"><span style="font-size: x-large;">சொற்களின் பகடையாட்டம்</span><span style="font-size: 18pt;"><o:p></o:p></span></span></p><p align="center" class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt; text-align: center;"><span style="color: #274e13; font-family: ATM 115, sans-serif;"><span style="font-size: 24px;">எஸ். சங்கரநாராயணன்</span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQlmvZsM7M3IfwDfdkJrmXmIaAWfmrbZulpwIgenlTgFmW2GEloMgxfIXoVJ2x7z1DSBqSCyuavbFaEmVgyh4zScjJGGw2ZJzwgdVfb6KJhp7mu6YHpiQ9xp2KlHovck3g3C-fIwZ5a9n38GnwXzkgPhkJZ7XLAm-4r4YZ5deoZGtDNTTMMDTuu4AL-Q/s568/gr%20ph.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="568" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQlmvZsM7M3IfwDfdkJrmXmIaAWfmrbZulpwIgenlTgFmW2GEloMgxfIXoVJ2x7z1DSBqSCyuavbFaEmVgyh4zScjJGGw2ZJzwgdVfb6KJhp7mu6YHpiQ9xp2KlHovck3g3C-fIwZ5a9n38GnwXzkgPhkJZ7XLAm-4r4YZ5deoZGtDNTTMMDTuu4AL-Q/s320/gr%20ph.jpg" width="225" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஓ</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ர்
எழுத்தாளன் என்ற அளவில் சொற்களை, அதன் கவித்துவ எழுச்சியுடன் நகர்த்தப் பிரியம் கொண்டவன்
நான். என் பாணி அது. கதை சொல்லும் உணர்ச்சி வியூகத்தை வாசகனுக்குக் கை மாற்ற நான் எழுத்தில்
வாசனை நிரப்புகிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அதிகாலைப் பனி மூட்டத்தில் கதவைத் திறந்தாள். வாசலில் அவன் நின்றிருந்தான்.
ஒரு கனவின் தொடர்ச்சி போல இருந்தது அது.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்றாலும் மேடைப் பேச்சு சார்ந்து எனக்குப் பயிற்சி இல்லை என்ற
வெட்கம் எனக்கு உண்டு. பணி என்று நான் சென்னைக்கு இடம் பெயர்ந்த காலங்களில் (தபால்
தந்தித் துறை, என்கிற பி எஸ் என் எல்) எழுத்தும் என்னோடு இணைந்து கொண்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அப்போது (1980) ‘இலக்கிய வீதி’ என, இளம் எழுத்தாளர்களின் பாசறை
ஒன்று விநாயகநல்லூர், வேடந்தாங்கலில் இயங்கி வந்தது. அதன் மாதாந்திரக் கூட்டங்கள் ஓர்
உயர்நிலைப் பள்ளியில் மதுராந்தகத்தில் நடத்துவார்கள். அதன் அமைப்பாளர் இனியவன். (வணக்கம்
இனியவன்.) அதில் இளம் எழுத்தாளர்கள் நாங்களும் பிற புத்தகங்களைப் பற்றி விவாதம் நிகழ்த்துவோம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவை உப்பு பெறாதவை, என இப்போது புன்னகையுடன் நினைத்துக் கொள்கிறேன்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்றாலும் இளமையின் தினவு நாட்கள் அவை. எல்லாவற்றையும் அசட்டுத்
தன்னம்பிக்கையுடன், புன்னகையுடன் எதிர்கொண்ட பருவம். வாழ்வில் எல்லாமே அழகு தான். உற்சாகம்
தான். விதி என்பது நம்மை ஒரு பூனையாய்த் தூக்கி பாற்கடலில் அருந்தக் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறது,
என்கிற மிதப்பு. கனவு சுமந்த பருவம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தெருவில் நான் இறங்கினால் மரங்கள் எனக்கு சாமரம் வீசுகின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்தக் காலங்களில் தான் தமிழ்ப் பல்லைக் கழக மேனாள் துணைவேந்தர்
திரு ஔவை நடராசனாரின் நட்பு கிடைத்தது. (வணக்கம் ஐயா.) மனிதர் சொல்வேந்தர். எந்தச்
சூழலையும் ஆதரித்தும் புறக்கணித்தும் பேச வல்லவர். அவரோடு பல கூட்டங்களுக்குப் போயிருக்கிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்நாட்களில், என் இளமை நாட்களில், அவருக்கு சர்க்கரை நோயின் தாக்கம்
இருந்த புதிது. ‘தலைமைச் செயலகம்’ என்னை வரச் சொல்லி விடுவார். எனது காலைப்பணி (ஷிஃப்ட்)
முடித்து நான் அங்கே போய்விட்டால் சிறு அரட்டை முடித்து மாலை அலுவலகம் விட நடந்தே நாங்கள்
அவர்வீடு, அண்ணாநகர் வரை பேசியபடி வருவோம். கூகுள் வரைபடம் இந்த தூரம் 10.6 கிமீ என்று
காட்டுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கால்வலி கூடிய பொற்காலங்கள் அவை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர் வாசித்த ஏராளமான புத்தகங்கள் பற்றி அளவளாவுவோம். அவர் பேசுவார்.
மிகுந்த அக்றையுடன் எனது எழுத்து பற்றி அவர் விசாரிப்பார். என் வீட்டிலேயே அதைப் பெரிதாகக்
கண்டு கொள்ளாத நாட்கள் அல்லவா அவை… நான் எழுதிய நுட்பமான வரிகளை, அப்படியாய் நான் கருதிக்
கொண்ட வரிகளைப் பற்றி அவரிடம் சற்று கழுத்து விரைக்கச் சொன்னால், அவர் இன்னொரு உச்சத்தை
எடுத்துக் காட்டுவார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பொற்காலம்… கால்வலியை மறக்கவும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஐயா, இன்றைக்கு என் கதையில் விதி பற்றி ஒரு வரி எழுதினேன். அவர்
தலையாட்டுவார். “காலம், அது மனிதனைப் பறக்கவிட்டு இறக்கைகளைக் கத்தரிக்கிறது.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பட்டினத்தார் எப்படிச் சொல்கிறார் பார், என்பார் அவர். “சாகப்போகிற
பிணங்கள் செத்த பிணத்தைத் தூக்கிச் செல்கின்றன.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பல நூறு புத்தகங்களின் பிழிவு அவர். அவரது பேச்சுபாணியைப் பற்றியே
கூட நான் அவரிடம் சரளமாகக் கிண்டல் பண்ணி யிருக்கிறேன். அதான் சொல்கிறேனே. வயசு அப்படி.
சிறுமை அணியுமாம் தன்னை வியந்து. அதை அவர் எளிய புன்னகையுடன் எதிர்கொண்டது அவரது பெருந்தன்மை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஐயா, எனக்கும் மேடையில் பேசக் கற்றுத் தாருங்கள், என்று அவரிடம்
கேட்டிருக்கிறேன். உனக்கெல்லாம் மேடை வேண்டாம். எழுத்தில் நீ கவனம் செலுத்துகிறாய்
அல்லவா. அது போதும்… என்று என்னை அவர் அடக்கி விட்டதாகவே தோன்றுகிறது. இது நல்லதா கெட்டதா
தெரியாது. அது நான் மேடை யேறி யிருந்தால் ஒழிய கண்டுகொள்ள முடியாத விஷயம் அல்லவா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்றாலும் பேச்சுத் துணை என்று அவர் தனது காரில் பல்வேறு இடங்களுக்கு,
ஊர்களுக்கே கூட அழைத்துச் சென்றிருக்கிறார். எத்தனையோ அனுபவங்கள். இந்தத் தலைப்பில்
அவை வேண்டாம். என்றாலும் ஒரு நிகழ்வைச் சொல்லியாக வேண்டும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மிக அருமையான மனிதர். ஒரு மேடையில் டாக்டர் ஔவை இருக்கும்போது,
கிருபானந்த வாரியார் உரையாற்றிக் கொண்டிருந்தார். அப்போது திடீரென்று ஒரு சின்னப் பெண்,
பதின்ம வயது இருக்கும், சட்டென எழுந்து வாரியாரிடம் “நீங்கள் முன்னுக்குப் பின் முரணாக
அல்லவா பேசுகிறீர்கள்?” என்று கேள்வி கேட்டாள். மொத்தக் கூட்டமே திகைத்துப் போயிற்று.
அத்தனை கூட்டத்தில் ஒரு போலிஸ் அதிகாரி, உட்கார்ந்திருந்த மனிதர்களைத் தாண்டி, அந்தச்
சின்னப் பெண்ணிடம் போய் அவளை அப்புறப்படுத்த முனைந்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உடனே பரிதவித்துப் போய், ஔவை நடராசனார் மேடையில் ஓரமாக நின்றிருந்த
ஒரு காவல் உயரதிகாரியை அழைத்து அவரது காதோடு, “அந்தப் பெண்ணைத் துன்புறுத்தாதபடி பார்த்துக்
கொள்ளுங்கள்” என அவரையும் அனுப்பி வைத்தது நினைவு வருகிறது. மாற்றுக் கருத்தை அவர்
எதிர்கொள்ளும் அழகு, என உணர்ந்த கணம் அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ம். மேடைப்பேச்சு எனக்குக் கொடுப்பினை இல்லாமல் ஆயிற்று. மேடைப்பேச்சு
சாமர்த்தியம் இந்தக் கால கட்டத்தில் தேவையாய்த் தான் இருக்கிறது. செட்டியார் முறுக்கா
சரக்கு முறுக்கா, என்றால் செட்டியார் முறுக்குதான் இன்றைய தேவை. ஜெயமோகன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்
வகையறா பேச்சால் தங்களை முட்டுக் கொடுத்துக்கொள்ள வசதி வாய்ப்புகள் அதிகம் கிடைக்கின்றன
அல்லவா…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மேடைப்பேச்சு வாய்ப்புகளை நானே ஒரு பெருங்காலம் வரை தவிர்த்தேன்
என்றும் சொல்ல வேண்டும். என்றாலும் மேடைப் பேச்சின் உத்திகளை ரசித்திருக்கிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தமிழக அரசின் கலைமாமணி விருது வழங்கும் ஒரு விழா நினைவு வருகிறது.
பரிசு வழங்கியவர் அன்றைய முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். அந்த மேடையில் கே. பாக்கியராஜ் கலைமாமணி
விருது வாங்கினார். அது நினைவு உள்ளது. அதைவிட முக்கியம் அன்றைய சிறப்புப் பேச்சாளர்
நிதியமைச்சர் நாவலர் நெடுஞ்செழியன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு நிதியமைச்சராகச் செயலாற்றுவது எத்தனை சிரமம் என்கிற மாதிரி
நாவலர் பேச்சைத் துவங்கினார். யாராவது வந்து தங்கள் பொருட்களுக்கு வரி விலக்கு அல்லது
வரி குறைப்பு கேட்டுக் கொண்டே யிருப்பார்கள். யாரையும் திருப்திப் படுத்த முடியாத பதவி
இது. ஒருவர் கோரிக்கையைப் பரிசீலித்து அவரது பொருளுக்கு வரி குறைத்தால், அந்த நிதியிழப்பைச்
சரிகட்ட மற்றொரு பொருளின் விலையை ஏற்ற வேண்டியதாகி விடும். அதனால் அந்த மற்ற பொருள்
விலையேற்றத்திற்கு வேறொரு தரப்பில் அதிருப்தி சூழல் ஏற்படுவதைத் தவிர்க்க முடியாது
போய்விடும். அந்தப் பொருள் விலை அதிகமானதால் அதை வணிகம் செய்யும் நபர்கள் குறைப்பட்டுக்
கொண்டு அவர்களும் கோரிக்கை வைக்க என்று எங்களைச் சந்திக்க வருவார்கள். கடைசிவரை எல்லாரையும்
திருப்திப் படுத்த ஒரு அமைச்சரால் முடியவே போவது இல்லை… என்றெல்லாம் உரையாற்றிக் கொண்டே
வந்தவர்… பிறகு பேச்சின் போக்கை இப்படி மாற்றினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆனால் கலைஞர்கள் வாழ்க்கை அதிர்ஷ்டகரமானது. கலைஞர்களால்தான் ஒருசேர
ஒரு மொத்தக் கூட்டத்தையும் திருப்திப் படுத்த முடிகிறது. ரசனை அடிப்படையில் மொத்த சனக்
கூட்டமும் கலைஞனைத் தான் கைதட்டி உற்சாகப் படுத்திப் பாராட்டி ஆரவாரித்து மகிழ்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தானும் மகிழ்ந்து, அதேசமயத்தில் பிறரையும் மகிழ்விக்க ஒரு கலைஞனால்தான்
முடிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அத்தகைய சிறப்பு மிக்க கலைஞர்களைப் பாராட்டி உயர்த்தி கௌரவிக்க
வேண்டும். அதற்காகத்தான் ஆண்டுதோறும் சிறந்த கலைஞர்களுக்கு அரசு கலைமாமணி விருதுகள்
அளித்து கௌரவம் செய்கிறது… என்று அழகாக தேரை நிலைக்குக் கொண்டுவந்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சுமார் நாற்பது ஆண்டுகள் முன்பாக நடந்த இந்த நிகழ்ச்சியும், அவரது
உரையும், அதன் உத்தியும் இன்னும் மனதில் தங்கி புன்னகைக்க வைக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இங்கிலாந்தின் முன்னாள் பிரதம மந்திரி வின்ஸ்டன் சர்ச்சிலின் ஓர்
உரை இப்படி நகர்கிறது. நடந்த நிகழ்ச்சியாக இருக்கலாம். அல்லது இவரது சுய தயாரிப்பாக
இருக்கலாம். எனினும் அந்தப் பேச்சின் சாராம்சம், உத்தி… அது அழகானது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிபிசி (பிரிட்டிஷ் பிராட்காஸ்டிங் கார்ப்பரேஷன்) ஓர் உரைக்காக
சர்ச்சில் டாக்சியில் செல்கிறார். டாக்சி டிரைவருக்கு அவரைத் தெரியாது. டிரைவரிடம்,
நான் வேலையை முடித்துக் கொண்டு நாற்பது நிமிடத்தில் திரும்பி வந்து விடுவேன். எனக்காகக்
காத்திருக்க முடியுமா, என்று கேட்கிறார். மன்னிக்கவும், என்னால் முடியாது, நான் ரேடியோவில்
வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் உரைவாற்றுவதைக் கேட்க நான் வீடடைய வேண்டும், என்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆகா என் உரையைக் கேட்க என்று ரசிகன் ஒருவன்… என பூரிக்கிறார் சர்ச்சில்.
அப்போதும் தான் யார் என்பதை அவர் அவனிடம் காட்டிக் கொள்ளாமல், புன்னகையுடன் ஒரு பத்து
பவுண்டு பணம் இனாமாகத் தருகிறார். பிறகுதான் அவர் எதிர்பாராதது நடந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பத்து பவுண்டுப் பணத்தை மகிழ்ச்சியோடு வாங்கிக் கொண்ட அவன் சொல்கிறான்.
“எவ்வளவு நேரம் வேண்டுமானாலும் காத்திருக்கிறேன் ஐயா. அந்த சர்ச்சில் நாசமாப்போகட்டும்.
அதைப் பத்தி என்ன…” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிபிசி உரையில் இப்படி ஒரு சம்பவத்தைச் சொல்லிப் பேச்சை இப்படித்
தொடர்கிறார் சர்ச்சில். “லட்சியவாதம், கொள்கைப்பிடிப்பு எல்லாமே பணத்தின் முன்னால்
சட்டென மாறிப் போகிறது என்று நாம் இதைவைத்துப் புரிந்து கொள்ளலாம். நாடுகளே பணத்துக்கு
விற்கப் படுகின்றன. ஒன்றாய் இருந்த குடும்பங்கள் பணப் பிரச்னை வந்து பிரிந்து சிதறிப்
போகின்றன. நண்பர்கள் பணத்தினால் விலகிப் போகிறார்கள். பணத்துக்காக சனங்களைக் கொலை செய்கிறார்கள்.
மனிதர்கள் பணத்தின் அடிமைகள் ஆகி விடுகிறார்கள்….” என அடுக்கி ஆர்ப்பரித்துச் செல்கிறார்
சர்ச்சில்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இது ஓர் ‘இட்டுக்கட்டிய கதை’யாகஇருக்கலாம். சர்ச்சில் நாட்டின்
பிரதம மந்திரி. ஏன் டாக்சியில் செல்ல வேண்டும்? அவருக்குப் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் கிடையாதா,
என்ற கேள்வி வருகிறது. அத்தோடு, அந்தக் காரோட்டி, அவன் அவரது பேச்சின் ரசிகன். ஆனால்
அவனுக்கு சர்ச்சிலை முக அளவில் அடையாளம் தெரியவில்லை… என்பதும், காதைக் காட்டு, பூ
வைக்கிறேன்… என்ற த்வனியிலேயே இருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆயினும் சர்ச்சில் தன் இயல்புப் படி எப்பவுமே பளிச்சென்ற சொல்லாடலால்
முத்திரை பதிப்பவர். ஒருமுறை சர்ச்சிலும் இன்னொரு அரசியல்வாதியும் பொதுக்கூட்டம் ஒன்றில்
பேச என்று வந்திருந்தார்கள். கூட்டம் என்றால் அப்படியொரு கூட்டம். அந்த அரசியல்வாதிக்கு
இத்தனை கூட்டம் நமக்காக என்று ஆச்சர்யம். இறுமாப்பு வேறு. அவர் புன்னகையுடன் சர்ச்சிலைப்
பார்த்துச் சொன்னாராம். “பாத்தீங்களா, நம்ம பேச்சைக் கேட்க இவ்வளவு பேர்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதற்கு சர்ச்சில் சிரித்தபடி இப்படி பதில் சொன்னார். “அட நீங்க
வேற. சனங்களுக்கு வேடிக்கை பார்க்கிற உற்சாகம். அவ்வளவுதான். இப்பவே நம்மைத் தூக்கில்
போடப் போறதா அறிவிப்பு செஞ்சி பாருங்க. இதைப்போல பத்து மடங்கு கூட்டம் வரும்!”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்படிக் கதைகள், அரசியல் வட்டாரத்தில் சர்ச்சில், முசோலினி, வாஷிங்டன்,
என்று தலைவர் பேர் மாறி மாறி உலவும். கண்டுகொள்ளக் கூடாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நாம் பேச்சாற்றல் பற்றிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். அதற்கு வரலாம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இன்னும் சிலர், தனக்கு முன்னால் பேசியவர்களை கவனித்து தங்கள் பேச்சில்
அந்த முந்தைய உரையைத் தொட்டு அல்லது விமரிசித்து தங்கள் பேச்சை வளர்த்துச் செல்வார்கள்.
ஒரு புத்தக வெளியீட்டு விழாவில் எழுத்தாளர் அனுராதா ரமணன் பேசினார். அந்த விழாவுக்கு
ஒரு பத்திரிகை ஆசிரியர் வந்திருந்தார். அனுராதா ரமணன் தனது உரையில், உங்கள் பத்திரிகையில்
பிரபலமானவர் கதைகள் மாத்திரம் தான் வாங்கி வாங்கி வெளியிடுகிறீர்கள். என் போன்றவர்கள்
கதைகள் அனுப்பினால் வாசிக்காமலேயே திருப்பி அனுப்பி விடுகிறீர்கள், என்று பேசினார்.
அனுராதா ரமணனுக்கே இந்த நிலைமையா, என்று தோன்றியது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என் கதைகளை வந்த ஜோரில் அப்படியே திருப்பி விடுகிறார்கள். இரண்டு
மூன்று நாளில் என் கதை திரும்பி வந்து விடுகிறது. உதவி ஆசிரியர் அவற்றை வாசிக்கிறாரா
என்றே தெரியவில்லை. அதைத் தெரிந்துகொள்ள, ஒருமுறை நான் என் கதை எழுதிய காகித மடிப்பில்
பவுடர் தெளித்து அனுப்பி வைத்தேன். அந்தக் கதையும் உடனே திரும்பி வந்துவிட்டது. நான்
அந்க் கதையைப் பிரித்துப் பார்த்தால் கதையில் நான் கொட்டி அனுப்பிய பவுடர் அப்படியே
உள்ளே இருந்தது…” என்றார் வேடிக்கையாக.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதையடுத்துப் பேசிய பேச்சாளர் யார் என நினைவு இல்லை. அவர் இப்படித்
தொடர்ந்தார். “அனுராதா ரமணன் அவர்களே, கதையில் பொடி வைத்து எழுதுங்கள். பிரசுரம் ஆகும்.
தனியே பொடி வைத்து அனுப்பிப் பயன் இல்லை…” என்று பேசி அரங்கம் அதிர கைதட்டல் வாங்கிக்
கொண்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எஸ்.வி. சேகர் போன்றவர்கள் பேசினால் தன்னைப் போல பேச்சில் ஒரு
சிந்தனை நகர்வைக் காட்டுவார். அது அவரது பாணி. நமது சிந்தனையோடு சேர்ந்து பயணிக்கிற
பாவனை காட்டுவார். ஆனால் சட்டென அவர் லயம் பிரிந்து வேறு திசை காட்டும்போது குபீரென்ற
நகைச்சுவை வெளிப்படும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஏழு மணிக்கு நாடகம் ஆரம்பிக்க வேண்டும். கூட்டமே வரவில்லை. அரங்க
வாசலில் சபா ஆட்கள் யார் உள்ளே வந்தாலும், டிக்கெட் இருக்கா, டிக்கெட் இருக்கா, என்று
கேட்டு மடக்குகிறார்கள். மணி ஆறு ஐம்பது ஆகிவிட்டது. இனியும் கூட்டம் சேராவிட்டால்
நாங்கள் வெறும் நாற்காலிகளைப் பார்த்து நாடகம் நடத்துகிறாற் போல ஆகிவிடும். சபாக்காரர்களிடம்
நான், டிக்கெட் கேட்காதீங்க. உள்ள வரவங்க வரட்டும். நாடகம் பார்க்க நாலு பேராவது வேண்டாமா,
என்று சொல்லி சமாதானப் படுத்தி விட்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிறகு பத்து இருபது பேர் உள்ளே வந்தார்கள். சரி. இதுக்கு மேலே
காலம் தாழ்த்த வேண்டாம் என்று நாடகத்தை ஆரம்பித்து விட்டோம். நாடகம் போர் அடிச்சதா,
வெளியே மழை பெய்து விட்டுவிட்டதா, தெரியவில்லை. பத்து நிமிடத்தில் திரும்ப கூட்டம்
கலைந்து பாதிப்பேர் அரங்கத்தை விட்டு வெளியேற எழ ஆரம்பித்தார்கள். அப்பதான் நான் மேடையில்
அறிவித்தேன். “வெளியே போக நூறு ரூபாய் டிக்கெட் வாங்க வேண்டும்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">டாக்டர் ஔவை அவர்களுடன் பழகிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் என் இளமைத் தினவுடன் நான் சொன்ன எத்தனையோ பகடிகளை அவர் நெளிசல்
எடுத்திருக்கிறார். ஒருமுறை நான் அவரிடம் இப்படிச் சொன்னேன். “அன்று கோபியரிடம் வஸ்திரங்களைப்
பறித்துக் கொண்ட அதே கண்ணன், இன்று திரௌபதி மானங் காக்க ஆடைகளை வழங்கினான்.” உடனே அவர்
என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தபடி சொன்னார். “இங்க எடுத்து அங்க கொடுத்ததாகச் சொல்லணும்ப்பா”
என்றார். எத்தனை வேகமாகச் சிந்திக்கிறார் இவர், என்றிருந்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ராணி வார இதழில் பொதுவாக கருத்துப் படங்கள் அத்தனை நுட்பமாக அமையும்
என எதிர்பார்க்க முடியாது. ஆனால் ஒருமுறை அந்த அதிசயம் நடந்தது. அந்தக் காலகட்டத்தில்
கலைஞர் கருணாநிதி, எம்.ஜி.ஆரை மலையாளி என்று பேசியிருந்தார். அதற்கு எம்.ஜி.ஆர் “நான்
தமிழன்தான்,” என்று தன்னிலை விளக்கமும் தந்தார். இதைக் கேலியடித்து ராணி வார இதழ் வெளியிட்ட
கருத்துப் படம் இன்னும் எனக்கு நினைவு இருக்கிறது. படத்தில் எம்.ஜி.ஆர். பேசுவது போல
இருந்தது. அவர் பேசுகிறார். “ஞான் தமிழகத்தில் ஜனிச்சு.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சாமர்த்தியமாகவும் சமாளிக்கிற விதமாகவும் பேசுவது உரையாற்றுவதில்
ஒரு முக்கிய அம்சம். மொத்த சனத்தின் கவனத்தையும் அப்போது ஈர்த்து விடலாம். அதற்கு சில
நகைச்சுவைத் துணுக்குகள் பெரிதும் உதவுகின்றன. கவிஞர் நா.காமராசன் ஒருமுறை பேசியது
இப்போது நினைவு வருகிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கல்லூரிப் பேராசிரியை ஒருத்தி தன் மாணவனையே காதலித்து, திருமணமும்
செய்து கொண்டார். அவருக்கும் அந்த மாணவனுக்கும் பெரும் வயது வித்தியாசம் இருந்தது.
அதைச் சமாளிக்க அந்தப் பேராசிரியை சொன்னாராம். “என்ன செய்வது, வகுப்புக்குத் தாமதமாக
வருவதைப் போலவே அவன் இந்த உலகத்துக்கும் தாமதமாக வந்திருக்கிறான்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில பிரபல பாடகர்கள் தங்கள் கச்சேரி சோபிக்காமல் போகிற சந்தர்ப்பங்களில்
தங்களுக்குப் பிடித்த கீர்த்தனைகளை எடுத்துப் பாட ஆரம்பித்து முட்டுக் கொடுத்து விடுவார்கள்.
அது ஒரு உத்திதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிரபல பேச்சாளர் என்றால் கைவசம் கட்டாயம் சில நகைச்சுவைத் துணுக்குகள்,
அல்லது மேற்கோள்கள் கட்டாயம் வைத்திருப்பார்கள். டாக்டர் ஔவை புத்தக வெளியீடு என்றால்
“மை பென் இஸ் மை வெப்பன்” என்று பேசுவார். இளையவர் எடுத்த விழா என்றால், “பொதுவா இளைஞர்கள்
ஒன்றுகூடி ஒத்துமையா விழா எடுத்தால் ஆச்சர்யம் தான். ஒருமுறை ஒற்றுமை சங்கம்னு ஆரம்பித்தார்கள்.
அதற்குப் பேசப் போய்வந்தேன். ஆறே மாதத்தில் அதில் நாலு பேர் தனியாப் போயி ‘அதிதீவிர
ஒற்றுமை சங்கம்‘ னு துவங்கி அதுக்கும் என்னைப் பேசக் கூப்பிட்டார்கள்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவரது ஸ்டாக் நகைச்சுவையில் உடனே என் நினைவுக்கு வருவது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பொதுவா நாம இந்தியர்கள் உயரமான இடத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு தாழ்வான
இடத்தில் சாப்பிடுவோம். உயரமா பலகை போட்டு அமர்வோம். தரையில் இலை போட்டுச் சாப்பிடுவோம்.
வெள்ளைக்காரன் எல்லாரும் தாழ்வான இடத்தில் அமர்வார்கள். உயரமான இடத்தில் சாப்பிடுவார்கள்.
அதாவது நாற்காலியில் அமர்ந்து மேசையில் சாப்பிடுவார்கள்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எங்க வீட்டுக்கு ஒரு வெள்ளைக்காரன் வந்தான். அவனுக்குப் பலகை
போட்டு இலை போட்டோம். இலைல உட்கார்ந்து விட்டான்.” <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">• • •</span></p>
<p><span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 13pt;"> </span> </p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-61740148010555702312022-04-10T20:11:00.003-07:002022-04-10T20:11:49.707-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt;">சிறுகதை<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt;">நன்றி / சொல்வனம் 10 04 2022 இதழ்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt;">•<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 18.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">செகண்ட்
இன்னிங்ஸ்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCVEKXwSQpamjYhUS0Q4rsFhVsDhdNzZ35Asc1oaQFaHjQEF4NuN82CVeDIgZsnb-lrwJ9Y0xpwSilYUEsdv47N-OSB3c75qIIs_NRTQledEr4TKZ-ApOrQRu2nyoUPWZ9QqGJA6KKrD_epzW9k0wy7PshRsHgSY8CC4V3Y70kskOxtUtXnYUbsvv1JA/s1102/p%20co.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1102" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCVEKXwSQpamjYhUS0Q4rsFhVsDhdNzZ35Asc1oaQFaHjQEF4NuN82CVeDIgZsnb-lrwJ9Y0xpwSilYUEsdv47N-OSB3c75qIIs_NRTQledEr4TKZ-ApOrQRu2nyoUPWZ9QqGJA6KKrD_epzW9k0wy7PshRsHgSY8CC4V3Y70kskOxtUtXnYUbsvv1JA/s320/p%20co.jpg" width="164" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: 0in;"><span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 18pt; text-indent: 0in;">பெ</span><span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 14pt; text-indent: 0in;">யர் கோமதிசங்கர். என்றாலும் முழுப் பேரும்
சொல்லி எவன் கூப்பிடறான். அவங்க ஐயாவே “கோமதி… ஏல இங்க வா” என்றுதான் அழைக்கிறார்.
தன் பெயர் பொம்பளைப் பெயர்போல அமைந்து விட்டதில் அவனுக்கு வருத்தம் உண்டு. ஊரில் எலலாப்
பயல்வளுக்கும் ஆம்பளைப் பெயரா அமைஞ்சிருக்கு. இவனுக்கு வெறும் சங்கர்…னு வெச்சிருக்கப்டாதா?</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பையன்கள் எல்லாரும் பேசிச் சிரிச்சி ஓடியாடி விளையாடற மட்டுக்கு
ஜாலியாத்தான் இருக்கும். ஆனா திடீர்னு கேலி கிண்டல்னு பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டாங்கன்னா,
“போடி பொட்டை!” ஒரே வார்த்தையில் கரண்ட் ஆஃப். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆனாலும் தனியா இருக்கிற போது அவன் பேரை நினைக்க அவனுக்கே சிரிப்பு.
என்ன பேரு இது. பசு மாட்டுக்கு வெச்சா மாதிரி… இதே பேரு வேற யாருக்காவது இருந்திருந்தா
அவனும் கிண்டல் அடிச்சிருப்பான். தெருவில் பாதிப் பிள்ளைங்களுக்குப் பட்டப் பெயர் வைப்பது
அவன்தான். அவனது இந்தத் திறமைக்கு ஒரு ரசிகர் பட்டாளமே உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ரெட்டை மண்டை சுப்ரமணி. அவன் மண்டை கீறல் விட்ட தேங்கா கணக்கா
டபுள் சைசா இருக்கும். மயில் ராமசாமி. அவன் கழுத்து சித்த உசரம் ஜாஸ்தி. பேரில் சூப்பர்
பெயர் எது? வாசுதேவன், அல்ல அவன் ‘வாயுதேவன்.’ எப்பவும் வாயுவை வெளியேற்றிக் கொண்டே
இருந்தான், அதனால்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஏல பாத்து... வாயு பிரியும்போது சர்ருனு ராக்கெட் மாதிரி மேல
தூக்கிறப் போவுது உன்னை!”…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வரவர அந்தப் பயகளே கூட ஒரிஜினல் பேரைச் சொல்லிக் கூப்பிட்டா திரும்பிப்
பார்க்கிறது இல்லை. கிருஷ்ணா என்று அழைத்தால், எந்த கிருண்ணனோ, என்று போய்க்கொண்டே
இருக்கிறவன், “ஏல நீளக்காதான்?...” திரும்பிப் பார்க்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்தத் தெரு என்று இல்லை. பக்கத்து நாலு தெருவிலும் அவனுக்கு,
கோமதிக்கு சேக்காளி உண்டு. சண்டைக்காரனும் உண்டு. சண்டையின்னால் சட்டையைக் கிழிக்கிற
உக்கிரமான, மூர்க்கமான சண்டையாய் இருக்கும். அப்புறம் கொஞ்சநாள் சட்டையைக் கிழிச்சவன்
இந்தத் தெரு பக்கமே நடமாட மாட்டான். கிழிபட்டவன் ஒரு ஆத்திரப்பட்ட ஜமாவுடன் அவனைத்
தேடித் திரிவான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிறகு எப்படி அவர்கள், அந்த சண்டைக்காரர்கள் சமாதானம் ஆனார்கள்,
சாம தான முயற்சிகளால் அவர்கள் சமாதானம் ஆயிருக்கலாம். அவங்க அப்பனும் இவங்க அப்பனும்
இவர்களுக்காக அத்தனை நாள் வேத்துமுகம் காட்டி உர்ர்ர் உர்ர்ரென்று புகைந்து கொண்டிருந்தால்
இதுங்க ரெண்டு பேரும் தோளில் கை போட்டபடி, ஆளுக்கு ஒரு கை கொடுக்காப் புளி தின்று கொண்டு,
ஒருத்தரை ஒருத்தர் கட்டிக் கொண்டு, சிரித்துக் கொண்டு எதிரே வருவார்கள்… அடுத்த தகராறு
ஆரம்பிக்கும் வரை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 13.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சொன்னாப்ல, அவங்க அக்கா பேரு ரமணி. ஆம்பிளைப்
பேராச்சே. முழுப்பேர் ரமணிபாய்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; tab-stops: 13.5pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எங்க ஐயாவுக்கு ஏந்தான் இப்பிடி மாத்தி
மாத்தி பேர் வைக்கத் தோணுதோ? ஒருவேளை அவரு பொம்பளைப் பிள்ளை எதிர்பார்த்து நான் பிறந்து
இப்பிடிப் பேர் வெச்சிட்டாப்லியா? ரெண்டாவது, பையன்தான் என நினைத்து அவள் பிறந்திருக்கலாம்.
வளர்ந்து பெரியாளாகி நம்ம பேரை நாமே வெச்சிக்கலாம்னு இருந்தாதான் இது சரிப்படும். ஆனா
பெரியாளானால் நாம நமக்குப் பேர் வைக்கிறமோ இல்லியோ ஊர்ல தன்னைப்போல பட்டப் பெயர் வைக்கறது
இருக்கவே இருக்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஊரிலேயே இதுங்களை, பிள்ளைங்களா இதுங்க, புழுதிப்படை..ம்பாங்க.
சாயந்தரம் பள்ளிக்கூடம் விட்ட ஜோரில் வீட்டுக்குள்ள பாய்ஞ்சி பைக்கட்டை வீசிவிட்டு
தெருவில் ஓடுவார்கள். கோமதி அவர்களின் நாட்டாமை. இதெல்லாம் தன்னைப்போல அமைவது தான்.
புஜபல பராக்கிரமன் அவன். அவன் பேச்சுக்கு எதிர்ப்பேச்சு பேச அவனவனுக்கு பயம். அதென்னவோ
அவன் தொட்டாலே அவனவனுக்குச் சட்டை டர்ர் ஆயிருது. இவனை நம்பியே தனபால் தேரடி தெருவில்
டெய்லர் கடை போட்டுவிட்டான். பழைய கிழிசல் ஸ்பெஷலிஸ்ட் என்று போர்டுதான் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கோமதி சும்மாவே இருக்கமாட்டான். டவுசர் பைக்குள் எப்பவும் சூட்டுக்காய்
வைத்திருப்பான். அதைப் பிறத்தியார் அறியாமல் தரையில் சர்ர் சர்ரென்று உரசி சூடேத்தி
வகுப்பில் பக்கத்துப் பையன் தொடையில் அதை அழுத்தினால் ஆ… என அவன் அலறல் கேட்க ஒரு திருப்தி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஆனாவுக்கு அடுத்த எழுத்து டோய்!”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பதிலுக்கு கோமதிக்கு சூடு வைக்க எவனுக்கும் தைரியம் இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பல நாட்கள் வாத்தியாரிடம் அடி வாங்கவும் நேர்ந்திருக்கிறது. அதெல்லாம்
இல்லாமல் எப்படி?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவன் அந்தப் பக்கமாக வந்தாலே தெரு நாய்கள் ஓட்டம் எடுத்தன. அதுங்களை
விரட்டிப் போய்க் கல் எறிவதில் சூரன். “நானா பொட்டை…” என கத்தியபடி கல்லால் அடிப்பான்
நாயை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மாலையானால் தெருவில் புழுதிப்படையின் படையெடுப்புதான். ஹோவென்ற
பேரிரைச்சல். கபடிக் கபடி, என்று சத்தம் கேட்கும். சில சமயம் யாராவது பந்து கொண்டு
வந்தால் ‘எறிபந்து’ விளையாடுவார்கள். அதில் அடி வாங்க என்றே சில அப்பிராணிப் பையன்கள்
உண்டு. முடிந்தவரை அடி வாங்கிக்கொண்டு, அவர்கள் “டியூஷன் இருக்குடா” என்று நழுவப் பார்ப்பார்கள்.
அல்லது அவனது அழுகைச் சத்தம் கேட்டு பையனைப் பெற்றவள் பதறி வெளியே ஓடிவந்து பார்ப்பாள்.
பையன்கள் கப் சிப் என்று நிற்பார்கள். “சனியனே பொழுதன்னிக்கும் விளையாட்டு இதுக்கு.
இவனுங்களோட சேராதேன்னா கேக்கறியா?” என்று அவளும் தன் பங்குக்கு மொத்துவாள். அதைப் பார்த்து
சில பையன்கள் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்வார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சட்டை கிழிய திடீரென்று தெரு அமைதி காப்பதும் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பையன் ஒவ்வொருத்தனிடமும் ஒரு விசேஷம் இருந்ததாக நினைத்தார்கள்.
வெங்கடேசனிடம் சைக்கிள் இருந்தது. அது அவங்க அண்ணன் சைக்கிள். இப்போது இவனுக்கு பாத்யதைப்
பட்டது. அவன் மனம் வைத்து கருணை செய்தால், மத்த பிள்ளைகள் அதில் ஒர் ரவுண்டு ஓசியில்
போய் வரலாம். சில குழந்தைகளுக்கு ஓடினால் ஜெட்டி அவுந்துரும். அதைப்போல அந்த சைக்கிளுக்கு
மிதமான வேகமே சரி. வேகம் எடுத்தால் செய்ன் கழட்டிக்கும். ஆனால் இந்த சைக்கிளை வைத்துக்
கொண்டு அவன் அலட்டும் அலட்டல்...<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வெங்கடேசனுக்கு கௌரவமான பட்டப் பெயர். சைக்கிள் வெங்க்கி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பந்து வைத்திருக்கும் சிலர். டென்னிஸ் ‘ஒன் பிச்’ விளையாடலாம்.
இந்த வீட்டு வாசல் திண்ணைக்கும் அந்த வீட்டுத் திண்ணைக்கும் நடுவே சுவர். அதுதான்
‘நெட்’ என்று வைத்துக் கொண்டு விளையாடுவார்கள். பேட் கிடையாது. உள்ளங்கைதான் பேட்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சனி ஞாயிறு ஏன்டா வருது, என்று என பெற்றவர்கள் நடுங்கினார்கள்.
அடிக்கிற வெயிலையும் பொருட்படுத்தாமல் தெருவில் சப்த களேபரம். ஓட்டு வீடு வத்சலா பாட்டுச்
சொல்லிக்கொள்ள, வாத்தியார் வருவார். இதுங்களின் சத்தத்தில் பாட்டாவது டியூஷனாவது… அவருக்கே
தலையை வலிக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ச ரி க ம ப த நி சா… சாநி…பாட்டி… பிள்ள… பெத்தா… என்று யாராவது
வத்சலா வீட்டுப் பக்கம் வந்து பாடிவிட்டு ஓடி விடுவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தெரு அமைதியாய் இருந்தால் அது நல்ல விஷயம் அல்ல. ஒரு யுத்தம் அப்பதான்
நடந்து ஓய்ந்திருக்கிறது என்று அர்த்தம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு நாடகத்தின் இடைவேளை போல.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தக் காட்சிகள் தாண்டி தெருக்களுக்கு அமைதி வந்ததே அதைச் சொல்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகள் ஊருக்கு வந்தபின், தெருவில் கேட்ட அளவு
வீட்டுக்குள்ளேயே டிவி பெட்டி இரைச்சல் கேட்க ஆரம்பித்து விட்டது. டிவி தொடர்களில்
எல்லாப் பெண்களும் கண் சிவக்க பொறி பறக்க ஆவேசப் பட்டார்கள். “நீ எப்பிடி நல்லா வாழறேன்னு
நான் பாத்திர்றேன்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஊர்ப் பெரியவர்கள், ஐயய்ய வீட்டுக்குள்ளயே மூதேவிய நடுவுல உட்கார
வெச்சி கும்மி யடிக்கிறாப்ல ஆயிட்டதே, என்று வருத்தப் பட்டார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பழைய பாடல்களுக்கு, நகைச்சுவைக்கு மட்டும் என்று தனி சேனல்கள்
கூட பிற்காலத்தில் வர ஆரம்பித்து விட்டன. சின்னப் பிள்ளைகளுக்கு என்று கதைகள் சொல்லும்
கார்ட்டூன் நெட்வொர்க், போகோ, பிறகு டிஸ்கவரி, அனிமல் பிளானெட். ஃபேஷன் டிவி என்றும்,
மேற்கத்திய இசைக்கு என்றும் வகை வகையான சேனல்கள். இதன் பயன் என்ன? இதுநாள் வரை பிள்ளைகள்
தெருவில் இரைச்சலாய்ச் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்த காலம் போய், வீட்டுக்குள் பெரியவர்களும்
சிறியவர்களுமாய், யார் எந்த சேனல் பார்ப்பது என்று சச்சரவு செய்ய ஆரம்பித்தார்கள்.
வெளியே அல்ல, வீட்டுக்கள்ளேயே இரைக்கல். ஏற்கனவே டிவி ஏதோ ஒரு சேனல் அலற அதையும் மீறிய
ஒலிப் பிரளயம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எப்பப் பாரு இவனுங்களுக்குத் தெருவுலயே எதையாது பொறுக்கிக் கிட்டிருக்கணும்…
என்று பிள்ளைங்களைத் திட்டியவர்கள் எல்லாம், ஏல வெளிய போயி விளையாடுங்களேன்டா. நாங்க
சித்த நேரம் ஆற அமர டிவி பார்க்க முடியுதா… என வெளியே விரட்டினார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">விளையாட்டு சேனல்களும் உண்டு. அதில் டபிள்யூ டபிள்யூ எஃப் என்று
ஒரு குண்டன் மேல் இன்னொரு குண்டன் உயரத்தில் இருந்து குதிக்கிறான். யாராவது வந்து விலக்கி
விட மாட்டார்களா, என்று பார்த்தால், எல்லாரும் கை தட்டுகிறார்கள். என்ன விளையாட்டோ
இது. அதைப் பார்த்துவிட்டு நம்ம கோமதி உணர்ச்சி பொங்க ஒருமுறை மரத்தில் இருந்து குதித்து
ஒரு சட்டையைக் கிழித்தான். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அவன் எடுத்த நரசிம்ம
அவதாரம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர்களது விளையாட்டுகளும் இந்நாட்களில் மாறி யிருந்தன. ஆரம்பத்தில்
மாலை இருள் திரள கண்ணாமூச்சி, கல்லா மண்ணா, ஒத்தையா ரெட்டையா… என்று துட்டு செலவு இல்லாத
விளையாட்டுகள் விளையாடினார்கள். பள்ளிக்குப் போகையில் ‘வாங்கித் திங்க’ என்று சிறு
காசு கிடைத்ததும், நாலைந்து சிநேகிதர்களாக அவரவர் கைக்காசைச் சேர்த்து பந்து வாங்கினார்கள்.
அதிலும் சண்டை வந்து, “நான் உங்க கூட விளையாட வரல்ல, என் காசைக் குடு” என்று பிரிந்து
போவதும் நடக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவன்துட்டும் சேர்த்துப் போட்டு வாங்கிய பந்து எப்பவோ பிய்ந்திருக்கும்.
அல்லது எவனாவது ஷாட் அடிக்கிறேன் என்று முள்ளுக் காட்டில் அடித்த பந்து காணாமல் போயிருக்கும்.
சில பந்துகள், அந்தத் தெருவின் முசுடான மனிதர்கள் வீட்டுக்குள் விழுந்திருக்கும். போய்க்
கேட்டால் அந்த மாமா அடிக்க வருவார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பொழுது போக விளையாடுதல் என்பது தாண்டி, கோமதிக்கு கிரிக்கெட் விளையாட்டில்
தனி ருசி வந்தது. டிவிகளில் கூட கிரிக்கெட் அமர்க்களப் பட்டது ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.
டிவியில் மேட்ச் எதும் நடந்தால் முழு ஒளிபரப்பும் காட்டினார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பையன்கள் எல்லாரும் யாராவது ஒரு பையன் வீட்டில் கூடி மேட்ச் பார்த்தார்கள்.
திடீரென்று அலை கிளம்பி மதகை உடைத்துக் கொண்டு வெளியே தண்ணீர் பீய்ச்சுவது போல அந்த
வீட்டில் இருந்து ஒரு சப்தக் கொந்தளிப்பு கேட்டது. அந்த வீட்டு அப்பாக்கள் அடிக்கடி
உள்ளறையில் இருந்து வெளியே வந்து, “நாளைக்குப் படிக்க ஏதும் இல்லையாடா உங்களுக்கு?”
என்று கேட்பார்கள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நாங்க கிரிக்கெட் பார்க்கிற போதுதான் இவங்களுக்கு படிப்பு ஞாபகம்
வருது, என்று பிள்ளைங்களுக்கு வருத்தம். இந்த அப்பாக்கள் நல்லாப் படிச்சு கலெக்டா ஆயிட்டா
மாதிரி…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“தேவா, நாளைக்கு உனக்கு டெஸ்ட்டுனு சொன்னியே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஆமாம் மாமா. படிக்கணும்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பின்னே? இங்க உட்கார்ந்திட்டிருக்கே? நாளைக்கு டெஸ்ட்டில் ரோஹித்
சர்மா பத்தியா கேக்கப் போறான்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இல்ல மாமா… செஞ்சுரி அடிக்கப் போறான். அதைப் பாத்திட்டுப் போறேன்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அவன் செஞ்சுரி அடிக்கறது இருக்கட்டும். நீ என்ன, நாளைக்குப் பரிட்சையில்
டக் அடிக்கப் போறியா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வேண்டா வெறுப்பாக அவன் எழுந்து கொள்வான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“உங்களுக்குந் தாண்டா… எப்ப பாரு, டிவி… கிரிக்கெட்னுகிட்டு…”
என்று அவரே வந்து டிவியை அணைப்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">வேண்டா வெறுப்பாகப் பிள்ளைகள் கலைந்து போவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எனக்கு வந்த ஆத்திரத்துக்கு பெர்ரிய கல்லா எடுத்து அந்த டிவிய
உடைச்சிறலாம்னு வந்ததுடா.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“டிவிய எதுக்கு உடைக்கணும். அந்தாள் மண்டைய உடைக்காம…” என்று அடுத்தவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஐந்து நாள் ஆட்டம், ஒருநாள் ஐம்பது ஓவர் ஆட்டம். இப்போதெல்லாம்
இருபதே ஓவர் ஆட்டம் வந்து விட்டது. அதேபோல இந்திய கிரிக்கெட் டீம் கேப்டன் பேரையும்
பாரேன். அப்ப அந்தக் காலத்தில் காப்டன் கபில்தேவ். அஞ்செழுத்து. பிறகு கங்குலி. நாலெழுத்து.
பிறகு மூணெழுத்தில் கும்ளே. அடுத்து தோனி ரெண்டே எழுத்தில். இனி வர்றாள் ஒரே எழுத்தில்
கேப்டனாக வரலாம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆட்டமும் ஒரே ஓவர் – ‘சூப்பர் ஓவர்’ மாத்திரம் விளையாடுவாங்களா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவங்க ஜமாவில் பாஸ்கரன் நன்றாகப் படிப்பான். அவங்கப்பா உரக் கம்பெனியில்
வேலை. நல்ல சம்பளம். நீ நல்ல மார்க் வாங்கினா, கிளாஸ் ஃபர்ஸ்ட் வந்தால் உனக்கு கிரிக்கெட்
பாட் வாங்கித் தரேன், என்று சொல்லி யிருக்கார். பையன் மேல் பிரியமான அப்பா. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில அப்பாக்கள் பிறந்த பிள்ளையையே “நாம் பண்ணின பாவம் பார், இப்பிடித்
திரியுது” என அலுத்துக் கொள்வார்கள். நிறைய அப்பாக்களுக்கு தங்கள் பிள்ளைகள் சந்தோஷமா
இருந்தாலே பிடிக்க மாட்டேன் என்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு அப்பா தரன் பிள்ளையைத் திருவிழாவுக்குக் கூட்டிப் போகிறார்.
அதை வாங்கித் தா, இதை வாங்கித் தா… என்று அடம் பிடிக்கக் கூடாது, என்று கண்டிப்புடன்
சொல்லி அழைத்துப் போகிறார். அப்றம் எதற்கு அவனைக் கூட்டிப் போகிறார்? அதுதான் தெரியவில்லை.பையன்
ஒரு விசில் வாங்கித்தா அப்பா, ஒரேயொரு விசில்… என்று கேட்டுக் கொண்டே வந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பொறுக்க முடியாமல் அப்பா ஒரு விசில் வாங்கி அவனிடம் தந்தார். பிறகு
சொன்னாராம். “நீ கேட்டபடி நான் விசில் வாங்கித் தந்திட்டேன்டா. இப்ப நான் சொன்னபடி
நீ கேளு. நீ விசிலை ஊதவே கூடாது” என்றாராம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதற்கு வாங்கித் தந்திருக்கவே வேண்டாம். பையன் அப்பவே அந்த விசிலைச்
சாக்கடையில் விசிறி யடித்து விட்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சின்னப் பையன்களுக்கு உற்சாகம் வந்தால் அது தன்னைப்போல அடங்காது.
எப்பவாவது சிரிப்பு வந்தாலும் அது உருளும் தண்ணீர்க் குடம் போல பொங்கிப் பொங்கி வரும்.
வயசு அப்படி. அது என்னாத்துக்குடா அந்தச் சிரிப்பு சிரிக்கறே?... என்று விசாரித்தால்
அது உப்பு பெறாத விஷயமாய் இருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாஸ்கரனின் அப்பா நல்ல மனுசன். வாக்கு தவறாமல் அவனுக்கு கிரிக்கெட்
பாட் வாங்கித் தந்து விட்டார். பந்து இல்லை. சின்னக் கடைகளில் கிடைக்கிற ரப்பர் பந்துகள்
அதால் அடிக்கிற அடிக்குத் தாங்கவில்லை. ரப்பர் பந்து என்ற அளவில் தெருவிலேயே விளையாட
முடிந்தது. அந்த ஊருக்கே உரிய புதிய கண்டிஷன்கள் விளையாட்டில் சேர்க்கப் பட்டன. கணக்கு
வாத்தியார் வீட்டுக் காம்பவுண்டுக்குள் விழுந்தால் அவுட். அந்த வாத மரத்தைத் தாண்டினால்
ஃபோர்... இப்படி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பள்ளிக்கூட கிரிக்கெட் டீமில் கூட பாஸ்கரன் இருந்தான். ஒன்பதாம்
வகுப்புக்கு மேல்தான் சேர்த்துக் கொள்வார்கள். கோமதி தன் முறை வர ஆவலுடன் காத்திருந்தான்.
பாஸ்கரனுக்கு கிரிக்கெட் பாட் இருந்தாலும் அவனுக்கு ‘பௌலிங்’ போடப் பிடித்திருந்தது.
அது கோமதிக்கு மகிழ்ச்சி யளித்தது. தடதடவென்று ஓடி வந்து வேகமாய்க் கையைச் சுழற்றினால்
பந்து புயலைப்போல வந்தது. விளையாட சிரமமாய்த்தான் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எப்படி அவனுக்கு இத்தனை வேகமாய்ப் பந்தை எறிய முடிகிறது என்று
கோமதிக்கு ஆச்சர்யம். இமைக்கும் நேரத்தில் பந்து அவனைக் கடந்து சென்றது. அதிலும் ஒன்றிரண்டு
பந்துகளை கோமதி தொட்டுவிட்டாலே பந்து கதறிக்கொண்டு வாத மரத்தைத் தாண்டிப் பாய்ந்தது.
ஃபோர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பள்ளியில் பழைய விளையாட்டு ஐட்டங்களை விற்க என்று ஏலம் போட்டார்கள்.
அவன் தெரு சகாக்களிடம் பேட் இருக்கிறது. நம்மிடம் பந்து இல்லை. ஒரு பழைய பந்து ஏலம்
எடுக்கலாம் என்று நண்பர்கள் நிதி திரட்டினார்கள். பாஸ்கரன் காசு எதுவும் போட வேண்டாம்.
அவன் பேட் சொந்தக்காரன் அல்லவா? சல்லிசான விலையில் பந்தை கோமதி ஏலத்தில் எடுத்தான்.
திருப்பதி லட்டுக்கு பாதி சைஸ். கார்க் பந்து. தரையில் பட்ட ஜோரில் பொங்கி யெழுந்தது
பார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பள்ளிக்கூட கிரவுண்டில் தான் இதை வைத்து விளையாட முடியும். இங்க
தெருவில் யார் மண்டையிலாவது பட்டால் அவ்வளவுதான். இப்பவே ரப்பர் பந்து ஆட சிறுவர்கள்
சேர்த்துக் கொள்வார்கள். கார்க் பந்தில் அவர்கள் கிடையாது. கோமதி? ஆறாங் கிளாஸ். என்றாலும்
அவன் விளையாட்டில் கட்டாயம் உண்டு. ஆள் சூரன்லா. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கார்க் பந்து கடுமையானது, அந்த வயதுக்கு. சின்னப் பிள்ளைகள் அதை
வைத்துக்கொண்டு விளையாடக் கூடாது. விளையாடவும் தெரு சரிப்படாது, என்று பிள்ளைகள் பள்ளிக்கூட
விளையாட்டுத் திடலுக்கு ஆட்டத்தை இடம் மாற்றினார்கள். அப்பா அம்மாக்கள் நிம்மதியாக
டிவி பார்க்கும்படி தெரு அமைதியாகி விட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பள்ளிக்கூடம் போனால் இன்னொரு வசதி உண்டு. சிறப்பு விருந்தினர்
வந்தால் என்று விரிக்க சணலால் செய்த தரைவிரிப்பு பள்ளியில் உண்டு. விளையாட்டு சாமான்
பாதுகாப்பு அறை, ஸ்டோர் ரூமுக்கு வாசலில் காம்பவுண்டுக்குள் அந்த விரிப்பு கிடக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சாதா தரையில் விளையாடினால் பந்தின் எகிறல் சீராக இராது. அதற்காக
பள்ளி டீம் கிரிக்கெட் விளையாடுகையில் அந்த சணல் படுதா விரித்து ஆடினார்கள். அது ஒரு
பெருமை பிள்ளைகளுக்கு. விடுமுறை நாளில் போனால் தெருப் பையன்களும் ஸ்டோர் ரூம் காம்பவுண்டைத்
தாண்டிக் குதித்து அந்த விரிப்பை நாலுபேராய்த் தூக்கி சண்டிமாட்டை வண்டிக்கு இழுப்பதுபோல
கிரவுண்டுக்கு சரசரவென்று இழுத்து வந்து விரித்துப் பரத்தி கிரிக்கெட் ஆடினார்கள்.
பாஸ்கரனுக்கு வெறும் தரையில் பந்து வீசுவதை விட மேட்டில் வீசுவது நன்றாக இருந்தது.
அவன் பந்து முன்னிலும் விரிப்பில் பட்டு பாம்பாகச் சீறியது. பையன்கள் விளையாடத் திணறினார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பையன்கள் எத்தனை பேர் வருகிறார்களோ அதைப் பொறுத்து மேட்ச் கூட
வைத்தார்கள். தரையில் கோடு கீறி, 1 2 3 என்று எழுதி விளையாடும் மட்டையால் மறைத்து ஆளாளைத்
தொடச் சொன்னார்கள். அந்த வரிசையில் பேட்டிங் வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அநேகமாக ஒரு சைடுக்கு பாஸ்கரனும், மறு சைடுக்கு வீரமணியும் தலைமை.
வீரமணி வயசில் மூத்தவன் என்ற மரியாதை. எப்படியும் பாஸ்கரனுக்கு எதிரணியில்தான் கோமதி.
இந்நாட்களில் ஓரளவு பந்தின் பாதையை கணித்து, அதன் வேகத்தையும் சரியாகப் புரிந்துகொண்டு
ஆட ஆரம்பித்திருந்தான் கோமதி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பெரிய கிளாஸ் வந்ததும் நீ கிரிக்கெட் டீம்ல சேந்துருவ இல்லடா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பின்னே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அவன் கேப்டனாவே ஆயிருவாண்டா…” என்று பக்திப் பரவசத்துடன் சொன்ன
சேதுவை அவனுக்குப் பிடித்திருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆனால் விபரீதமான நிகழ்ச்சி ஒன்று நடந்து விட்டது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்நாட்களில் கார்ச் பந்தும் தாண்டி சிவப்புப் பந்தில் ஆட ஆரம்பித்திருந்தார்கள்.
சிவப்புப் பந்திலும் உள்ளே சிறிய லட்டுபோல கார்க் தான் இருக்கும், என்று பாஸ் சொன்னான்.
ஆனால் சணல் சுற்றிய பெரிய பந்து இது. திருப்பதி லட்டு. கைநிறையப் பிடித்து எறியலாம்.
படுதா விரித்து ஸ்டம்ப்புக்கு எறிந்தால் ஸ்வைங் என்று பறந்தது பந்து.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அன்றைக்கு கோமதியும் நன்றாக ஆடினான். சும்மா சொல்லக் கூடாது. பள்ளிக்கூட
மைதானம் பெரியது. கூடைப்பந்து தளம் தாண்டினால் இங்கே நான்கு ரன் கணக்கு. அதை தரையைத்
தொடாமலேயே பந்து தாண்டினால? ஆறு! கோமதி ஆட்டத்தில் பொறி பறந்தது. பாஸாவது ஃபெயிலாவது,
அடி பின்னி யெடுத்து விட்டான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாஸ் பல்லைக் கடித்தபடி தரையில் தேங்கா வெடல் போட்ட மாதிரி அழுத்தி
எறிந்த பந்து, பௌன்சர் அது. அது இத்தனை எகிறும் என கோமதியே எதிர்பார்க்கவில்லை. ஒரு
பாம்பு கொத்த வருவதுபோல அவன் முகத்துக்குப் பாய்ந்து வந்ததை முகத்துக்கு நேரே பார்த்தான்
கோமதி. சட்டென்று முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான். பந்து அவனது நெற்றிப் பொட்டுக்கு
சற்று மேலே பளீரென்று பாய்ந்தது. அவனுக்குள் மின்னல்கள் சிதறின. அப்படியே சுருண்டு
விழுந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாஸ்கரனுக்கு முதலில் சிரிப்பு. “போடி பொட்டை” என நினைத்தபடி கஷ்டப்பட்டு
சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு வந்தான். கோமதியின் நெற்றி புடைத்து வீங்கி யிருந்தது. வலி
துடித்தது. என்றாலும் அவன் கண்ணைத் திறக்கவே யில்லை. வலிக்கு அவனால் கத்தக் கூட முடியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என்ன பாஸு இப்பிடிப் பண்ணிட்டே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நானா? நான் என்னடா பண்ணினேன்? பொட்டப் பய. விளையாடத் தெரிஞ்சா
விளையாடணும். இல்லாட்டி அம்மைட்ட பால் குடிச்சிக்கிட்டு வீட்டோட இருக்கணும். ஹ” என்றான்
பாஸ். என்றாலும் அவனுக்கு பயமாய்த்தான் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கோமதி அப்படியே கிடந்தான். யாரோ போய்த் தண்ணீர் எடுத்து வந்தார்கள்.
அவன் முகத்தில் தெளித்தார்கள். கோமதி அப்படியே கிடந்தான். “டேய் மூச்சு இருக்கா பாருங்கடா…”
என்றான் ஒருத்தன். “அட நீ வேற…” என்றபடி பயந்துகொண்டே கோமதியின் நெஞ்சைத் தொட்டான்.
“இருக்குது…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதற்குள் ஒரு பயந்த சிறுவன் கோமதியின் வீட்டுக்குப் போய்த் தகவல்
சொல்லி யிருந்தான். பெத்தவர்கள் ஓடி வந்தார்கள். பாஸ்கரனின் அம்மா ஓடிவந்தாள். அவன்
அப்பா வேலைக்குப் போயிருந்தார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாஸ் அன்றைக்கு அம்மாவிடம் வாங்கிய அந்த அடி. ரொம்ப நாள் நினைத்து
நினைத்துச் சிரிக்கத் தக்கது. சிரிக்க நேரம் இல்லை. பையன்கள் பாவம். கோமதி செத்திருவானோ
என்றே பயந்து விட்டார்கள். எதோ ஒரு வண்டியை வரவழைத்து கோமதியை எடுத்துக்கொண்டு ஆஸ்பத்திரி
ஓடினார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆஸ்பத்திரி என்றாலே பிள்ளைங்கள் எலலாருக்கும் பயம்தான். அங்கே
ஊசி போடுவார்கள். கசப்பா மருந்து கூட குடுங்க சாமிகளா. ஊசி மாத்திரம் வேணாம். நர்ஸப்
பார்த்த மாத்திரத்தில் பாதிப் பேருக்கு அழுகை வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பெரிய மாட்ச்களில் நாடும் நாடும் விளையாடுகிற கிரிக்கெட் ஆட்டங்களில்
ஹெல்மெட் உண்டு. நாம வண்டியில போற போதே ஹெல்மெட் போடறது இல்லை. ஹெல்மெட் போடறவன் பயந்தாங்குளி,
என்று நினைப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கோமதி அந்தத் தெருவின் சூரன். அவனுக்கு அடிபட்டு மயக்கமாகி விட்டது.
ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்திருக்கிறார்கள். பையன்களுக்கெல்லாம் ஒரே வருத்தம். அவர்களில்
சில பேர் பாஸ்கரனிடம் பேசுவதை நிறுத்திக் கொண்டார்கள். முதலில் சிரித்தாலும் பாஸ்கரனுக்கும்
இப்படி ஆகிப்போனதில் வருத்தம்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நெற்றிப் பொட்டு தப்பித்தது ஆச்சர்யம்தான். சற்று மேலே நல்ல அடி.
பொட்டில் அடித்திருந்தால் இந்நேரம் பால் ஊத்தியிருப்பார்கள், என நினைத்துக் கொண்டான்.
இப்பவே பிடிக்காத போஸ்டரில் சாணி அடிச்சா மாதிரி அவன் நெற்றி முழுசுமாகவே புடைத்து
விட்டது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவனை அப்படியே அள்ளித் தூக்கியபோது கூட முனகினான். ‘‘பாத்துத்
தூக்குங்க” என்று சொல்ல நா துடித்தது. இப்ப இருக்கிற ஆத்திரத்துக்கு மத்த பையன்களே
அவனை மொத்தி விடுவார்கள், என்று சும்மா இருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நல்ல பையன்தான் கோமதி. கொஞ்சம் விளையாட்டுக்காரப் பிள்ளை. ஒண்ணைச்
செய்யதோன்னால் முதலில் அதைத்தான் செய்து பார்க்கணும் என்று அவனுக்கு வேகம் வரும். அவனை
எதுலயாவது மாட்டிவிட வேண்டும் என்று நண்பர்கள் நினைத்தால், அவன் வரும்போது அவனைப் பார்க்காமல்
அவனைப் பற்றி ரகசியம் போல எதாவது பேசுவார்கள். அவனுக்கு உடனே பரபரப்பாகி விடும். ‘‘அந்த
மரத்துல மாத்திரம் யாராலயும் மாங்கா பறிக்கவே முடியாதுடா…” என்பதுபோலப் பேசிக்கொண்டால்,
ஹ என்னால் முடியாதா? செஞ்சி காட்டறேன் வெத்துப் பசங்களா, என்று தோட்டத்துக்குப் போவான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவன் அறியாமல் பையன்களும் அவன் அறியாமல் பின்தொடர்ந்து போவார்கள்.
உண்மையில் அந்த மரம் அடிப்பகுதியில் செல்லரித்து வயிறு திறந்து கிடந்தது. அங்கே பெரிய
குளவிக்கூடு இருந்தது. அதன் பக்கத்திலேயே யார் போனாலும் சிவக்க சிவக்க கொட்டித் துரத்தி
விடும் அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கோமதி ஐயோ, அப்பா… என்று ஓடிவந்ததைப் பார்த்து எதிரே வந்த பையன்களுக்கு
ஒரே சிரிப்பு. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“டேய் சிரிக்கறீங்களேடா நாய்ங்களா…” என்று கோமதி கத்தினான். “எல்லா
உங்க ட்ரிக்குதானா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பின்னே?” என்று அவர்கள் சிரித்தார்கள். “எத்தன பேருக்கு நீ சூட்டுக்காயாலே
சூடு வெச்சிருக்கே? அப்ப மாத்திரம் இனிச்சிக் கெடந்ததோ?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பள்ளிக்கூடம் போனாலும் பாஸ்கரனோடு நண்பர்கள் யாரும் பேசவில்லை.
அது அவனுக்கு அழுகையாய் வந்தது. டேய் யாராவது வேணுன்னு இப்பிடிச் செய்வாங்களாடா?...
என்று கத்த வேண்டும் போல இருந்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆஸ்பத்திரியில் அவன் ரெண்டுநாளாய்க் கண்ணே திறக்காமல் கிடந்தான்.
முதல் நாள் மூச்சுத் திணறிக்கொண்டிருந்தான். வலி இருந்தது அவனுக்கு. படுக்கையில் குடைந்தான்.
கையில் டிரிப்ஸ் ஏறிக் கொண்டிருந்தது. அதை அத்து எறிய ஆவேசப் பட்டான். கையைக் காலை
படுக்கையோடு கட்டிப் போட்டிருந்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அடுத்தநாள் வலியைத் தாண்டி யிருந்தான் அவன். அவனிடம் அசைவுகள்
குறைந்து விட்டன. உடம்பு உணவு எடுக்கிறது. இதயம் துடிப்பது மிஷினில் பச்சை சிகரங்களாகத்
தெரிகிறது. ஆனால் அவன் எண்ணங்கள் உள்ளே ஆழ்ந்து விட்டன என்று தெரிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நாலைந்து நாளில் அவன் ‘கோமா’ நிலைக்குப் போய்விட்டான், என்று கேள்விப்பட்டபோது
தூக்கிவாரிப் போட்டது பாஸ்கரனுக்கு. இதை அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை. கோமா என்றால் மூளையின்
அடியாழத்தில் மாத்திரம் நினைவுகள் இருக்கும். ஆனால் மேலோட்டமாக அவனிடம் எந்த இயக்கமும்
இருக்காது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அட அவன் பேரே கோமதி. அதிலும் ஒரு எழுத்து அடி வாங்கி, கோமான்னு
ஆயிட்டதா?.. என நினைக்க சிரிப்பு வரவில்லை. அவனுக்கே அவனைப் பிடிக்கவில்லை. அட இப்படியெல்லாம்
ஆகும்னு யார் எதிர்பார்த்தார்கள்? படுக்கையில் ராத்திரி படுக்க தூக்கம் வரவில்லை. அழுகை
வந்தது. அழுகை பொங்கிப் பொங்கி வந்தது. அட இப்ப இப்பிடி தனியே அழுது என்ன பண்ண, என்று
அவன்மீது அவனுக்கே வெறுப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதுவரை ஆஸ்பத்திரி பக்கமே போகாமல் இருந்தான் பாஸ்கரன். அmப்பாவிடம்
சொல்லி போய்ப் பார்க்க முடிவு செய்தான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நீ போனா? அவங்க அப்பா அம்மா அங்க இருக்க மாட்டாங்களா? உன்னைக்
கண்டாலே அவங்களுக்கு ஆத்திரம் வராதாடா?” என்றார் அவன் அப்பா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பரவால்லப்பா…” என்று சாயந்தரமாய் அப்பாவுடன் கிளம்பினான் பாஸ்கரன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்ன செலவு ஆயிற்றோ பாவம், என்று இருந்தது. தனியறையில் இருந்தான்
கோமதி. அவனைப் பார்க்கவே அதுவரை வராத அழுகை பொத்துக்கொண்டு வந்தது. அவனது அப்பா அம்மாவும்
அங்கே இருந்தார்கள். கோமதியின் அம்மா கோபப் படுவாள் என்று எதிர்பார்த்திருந்தான். ஆனால்
அவலளோ “பாத்தியாடா உன் ஃப்ரென்டு நிலைமையை?” என்று காட்டி அழுதாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எப்பிடி யிருக்கான்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“உடம்பில் உணர்ச்சியே இல்லை. கோமா…” என்றாள் அம்மா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இது எப்ப சரியாவும்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“தானா சரியானாத்தா உண்டு. சரியாகலாம். சரியாகாமலும் போகலாம்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஐயோ” என்றான் பாஸ்கரன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“சின்ன வயசு மாமி. சரியாயிருவான்…” என்று ஆறுதல் சொன்னார் பாஸ்கரனின்
அப்பா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அழுதபடி தலையாட்டினாள் கோமதியின் அம்மா. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அடுத்த இரண்டு நாளில் கோமதியின் உடலில் எந்த மாற்றமும் இல்லை.
தினசரி பள்ளி விட்டதும் பாஸ் கோமதியை ஆஸ்பத்திரியில் போய்ப் பார்த்துவிட்டு வந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருமுறை அவன் போயிருந்தபோது பெரிய டாக்டர் வந்து கோமதியைப் பார்த்துக்
கொண்டிருந்தார். அவர் கிளம்பும்போது கூடவே போனான் பாஸ்கரன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">டாக்டர் திரும்பிப் பார்த்தார். “என்னப்பா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நான் கோமதியோட ஃப்ரண்டு சார்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர் புன்னகையுடன் தலையாட்டினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நான் பௌலிங் போட்டுதான் அவனுக்கு அடி பட்டது சார்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர் தலையாட்டினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எப்பிடியாவது அவனைக் காப்பாத்துங்க சார்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“சின்ன வயசுதான். தானே அவன் தெளிஞ்சி தேறி வருவான்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எப்ப?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அதை எப்பிடிச் சொல்ல முடியும்?” அவர் புன்னகைத்தார். சின்னப்
பையன் என்றாலும் அவனது அக்கறை அவருக்குப் பிடித்திருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">திடீரென்று யோசித்தாற் போல அவன் கேட்டான். “அவனைத் திரும்ப மேல்மட்டத்துக்குக்
கொண்டுவர நாம எதும் ட்ரை பண்ண முடியுமா டாக்டர்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர் அவனைத் திரும்பிப் பார்த்தார். “ம். நல்ல விஷயம்தான். அவனுக்கு
ரொம்பப் பிடிச்ச விஷயம் எது எதுன்னு பார்த்து… அந்த நினைவுகளை அவன் மனசில் அலையெழுப்பிப்
பார்க்கலாம்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஆகா” என்றான் பாஸ்கரன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">டாக்டர் போய் விட்டார். அன்று இரவு அவன் உறங்கவில்லை. மறுநாள்
அவன்தான் டாக்டருக்கு அந்த யோசனை சொன்னது. உடனே அந்த யோசனை செயலாற்றப் பட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஏதோ அரதப் பழசான கிரிக்கெட் மேட்ச்சின் முழு வர்ணனையைத் தேடி ரெகார்ட்
செய்து அவன் காதில் இடைவிடாமல் ஒலிக்க வைத்தார்கள். முதல்நாள் ஒரு மேட்ச். அடுத்தநாள்
அடுத்த மாட்ச். தினசரி ஏழு எட்டு மணி நேரம். அவன் காதில் கிரிக்கெட் வர்ணனை ஒலித்துக்
கொண்டே யிருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இரண்டாம் நாள் அவன் உள் கண்ணில் கருமணிகள் துடிப்பதை மூடிய கண்ணுக்குள்ளேயே
பார்க்க முடிந்தது. அவன் அம்மாவுக்கு நம்பிக்கை வந்தது. அடுத்த நாள் மதிய வாக்கில்
அவன் உதடுகள் துடிப்பதைக் கண்டாள். அவன் உடல் வலியில் சிறிது நெளிந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அன்றைக்கு மாலையில் பாஸ்கரன் வந்தபோது அவன் அம்மா சிரித்தபடி அவனை
வரவேற்றாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பாஸ்கரா, அவன் உடம்புல அசைவு வருதுடா. நீ கிட்ட வந்து பாரு…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பாஸ்கரனுக்கு சந்தோஷத்தில அழுகை வந்தது. கிட்டவந்து அவன் கோமதியைத்
தொட்டான். குனிந்து அவன் காதில் “கோமதி…” என்று கூப்பிட்டான். “நான் பாஸ்டா… பாஸ்கரன்…”
அவன் உடம்பில் துடிப்புகளை அவனால் உணர முடிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எந்திரிச்சிருவான் ஆன்ட்டி…” என்றான் பாஸ்கரன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நீதான் இந்த ஐடியா குடுத்தியாமே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஆமா ஆன்ட்டி…” என்றபோது அழுகை வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஏன்டா அழறே?” என்று கோமதியின் அம்மா அவனைக் கட்டிக் கொண்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“சிரிக்கறதா அழுகறதான்னே தெரியல ஆன்ட்டி…” என்றான் பாஸ்கரன்.<o:p></o:p></span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: right;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">•••<o:p></o:p></span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 6.0pt; text-align: right;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">(2022)<o:p></o:p></span></b></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-50484092914098060912022-04-04T06:31:00.003-07:002022-04-04T06:31:56.876-07:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நன்றி / பே’சும் புதிய
சக்தி <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சிந்தனைத் தொடர் – நிசப்த
ரீங்காரம் / பகுதி 6<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSA1sYFEHIHRU2B9MRSTDxjlLn_QCcDOCJ02L4bd2TEKqx_Hmh81totnpq7sVCD4hUgGUQ6dM1K60QDrhM0aX-zTVm7PK8oSJxBUG36vk2U32C1fCe_IZ8E-2rqqJEVkbZ0t6v2Vfpkc08-iRPwkrlWJv8rDXgvDGRxJGz0RQhyAK1xpauFp19wTWLDg/s776/lea%20f.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="776" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSA1sYFEHIHRU2B9MRSTDxjlLn_QCcDOCJ02L4bd2TEKqx_Hmh81totnpq7sVCD4hUgGUQ6dM1K60QDrhM0aX-zTVm7PK8oSJxBUG36vk2U32C1fCe_IZ8E-2rqqJEVkbZ0t6v2Vfpkc08-iRPwkrlWJv8rDXgvDGRxJGz0RQhyAK1xpauFp19wTWLDg/s320/lea%20f.jpg" width="233" /></a></div><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 20.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மழைக்குள்
நுழைந்த குடை<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; margin-left: .5in; margin-right: 0in; margin-top: 0in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஞானவள்ளல்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 20pt;">க</span><span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 13pt;">லைஞனுக்கு நயம்பட உரைத்தல் முக்கியம்.
அவனது கூறுதிறனாலேதான் அந்தப் படைப்பு வாசக மனதில் பீடமிட்டு அமர்கிறது. சிறப்பாகச்
சொல்லப்பட்ட ஓர் உவமை, அல்லது சிறப்பான ஓர் இசை என்றுகூட வைத்துக் கொள்ளுங்கள், மனதில்
தங்கி ரீங்காரம் செய்ய வல்லது. அதன் கூறுதிறன் அவனது கலையெழுச்சி எனலாம்.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில நல்ல ஸ்வரக் கோர்வைகளை மனது திரும்பத் திரும்ப பாடிப்பாடி
ரசிக்கும் அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எதுகை மோனை என்கிற சொல் அலங்காரங்களுடன் தமிழ் இலக்கியம் கலையின்
எழுச்சியைக் கொண்டாடியது. சங்க இலக்கியம் முதல், போன நூற்றாண்டு வரை இந்தச் சொல்லாளுமை
பெரும் ஆட்சி செய்தது. செய்யுள்கள் தாண்டியும் உரைநடையிலும், திரைப்படங்களிலுமே கூட
அடுக்குமொழி பெரும் வரவேற்பு கண்டதை நாம் அறிவோம். திரைப்படங்கள் என்றால், ‘மகாதேவி’
படத்து வசனம் உடனே நினைவு வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இணங்க மறுத்த பெண்ணை மூட்டையில் அடைத்துக் கொண்டுவரச் சொல்வான்
பி.எஸ்.வீரப்பா. அவர்கள் தவறுதலாக அவனது மனைவியையே தூக்கிவந்து விடுவார்கள். மூட்டையைத்
திறந்ததும் வெளியே வருவாள் அவனது மனைவி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அத்தான்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அப்படிச் சொல் கண்ணே. இந்த சத்தான வார்த்தையிலே செத்தான் கருணாகரன்”
என வீரப்பா அலுத்துக் கொள்ளும்போது திரையரங்கமே விசிலும் கைதட்டுலுமாய் அதிர்ந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பத்து இருபது வருடங்களுக்கு முந்தைய ‘புது நெல்லு புது நாத்து’
படத்தில் நடிகர் நெப்போலியன் பேசும் ஒரு வசனம். “என்னடி, இலைல இட்டிலியைப் போட்டுட்டு
தலைல இடியைப் போடறியே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு சோகமான வசனம். வில்லன் பாத்திரம் அவதிப்படும்போது அதை ரசித்தார்கள்
மக்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அரசியலிலும் இப்படி அடுக்குமொழி பேசுவது ஒரு மோஸ்தர், என்றான காலம்
ஒன்று இருந்தது அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அளபெடையாகவும், இரட்டைக்கிளவி, அடுக்குத்தொடர் என்றும் எத்தனை
வசிகர உத்திகளைக் கையாண்டார்கள். பொழுது பலபலவென விடிந்தது. அவன் விறுவிறுவென்று நடந்து
போனான். நடந்து நடந்து கால் தேய்ந்தான்… என்றெல்லாம் உணர்ச்சிக் கேந்திரங்களை வடிக்க
எத்தனை வழி வகைகள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இன்றைக்குப் பரவலாக வந்து கொண்டிருக்கிற புதுக்கவிதைகளிலுமே கூட
எதுகை மோனை நயம் இருந்தால் தனி ருசிதான். தணிகைச்செல்வனின், ஆறு வறண்ட கதை பற்றிய எள்ளல்
கவிதை, <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“காவிரியைக் கடக்க<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஓடங்கள் எதற்கு<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒட்டகங்கள் போதுமே”</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 70%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்ற வரிகளின் கவர்ச்சிக்கு அதன் மோனைநயம் காண்க.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கவிதைகளில் கச்சிதத்தன்மையான சொற்கட்டு எப்போதுமே உயர்தரம். வள்ளுவரின்
இந்தச் செய்யுள் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“செய்தக்க அல்ல<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">செயக்கெடும்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">செய்தக்க<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">செய்யாமையானும் கெடும்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆனால் வள்ளுவர் இந்த ஒண்ணே முக்காலடி பாணியில் கூட சில சொல் விரயங்கள்
தந்திருக்கிறார்… என்பதையும் கூறிவிட்டு தாண்டிச் செல்லலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“நாடென்ப<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நாடா வளத்த<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நாடல்ல<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நாட வளந்தரும் நாடு.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு தரம் சொன்னால் போதாதா என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதே சமயம் இந்தக் கவிதை பாருங்கள். என்ன சொல் அழுத்தம்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இருவேறு<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உலகத்து இயற்கை<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">திரு வேறு<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தெள்ளியர் ஆதலும் வேறு.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதேபோல உவமான உவமேயங்களில் காட்சிரீதியான தாக்கத்தை ஏற்படுத்த
வல்ல திருக்குறள் செய்யுள்கள் அழகானவை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தினைத்துணை<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நன்றி செயினும்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பனைத்துணையாகக் கொள்வர்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பயன் தெரிவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இங்கே தினை பனை என்கிற உருவக் காட்சிகள் மனதில் தன்னைப்போல விரிகின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இலங்கையில் சீதையைச் சந்தித்துவிட்டு வந்த அனுமன், ராமனிடம் சீதையைப்
பார்த்த கதையைச் சொல்லும்போது, சீதையைக் கண்டேன், என்று சொல்லாமல், முதலில் கண்டேன்
என்று ஆரம்பித்து சீதையை, என பின்னால் சேர்ப்பதைக் கம்பர் காட்டுகிறார். கம்பராமாயணப்
பட்டிமன்றங்கள் தோறும் இந்த விவரம் கொண்டாடப்படும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தூத்துக்குடியைச் சார்ந்த என் எழுத்தாள நண்பன் மோகனன் ஒரு நாவல்
எழுதினான். அதன் தலைப்பு எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘கொக்கு பூத்த வயல்.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என் நினைவுக்கு எட்டியவரையில் ஒரு நில வரைபட அளவில் இப்படி காட்சிப்
படுத்திய வேறு நாவல்தலைப்பை நான் கேட்டதே இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வயல் வரப்பில் இருந்து யாரோ பார்க்க, தூரத்தில் வயலுக்குள் கொக்குகள்
அமர்ந்திருக்கின்றன… என காட்சி மனதில் வரவில்லையா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இவரது குறுநாவல் தொகுதியை நாங்கள் பதிப்பித்தபோது அதற்கு ‘மோகனராகம்’
என தலைப்பு வைத்தோம். இவரது பெயரே மோகனன் அல்லவா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தத் தலைப்பில் மனம் லயித்து நான் எழுதிய ஒரு சிறுகதைத் தலைப்பு
‘அதோ பூமி.’ என்றாலும் இந்த ‘அதோ’ என்று சுட்டல் அமைந்து விட்டதை ஒத்துக் கொள்ளத்தான்
வேண்டும்!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆமாம், திருப்பூர் தமிழ்ச் சங்கம் பரிசு பெற்ற என் நாவல், அதன்
தலைப்பு ‘தொட்ட அலை தொடாத அலை.’ இதிலும் ஒரு நிகழ்வு அல்லது காட்சிப் பதிவு இருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காட்சிகளைக் கற்பனையில் விரித்து நம் மனதில் முழுமையடையும் கவிதைகள்
சிறப்பானவை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதைப்போலவே காட்சியம்சம் மிக்க இன்னொரு கற்பனை, உதயகண்ணனின் </span><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘மழைக்குள் “நுழைந்த” குடை.’</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தேவதேவனின் ஒரு கவிதை இப்படிக் காட்டுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“கட்டியணைத்து<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">முத்தமிடவா முடியும்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வா காபி சாப்பிடலாம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இங்கே கவிதை அது நிகழும் இடத்தை நினைவுபடுத்தி தன் இருப்பை அமைத்துக்
கொள்கிறது. காதலன், காதலி உணவு விடுதிக்குப் போகிறார்கள். அங்கே ‘குடும்ப அறை’யில்
போய் அமர்கிறார்கள்… என்கிற விவரம் மனதில் சித்திரமாக வரும்போது, இந்தக் கவிதை ரசிக்கிறது
அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதில் கட்டியணைத்து முத்தமிடுதல் என்பது அதிகக் காம வேட்கையைக்
குறிக்கிறது. வா காபி சாப்பிடலாம், என்பது ‘யானைப் பசிக்குச் சோளப் பொறி’ என்பார்களே
அந்த ஆதங்கத்தையும் குறிக்கிறது அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">விக்கிரமாதித்தனின் இந்தக் கவிதையும் அதேபோல நம் மனதில் சித்திரம்
வரைந்து பொருளைப் பூர்த்தி செய்துகொள்ள வேண்டிய நல்ல முயற்சி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘இக்கரைக்கும் அக்கரைக்கும்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அலைகிறான் ஓடக்காரன்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அமைதியாய்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது நதி.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இவர் நம் மனதில் வரையும் சித்திரம் என்ன? ஒரு பொதுக் கோணத்தில்
இந்தக் கவிதை வாழ்க்கை சார்ந்த தேடல், என்று கொள்வோம். காலம் என்னும் ஓடத்தில் நாம்
வாழ்க்கையைக் கடக்கிறோம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஓடக்காரன் இக்கரைக்கும் அக்கரைக்கும் கடக்கிறான்… என்பது அவனது
தேடல், என்பது சரி. அவன் எந்த திசையில் நதியைக் கடக்கிறான்… என காட்சியாக நினைத்துப்
பார்த்தால், இடம் வலமாக அவன் கடக்கிறான். அவனது தேடல் ஒரு குறுக்குவெட்டு அளவில் நிகழ்வதை
அவதானிக்கலாம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆனால் வாழ்க்கை? அது ஒரு நதிபோல ஓடிக் கொண்டே யிருக்கிறது. நதி
எப்படி ஓடுகிறது? அதன் காட்சி வடிவம் என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நதி கீழிருந்து மேலாக… ஒரு நெடுக்குவெட்டுத் தோற்றமாக அல்லவா அது
ஓடுகிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதாவது, நமது வாழ்க்கை சார்ந்த புரிதலும் தேடலும் சிறு அளவுதான்.
வாழ்க்கை நம் பிடிக்குள் சிக்காத அளவில் பெரியது, பிரம்மாண்டமானது என்கிறார் கவிஞர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மென்மையிலும் மென்மையை முன்னிறுத்தி ’பீலிபெய் சாகாடும் அச்சு
இறும்’ என்கிறார் வள்ளுவர். மெல்லிய மயிற்பீலிதான் என்றாலும் சால மிகுத்துப் பெய்தால்,
வண்டியின் அச்சு முறிந்து விடும், என்பதன் அழகு காண்க.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மோப்பக் குழையும் அனிச்சம், நோக்கக் குழையும் விருந்து… என்பதெல்லாம்
எத்தனை மென்மையான விவரம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மெல்லிய விவரங்களை அடுக்க ஹைகூ போல வேறு வடிவம் கிடையாது, எனலாம்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘‘காலைப் பனியில்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காணாமல் போயின<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வெள்ளை நாரைகள்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வானத்தில் பறக்கும் நாரைகளின் உடல் நிறமும் காலைப் பனியின் நிறமும்
ஒன்றுகலந்து முயங்கிய நிலை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘சிட்டுக்குருவி<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சற்றே கால் தூக்க<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சேறு துடைக்கும் மாம் பூ.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்பது மனதுக்குப் பிரியமான அடையாளமாகி விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதில் சோகத்தை மென்மையாகச் சொல்லும் இந்தக் கவிதை தனி ருசி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“கல்லைறைக்கு<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வழிகாட்டுகிறது<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">குடும்பத்துக் கிழட்டுநாய்.’’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதில் ‘கிழட்டு’ நாய், என்கிற அடையாளம் கனமாகி விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்படி மெல்லிய உணர்வுகளைக் கிளர்த்தும் விதமாக நான் ஒருமுறை எழுதினேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“தாழ இறங்கிவந்த பறவை<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பொத்தெனக் கீழே போட்டது<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நிழலை.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதைப்பற்றி பிறகு ஒருவரிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கையில் அந்த நண்பர்,
இதே கருத்தை கம்பர் வேறு மாதிரி சொல்லி விட்டார், என்றார். என்ன சொல்கிறார் கம்பர்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எத்தனை உயரம் பறந்த போதும் அந்தப் பறவையால் தன் நிழலைக் கீழே போட
முடியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆகா என்றிருந்தது அதைக் கேட்க. கம்பர் கவிதையிற் பெரியவர் அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தமிழுக்கே கதி, கம்பரும் திருவள்ளுவரும் என்று சொல்வார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நவீன விருட்சம் அழகியசிங்கரின் புதுமனை புகுவிழா, என்று போயிருந்தேன்.
பழைய நிகழ்ச்சி. விருந்தின் போது என் அருகே ஞானக்கூத்தன். இரண்டு கலைஞர்கள் சேர்ந்தால்
என்ன பேசிக்கொள்ளப் போகிறோம்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எனது ஒரு கதையைப் பற்றி அவரிடம் பேசினேன். வீட்டைக் காலிசெய்து
போவதின் துக்கம் சார்ந்து ஒரு கதை. இந்த துக்கத்தை மேலதிக அழுத்தமாய் உணர்த்துகிற விதமாக,
அந்த வீட்டில் பார்வையற்ற பெண் ஒருத்தி இருந்ததாகவும், அந்த வீட்டை அவள் தப்படிகளால்
அளந்து வைத்திருந்த நெருக்க உணர்வு கொண்டவள் என்றும் விவரித்து, அந்த வீட்டைப் பிரிதல்
பிரத்யேகமாக அவளுக்கு எத்தனை துக்ககரமானது, என நான் விவரப்படுத்தியதைச் சொன்னேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கதையின் தலைப்பு. ‘புள்ளும் சிலம்பின காண்.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஞானக்கூத்தன் சட்டென தன் கவிதையில் காட்டிய காட்சி ஒன்றைச் சொன்னார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வீட்டைக் காலி செய்துகொண்டு துக்கத்துடன் கிளம்பும் ஒரு குடும்பத்தினர்.
அவர்கள் வீட்டு பீரோ நகர மறுக்கிறது. ஒருவர் இருவராய் அதை இழுத்து அசைத்து நகர்த்தப்
போராடுகிறார்கள். நகர மறுத்த பீரோ கோபப் பட்டு ஒருவனின் காலைக் கிழித்து விடுகிறது!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு செய்தி கதையாகவும், கவிதையாகவும் உருமாறிய விதம் ஆச்சர்யமானது
தானே?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கவிதையில் கவிஞனின் பார்வை சாமானியனின் பார்வையில் இருந்து மாறுபடும்
போது அந்தக் கவிதை நம்மை ஆச்சர்யப்படுத்தி விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கந்தர்வன் எழுதிய ஒரு கவிதையில், ஒரு வீட்டு வாசலில் உரித்துப்போட்ட
ஆரஞ்சுப்பழத் தோல் கிடக்கும். தெருவில் போகிறவர் “ஐயோ, வீட்டில் யாருக்காவது உடம்பு
சரியில்லையா?” என்று பதறி விசாரிப்பதாக எழுதுவார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வறுமையின் சித்திரம். ஏழை வீட்டில் ஆரஞ்சு சாப்பிடுவது நோயுற்று
இருக்கும் போது மாத்திரமே.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எங்காவது சென்ட் வாசனை வந்தால் சிலருக்கு ‘பிணம்’ நினைவு வரும்!
இந்தப் பகுதியை எழுதிக் கொண்டிருக்கும் போது உதித்த யோசனை இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கணவனுடன் கருத்து மாறுபாடு காரணமாக அழுது கொண்டிருப்பாள் மனைவி.
அருகில் இருக்கும் அவளது குழந்தை, “ஏம்மா அழுகிறாய்? பசிக்குதா?” என்று கேட்பதாக நான்
ஒரு கவிதை எழுதினேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு மந்தகாச மனநிலையில் நான் எழுதிய இன்னொரு வரி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘மெரினா கடற்கரை<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">முறுக்கு வியாபாரம்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><span style="font-family: "ATM 005","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கண்ணகி சிலை.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எஸ். வைதீஸ்வரனின் ஒரு கற்பனை எப்போது நினைத்தாலும் புன்னகையை
வரவழைக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சென்னையின் அசோக்நகரின் பிரதான சாலை. உதயம் திரையரங்கப் பக்கம்,
நாற்சந்தி. சிக்னலில் ஸ்தூபி. அதில் உயரத்தில் நமது தேசியக் கொடியை நினைவு படுத்தும்
விதமாக நான்கு சிங்கங்கள் அமைத்திருப்பார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வைதீஸ்வரன் கற்பனை செய்கிறார் இப்படி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">போக்குவரத்து நெரிசலுக்கு பயந்து இப்படி ஸ்தூபியின் உச்சிக்கு
ஏறிக்கொண்டதா இந்தச் சிங்கங்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என்ன ஆச்சர்யமான கற்பனை!</span><span style="font-size: 13.0pt;"><o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-51013885380966596302022-02-28T08:34:00.002-08:002022-02-28T08:34:34.054-08:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நிசப்த ரீங்காரம்
/ பகுதி 5<o:p></o:p></span></b></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 20.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வியத்தலும் இகழ்தலும்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 20.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYS5ncmYTJ4pC0FH0DOO31WvhSoJhXuhY2eii29a1Tzinaqt70WBgoGjeMOPlvlZwd2vyHx07RPuK7w8AvMkKVmyI74Eg06jeVn17qaOWl3fbh_pBLxYoWy2xVOxkSh4DX-__ly0qVh28WWdnzHa8b3_cTKke2VkIZTVxMvkbqSqZf347OCOwZesQCFg=s500" imageanchor="1" style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 20pt; margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="385" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiYS5ncmYTJ4pC0FH0DOO31WvhSoJhXuhY2eii29a1Tzinaqt70WBgoGjeMOPlvlZwd2vyHx07RPuK7w8AvMkKVmyI74Eg06jeVn17qaOWl3fbh_pBLxYoWy2xVOxkSh4DX-__ly0qVh28WWdnzHa8b3_cTKke2VkIZTVxMvkbqSqZf347OCOwZesQCFg=s320" width="246" /></a><span style="color: #c00000; font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 20.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p><br /></o:p></span><span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 13pt;">ஞானவள்ளல்</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 18.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">த</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மிழின் முதல் நாவல்களில் ஒன்றான ‘பிரதாப
முதலியார் சரித்திரம்’ அதன் இயல்பான நகைச்சுவைத் தன்மையால் தனி அடையாளம் பெற்றது. நாவல்
ஆரம்பமே களை கட்டுகிறாப் போல ஒரு நுணுக்கமான கேள்வியும் அதற்கு விவேகமான பதிலுமாய்
அமைந்திருக்கும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கேள்வி இதுதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வாழ்க்கையில் புத்திசாலியும் நிறையத் தடவை தவறுகள் செய்கிறான்.
முட்டாளும் செய்கிறான். என்றாலும் அவனை ஏன் எல்லாரும் முட்டாள் என்கிறார்கள். இவனை
ஏன் புத்திசாலி என்கிறார்கள்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதற்கு நாவல் ஆசிரியர் மாயூரம் வேதநாயகம் பிள்ளை சொல்கிற விளக்கம்
இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு முட்டாள் தவறு செய்தால் அதைத் தவறு என அவன் உணர மாட்டான்.
ஆனால் அது அவனைத் தவிர பிற எல்லாருக்கும் தெரிந்துவிடும். அதேசமயம் புத்திசாலி தவறுசெய்தால்
உடனே அதை உணர்ந்து விடுவான். அது தவறு என்று அவனுக்குத் தெரியும். மற்றவருக்குத் தெரியாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நகைச்சுவை உணர்வில் தமிழன் சளைத்தவனே அல்ல. வள்ளுவர் உட்பட. கள்ளுண்ணாமை
அதிகாரத்தில் வள்ளுவர் ஓர் உவமை சொல்கிறார். தண்ணீரில் தொலைந்து போனவனைத் தீப்பந்தம்
கொண்டுபோய்த் தேடாதே! வள்ளுவரின் நகைச்சுவை பற்றியே தனியாய் எழுதலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">புத்திசாலிக்கும் முட்டாளுக்கும் வித்தியாசம் இல்லாமல் போகிற கணங்கள்
உண்டு. அதிக கவனம், மற்றும் ஆழ்ந்த ஈடுபாடு சில சமயம் எளிய விஷயங்களை நம் மனதில் மழுங்கடித்து
விடும். ஒரு பெரிய விஞ்ஞானி. தனது ஆராய்ச்சிசாலையில் எலிகளைப் பராமரிக்க அதற்கு ஒரு
கூண்டு தயார் செய்ய விரும்பினார். ஆசாரியை வரவழைத்து, “இரண்டு எலிகளுக்கு ஒரு கூண்டு,
இரண்டு அறைகளாக அமைய வேண்டும். ஒரு அறையில் இருந்து மற்ற அறைக்கு அந்த எலிகள் போய்
வர நடுவே துளை இருக்கட்டும். பெரிய எலி போய் வர பெரிய துளை, சின்ன எலி போய்வர சின்ன
துளை…” என யோசனை சொன்னபோது, அந்த ஆசாரி இடைமறித்து, “ஒரே துளை போதும் ஐயா. பெரிய துளை
ஒன்று வைத்தால் சின்ன எலியும் அதே துளை வழியே போய்க் கொள்ளுமே” என்றானாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவசரத்தில் அண்டாவுக்குள் கை போக மாட்டேங்குது, என்பார்கள் கிராமத்தில்.
அந்த அவசரம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">முட்டாளா புத்திசாலியா என்பது அல்ல பிரச்னை. எப்படி ஒரு நெருக்கடியைச்
சமாளிக்கிறான் ஒருத்தன், என்பது தான் முக்கியம். ‘தியரி ஆஃப் ரிலேடிவிடி’ ஆல்பர்ட்
ஐன்ஸ்டீன் கண்டுபிடித்தவுடன் அவர் மிகவும் பிரபலம் ஆகிவிட்டார். பல்வேறு விவாதங்கள்,
கருத்தரங்குகள் என்று தினசரி இரண்டு மூன்று அவைகளில் அவரைப் பேச அழைத்தார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவரது காரோட்டி அவரை அழைத்துச் செல்லும்போது, “ஒரே பேச்சு. தினசரி
அதையே பேசுகிறீர்கள். எனக்கே எல்லாம் மனப்பாடம் ஆகிவிட்டது” என்று கேலி பேசியிருக்கிறார்.
ஐன்ஸ்டீன் ஆச்சர்யப்பட்டார். “இப்போது நாம போகப் போற இடம் புது இடம். அங்கே யாரும்
என்னை இதுவரை பார்த்தது இல்லை. இன்றைக்கு நீ மேடையேறி, நீயே ஐன்ஸ்டீன் போல என் உரையை
வாசியேன், ஒரு மாறுதலுக்காக…” என்றாராம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காரோட்டி அந்த சவாலை ஏற்றுக் கொண்டார். அந்த அரங்கத்தில் காரோட்டியே
ஐன்ஸ்டீன் போல மேடையேறி, தட்டச்சு செய்த காகிதத்தை வாசித்தார். முன் வரிசையில் ஐன்ஸ்டீன்
அமர்ந்து அவரை ஆச்சர்யத்துடன் வேடிக்கை பார்க்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">திடீரென்று எதிர்பாராமல் ஒரு நிகழ்ச்சி நடந்தது. காரோட்டி பேசி
முடித்ததும், பார்வையாளர்களில் இருந்து ஒருவர் எழுந்து மேடையைப் பார்த்து அந்த உரையைப்
பற்றி ஒரு சந்தேகம் கேட்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்தக் காரோட்டி சொன்னாராம். “இது மிகவும் எளிய சந்தேகம். இதற்கு
பதில் சொல்ல என் காரோட்டி போதும்” என்று சொல்லி ஐன்ஸ்டீனைப் பேச மேடைக்கு அழைத்தாராம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதுதான் சமயோசிதம் என்பது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதற்கு நேர் உல்ட்டாவான அபத்தமும் நடந்து விடுவது உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு அலுவலகத்தின் மேனேஜரைக் கூட்டம் ஒன்றிற்குப் பேச அழைத்தார்கள்.
“ஐய எனக்கு மேடையில் பேச வராது” என அவர் சங்கோஜத்துடன் மறுத்திருக்கிறார். அங்கே அவர்
அருகில் இருந்த அவரது உதவியாளப் பெண்மணி, “தைரியமா ஒத்துக்கோங்க சார். நான் சொல்லித்
தர்றேன்… அதுமாதிரிப் போய்ப் பேசுங்க” என்றாள். அவள் தந்த தைரியத்தில் மேனேஜரும் கூட்டத்தில்
பேச ஒத்துக் கொண்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">செக்ரட்டரிப் பெண் “முதன் முதலா மேடையில் பேசறீங்க இல்லையா? அதிரடியா
ஆரம்பிங்க…” என்று சொன்னாள். “எப்பிடி?” என்று கேட்டார் மேனேஜர். “மேடைல ஏறியதும் எல்லாருக்கும்
அதிர்ச்சி தர்றா மாதிரி இப்பிடி ஆரம்பிங்க. என் மனைவி அல்லாமல், இன்னொருவரின் மனைவி
மடியில் நான் படுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஐயோ” என்றார் மேனேஜர். லேடி செக்ரட்டரி சிரித்தபடி, “எல்லாரும்
யாரது யாரது…ன்னு ஆர்வமாய்க் கேட்பார்கள். உடனே அதன் பதிலாக, என் அம்மா மடியில்…னு
சொல்லுங்க” என்றாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">குறிப்பிட்ட நாளன்று கூட்டத்தில் போய்ப் பேச நின்றார் மேனேஜர்.
முன்வரிசையில் அந்த லேடி செக்ரெட்டரி. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>மேனேஜர்
சொன்னார். “என் மனைவி தவிர இன்னொருவர் மனைவி மடியில் நான் படுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்…”
எதிர்பார்த்தபடியே கூட்டத்தில் பரபரப்பு. “யாரோட மடியில்? யாரோட மடியில்?” என்று கேட்டார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என் செக்ரட்டரியோட அம்மா மடியில்…” என்றாராம் மேனேஜர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">முன்வரிசையில் அமர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த லேடி செக்ரட்டரியின்
முகம் எப்படி இருந்திருக்கும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மாமியார் மருமகள் நகைச்சுவை ஒன்று. படிக்காத மாமியார். அவளுக்குப்
படித்த மருமகள் வந்து வாய்த்தாள். மாமியாருக்கு, தான் படிக்காதவள் ஆதலால் தன் மருமகள்
மரியாதை தர மாட்டாள் என்று பயம் வந்தது. மருமகளிடம் தன் புத்திசாலித்தனத்தைக் காட்ட
நினைத்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மணப்பெண்ணுக்கு வந்திருந்த கல்யாண சீர்வரிசையைப் பார்த்தாள் மாமியார்.
குடம் ஒன்று கவிழ்த்தி வைக்கப் பட்டிருந்தது. அதைப் பார்த்துவிட்டு மாமியார் மருமகளிடம்
சொன்னாளாம். “என்னடி இது. மேல்பக்கம் அடைச்சி ஒரு குடம் குடுத்திருக்காங்க உங்க வீட்டுல.
இதுல எப்படி தண்ணி பிடிக்க முடியும்?” என்றவள் தொடர்ந்து “அப்பிடியே<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ஒரு சொட்டு உள்ள போயிட்டாலும் கீழ பாரு இத்தனை பெரிய
ஓட்டையில் அந்தத் தண்ணி வெளிய போயிறாதா?” என்று சலித்துக் கொண்டாளாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">செத்தது நீயா உன் தம்பியா? – என்று இழவு வீட்டில் கேட்டானாம்,
என மலையாளத்தில் ஒரு பழமொழி உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">குழந்தைகளுக்குச் சொல்கிற முட்டாள், புத்திசாலி கதைகளில் மரியாதைராமனோ,
தெனாலிராமனோ வருவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பரமார்த்த குரு கதை எத்தனை அற்புதமான கற்பனை… அத்தனை சிறிய வயது
வாசகர்களுக்கு எழுதுவது எத்தனை கடினம்… அந்தக் காலத்திலேயே தமிழில் சாத்தியப் பட்டிருக்கிறது…
என்பது சாதனை தான். அது நம் பெருமை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நோபல் பரிசு பெற்ற பெண் எழுத்தாளர் பேர்ல் எஸ் பக். அவர் எழுதிய
‘அதர் காட்ஸ்’ (கடவுளராய்ப் பிறர்) என்ற நாவலில் அவர் ஒரு விஷயம் பேசுகிறார். உலக சாதனை
செய்த ஒருவர். எவரெஸ்ட் சிகரத்தில் ஏறியவர் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அதுமுதல் அவர்
உலகப் பிரபலம் பெற்று விடுகிறார். உலகமே அவரைக் கொண்டாடும்போது அவருக்கு, எல்லாம் அறிந்த
வல்லாளன் என்ற தகுதியை இந்த உலகம் வழங்கி விடுகிறது. உண்மையில் அவருக்கு மலை ஏறுவதைத்
தவிர துவரம் பருப்பு விலை கூடத் தெரியாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு பிரபல பத்திரிகை சார்பில் அவர் வாசகர் கேள்விகளுக்கு பதில்
சொல்வார் நாவலில். எனக்கும் என் மனைவிக்கும் ஒத்துப் போகவில்லை. அவளுடன் எப்படி சமாதானமாய்ப்
போவது? வழி சொல்லுங்கள்… என ஒரு வாசகர் கேள்வி கேட்டிருப்பார் அவரிடம், என்று எழுதுகிறார்
பேர்ல் எஸ் பக். முட்டாள்களின் பீடத்தினை இப்படிக் கிண்டல் பண்ணுகிறார் ஆசிரியர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதுமாதிரி நம்ம ஊர்க் கதை ஒண்ணு சொல்லி விடலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு நாதஸ்வரக் கச்சேரி. அதற்குத் தலைமை தாங்க மாஜிஸ்ட்டிரேட்டை
அழைத்தார்கள். ஊர்ப் பெரிய தலை அல்லவா? அதனால் அழைத்தார்கள். அவருக்கு இசை பற்றி ஒரு
அட்சரம் தெரியாது. அவரும் போலிப் பெருமையுடன் ஒத்துக் கொண்டார். நாதசுரக் கச்சேரி நடந்தது.
கச்சேரி முடிந்து அவரைப் பேசவும் சொன்னார்கள். அவர் பேசினார். “நாதஸ்வர வித்வான் எத்தனை
கஷ்டப்பட்டு வாசித்தார் என்று புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. அங்கங்கே மூச்சு விட என்று
இடைவெளி விட்டு அவர் வாசித்தார். ஆனால் அவர் கூட அமர்ந்து மூச்செடுக்காமல் ஒருவர்,
ஒத்து வாசித்தாரே? அவரது திறமை வியக்க வைக்கிறது… ஒத்து ஊதியவருக்கு என் மனமார்ந்த
பாராட்டுக்கள்.” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கச்சேரிக்குத் தலைமை தாங்க அவரை அழைத்தவர்களின் நிலையையும், அட
அந்த நாதஸ்வரக் கலைஞரின் முகத்தையும் பார்க்க நமக்குக் கொடுத்து வைக்கவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதேபோல ஒரு பஞ்ச தந்திர பாணி விலங்கு கதை உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு காட்டில் சிங்கம் ஒன்று இருந்தது. காட்டிலேயே பலசாலி தான்தான்
என அதற்கு நினைப்பு. அது போய் ஒரு மானின் முன் நின்று மிரட்டும் தொனியில், “ஏய் மான்…
இந்தக் காட்டிலேயே பலசாலி யார்?” என்று கேட்டது. “நீங்கதான் மகராஜா” என்று பயந்துகொண்டே
சொன்னது மான். அடுத்து அந்த வழியே போன ஒரு நரியை நிறுத்தியது சிங்கம். “ஏய் நரி, நில்லு.
இந்தக் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிவிட்டுப் போ. இந்தக் காட்டிலேயே பலசாலி யார்?” நரி பயந்தபடி
“நீங்கதான் மகராஜா” என்றதும் அதற்கு திருப்தி. “சரி போ” என்று அதை அலட்சித்துத் தாண்டிப்போனது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அங்கே யானை ஒன்று குனிந்து புல்லை மேய்ந்து கொண்டிருந்தது. நான்
வருகிறேன்… என்னைக் கொஞ்சங்கூட சட்டை செய்யாமல் இந்த யானை… என்ன திமிர் இதற்கு… என்று
சிங்கத்துக்குக் கோபம். இருந்தாலும் அடக்கிக் கொண்டு யானையின் முன்னால் போய் நின்று,
“ஏய் யானை, என் கேள்விக்கு பதில் சொல்லு. இந்தக் காட்டிலேயே பலசாலி யார்?” என்று கேட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">யானை தன் துதிக்கையால் அந்தச் சிங்கத்தைப் பிடித்து தலைக்கு மேலே
ஒரு சுழற்றி சுழற்றி சிங்கத்தைத் தூர வீசி யெறிந்துவிட்டு திரும்ப புல்லைத் தின்ன ஆரம்பித்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தூரப்போய் விழுந்த சிங்கம் திகைத்துப் போனது. சிறிது நேரத்துகுப்
பின் சுதாரித்து உடம்பை உதறி எழுந்து கொண்டது. பின் “கேட்டால் கேட்ட கேள்விக்கு பதில்
தெரியல்ல. உனக்கெல்லாம் ஒரு கோபம்…” என்றபடி எழுந்துபோனது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">படித்தவர்கள் படிப்பறிவு இல்லாதவர்களை மட்டம் தட்டிப் பேசுவதும்,
பிற்பாடு மூக்குடை படுவதுமான வட்டார வழக்குக் கதைகள் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு பண்டிதர் படகில் போய்க் கொண்டிருக்கிறார். படகோட்டியைப் பார்த்து,
“உனக்குத் திருக்குறள் தெரியுமா?” என்று கேட்டார். “தெரியாது” என்றான் படகோட்டி. “அடாடா
வாழ்வில் கால் பகுதியை வீணாக்கி விட்டாயே…” என்றார் பண்டிதர். பிறகு “உனக்கு கம்பராமாயணம்
தெரியுமா?” என்று கேட்டார். “இல்லை தெரியாது…” என்று தலையாட்டினான் படகோட்டி. “அடாடா
அடாடா வாழ்வில் பாதியை நீ வீணாக்கி விட்டாயே…” என்றார். அப்போது படகோட்டி சொன்னான்.
“ஐயா துடுப்பு தண்ணீரோடு போய்விட்டது. இனி படகு நகராது. நாம் நீந்தித்தான் கரையேற வேண்டும்.
உங்களுக்கு நீச்சல் தெரியுமா?” என்று கேட்டான். “ஐயோ தெரியாது” என்றார் பண்டிதர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஐயா உங்க மொத்த வாழ்க்கையுமே வீணாகி விட்டதே” என்று சொல்லி படகோட்டி
தான் மட்டும் தண்ணீரில் குதித்து நீந்திக் கரையேறினான், என ஒரு செவிவழிக்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>கதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தப் பாணியின் மறுகரையாக, முட்டாள் எப்பவும் முட்டாள்தான்… என்றுகூட
ஒரு கதை நினைவு வருகிறது. அதையும் பார்த்து விடலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“உனக்கும் எனக்கும் பந்தயம். காலி வயித்தில் எத்தனை வாழைப்பழம்
சாப்பிடுவே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ரெண்டு…” என்றான் முட்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“சரி. 50 ரூபாய் பந்தயம். காலி வயித்தில் ரெண்டு வாழைப்பழம் சாப்பிட்டுக்
காட்டு…” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பரவாயில்லை இன்றைக்கு 50 ரூபாய் வருமானம், என்று அந்த முட்டாள்
அவனுடன் கடைக்குப் போனான். கடையில் இரண்டு வாழைப்பழங்கள் வாங்கித் தந்தான் பந்தயம்
வைத்தவன். அதை வாங்கி முதல் பழத்தை உரித்து முதல் கடி கடித்துச் சாப்பிட்டான் முட்டாள்.
இரண்டாவது தடவை பழத்தைக் கடிக்குமுன், முட்டாளின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டான் வந்தவன்.
“இப்ப உன் வயிறு காலி வயிறு அல்ல. ஏற்கனவே ஒரு வாய் அளவு பழம் உள்ளே இருக்கிறது… பந்தயத்தில்
நீ தோத்துட்டே.” வெட்கத்துடன் அதை ஒத்துக்கொண்ட முட்டாள் அவனிடம் 50 ரூபாய் பணம் தந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">முட்டாளுக்கு எப்படியாவது விட்ட பணம் 50 ரூபாயைத் திரும்ப சம்பாதித்து
விட வேகம் வந்தது. அவன் இன்னோரு ஆளிடம் இதேமாதிரி பந்தயம் வைக்க முடிவு செய்து ஒருவனிடம்
போனான். ”ஏ நீ காலி வயித்தில் எத்தனை வாழைப்பழம் சாப்பிடுவே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“மூணு” என்றான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அடச்சே. நீ மட்டும் ரெண்டுன்னு சொல்லியிருந்தால் உன்னைப் பந்தயத்தில்
ஜெயிச்சிருப்பேன்” என்று சொல்லி அவனிடம் 50 ரூபாய் தந்துவிட்டு முட்டாள் ஏமாற்றத்துடன்
திரும்பினான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நம்மிடையே எத்தனை விதவிதமான கதைகள் உலவுகின்றன என ஒரு வட்டம் அடித்துப்
பார்க்கையில் வியப்பு மேலிடுகிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில கேள்விகள் ஒருவன் புத்திசாலியா முட்டாளா என்றே கண்டுகொள்ள
முடியாத அளவு அமைந்து விடுவதும் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“வலது கால்ல குடைச்சலா வலி இருக்கு டாக்டர்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“வயசானா சில சமயம் அப்பிடி வரும்” என்று டாக்டர் சொன்னார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அதெப்படி? இடது காலுக்கும் அதே வயசுதானே ஆகுது டாக்டர்? அது வலிக்கலியே?”
என்றானாம் வந்தவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கற்ற கல்வி மமதை தரக் கூடாது. தலைக் கனம் தரக் கூடாது. வல்லவனுக்கு
வல்லவன் வையகத்தில் உண்டு, என்பார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அறிவாளிகள் மமதை காரணமாக எளியவர்களிடம் நஷ்டப் படுதல் பற்றி நிறைய
வேடிக்கைக் கதைகள் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ரயிலில் ஒரு மேதாவி அமர்ந்து பயணம் செய்து கொண்டிருந்தார். அவர்
எதிரே ஓர் எளிய மனிதன், மேல் சட்டை கூட அணியாதவன் பயணம் செய்தான். மேதாவிக்கு அவனைக்
கண்டதும் அலட்சியம். இளக்காரம். அவன் அவரைச் சட்டை செய்யவே இல்லை. வெளியே பார்த்தபடி
பயணம் செய்து கொண்டிருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மேதாவிக்கு அவனைச் சீண்டிப் பார்க்க ஆசை. “இங்க பார்… நான் உன்னை
ஒரு கேள்வி கேட்பேன். அதுக்கு நீ சரியா பதில் சொல்லி விட்டால் உனக்கு நான் 100 ரூபாய்
பரிசு தருவேன்…” என்றார். அதெல்லாம் வேணாம் சாமி, நீங்க படிச்சவர்… என்றெல்லாம் அவன்
மறுத்துப் பார்த்தான். அவர் விடுவதாக இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிறகு அவன் “சரி சாமி. நான் உங்களை ஒரு கேள்வி கேட்டு, உங்களால
அதுக்கு பதில்சொல்ல முடியலைன்னா?” என்று கேட்டான். ஏற்கனவே மூளை நிறைய திமிர் கொண்ட
அந்த மேதாவி, “உன் கேள்விக்கு எனக்குத் தெரியாத பதிலா?” என்று சிரித்துவிட்டு, “உன்
கேள்விக்கு எனக்கு பதில் தெரியாவிட்டால் நான் உனக்கு இரண்டு மடங்கு பணம்… 200 ரூபாய்
தருகிறேன்…” என்று மார் தட்டினார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“சரி. கேள்வியை நீங்க கேக்கறீங்களா? நான் கேட்கட்டுமா?” என்று
அவன் அந்த மேதாவியைக் கேட்டான். மமதை கண்ணை மறைக்க அவர் “நீயே முதலில் கேள்…” என்றார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவன் கேள்வி கேட்டான். “மூன்று கண்கள், ஐந்து கால்கள், ஏழு கைகள்
கொண்ட மிருகம் எது? சொல்லுங்க.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவருக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. மிருகமா? மூன்று கண்ணா? ஐந்து காலா?
ஏழு கையா? என்ன சொல்கிறான் இவன்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">யோசித்து யோசித்துப் பார்த்தார். அவருக்கு பதில் தெரியவில்லை.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என்ன சாமி, பதில் தெரியலையா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வெட்கத்துடன் அவனைப் பார்த்து மேதாவி சிரித்தார். “அப்ப பந்தயத்துல
நீங்க தோத்துடடீங்க” என்றான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆமாம், என்றபடி அவர் அவனிடம் 200 ரூபாய் தந்தார். பிறகு ஆர்வத்துடன்
அவனைக் கேட்டார். “அது என்ன மிருகம் அப்பா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எனக்கும் தெரியாது சாமி…” என்றபடி அவன் 100 ரூபாயைத் திருப்பித்
தந்தானாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தலைக் கனத்தால் 100 ரூபாய் அந்த மேதாவி நஷ்டப்பட்ட கதை இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எப்பவுமே நமது தகுதிக்கு மீறி ஆட்டம் போடுவது நல்லது அல்ல, என்று
சொல்கிறது இந்தக் கதை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பெரியோர் என்று யாரையும் வியத்தலும் வேண்டாம். எளியோர் என்று இகழ்தலும்
வேண்டாம்… என்கிறார் கணியன் பூங்குன்றனார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு செருக்கு மிக்க மனிதர் சலூனுக்குப் போனார். படிக்காத பாமர
சலூன்காரன் என்று அவனைப் பார்க்க அவருக்கு எள்ளல்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“முடி வெட்ட எவ்வளவு? ஷேவிங்னா எவ்வளவு?” என்று கேட்டார் அவனிடம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“முடிவெட்ட 100. ஷேவிங் மட்டும் என்றால் 50” என்றான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அப்ப எனக்கு தலையே ஷேவ் பண்ணிரு…” என்றபடி சேரில் அமர்ந்தார்
அவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பார்க்க வசதியான ஆள் போலத்தான் இருந்தார். இருந்தாலும் சின்ன புத்தி
இவருக்கு, என நினைத்து வருந்தினான் சலூன்காரன். என்றாலும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவனைப் பேச்சில் மடக்கி விட்ட சந்தோஷம் தாள முடியவில்லை அவருக்கு.
தேன் குடித்த நரி என்பார்களே, அந்த உற்சாகத்துடன் அவனை மட்டந் தட்டிப் பேசியபடி இருந்தார்
அவர். அவன் எல்லாம் கேட்டுக்கொண்டு பொறுமையாகவே இருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிறகு தாடியை ஷேவ் செய்கிற நேரம். “ஐயா மீசை வேண்டுமா?” என்று
கேட்டான் அவன். “வேண்டும்” என்றார் அவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சட்டென்று அந்த மீசையை மழித்து அவர் கையில் கொடுத்தான் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர் திகைத்துப் போனார். என்ன இப்படிப் பண்ணிவிட்டானே, என்று பதறிப்
போனார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“சாமி புருவம் வேணுமா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">போனமுறை வேணும் என்றபோது மீசையே பறிபோய்விட்டது. அதனால் அவசர அவசரமாய்
“வேண்டாம்” என்றார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சட்டென அவர் புருவங்களை மழித்து அவர் கையில் கொடுத்தான் அவன்.
“நீங்கதான் வேணான்னீங்களே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அன்றோடு அவர் அகந்தை ஒழிந்தது. மீசையும் புருவங்களும் திரும்ப
முளைக்கும் வரை அவர் பத்து இருபது நாட்களாக வீட்டை விட்டு வெளியே வரவில்லை என்பதுதான்
இந்தக் கதையின் முடிவு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">••• <o:p></o:p></span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 12.0pt; text-align: right;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நன்றி – பேசும்புதியசக்தி மார்ச்
2022 இதழ்<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-14758539322496219992022-02-16T02:07:00.001-08:002022-02-16T02:07:28.785-08:00<p> <span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 13pt;">தமிழ்ப் பல்லவி – ஜன. மார்சு 2022 இதழ்</span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 20.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வாழை<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p></o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjWv3bj2p7a5bdCM2bw1XmK8jDLC73vGp7Bd5RbdDk4aoXakXoqGOLd4aLjAorv0c60bi2WVOCU2x5NNGLG-49IYhuUtwEEomZy7H6tfCpa2IjNR9LDMiufQEvs427WBTeHMCn9dHT3q2yYf0VxFLs9v4urT9gnUDy6TNVp5hMtWLFv0zJVsz270iljqQ=s839" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="839" data-original-width="564" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjWv3bj2p7a5bdCM2bw1XmK8jDLC73vGp7Bd5RbdDk4aoXakXoqGOLd4aLjAorv0c60bi2WVOCU2x5NNGLG-49IYhuUtwEEomZy7H6tfCpa2IjNR9LDMiufQEvs427WBTeHMCn9dHT3q2yYf0VxFLs9v4urT9gnUDy6TNVp5hMtWLFv0zJVsz270iljqQ=s320" width="215" /></a></div><br /> <span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 13pt;">எஸ்.சங்கரநாராயணன்</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 18.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அ</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ம்மாவுக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று தகவல் வந்தபோதே ராதாவுக்குப்
பதட்டமாகி விட்டது. “எதுக்கெடுத்தாலும் பதறாதே ராது. உடம்புன்னா அதுக்கு நோவுன்னு வராதா
என்ன?” என்றான் மணிவண்ணன். “எங்கம்மா ஒருநாள் கூட தலை வலி உடம்பு வலின்னு ஓய்ஞ்சி படுத்ததே
கிடையாதுங்க” என்றாள் ராதா. “அந்தக் காலத்து மனுஷா எல்லாருமே அப்படிதான். தனக்கு ஒரு
சிரமம்னா காட்டிக்க மாட்டாங்க…” என புன்னகைத்தவன், அவள் முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு
“நீ வேணா உங்கம்மாவைப் போயிப் பார்த்திட்டு வரதானா வாயேன். உங்கம்மாவுக்கும் ஒரு சமாதானமா
யிருக்கும்” என்றான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“குழந்தைக்கு
ஸ்கூல்…” என இழுத்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பெரிய
ஐ ஏ எஸ் பரிட்சை பாழாப் போற மாதிரி யோசிக்கறே? யூகேஜி தானே? பரவால்ல. லீவு போட்டுக்கலாம்…”
அவன் எப்படிப் பேசவேண்டும் என்று அவள் எதிர்பார்த்தாளோ அதேபோல அவன் பேசினான். அவனுடைய
நெருக்கடி நேரங்களில் அவளும் அப்படித்தான் பேசுவாள். அப்படித்தான் பேசிக் கொள்வார்கள்.
எப்பேர்ப்பட்ட அம்மா. காலையில் குளித்துவிட்டு வருகையில் திடீரென்று தலைசுற்றி, சமாளித்து
அப்படியே சிறிது நின்று நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டாள். கிறுகிறுப்பு அடங்கியதும் போய்ப்
புடவை மாற்றிக்கொண்டு பூஜையறைக்குப் போய், குனிந்து… கொஞ்சம் புஷ்பத்தை அள்ளி சுவாமி
படத்துக்கு முன் போடுமுன் ஆளைக் கீழே சரித்துத் தள்ளி யிருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆஸ்பத்திரியில்
சேர்த்திருக்கிறதாக அப்பா ஃபோனில் சொன்னார். அவரே சற்று பயந்திருந்தார் போலிருந்தது.
“நீ கவலைப் படாதப்பா. இதோ நான் வரேன்” என்று சட்டென்று ராதா பதில் சொல்லி விட்டாள்,
என்றாலும் இங்கே எல்லாவற்றையும் போட்டது போட்டபடி விட்டுவிட்டுப் போக எப்படி முடியும்?
அவள் இல்லாமல் தன் வேலை ஒருவேலை பார்த்துக் கொள்ள இவருக்குத் தெரியாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“எல்லாம்
சமாளிச்சிக்கலாம்…” என்று புன்னகைத்தான் மணிவண்ணன். என்ன சமாளிக்கப் போகிறான். ஸ்விக்கி,
சொமேட்டோ என்று உணவு வருத்திக் கொள்வான். தினசரி ஒரு செட் புது உடை அயர்ன் பண்ணி வைத்ததில்
இருந்து எடுத்துப் போட்டுக்கொள்வான். அவள் வரும்போது வாஷிங் மிஷினில் போட என ஒரு வண்டித்
துணி குவிந்து கிடக்கும். எதாவது சொன்னால், “வெளியில டிரை கிளீனிங் குடுத்துறலாமா?”
என்பானே ஒழிய, தானே வாஷிங் மிஷினில் போட்டு எடுக்கிற யோசனை அவனிடம் கிடையாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவனிடம்
வாதிட முடியாது. “உன்னையுங் கூட வாஷிங் மிஷினைக் கட்டிக்கிட்டு அழச்சொல்லலியே நானு…”
என்று பேச ஆரம்பிப்பான். பாதிக் காலம்தான் அந்தத் துணிகள் உழைக்கின்றன. கையால் துவைத்தால்
நல்லது. அதற்கெல்லாம் நேரம் கிடையாது. காலையில் ராதிகாவைப் பள்ளிக்கு அனுப்புதல் தனி
புராணம். இரவில் அதைத் தூங்க வைக்கவே படாத பாடு படவேண்டும். அம்மாமேல் காலைப் போட்டுக்
கொண்டு கதை சொல்லச் சொல்வாள். சில நாட்கள் குழந்தை தலையைக் கோதியபடி பாட்டு எதாவது
பாடவேண்டி யிருக்கும். காலை எழுப்புவது தனிப் படலம். வாசலில் ரிக்ஷா வந்து ஹாரன் அடித்து
அவளை ஏற்றிவிட்ட பின் மழை ஓய்ந்தாற் போன்ற அமைதி வீட்டில் நிலவும். ஆட்டோவில் ஏறும்போது
திடுதிப்பென்று ராதிகா… “அம்மா ஒண்ணு சொல்ல மறந்துட்டேன். நேத்திக்கு மிஸ்சு…” என எதாவது
தகவல் சொல்லும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தன்னை
மையமிட்டு அந்த வீட்டில் அனைத்தும் நடந்ததாக நினைத்தாள் அவள். இதுபற்றி நல்லதா கெட்டதா
என்றுகூட யோசிக்க நேரம் இல்லை அவளுக்கு. அலுவலகம் போய்விட்டு சாயந்தரம் சீக்கிரமே வந்து
விட்டாள். உடைகளைப் பெட்டியில் எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தபோது மணிவண்ணன் வந்துவிட்டான்.
ஆறுமணிக்கு ரயில். அவளது கைப்பெட்டியை வாங்கி ஸ்கூட்டரின் முன்னால் வைத்துக் கொண்டான்.
அவளுக்கும் அவனுக்கும் நடுவே ராதிகா உட்கார்ந்து கொண்டது. பாட்டியைப் பார்க்க ஊருக்குப்
போகிறோம், என்கிற சந்தோஷம் அதன் முகத்தில் தெரிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அப்பா
ரயில்வே ஸ்டேஷன் வரை வருவதாகச் சொன்னார். காலையில் கார் டிரைவரை வரவழைக்க வேண்டும்.
வேண்டாம் என்றுவிட்டாள் ராதா. ஸ்டேஷனில் இறங்கி ஒரு கால் டாக்சி வைத்துக்கொண்டு வீட்டுக்கு
வந்துவிட்டாள். மதுரை பரபரப்பாய் இருந்தது. மீனாட்சி அம்மனை மானசிகமாக வணங்கிக் கொண்டாள்.
அம்மாவுக்கு முடியவில்லை என்றதுமே ‘தாயே மீனாட்சி…’ என்றுதான் மனதில் வார்த்தை வந்தது.
“இப்ப அம்மா எப்பிடி இருக்காப்பா?” என்று கேட்டபடியே வாசலில் டாக்சிக்குப் பணம் கொடுத்தாள்.
“தேவல…” என்றபடி அப்பா வந்து குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஹாய்
தாத்தா!” என்றாள் ராதிகா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆஸ்பத்திரியில்
ராத்திரி உதவிக்கு என்று அப்பாஅலுவலகத்தின் உதவியாள்ப் பெண் ஒருத்தி இருப்பதாக அப்பா
சொன்னார். “நீ வர்றதா அம்மாட்டச் சொன்னேன் ராதா…” என்றார் அப்பா. “என்னத்துக்கு அவளை
வேற அலைக்கழிக்கணும்..னா உங்க அம்மா.” “எனக்கு அங்க இருப்பு கொள்ளாதுப்பா…” என்றபடி
ராதா முகம் கழுவிக்கொண்டு வந்தாள். “உனக்கு காபி வேணுமா?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவர்
காலையில் எழுந்ததுமே தானே போய் ஃபில்டரில் டிகாஷன் இறக்கி காலைக்காபி குடித்து விடுவார்.
அம்மா எழுந்து வரும்போது அவளுக்கும் கலந்து தருவார். அது குடும்ப வழக்கம். ராதாவுக்குத்
தெரியும். ”ஆச்சிம்மா. நீ வேணா உட்காரு. நான் உனக்கு காபி கலக்கறேன்” என்றார் அப்பா.
கல்லூரி தாண்டி வேலைக்குப் போனாலும் ராதாவை அவரோ அம்மாவோ வீட்டுவேலை வாங்கியதே இல்லை.
“இருக்கட்டும் கல்யாணம் ஆகிப் போனால் இருக்கவே இருக்கு” என்பாள் அம்மா. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கையில்
காபியுடன் ராதா சமையல் அறையை விட்டு வெளி வந்தாள். குழந்தை பாத்ரூம் போயிருந்தது. தானே
அலம்பிக் கொள்ளத் தெரியும். ராதா போய் நின்றால் வெட்கப்பட்டது. “இப்ப அம்மாவுக்கு எப்பிடி
இருக்கு அப்பா?” என்று கேட்டாள் ராதா. “இரத்த அழுத்தம் கொஞ்சம் அதிகம் ஆயிட்டது போல.
அத்தோட சோடியம் அளவு கம்மியாம்<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>நமக்கு என்ன
தெரியும்? அவங்க சொல்றாங்க. ‘டிரிப்ஸ்’ ஏத்தினாங்க. இப்ப பரவால்ல… காலைல பேசினா ஃபோனில்”
என்றார் அப்பா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காலையில்
ராதா வந்து விடுவாள் என்று கேள்விப்பட்டாள் அம்மா. இவள் எதற்கு இப்படி அலறி யடித்துக்கொண்டு
ஓடி வர வேண்டும், என்று இருந்தது. என்றாலும் பெண்ணைப் பார்க்க அவளுக்கும் சந்தோஷம்தான்.
வீட்டுக்கு வந்ததுமே ராதா, தான் வந்துவிட்ட தகவல் சொன்னாள். “உங்கப்பாதான் காபரா பண்ணிட்டாரா?”
என்று சிரித்தாள் அம்மா. “நல்லாருக்கே? தகவல் சொல்லாம இருக்க முடியுமா?” என்றாள் ராதா.
“அது சரி…” என்றாள் அம்மா. “குழந்தை? அவளையும் கூட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கியா?” என்று
கேட்டாள் “பின்னே? அவர்ட்ட எப்பிடி விட்டுட்டு வரது அம்மா. அவருக்குத் தன் காரியத்தையே
பாத்துக்கத் தெரியாது…” என்றாள் ராதா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அம்மாவுக்கு
அந்தக் குரலில் தெரிந்தது பெருமிதமா, கவலையா என்று புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. இரண்டும்
இருக்கலாம். ராதாவும் குழந்தையுமாய் பாட்டியைப் பார்க்க ஆஸ்பத்திரி வந்தார்கள். படுக்கையில்
இருந்து எழுந்து உட்கார்ந்தாள் அம்மா. “எப்பிடி இருக்கேம்மா?” அம்மா புன்னகைத்தாள்.
ராதிகாவைக் கூப்பிட்டு பக்கத்தில் உட்கார்த்திக் கொண்டாள். “பாட்டி உனக்கு உடம்பு சரியில்லையா?”
என்று கேட்டது குழந்தை. பாட்டி குழந்தைக்கு முத்தம் கொடுத்தாள். “அதான் நீ வந்திட்டியே.
எனக்கு எல்லாம் சரியாப் போயிரும்” என்றாள் பாட்டி. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அப்பா
கலவரப் பட்டது சரி. முதல்நாள் சுய நினைவில்லாமல் தான் அம்மா ஆஸ்பத்திரி வந்திருக்கிறாள்.
‘டிரிப்ஸ்’ ஏற்றியதில் மறுநாள் சிறிது ஆசுவாசம் அடைந்தாள் அம்மா. அடுத்த நாளே இட்லி
சாப்பிட ஆரம்பித்து விட்டாள். உடல் சோர்வு தான். திரும்ப தெம்பு மீள வேண்டும். உடனே
அங்கே கொண்டுவந்து சேர்த்தது என்பது நல்ல விஷயம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">காலம்
எப்படி உருண்டோடுகிறது. ராதாவுக்குக் கல்யாணம் இப்பதான் ஆன மாதிரி இருந்தது அம்மாவுக்கு.
வீட்டு வேலை ஒரு வேலை தெரியாது. படுக்கை மேலே ஈரத் துண்டை வீசிவிட்டு வேலைக்கு ஓடுவாள்.
கல்யாணத்துக்குப் பிறகு கணவனின் ஊருக்கே மாற்றலும் கிடைத்தது அவளுக்கு. சமையல் அறைப்
பக்கமே வரமாட்டாள். அம்மாவும் அவளிடம் எதிர்பார்க்கவில்லை. நாளைக்கு புகுந்த வீட்டுக்குப்
போனால் இருக்கவே இருக்கு கரண்டி உத்தியோகம். நானும் அப்படித்தானே? இந்த வீட்டுக்குக்
கல்யாணம் ஆகி வரும்போது எனக்கு என்ன தெரியும்? முதல் நாளே பாலை அடுப்பில் பொங்க விட்டேன்.
மாமியார் ஓடோடி வந்தார். “உனக்கொண்ணும் ஆகல்லியே?” என்கிறார் மாமனார். பக்கத்தில் இவர்.
எல்லாருமாய்ச் சிரிக்க இவளுக்கு அழுகை வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அம்மா
பக்கத்தில் அந்த வார விகடன், குமுதம் கிடந்தது.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>அப்பா தினசரி நாளிதழ் இந்து வாங்குவார். பேப்பர்க்காரனே வாரா வாரம் இந்தப் பத்திரிகைகளைக்
கொண்டுவந்து போடுவான். தீபாவளி பொங்கல் மலர்களும் அம்மா வரவழைப்பாள். ஸ்ரீ சங்கராச்சாரியார்
அருளுரையுடன் ஆரம்பிக்கும் இதழ்கள். உள்ளே வரும் வண்ண வண்ண சுவாமி படங்களைத் தனியே
பிரித்து சட்டமிட்டு பூஜையறையில் மாட்டி வைக்கலாம். அந்தக் காலத்தில் சாண்டில்யன்,
சுஜாதா என்று தொடர்கதை ஸ்பெஷலிஸ்டுகள் இருந்தார்கள். இப்ப புது ஆட்கள் வந்து விட்டார்கள்.
என்றாலும் தொடர்கதைகளை வாரம் விடாமல் வாசிக்கிற அந்தப் பழைய மவுசு இப்போது இல்லை. இப்போது
டிவி சானல்களில் தொடர்கள் நிறைய வர ஆரம்பித்து விட்டன. பத்திரிகையில் படிக்கிறதை விட
இப்படி நாடகமாய்ப் பார்க்கிற அளவில் எல்லாருக்கும் ருசி மாறி விட்டது. சினிமாவில் வாய்ப்பு
குறைந்த நடிக நடிகைகள் டிவிக்கு வந்தாயிற்று. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ராதா
ஆஸ்பத்திரிக்கு வருமுன்னாலேயே அந்த உதவிக்காரப் பெண், ஸ்ரீநிதி கிளம்பிப் போய்விட்டாள்.
பாவம் அவளுக்கும் வீடு வாசல் குடும்பம், என்று இருக்காதா, என நினைத்துக் கொண்டாள் ராதா.
இதுவே ஊரில் பெரிய ஆடிட்டர் என்று அப்பாவிடம் வேலைக்குச் சேர்ந்த பெண். கூடிய விரைவில்
அவள் தனியே அலுவலகம் போடலாம். அவள் இங்கே அம்மாவுடன் இரா தங்கினால் அவள்கணவன் இரவில்
குழந்தையை அல்லது குழந்தைகளைப் பார்த்துக் கொள்வானாய் இருக்கும். ஒருவேளை கல்யாணமே
ஆகவில்லையோ? ராதா ஸ்ரீநிதியைப் பார்த்தது இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">யோசித்துக்
கொண்டிருக்கும் போதே ஊரில் இருந்து அலைபேசி அழைப்பு வந்தது. மணிவண்ணன் தான். அதை அவளும்
எதிர்பார்த்திருந்தாள் என்றுதான் அம்மாவுக்குப் பட்டது. ராதா அம்மாவைப் பார்த்துத்
தலையசைத்துவிட்டு அலைபேசியில் பேசியபடி வெளியே போனாள். “உனக்கு உடம்புக்கு என்ன பாட்டி?”
என்று கேட்டது குழந்தை. “எனக்கு ஒண்ணில்லடா கண்ணு” என்றாள் பாட்டி. “நான் வீட்டுக்கு
வந்து இந்தக் குட்டிக் கைக்கு மருதாணி இட்டு விடறேன். சரியா?” என்று அந்தக் கைக்கு
முத்தம் தந்தாள் பாட்டி. அவள் குனிந்தபோது தலைக்குள் லேசாய் கிர்ர் என்றது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: justify; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு
சாயலுக்கு அவள் ராதா போலவே இருந்தாள்! அவள் சிரிப்பது அவள்அம்மா மாதிரியே இருந்தது
பார்க்கப் பரவசமாய் இருந்தது. நல்ல சூட்டிகையான பெண். வீட்டில் ஃபோன் அடித்தால் அவளே
போய் எடுத்துப் பேசுவாள். “அம்மா அயர்ன் பண்ணிட்டிருக்காங்க. பத்து நிமிஷத்ல கூப்பிடறீங்களா?
இல்ல, அவங்களைப் பேசச் சொல்லட்டுமா?” என்று தானே விவரமாகப் பேசத் தெரியும் அவளுக்கு.
“எங்க கிளாஸ் மிஸ்சுக்கு என்னை ரொம்பப் பிடிக்கும் பாட்டி…” என்றாள். “அடித் தங்கமே.
ராதிகாக் குட்டிய யாருக்குதான் பிடிக்காது?” என்று பாட்டி அவள் தலையில் முத்தம் தந்தாள்.
திரும்ப மூளைக்குள் சிறு சீறல்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ரயிலில் எப்படி தூக்கம் வாய்த்தது ராதாவுக்கு,
தெரியவில்லை. என்றாலும் வந்தவுடன் ஓய்வெடுக்காமல் ஆஸ்பத்திரிக்கு வந்திருக்கிறாள்.
வந்தவுடன் தொந்தரவு செய்யாமல் அவள் கணவனும் எட்டு ஒன்பது மணிக்கு மேல் அலுவலகம் கிளம்புமுன்
இவளுக்குப் பேசுகிறான். முகம் பூரிக்க ராதா பேசிக் கொண்டிருப்பது இங்கேயிருந்தே தெரிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மணிவண்ணன் நல்ல பையன் தான். பெண்டாட்டியை
மனம் கோணாமல் வைத்துக் கொள்ளத் தெரிந்தவன். ராதாவும் கணவனைப் பற்றி எதுவும் குறையாகப்
பேச மாட்டாள். அவர்களுக்குள் பிரச்னை எதுவுமே வரவில்லையா தெரியாது. என்றாலும் தன் கணவனை
இங்கே. பிறந்த வீட்டில் விட்டுக் கொடுக்காத நாசூக்கு அவளிடம், ராதாவிடம் இருந்தது.
அது அம்மாவுக்குத் திருப்தி அளித்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சமைத்து எடுத்து வந்திருந்தாள் ராதா.
கல்யாணம் ஆகிப் போகும்வரை சமையல் அவள் கற்றுக் கொள்ளவே இல்லை. நிமிர்ந்த வாக்கில் வளைய
வந்து கொண்டிருந்த பெண்தான். ராதிகாவை கருக் கொண்டிருந்தபோது துணையாள் என்று அம்மா
ஊருக்குப் போயிருந்தபோது அயர்ந்து போனாள். வீட்டை அத்தனை துப்புரவாக வைத்திருந்தாள்
ராதா. இத்தனைக்கும் வேலைக்கு என்று ஆள் யாரும் கிடையாது. “ஐய அவ வராளேன்னு அவ கடிகாரத்துக்கு
நாம ஓடணும். அதெல்லா சரியா வராது அம்மா” என்றாள் ராதா. “இன்னிக்குதான் இப்பதான் வந்திருக்கே…
மெதுவா கரண்டியக் கையில பிடி” என்று ராதா சிரித்தாள். பேச்சு பாட்டுக்குப் பேச்சு.
அடுப்படி வேலைகள் பரபரவென்று நடந்தபடி யிருந்தன. ஒற்றை வேலை என்று இல்லாமல் இரண்டு
மூன்று வேலைகளை வரிசை மாறாமல் செய்தாள் ராதா. குளியல் அறையில் வெந்நீர் கீசர் ஆன் பண்ணிவிட்டு
வீடு பெருக்கினாள். அடுப்படியில் குக்கர் வைத்தாள். எழுந்துகொண்ட கணவனுக்கு காபி கலந்தாள்.
அவளது பம்பரப் பரபரப்பு அம்மாவுக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. “குக்கர் அம்மா… மூணு விசில்…”
என்றபடி கொடியில் உள்ள துண்டை உருவிக் கொண்டே குளிக்கப் போனாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ராதா படிக்கிற புத்தகங்கள், எழுத்தாளர்கள்
வேறு. தொடர்கதைகள் எல்லாம் வாரா வாரம் ஞாபகம் வைத்துக் கொண்டு படிக்க முடிகிறது இல்லை
அவளுக்கு. அவள் பையில் எப்பவும் பெண்கள் மாதம், வாரம் இருமுறை இதழ்கள் இருந்தன. தடி
தடியான ஆங்கில நாவல்கள் இருந்தன. எடுத்துப் போகிறாளே யொழிய வாசிக்க நேரம் கிடைக்குமா
தெரியாது. சில பேர் பஸ்சில் வாசிப்பார்கள். ஆனால் ராதா பஸ்சில் ஏறி அமர்ந்து டிக்கெட்
வாங்கி விட்டால் உடனே தூங்கி விடுவாள். கல்லூரிக் காலத்தில் இருந்தே அப்படித்தான்.
கூட வரும் தோழி யாராவது எழுப்புவார்கள்! இப்போது அவள் கணவனுடன் ஒன்றாக இரு சக்கர வாகனத்தில்
அலுவலகம் போகிறாள். அவன் அவளை அலுவலகத்தில் இறக்கி விட்டுவிட்டு தன் அலுவலகம் போவான்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ராதா கொண்டு வந்திருந்த சாப்பாட்டை பத்து
பதினோரு மணிவாக்கில் சாப்பிட்டாள். அந்தஅறை டிவியில் கிரிக்கெட் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
எதோ பழைய மேட்ச். “சாம்பார் இருக்கு. ரசம் மட்டும் போதும்னா ரசஞ் சாதம் சாப்பிடு அம்மா.
தட்டு கொண்டு வந்திருக்கேன். இப்ப சாப்பிட்டுர்றியா?” என்று கேட்டாள் ராதா. அவள் போட
சாப்பிடுவது இதமாய் இருந்தது. உப்பும் காரமும் திட்டமாய் இருந்தது. எப்படி எங்கே இப்படி
சமைக்கக் கற்றுக் கொண்டாள்… ஆச்சர்யமாய் இருந்தது அம்மாவுக்கு. மணிவண்ணன் வெளியே சாப்பிடவே
மாட்டான். ராதாவின் சமையல் அவனுக்கு அவ்வளவு இஷ்டம். தட்டில் மீதி இருந்த ரசத்தை உறிஞ்சிக்
குடித்தாள் அம்மா. லேசான ஏப்பம் வந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அவ்ளதான். உனக்கு உடம்பு சரியா ஆயாச்சி…”
என்று சிரித்தாள் ராதா. “ச்சீ. உனக்கு முடியல்லன்னு கேழ்விப்பட்டப்ப ஒரு நிமிஷம் பதறிப்
போச்சு தெரியுமா?” என்றாள் ராதா. அம்மா சிரித்தாள். “இதுல பதட்டப்பட என்ன இருக்கு?
ரொம்ப நாளா உடம்பைப் பாத்துக்காமயே இருந்தால் திடுதிப்னு இப்படி ஆளைத் தள்ளும். அப்பதான்
நாம ஒடம்பைப் பாத்துப்போம்” என்றாள் அம்மா. “‘உங்க அப்பாதான் சித்த பயந்துட்டார்” என்று
சிரித்தாள். “ஈசிஜி மாதிரி எதுவும் பாக்கணும்னா இங்கயே பாத்துக்கிட்டுப் போகலாம் அம்மா”
என்றாள் ராதா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அடுத்து ஒருநாள் அம்மா அங்கே இருந்தாள்.
ராதா மறுநாள் போனபோது சங்கரா டிவி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். சின்னக் குழந்தைகள் மழலையாய்
சுலோகங்கள் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“பேசாம
இங்க ஓய்வெடுத்துக்கோ அம்மா. வீட்டில் வேலை இருக்கோ இல்லியோ. இல்லாத வேலையை நீயா இழுத்து
விட்டுக்குவே” என்றாள் ராதா. அன்றைக்கு மீனாட்சி யம்மன் கோவிலுக்கு மாலையில் போய் வந்தாள்
ராதா. அங்கே போய்வந்தாலே மனசுக்கு சாந்தி கிடைக்கும் அவளுக்கு. கல்லூரிக் காலங்களிலேயே
கூட தோழிகளுடன் அவள் எங்காவது வெளியே போய் வரலாம் என்றால், மீனாட்சி யம்மன் கோவிலுக்கு
வரியா, என்றுதான் கேட்பாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அம்மா வீட்டுக்கு வந்தாள். ராதா தான்
ஆஸ்பத்திரி பில்லை செட்டில் பண்ணிவிட்டு அப்பா அலுவலகம் போய்வரும் காரில் கூட்டி வந்தாள்.
அலுவலக நேரத்துக்கு என்று தனியே டிரைவர் வைத்திருந்தார் அப்பா. அலுவலக வேலை தவிர, எப்பவாவது
வேறு ஊருக்கு மாநில அளவில் ஆடிட் என்றோ இன்ஸ்பெக்ஷன் என்றோ போய்வர வேண்டி யிருந்தால்
காரிலேயே போய்வருவார். பொதுவாக அப்பா சாப்பிட மதியம் வருவது இல்லை. இப்போது ராதா இருப்பதால்
வந்திருந்தார். அவரை விட்டுவிட்டு டிரைவர், அவனும் தன் வீட்டுக்குச் சாப்பிடப் போனான்.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அம்மா எழுந்து கொண்டபோது “நான் சாப்பாடு போடறேம்மா”
என அவளைக் கையமர்த்திவிட்டு ராதா அடுக்களைக்குப் போனாள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கையில் தட்டுடன் வெளியே வரும் ராதாவைப்
பார்க்க தன் மனைவி போலவே தெரிந்தது அப்பாவுக்கு. அவளது சிறு சிறு அசைவுகள் அம்மாவையே
நினைவு படுத்தின. அம்மாவும் பெண்ணும், முக அமைப்பில் ஒரு ஜாடை கொண்டவர்கள். உதடு சிரித்தால்
கூடவே கண்ணும் சிரிக்கிற அமைப்பு. கூட இருந்த சந்தர்ப்பங்களை விட இப்போது ராதா கல்யாணம்
ஆகிப் போனபின் இந்த அடையாளங்களை அவர் உணர்ந்து கொள்ள முடிந்தது. அதேபோல இந்தப் பெண்
ராதிகா! யூகேஜி. போன வருடம் பார்த்தது அவளை. போன வருடத்துக்கு இந்த வருடம் எத்தனை உயர
எடுப்பு எடுத்திருக்கிறது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பின்கட்டில் வாழை போட்டிருந்தார் அப்பா.
பெரிய வாழை மரத்தின் அருகிலேயே சின்ன மரம் ஒன்று. கூடவே குட்டி ஒன்றும் இருந்தது இப்போது.
அப்பா பின் கட்டில் வாழை மரத்தின் பக்கமாகக் கை கழுவினார். அந்தத் தண்ணீர் எல்லாம்
மரத்துக்குப் போகும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ராதா மூன்று நான்கு நாட்கள் விடுப்பு
எடுத்துக் கொண்டு வந்திருந்தாள். அவள் வந்திருக்கிறாள் என்று கேள்விப்பட்டு அவளது கல்லூரித்
தோழி நிர்மலா ராதாவை வந்து பார்த்தாள். தோழிகள் ரேழியில் அமர்ந்து கொண்டு கலகலக்கிறார்கள்.
ராதிகா பாட்டி பக்கத்தில் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தது. பாட்டி வேடிக்கை வேடிக்கையான
கதைகள் எல்லாம் சொல்வாள். ஒரே சிரிப்பாய் இருக்கும். தெனாலிராமன், மரியாதைராமன், பீர்பால்,
முல்லா கதைகள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு ஊர்ல ஒரு தாத்தா. அவர் சாகும்போது
அவரது சிநேகிதர்கிட்ட நூறு பொற்காசுகள் கொடுத்து வைத்து, ஒருவேளை நான் இறந்து விட்டால்
என் பேரன்கிட்ட இந்த நூறு பொற்காசுகள், இதுல உனக்கு எவ்ள இஷ்டமோ அதை அவன்கிட்டக் குடு,
என்று சொன்னார். தாத்தா இறந்து போனதும் அந்த சிநேகிதர் பேரனிடம் இரண்டே இரண்டு பொற்காசுகள்
மாத்திரம் தந்தாராம். பேரனுக்கு தன் தாத்தா நூறு பொற்காசுகள் கொடுத்து வைத்திருந்தது
தெரியும். அதைச் சொன்னபோது, எனக்கு எவ்வளவு இஷ்டமோ அதை உனக்குக் கொடுக்கச் சொல்லித்தானே
உன் தாத்தா சொன்னார், என்று ஏமாற்றி விட்டாராம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ஐயோ” என்றாள் ராதிகா. “அப்பறம் என்னாச்சி?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சின்னப் பையன் போய் மரியாதைராமன் கிட்ட
முறையிட்டான். “வெரி குட்” என்றது குழந்தை. “அவரு என்ன தீர்ப்பு சொன்னாரு?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“உனக்கு எவ்வளவு இஷ்டமோ அவ்வளவுதானே தாத்தா
கொடுக்கச் சொன்னாரு? அந்த மீதி 98 பொற்காசுகள்… அது அத்தனையையும் உனக்கு இஷ்டப்பட்டு
தானே உனக்குன்னு எடுத்துக்கிட்டே? அதைப் பையனிடம் கொடுத்துவிடு… அப்டின்னு மரியாதைராமன்
சொன்னாராம்!” ராதிகாவுக்கு ஒரே சிரிப்பு. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில சமயம் புளியமுத்தைக் கொட்டிக் கொண்டு,
பாட்டியும் பேத்தியும், ஒத்தையா ரெட்டையா பம்பையா பரட்டையா, விளாயாடுவார்கள். ஊரில்
புளிய முத்துக்கு எங்கே போவது. தாத்தா பாட்டி வீட்டில் புளியை சிப்பமாய் வாங்கி உக்கிராண
அறையில் வைத்திருந்தார்கள். அதில் புளியைப் பிரித்தபோது முத்துகள் விளையாட என பாட்டி
எடுத்து வைத்திருப்பாள். பேத்தி வராத நாட்களில் அவற்றை தனியே கட்டி பரணில் போட்டு விடுவாள்
பாட்டி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்த சனிக்கிழமை மணிவண்ணன் ஊரில் இருந்து
வந்திருந்தான். அப்பாவைப் பார்த்ததும் ராதிகாவுக்கு ஒரே சிரிப்பு. “அப்பா, பாட்டி எனக்குப்
பட்டுப் பாவாடை வாங்கிக் குடுத்தாங்க…” என்று சிரிப்புடன் நின்றாள். “தாத்தா பாட்டியப்
படுத்தாம நல்ல பெண்ணா இருந்தியா?” என்று கேட்டான் மணிவண்ணன். ராதிகாவை உட்கார்த்தி
வைத்துக்கொண்டு கையிலும் காலிலும் மருதாணி இட்டு விட்டிருந்தாள் பாட்டி. அதைப் பெருமையுடன்
காட்டினாள் குழந்தை. “மாமி இப்பதானே ஆஸ்பத்திரிலேர்ந்து வந்தீங்க. இதெல்லா என்னத்துக்கு?”
என்றான் மணிவண்ணன். “இருக்கட்டும் குழந்தை வந்திருக்கு, பின்ன பண்ண வேண்டாமா?” என்றாள்
பாட்டி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சமையல் வேலைகளை ராதா பார்த்துக் கொண்டதால்
நிறைய பொழுது இருந்தது பாட்டிக்கு. பாட்டி குழந்தைக்காக வீட்டில் தேன்குழல் பிழிந்தாள்.
“இப்ப திரும்ப அடுப்படில . எண்ணெச் சட்டியோட இறங்கியாச்சு…” என்று மணிவண்ணன் தடுத்தான்.
பாட்டி கேட்கவில்லை. மைசூர் பாகு, பிறகு தேன்குழல் என்று கையில் கட்டி ஊருக்குத் தந்துவிட
பாட்டி விரும்பினாள். தினசரி பாட்டியோடு கதை பேசிவிட்டு அம்மாவிடம் படுக்க வந்து விடுவாள்
ராதிகா. அன்றைக்கு ராத்திரி பாட்டி குழந்தையைத் தன்னோடு படுத்துக்கொள்ள வைத்துக் கொண்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மறுநாள் ரயிலுக்கு எல்லாரும் ஊருக்குக்
கிளம்ப வேண்டும். பாட்டிக்குதான் அவர்களை அனுப்ப மனசே இல்லை. “பாட்டிக்கு நமஸ்காரம்
பண்ணுடி” என்றாள் அம்மா. குழந்தை சமர்த்தாகப் பண்ணியது. “தீர்க்காயுசா இரு” என்றாள்
பாட்டி. குழந்தை கையில் ஐந்நூறு ரூபாய் தந்தாள். ”நேராச்சி. கிளம்புங்கோ.” வாசலில்
கால் டாக்சி வந்து விட்டது. எட்டரை மணிக்கு ரயில். காலை வெளிச்சத்தோடு ஊரில் இருக்கலாம்.
மணிவண்ணன் வரும்போதே முன்பதிவு செய்துவிட்டு வந்திருந்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 13.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அம்மா டேக் கேர். என்னன்னாலும் தகவல்
சொல்லு. நாங்க ஓடி வந்திருவோம்… என்ன?” என்றபடி ராதா அம்மாவைக் கட்டிக்கொண்டாள். பெட்டியைத்
தன் கையில் எடுத்துக்கொண்டு மணிவண்ணன் முன்னால் போனான். “சரி. அப்பறம் பாக்கலாம்” என்று
மணிவண்ணனிடம் கை கொடுத்தார் அப்பா. அன்றைக்கு அம்மாவின் புடவை ஒன்றை எடுத்துக் கட்டிக்
கொண்டிருந்தாள் ராதா. அம்மாவின் புடவையில் பெண்ணைப் பார்க்க அப்பாவுக்கு சிலிர்த்தது.
நேரமாகி விட்டது. கால் டாக்சியில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டார்கள். மணிவண்ணன் முன்பக்கமாக
அமர்ந்து கொண்டான். அவர்கள் கிளம்பிப் போனதும் வீடே வெறிச்சோடிப் போன மாதிரி இருந்தது.
டாக்சி போவதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள் பாட்டி. தாத்தா கிட்ட வந்து அவளை
அணைத்துக் கொண்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: right; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "ATM 111", "sans-serif"; font-size: 13pt; text-indent: 0.5in;">(தமிழ்ப்
பல்லவி)</span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-28298202537030690372022-02-02T17:44:00.000-08:002022-02-02T17:44:14.429-08:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">சிந்தனைத் தொடர் / நிசப்த<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ரீங்காரம் • 4<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">நன்றி பேசும் புதிய சக்தி – பிப்ரவரி 2022<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;"><o:p> </o:p></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhYM5hc_h7vgtcRAnh1_67parc08tvY-75iOMfsJsSn2HyUSrOLdTvdMWgtpSpqv598djdDLm6JZLuChWLarbf9qBTK1eMnkYPb_SBZlnJ-cZr2Rjs5d8fBqXqtebRVnaddscNYOt8b_kgKDeEqh4pKb8bOfZq3Byaj2hSqCgovcuMeBC3I7bbWcWHhnw=s4096" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2236" data-original-width="4096" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhYM5hc_h7vgtcRAnh1_67parc08tvY-75iOMfsJsSn2HyUSrOLdTvdMWgtpSpqv598djdDLm6JZLuChWLarbf9qBTK1eMnkYPb_SBZlnJ-cZr2Rjs5d8fBqXqtebRVnaddscNYOt8b_kgKDeEqh4pKb8bOfZq3Byaj2hSqCgovcuMeBC3I7bbWcWHhnw=s320" width="320" /></a></b></div><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">சுஜாதாவின் ‘பூனை’<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஞானவள்ளல்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 22.0pt;">டீ</span><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ன் ஏஜைக் கடக்குமுன்
எல்லாருக்கும் அந்த வயதுப்பகுதியை ஒரு ‘ஹை ஜம்ப்’ தாண்டிக் குதித்துவிட வேகம் வருகிறது
ஏனோ. நாம பெரியாம்பளைடா, அல்லது நாம இப்போது வளர்ந்த பெண், என்கிற ஒரு மயக்கம். இருப்பின்,
சூழலின் போதாமை பூதாகரமாக நம்மால் உணரப்படும் வயது அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">நினைவு பிடிக்குள் வருகிற
எனது அந்த வாலிப வயதில் முதல் யோசனை, நாம வேற எங்கியோ பிறந்திருக்க வேண்டிய ஆளப்பா,
இங்க இந்த அப்பாம்மா கிட்ட வந்து மாட்டி யிருக்கிறோம், என்கிற விசனமே. அநேகமாக எல்லா
வாலிப ஆளுக்கும் இப்படியோர் சலிப்பு வந்துதான் இருக்கும். நம்மைப் பற்றி அதிகமாகவும்,
மத்தாள் நம்ம தரத்துக்கு ஒரு படி தாழ்வாகவும் நினைப்பு. பெரியவர் என்ன சொன்னாலும் ஒரு
கன்னுக்குட்டியாய் முட்டித் தள்ளும் வேகம். கயித்தை அவுத்து விடுங்கப்பா, என ஆத்திரக்
கூக்குரல். அவுத்து விட்டால்? எங்க போய் முட்டிக்குவோம் தெரியாது. ஆனால் கட்டுக்கள்
எரிச்சல் படுத்தின.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அந்த வயசில் புதுசாய்க்
கதை எழுத வேறு வேகம் எனக்கு வந்தது. எப்படி கதை எழுத வந்தேன்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">எந்தப் பெருங் கூட்டத்திலும்
மேலடி அடித்து காமெடி பண்ணி அதைக் கேட்டு நாலு பேர் சிரிக்க வேண்டும் என்று ஒரு நமநமப்பு.
(அரிப்பு என்பதைக் கொஞ்சம் கௌரவமாகச் சொல்கிறேன்.) எந்தக் கூட்டத்திலும் நமக்கு அடையாளமான
கவனம் கிடைக்கா விட்டால் ஒரு வெறுப்பு. உடனே அங்கே யிருந்து நகர்ந்து விடுவேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">நம்மைப் பிறர் பாராட்ட
வேண்டும், கவனிக்க வேண்டும் என்ற உந்துதலே என்னை எழுதக் கூட்டி வந்தது. கையில் பேனாவை
எடுத்த உடனேயே ஒரு பரபரப்பு. இன்று புதிதாய்ப் பிறந்தேன், என்று நான் நினைத்தால் பரவாயில்லை,
இனி புது உலகம், நான் தோற்றுவிப்பேன் என்கிற உச்சகட்டப் பித்தம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">எல்லாப் பிரச்னைக்கும்
கனவுகளில் தீர்வு காண்பது சௌகர்யமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஆ விதவைகள், இளம் விதவைகள்
இருக்கிறார்களே? இருக்கலாமா? உடனே ஏ கேடு கெட்ட சமுதாயமே, என என் மனம் பொங்கியது. விதவை
என்றால் யார்? ஒரு நபர் எதற்குக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்கிறார், எதுவும் தெரியாது. காதலும்
தெரியாது. ஆனால் தேவை, உடனடித் தேவை சமுதாய மாற்றம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">உக்கிரமாய்ப் பிரச்னைகளைக்
கதையில் எழுது. விதவை கொண்ட சமுதாயம் நோயுற்ற சமுதாயம், என்று எழுது. சாதாரண நோய்,
உடல் நோய் அல்ல இது. மன நோய். அடாடா, என என்னை நானே மெச்சிக் கொண்டேன். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">உண்மையில் விதவை பற்றி
நான் எழுதிய ஒரு சிறுகதை ஆனந்த விகடனில் வெளியானது. கதையின் தலைப்பு ‘ஒரு வெள்ளை உடுத்திய
தேவதை.’ கதை வெளியான மறுநாள் நான் வெளியே வந்து உலகத்தைப் பார்த்தேன். அதே வாசல் குப்பைத்தொட்டி.
கோவிலின் சுற்றுச் சுவர் பக்கம் மூத்திர வாடை. இந்த உலகம் மாறவே இல்லை. திருந்தவே இல்லை.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஓர் இளம் பெண், என் பக்கத்து
வீட்டு அக்காவிடம் இந்தக் கதையை வாசிக்கக் கொடுத்தேன். ஒரு மிகப்பெரும் புரட்சியாளன்
உருவான தருணத்தை அவள் உணரட்டும். அவளுக்கு இன்னும் கல்யாணமே ஆகவில்லை. ஒரு பெண் எதற்குக்
கல்யாணம் பண்ணிக் கொள்கிறாள். அவள் ஏன் எப்படி விதவை ஆகிறாள்… என அவளுக்கு ஒருவேளை
தெரிந்திருக்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">கதையை வாசித்து விட்டு
அவள் சொன்ன விமரிசனம் எனக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஒரு விதவையைப் பற்றி
பரிதாப் பட்டு கதை எழுதியிருக்கே இல்லியா?... என்று கேட்டாள் அவள். எனக்கு அது மகிழ்ச்சி
அளித்தது. எத்தனை பொறுப்பான பிள்ளை நான். அதை அவள் உணர்ந்து கொண்டிருக்கிறாள். ஆக அவளும்
பொறுப்பான பெண்தான் என நினைத்துக் கொண்டேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஆனால் தனது பூவை பொட்டை
இழக்கிற அவளைப் பற்றி கதை எழுதும் போது, என்ன தலைப்பு இது? ‘ஒரு வெள்ளை உடுத்திய தேவதை?’
தலைப்பில் இத்தனை அலங்காரம் தேவையா?... என்று கேட்டாள் அவள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">விதவையாவது, தேவதையாவது?
யாருக்கு அதெல்லாம் தெரியும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">சைக்கிள் கற்றுக் கொள்கிற
ஆரம்ப காலத்தில் முழு வேகத்தில் சர்ர்ரென்று போய்த் தரையில் விழுந்து வாரினாற் போல
இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">நான் பதட்டத்தில் பக்கத்து
வீட்டு அக்கா மேல் மோதி விழுந்து விட்டாற் போல இருந்ததது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அந்த ரெண்டுங் கெட்டான்
வயதில், நாமாக இப்படி உடலைத் திருகிக் கொள்வது போல, பெரியவர்கள், பெற்றவர்களும் நம்மைத்
திருகிவிட முயற்சி செய்கிறார்கள். அவர்களுக்கும் கனவுகள் இருந்தன. நிறைவேறாத கனவுகள்.
அல்லது தோற்றுப்போன கனவுகள். அவர்கள் தங்கள் தோல்விகளை மறுக்க விரும்பினார்கள். அதை
அவர்கள் ஒத்துக்கொள்ள மறுத்தார்கள். அதற்கு அவர்களுக்குக் கிடைத்த வடிகால் தங்கள் பிள்ளைகள்
என நினைப்பது தான் கொடுமை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">பிள்ளைகள் என்பவர்கள்
பெற்றவர்களின் கனவுகளின் குப்பைத் தொட்டியா என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">“நீ நல்லாப் படிடா. உன்னை
டாக்டர் ஆக்கறேன்” என்பார்கள். அவனுக்கு டாக்டர் ஆகும் குறைந்தபட்ச உத்தேசமாவது இருக்கிறதா,
என அவர்கள் கேட்பது இல்லை. நீ யாரா ஆக ஆசைப் படுகிறாய், என்றுகூட குறைந்த பட்சம் அவர்கள்
பிள்ளைகளிடம் கேட்பது இல்லை. இன்றைக்கு மார்க்கெட்டில் டிமாண்ட் உள்ள படிப்பு, படிச்சி
முடித்தவுடன் கை நிறைய சம்பளம் தருகிற வேலை அமைகிற படிப்பு நீ படித்தால் போதும், நீ
புத்திசாலிப் பிள்ளை அவர்களுக்கு. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">தங்கள் எதிர்பார்ப்பின்
படி பிள்ளை வளர்க்கிறவர்கள் செருப்புக்குத் தக்ன காலை வெட்டுகிறார்கள். இதனால் பெத்தவருக்கும்
பயன் இல்லை. பிள்ளைகளுக்கும் பயன் இல்லை. ரெண்டுங் கெட்டானாக இருந்த வயதில் இருந்து
இப்போது அந்தப் பிள்ளைகள் ரெண்டுங் கெட்டான் பெரியவர்கள் ஆகிறார்கள், தங்கள் அப்பா
அம்மாவைப் போல.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஒரு சமுதாயம் எப்பவும்
ரெண்டுங் கெட்டான் ஆசாமிகளையே அச்சு மாதிரிகளாக உருவாக்கித் தள்ளுகிறது. இதில் அநேகமாக
தப்பிப் பிழைத்தவர் இலர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அவர்களையும், அதாவது
அந்த சிலரையும் சாகடிக்க இந்த சமூகம் முயற்சி செய்கிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஆன்டன் செகாவ் நம்ம ஊர்
கி.ரா அண்ணாச்சி மாதிரி. இவர் ருஷ்ய மகா சனங்களின் கி.ரா என்று சொல்லலாம். சாமானிய
மக்களின் ஆசா பாசங்களை, பைத்தாரத் தனங்களைப் புட்டுப் புட்டு வைப்பதில் சமர்த்தர்.
எகத்தாள மன்னர். பெண் பிள்ளைக்குப் பாட்டுச் சொல்லிக் கொடுத்து அதில் தன்னைப் பற்றிய
பெருமை கொண்ட ஒரு அப்பா பற்றி ஒரு கதையில் காட்சி அமைக்கிறார் ஆன்டன் செகாவ்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">வீட்டுக்கு விருந்தினர்கள்
வந்திருக்கிறார்கள். வந்த ஆட்களிடம் பீற்றிக்கொள்ள அவருக்கு ஒரு தலைக் கிறுகிறுப்பு.
எம் பொண்ணு ரொம்ப நல்லாப் பாடுவா… என்று முகம் வீங்கிய பெருமையுடன் அவர் தன் பெண்ணை
அவர்கள் முன் அழைத்து அறிமுகப் படுத்தி, “ஒரு பாட்டு பாடுடி” என் ஊக்குவிப்பார். மகா
அவலட்சணமாய் அந்தப்பெண் பாட்டெடுக்கும். இருக்கிற ஏழு ஸ்வரமும் அபஸ்வரமாய் ஒருத்தியால்
பாட முடியுமா? அந்தப் பெண்ணால் முடிந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">விருந்தாளிகள் முகத்தில்
ஈயாடாது. அவள் பாடி முடிக்கும் வரை வேறு வழியில்லாமல் அவர்கள் பல்லைக் கடித்தபடி பொறுமையாய்
இருப்பார்கள். அவள் பாடி முடித்ததும் அந்த அப்பா விருந்தாளிகளைப் பார்த்து, பிரமாதமாப்
பாடறா இல்ல, என்று சொல்ல வந்தவர், விருந்தாளிகள் முகம் வேப்பெண்ணெய் குடித்தாற் போல
இருந்ததைப் பார்த்துவிட்டு தன்னை அடக்கிக் கொண்டு, “மோசமில்லை அல்லவா?” என்று கேட்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">எழுதி எத்தனை வருடம்
ஆனதோ? நான் வாசித்தே நாற்பது வருடம் ஆகிவிட்டது. அதுவும் ஆங்கிலத்தில் வாசித்த கதை.
இப்போது இத்தனை வருடம் கழித்தும் நினைவில் மின்னுகிறது. மொழி தாண்டி இதன் நகைச்சுவை
புன்னகையை வரவழைக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">இளம் வயதில் படிக்க ஆசை
இருந்தும், பெற்றவர்கள் பெண்ணைப் படிக்க அனுப்பாமல் பள்ளியில் இருந்து நிறுத்தி விடுகிற
அவலமான கதை ஒன்றும் கூடவே நினைவு வருகிறது. அநேகமாக வண்ணநிலவன் எழுதி யிருக்கலாம் இந்தக்
கதையை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">“இனி நீ பள்ளிக்கூடம்
போகவேண்டாம், போ, போயி சாணி பொறக்கிட்டு வா,” என அவள் கையில் இருந்த புத்தகப் பையைப்
பிடுங்கிவிட்டு சாணிக் கூடையைத் தருகிறாள் அவள் அம்மா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அவள் தெருத் தெருவாய்ப்
போய் எங்கெல்லாம் மாடு சாணி போட்டிருக்கிறதோ அதைக் கூடையில் அள்ளி வந்தால் அம்மா அதை
வரட்டி தட்டி விலைக்கு விற்று சம்பாதிப்பாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">பெண்ணுக்குப் பள்ளிக்கூடம்
போக முடியாத துக்கம். சாணிக் கூடையுடன் அவள் கால்கள் தன்னைப்போல பள்ளிக்கூடம் நோக்கி
நடக்கின்றன. பெரிய விளையாட்டுத் திடல். அதற்கு உள்ளே பள்ளி நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
அதைப் பார்க்கவே இவளுக்கு துக்கம். அழுகை வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">இந்நேரம் அவளது வகுப்பும்
நடந்து கொண்டிருக்கும். இவள் தனது வகுப்பறைக்கு வெளியே யிருந்து எட்டிப் பார்க்கிறாள்.
உள்ளே பாடம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இவள் வழக்கமாக உட்காரும் பெஞ்சில் வேறொரு சின்னப்
பெண். தன் பெஞ்சில் இன்னொருத்தியா? இவளுக்கு ஆத்திரம் வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">தற்செயலாக அந்தப் பெண்
திரும்பி சன்னலைப் பார்க்கிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">இவள் சன்னலில் இருந்து,
என் பெஞ்சிலயாடி உட்கார்ந்திருக்கே? கொன்னுருவேன் உன்னை… என நாக்கு துருத்தி ஜாடையில்
மிரட்டுகிறாள். அதைப் பார்த்து பயந்து கொண்டு அந்தப் பெண் வேறு இடத்தில் போய் அமர்ந்து
கொள்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">மதிய இடைவேளை. பெல் அடிக்கிறது.
வகுப்பே காலி இப்போது. யாரும் கிளாசில் இல்லை. இந்தப் பெண் விறுவிறுவென்று காலி வகுப்புக்குள்
நுழைகிறாள். தனது பெஞ்சில் தனது இருக்கையைப் பார்க்கிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">இனி யாரும் அந்த இடத்தில்
அமரக் கூடாது…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">சட்டென்று அவள் ஒரு காரியம்
செய்கிறாள். தன் சாணிக் கூடையில் இருந்து கைநிறைய சாணி எடுத்து அந்த பெஞ்சில் தன் இடத்தில்
பூசிவிட்டு வெளியேறுகிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஏறத்தாழ நாற்பது வருடங்களுக்குப்
பின் இந்தக் கதை, இதுவும் இப்போது மேல் அலையாய் வருகிறது, என்பது ஆச்சர்யமே. நல்ல கதைகளின்
இயல்பு அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">மூளையில் ஆக்கிரமிப்பு
நடத்தும் பெற்றோர்கள் பெரும்பாலும் குழந்தைகளின் வெறுப்பையே சம்பாதிக்க நேர்ந்து விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">பிள்ளைகளின் கவனமும்
ஆர்வமும் எதில் ஈடுபாடு காட்டுகிறது, என அறிய முற்பட நாம் தயாராகவே இல்லை. இது அப்பாவுக்கும்
பிள்ளைகளுக்கும் இடையிலான கால காலமான துக்கம் தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அப்பாவின், அம்மாவின்
எதிர்பார்ப்பின்படி வளராத குழந்தைகள் பெற்றவர்களை பயமுறுத்துகின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அவரவர் மனது, அவரவர்
உலகம் என்பது தனிதான். நிர்ப்பந்தங்கள் நம் விருப்பமான முடிவுகளை நோக்கி நிகழ்வுகளை
நகர்த்த முடியாமல் போய்விடும். ஆன்டன் செகாவின் கதை போல, நமக்கு உவப்பான சூழல் அடுத்தவருக்கு
உவப்பு இல்லாமல் போகிற சந்தர்ப்பங்கள் உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அட ஆமாம். சுஜாதாவின்
ஒரு சிறுகதை நினைவுக்கு வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஒருவன் தன் பூனைக்கு
மனிதர்கள் போல பேசக் கற்றுத் தந்திருப்பான். அந்தப் பூனையின் திறமையை எல்லாரும் அறியச்
செய்யவேண்டும் என அவனுக்கு ஆசை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">ஒரு ஸ்டூடியோவில் சினிமா
ஷுட்டிங் நடக்கிறது. பிரபல நடிகன் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அங்கே போய் அந்த சினிமா
டைரக்டரிடம் பூனையை அறிமுகம் செய்து அதற்கு சினிமா சான்ஸ் வாங்கிவிட அவன் முயற்சி செய்வான்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">வேடிக்கை பார்க்கிற கூட்டத்தைத்
தாண்டி, உதவி இயக்குநர்களைத் தாண்டி அவன் டைரக்டரின் பார்வையில் படுவான். அவரிடம் ரொம்பப்
பெருமையாய் “என் பூனை மனிதர்கள் மாதிரி நல்லாப் பேசும் சார்…” என்று காட்டுவான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அவர் உடனே ஆர்வப்பட்டு
படப்பிடிப்பை நிறுத்திவிட்டு அவனிடம் வருவார். இது புது விஷயமா இருக்கே, என நினைத்தார்
அவர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">“எங்க உன் பூனையப் பேசச்
சொல்லு பார்ப்பம்…” என்று வந்து உட்கார்வார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">சுற்றிலும் அத்தனை கூட்டம்.
பழகாத இடம். தெரியாத முகங்கள். பூனை வெறிக்கும். ஷுட்டிங் பாதியில் நின்று டைரக்டர்
காத்திருப்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அவன் பூனையிடம் பேசச்
சொல்லிச் சொல்லுவான். பூனை ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசாது. அப்படியே உள்ளொடுங்கிப் போய்
உட்கார்ந்திருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">நேரம் வீணாகிக் கொண்டிருக்கிறது,
என ஹீரோ நடிகர் சலித்துக் கொள்வார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">இன்னும் கொஞ்சம் பொறுமையாப்
பாக்கலாம், என நினைத்துக் காத்திருப்பார் டைரக்டர். அவன் பூனையைத் தூக்கிச் கொஞ்சுவான்.
பிரியமாய் வருடித் தருவான். எப்படியெல்லாமோ அதை உற்சாகப் படுத்த முயற்சி செய்வான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">நேரம் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.
பூனை பேசவே பேசாது. அது உள் பதுங்கி பயத்துடன் அவன் கையில் ஒடுங்கிக் கிடக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">டைரக்டருக்கு ஏமாற்றம்.
“என்னப்பா, பூனையைப் பத்தி என்னன்னமோ சொன்னியே?...” என்று அவனைக் கேட்பார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">“அருமையாப் பேசும் சார்.
இப்ப என்னாச்சி தெரியல. இந்தக் கூட்டத்தைப் பார்த்து அது வெறிக்குது…” என்பான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">“சரி. இனியும் எங்க வேலைகளைத்
தள்ளிப் போட முடியாது. இன்னொரு சந்தர்ப்பத்தில் பார்க்கலாம்…” என டைரக்டர் எழுந்து
கொள்வார். திரும்ப எல்லாரும் படப்பிடிப்பில் பரபரப்பாவார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">அவனுக்கானால் ஏமாற்றம்.
ச்சே, நல்ல வாய்ப்பு. டைரக்டர் கூட நேரம் ஒதுக்கித் தந்தார். ஆனால் இந்தப் பூனை… ஒரு
வார்த்தை கூடப் பேசாமல் அழிச்சாட்டியம் பண்ணிட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">கூட்டத்தை விலக்கி அவன்
ஸ்டூடியோவை விட்டு வெளியே வருத்தமாய் நகர்ந்தான். இப்போது தனிமை. கூட்டம் இல்லை. அந்தப்
பூனை அவனோடு எதோ பேச வாய் திறந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">சட்டென்று அந்தப் பூனையை
வாலைப் பிடித்துச் சுழற்றி ஸ்டூடியோ சுவரில் அடித்தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">க்யுக் என்று சின்னதாகத்தான்
சத்தம் கேட்டது – என்று கதையை முடிக்கிறார் சுஜாதா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">மேற்சொன்ன பத்திகள் அத்தனையிலும்
பொதுவான நீதி ஒன்று உள்ளது. அது என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">நிர்ப்பந்தம் எந்தக்
காலத்திலும் போணி ஆவது இல்லை. அநேக சந்தர்ப்பங்களில் அவை எதிர்மறை விளைவுகளைத் தந்து
விடுகின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">கவிஞர் கலில் ஜிப்ரன்
சொல்வது என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">குழந்தைகள் உங்கள் மூலமாக
இந்த உலகத்தைப் பார்க்க வந்தவர்கள். அவர்களை உங்கள் கண்கள் மூலமாக உலகத்தைப் பார்க்க
நிர்ப்பந்திக்காதீர்கள், என்கிறார் கலில் ஜிப்ரான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: "ATM 111","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">•••<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-70907769618268779452022-01-02T05:14:00.001-08:002022-01-02T05:14:08.981-08:00<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நன்றி பேசும் புதிய சக்தி மாத இதழ்
• கட்டுரைத் தொடர்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";">நிசப்த தீங்காரம்
/ பகுதி 3<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjAe4ZKsoaApLw9xkpMJ8GlfejTwVzwGPiWXtnLHOGpoNbCsw-G373qO6TN9-xh4FgFbrzFIe8froeHA6Rclv9PuwgEYVbfD78XLRd3HgVkq4MQfg1IT8Hi890loHh3VBgUowPnegS2Qf0vHJb-Hw3ZHHACQU3HMMq5vl11eSl7XEKYU6vmR4VZ3-MEVg=s259" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="194" data-original-width="259" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjAe4ZKsoaApLw9xkpMJ8GlfejTwVzwGPiWXtnLHOGpoNbCsw-G373qO6TN9-xh4FgFbrzFIe8froeHA6Rclv9PuwgEYVbfD78XLRd3HgVkq4MQfg1IT8Hi890loHh3VBgUowPnegS2Qf0vHJb-Hw3ZHHACQU3HMMq5vl11eSl7XEKYU6vmR4VZ3-MEVg" width="259" /></a></div><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 150%;">அசலைவிட மேலானது நகல்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif";"><o:p> </o:p></span><span style="font-family: "Nirmala UI", "sans-serif"; font-size: 16pt; line-height: 150%;">க</span><span style="font-family: "Nirmala UI", "sans-serif"; font-size: 9pt; line-height: 150%;">தைகள்
எழுதப் படுகிற போது அந்தப் புனைவில் ஒரு வாழ்க்கை, நகலெடுக்கப் படுகிறது. ஆனால் நகல்கள்
என்பன அத்தனை குறைத்து மதிப்பிடத் தக்கவை அல்ல.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அது
அசல் அல்லதான். நகல்தான். ஆயினும் நகல்கள் ஒரு நெருக்க பாவனையை வாழ்க்கையை நோக்கிக்
குவிக்கின்றன. நகல் எவ்வளவிலும் அசலின் முழுமையான தன்மையைப் பிரதிபலிக்காது. அது முழுமையின்
ஒரு பகுதியே. முழுமை முப்பரிமாணமானது. நகலோ இரு பரிமாணமானது தான், என்பது உண்மையே.
ஆனால்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அச்
சிறு அளவில், எழுத்தாளனின் பார்வைத் தேர்வு அடிப்படையில் எழுத்தின் வீர்யம் அல்லது
சுய கவனக் குவிப்பு அங்கே அதிகரிக்கிறது தன்னைப் போல, என்பது ஆச்சர்யமானது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">நகல்களில்
எழுத்தாளனின் இதயமும் ஓர் ஈடுபாட்டுடன் இயங்குகிற போது அந்த நகல் கலை வடிவம் என அமைதல்
காண்க. கலையின் சிறப்பு அது. அந்த நகலை நீங்கள் ஒரு கலைஞனின் கண்வழி பார்க்கிறீர்கள்
இப்போது. அவனது கண்களின் உக்கிர தரிசனத்தை அவ்வளவில் ஒரு கலைஞன் உங்களுக்கு மடை மாற்றுகிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அசலின்
சிறு பகுதியை வட்டமிட்டு எழுத்தாளன் அடையாளம் காட்டுகிறான்.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>நகல் என்பது அசலைக் காட்டும் சிறிய டார்ச் வெளிச்சம்.
அசல் என்பது நகலின் முழுமை அல்ல. ஒரு சிறு பகுதி. அந்தச் சிறு பகுதியை மாத்திரம் அப்போது
நீங்கள் இன்னும் நெருக்கமாக அறிமுகம் செய்துகொள்ள வாய்க்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">ஆகவே,
எந்த நகலுக்குமே ஒரு கண்ணோட்டமும் சேர்ந்து கொள்வதை நாம் உணர முடியும். இலக்கணப் படி
சொன்னால், எந்தக் கலைப் படைப்புமே ஒரு தற்குறிப்பேற்றம் தான். பார்க்கிற ஒன்றில் பார்க்க
வேண்டிய ஒன்றை அவன், அதை நகல் எடுத்துக் காட்டியவன் உணர்த்துகிறான். சுட்டிக் காட்டுகிறான்.
அது ஒரு பாடம் எடுக்கிற நிலை அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அப்படி
அதை அவன் அறிவிப்பதன் தாத்பர்யம் என்ன? அந்தப் பார்வையில் ஒரு விமரிசனமும் இருக்கிறது.
விமரிசனம் என்று வந்து விடுகிற போது அது முக் காலத்துக்குமாய் வியாபித்துக் கொள்கிறது.
அந்த விஷயம் எப்படி இருந்தது, இப்போது எப்படி இருக்கிறது, என விமரிசனம் செய்கிற அது,
எப்படி இருக்க வேண்டும்… என்கிற சிந்தனையையும் வாசக மனதில் கிளர்த்த வல்லதாய் அமைகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">மனதை
சிந்திக்கத் தூண்டுகிறது அந்த நகல். அல்லது அது வெளிப்படுத்தும் கலை வெளி. மனதின் மண்ணை
அது நெகிழ்த்தித் தருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">சிந்தனை
என்பதே காலத்தின் முப்பரிமாணத்தில் நீச்சல் அடிப்பதுதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">எழுத
வந்தபின் எழுதாமல் முடியாது என்று ஆகிப் போகிறது. சிந்திக்கிறவன் எழுத வருகிறான். எழுத்து
என்பது ஓர் ஊற்று போல அவனுள் திறந்து கொண்ட பின் அது வற்றுவது இல்லை. அவனால் அதை வற்றவிட
முடியாது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">இரைத்த
கிணறு ஊறும். இரைக்க இரைக்க ஊறும். அந்த சிந்தனைப் பிரவாகத்தை அவன் மடைமாற்ற வேண்டி
யிருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">வாழ்க்கையைப்
பயில சிந்தனை ஒரு பயிற்சிக் களம் என ஆகிறது. உங்களுக்காக அவன் சிந்திக்கிறான். பிறிதின்
நோய் தன் நோய் என உணர்கிறவன் எழுத்தாளன் ஆகிறான். அவன் தனக்கும் பிறர்க்குமாக சிந்திக்க
ஆரம்பித்து விடுகிறான் தன்னைப்போல. நெல்லுக்கும் புல்லுக்குமான பிரவாகம் அது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">நீரின்
அழகு பள்ளத்தை நிரப்புதல். பள்ளங்கள் காத்திருக்கின்றன. நீருக்கு அது தெரியும். தெரிந்தவர்கள்
எழுத்தாளர்கள் ஆகிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">இது
தனக்கே உள்ளே நிகழும் ஓயாத பயிற்சி. ஓய்வு அதற்கு இல்லை. எழுத்தாளனுக்கு ஓய்வு இருக்கிறதா
என்ன? இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. அவன் எப்பவுமே எதையாவது சிந்தித்தபடியே இருக்கப் பழகிப்
போகிறான். ஈர நிலம் அவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">இதில்
பழகப் பழக நயம் பட உரைத்தல் சித்திக்கிறது. சில பேர் சொல்வதை விளங்கச் சொல்கிறார்கள்.
நயம்பட நகைச்சுவையாக உரைக்கிறார்கள் சிலர். அதன் தத்துவ தரிசனத்தை விளக்க வந்தார் பலர்.
ஒன்றைக் கண்டடைந்தவன் அதை உடனே மௌனமாக எல்லார்க்கும் அறிவிக்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">யாம்
பெற்ற இன்பம், பெறுக வையகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">துன்பமும்
பெறுக.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">இதிலும்
சில கேணிகளின் நீர் தித்திப்பாய் அமைகிறது போல, பாற்கடலில் சுனாமி போல ஒரு பக்குவப்பட்ட
எழுத்தாளன் தான் அறிந்த அல்லது விளக்கிச் சொல்லிக்கொண்டு வந்த யதார்த்த நிலையை ஒரு
படி தாண்டி தன் மனதின் தரிசனத்தோடு வாழ்க்கையையே, அதன் யதார்த்தத்தையே செம்மைப் படுத்தி
எடுத்துக் காட்டும் போது, வாழ்வின் விஸ்வரூபத்தை வாசகன் கண்டடைய வாய்க்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">புல்லில்
பனி. பனியில் பனை…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">உலகளாவிய
தளத்தில் அது ஒட்டுமொத்த மானுடத்தை வாரியணைத்து விம்மி விகசித்து நிற்கிறது. அதாவது
யதார்த்தத்தை எழுத வந்த ஓர் எழுத்தாளனுக்கு அதன் மனக் குழைவில் தன்னைப்போல ஓர் பரிணாம
உச்சம் சில சமயம் வாய்க்கிறது.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">ஆமாம்.
பரிணாம உச்சம் தான். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">ஏற்கனவே
வேறு பகுதிகளில் சொன்னதுதான். என்றாலும் மீண்டும் மீண்டும் சொல்ல எனக்குப் பிடிக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">தமிழின்
முதல் இலக்கியத் தரமான நாவல் தந்தவர் ராஜம் ஐயர். அவரது நாவல் ‘கமலாம்பாள் சரித்திரம்.’<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>கதாநாயகர் குப்புசாமி ஐயர் வீட்டில் திருடு போய்விடும்.
இரவில் அவன் திருட வந்தபோது வீட்டில் விழித்துக் கொள்வார்கள். திருடன் அவர்களிடம் மாட்டிக்
கொள்ளாமல் தப்பித்து பின்கட்டு வழியே வெளியே ஓடுகிறான். பின்கட்டில் வைக்கோல் புடைப்பு
இருக்கும். தன்னைத் துரத்தி வந்தவர்களின் கவனத்தைத் திசை திருப்ப அந்தத் திருடன் தான்
வைத்திருந்த தீப்பந்தத்தை அந்த வைக்கோல் புடைப்பில் எறிந்துவிட்டு ஓடுவான். எல்லாரும்
உடனே வைக்கோல் புடைப்பின் தீயை அணைக்கப் பரபரப்பார்கள். திருடன் தப்பி ஓடி விடுவான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">பிறகு
நாலைந்து நாளில் அந்தத் திருடனைப் பிடித்து விடுவார்கள். கோர்ட்டில் கேஸ் நடக்கும்.
அந்த விசாரணையைப் பார்க்க அந்த வீட்டுச் சொந்தக்காரர் குப்புசாமி ஐயரும் கோர்ட்டுக்குப்
போயிருப்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">நீதிபதி
தீர்ப்பு வழங்குமுன் ஓர் ஆச்சர்யமான காரியம் செய்வார். எந்தக் கோர்ட்டிலும் அப்படி
நடந்திருக்க வாய்ப்பு இல்லை. யதார்த்தத்தை மீறி நாவல் ஆசிரியர் ராஜம் ஐயரின் கனிந்த
மனது இப்போது எழுதிச் செல்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">நீதிபதி
குப்புசாமி ஐயரைப் பார்த்து, “நீங்கள் குற்றவாளியிடம் எதுவும் சொல்ல விரும்புகிறீர்களா?”
என்று கேட்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">ஆச்சர்யமான
கேள்வி, ஆச்சர்யமான நிகழ்வு அல்லவா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">குப்புசாமி
ஐயர் எழுந்துகொண்டு திருடனைப் பார்த்துச் சொல்வார். அதுதான் நாவலின் உச்சம், என நான்
நினைக்கிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">“என்
வீட்டில் நீ திருட வந்தாய் அப்பா. நகை, பணம், பாத்திர பண்டங்கள் திருடிப் போனாய். இதுநாள்
வரை அது எனக்குப் பயன்பட்டது. இனி அது உன்னிடம் இருப்பதால் உனக்குப் பயன்படும். ஆனால்
வைக்கோல் போர் மீது தீவட்டி வீசி வைக்கோல் போரையே எரித்துவிட்டுப் போனாயே? அதை உனக்கும்
இல்லாமல், எனக்கும் இல்லாமல், யாருக்குமே உபயோகம் இல்லாமல் வீணாக்கி விட்டாயே? அதுதான்
எனக்கு வருத்தம்” என்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">எழுதும்போது
மானுடனாக அந்த எழுத்தாளனே ஒரு தேவதூதனாய் எழுதல் காண்க.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">நல்ல
எழுத்து ஒரு பயற்சியில் அந்த எழுத்தாளனை, பிறகு அவனால் மற்றவர்களை ஓர் உன்னத உயரத்துக்கு
உயர்த்தி விட்டுவிடும், என்று சொல்ல முடிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">புதுமைப்பித்தனின்
ஒரு சிறுகதை நினைவு வருகிறது. அவர் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்த சுதேசமித்திரன் இதழுக்கு<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>என்று திடீரென ஒரு சிறுகதை மாலைக்குள் எழுதித்தரச்
சொல்லிக் கேட்கிறார்கள். பத்திரிகையில் திடீர் இடைவெளிகள் ஏற்படும்போது அச்சிட்டு நிரப்ப
வேண்டிய நெருக்கடி என்பது எல்லாப் பத்திரிகைகளிலும் இயல்புதான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அலுவலகத்தில்
தலைக்கு மேல் கடகடத்து ஓடும் மின் விசிறியின் வெக்கை. உள்ளே டிரெடில் ஓடும் நாராச ஓசை.
இதன் நடுவே புதுமைப்பித்தன் கதை யோசிக்கிறார். மதியத்துக்குள் கதை தந்து அது அச்சாகவும்
வேண்டும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அவர்
எழுதுகிற கதையில் ஒரு காட்சி. தாமிரவருணி நதியின் ஒரு துவைகல். அதில் சின்னப் பெண்
ஒருத்தி அமர்ந்து கால்களைத் தண்ணீருக்குள் வைத்திருக்கிறாள். மெல்ல அவள் காலை வெளியே
எடுக்கிறாள். பளீரென்ற அந்தக் கால்களில் வெள்ளி கொலுசு சூரிய ஒளியில் தகதகவென்று மினுங்குகிறது.
திரும்ப அந்தச் சிறுமி கால்களைத் தண்ணீருக்குள் அமிழ்த்திக் கொள்கிறாள். சூரியனுக்கு
அந்தப் பளீர்க் கால்களையும் அதில் மினுமினுக்கும் அந்தக் கொலுசையும் இன்னொரு தரம் பார்க்க
ஆசையாய் இருக்கிறது.. என எழுதுகிறார் புதுமைப்பித்தன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அதன்
அடுத்த வரி இன்னும் உச்சம் – சூரியனே யானலும் என்ன? குழந்தை காலைத் தூக்க காத்திருக்கத்தானே
வேண்டும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">எங்கோ
ஊரில் இருக்கும் தன் பெண் குழந்தையை (தினகரி) நினைத்தபடி அவர் கைகள் தன்னைப்போல இப்படி
கொண்டாட்டமாய் எழுதிச் செல்கின்றன என்று தெரிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">குழலினிது
யாழினிது, என்றும், சிறு கை அளாவிய கூழ், என்றும் வள்ளுவர் ஒர் உன்மத்த நிலையில்தானே
எழுதி யிருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">சக
உயிர்களை நேசிக்கும் பாங்கு, அதுவும் தனக்குப் பிறந்த குழந்தையை நினைத்தபடி மனசை மீட்டும்
பாங்கு, அதைப் புன்னகையோடு வாசகனுக்குக் கைமாற்றும் அற்புதம், எத்தனை பேருக்கு இத்தகைய
தருணங்கள் வாய்க்கும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அன்பின்
உயர்நிலையை எழுத்தாளர் சைலபதி தமது ‘பெயல்’ நாவலில் இப்படி எழுதிக் காட்டுகிறார். சென்னையின்
பெருமழைக் காலத்தில், அந்த ஊழிப் பேராட்டத்தில் மனசின் தன்வயம் இழந்துவிட்ட ஒரு பாத்திரம்.
பேச்சே ஒடுங்கி தன்னுள் அதிர்வுகளால் பள்ளமாகிப் போனவன் அவன். அவனைத் திரும்ப மீட்கப்
போராடும் அவன் மனைவி. மெல்ல அவன் தன்னிலை மீள ஆரம்பிக்கையில் அவளுடன் கலவி சுகம் காண
என்று லகிரியுடன் அவள் கையைப் பற்றுகிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">கலவி
முடிந்ததும் இவருக்குப் பசிக்குமே, என்று அவனைக் காத்திருக்கச் சொல்லிவிட்டு அடுப்பில்
குக்கர் வைத்து சோறு ஆனதும் அணைத்து விட்டு, அவன் அணைக்க அவன் அருகில் வந்தாள், என
எழுதிக் காட்டுகிறார். பெண் என்பவள் தாயின் பேரன்பின் பிரதி அல்லவா? எத்தனை உயர்வான
சித்தரிப்பு பெண்ணைப் பற்றி…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">ஒரு
யதார்த்தச் சித்திரத்தில் சட்டென பறவையாய் ஒரு தேர்ந்த எழுத்தாளன் உயர்ந்து பறக்க ஆரம்பிப்பதை
வாசகன் கண்டடைவது பேரனுபவம் தான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">தமிழின்
முதல் நாவலாசிரியர்களில் மற்றொருவரான அ. மாதவையா தமது ஒரு நாவலில் இப்படியொரு காட்சி
அமைக்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">பெண்
பார்க்க வந்திருக்கிறார்கள். இரு சாராருக்கும் பிடித்து விடுகிறது. உடனே தாம்பூலம்
மாற்றி உறுதி செய்துகொள்ள முடிவெடுக்கிறார்கள். வெற்றிலை மாற்றிக் கொள்கிற அந்த நேரம்
பார்த்து மின்சாரம் துண்டிக்கப் பட்டு இருட்டாகி விடுகிறது. அப்போது ஒருவர் சொல்கிறார்.
“பக்கத்து வீட்டில் விளக்கு எரிகிறது. எதிர் வீட்டில் எரிகிறது. உலகம் பூராவும் வெளிச்சமாய்த்தான்
இருக்கிறது. நல்ல சகுனம் தான். தட்டு மாற்றிக் கொள்ளலாம்…”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அப
சகுனம், சுப சகுனம் என்றெல்லாம் கிண்டல் வைக்காமல் படிக்கிற வாசகரும் ஏற்றுக் கொள்கிற
அளவில் எப்படி நைச்சியமான உரையாடலை ஆசிரியர் முன் வைக்கிறார் பாருங்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">சைலபதி
எழுதிய இன்னொரு கதை ‘மாயச்சேலை.’ இந்தக் கதை வாய்வழிக் கதையாக முற் காலத்தில் சுற்றி
வந்ததா தெரியாது. நான் கேள்விப்பட்டது இல்லை. திரௌபதியின் துகில் உரி படலத்தைப் பற்றி,
அரசை எதிர்க்க முடியாத மக்கள் மத்தியில் உலவி வந்த சிறுகதையாக வடிவமைக்கப் பட்ட கதை
இது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">திரௌபதியை
துச்சாதனன் துகில் உரிய வரும்போது சபையே அதிர்ந்துபோய் எதிர்க்கத் திராணி யில்லாமல்
மௌனமாய் விக்கித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது. திரௌபதியின் ஐந்து கண்வன்மார்களும்
பேசாமல் தான் அமர்ந்திருக்கிறார்கள். அதே அரங்கத்தில் நூறு கௌரவர்களின் மனைவிமாரும்
திகைப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">திரௌபதியின்
அண்ணனாக கோவிந்தன் என்ற பாத்திரம் வருகிற.து. கோவிந்தனுக்குத் தன் தங்கை மேல் கொள்ளைப்
பிரியம். அவன் அவளிடம் உனக்கு எப்ப என்ன ஆபத்து வந்தாலும் என்னைக் கூப்பிடு, எப்படியாவது
நான் வந்து உன்னைக் காப்பாற்றுவேன், என்று சொல்லி யிருக்கிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">துச்சாதனன்
அவளது சேலைத் தலைப்பைப் பிடித்து இழுக்கிறான். தன்னைக் காப்பாற்ற அண்ணன் ஒருவனால்தான்
முடியும் என்று தோன்றவே “கோவிந்தா…” என்று கதறுகிறாள் திரௌபதி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">கோவிந்தன்
எப்ப எந்த ஊர், எந்த நாடு போனாலும் அங்கங்கே கிடைக்கிற வித விதமான சேலைகளைத் தன் தங்கைக்கு
என்று ஆசையுடன் வாங்கி வாங்கிச் சேர்ப்பான். திடீரென்று அவனுக்கு தனது தங்கை ‘கோவிந்தா..
கோவிந்தா..” என்று ஆபத்தில் அலறும் சத்தம் அவன் மனசில் கேட்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">கோவிந்தன்
தான் தங்கைக்கு என்று வாங்கிச் சேர்த்து வைத்திருந்த புடவைகளை ஒவ்வொன்றாக அவளுக்கு
அனுப்ப ஆரம்பித்தான். வண்ண வண்ணமான விதவிதமான புடவைகள் திரௌபதி உடம்பின் மேல் வந்து
அவளை மூடிக்கொண்டே இருக்கின்றன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">வண்ண
வண்ணமான விதவிதமான புடவைகள். எத்தனை வகையான புடவைகள் அவை. வெவ்வேறு ஊர்களின் அடையாளங்கள்
அவை.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>எத்தனை யெத்தனை புடவைகள்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">கௌரவர்
நூறு பேரின் மனைவிமார்கள் எல்லாம் அதைப் பார்த்து ஆச்சர்யமும் திகைப்பும் அடைகிறார்கள்.
அவர்களுக்கு அந்தப் புடவைகளைத் தாங்கள் கட்டிக்கொண்டு அழகு பார்க்க ஆசை வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">புடவைகளை
உரித்து எறிந்தபடி இருக்கிறான் துச்சாதனன். கௌரவர்களின் மனைவிமார் பாய்ந்து வந்து ஆளுக்கு
ஒரு புடவையாக எடுத்துக் கொண்டு தாங்கள் அணிந்து பார்க்க உள்ளே ஓடுகிறார்கள். நூறு பேரும்
விதவிதமான நூறு புடவைகளைக் கட்டிக்கொண்டு திரும்ப அந்த சபைக்கு வருகிறார்கள். மற்றவர்கள்
முன் காட்டி பெருமைப்படஅவர்களுக்கு ஆசை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">புடவைகளை
அவிழ்க்க அவிழ்க்க வந்துகொண்டே யிருந்ததில் துச்சாதனன் களைத்துப் போய் அப்படியே தன்
முயற்சியைக் கை விடுகிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அத்தனைபேர்
முன்னால் தன் மானம் பறி போகாமல் காக்கப் பட்டு விட்டதை நினைத்ததும் திரௌபதிமுறையிLவதை
நிறுத்தி விடுகிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அவளிடம்
இருந்து பிரார்த்தனைக் குரல் நின்று போனதும் அவளது அண்ணன் புடவை அனுப்புவதை நிறுத்தி
விடுகிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">அவன்
நிறுத்திய கணம் அந்த மாயக் காட்சி கரைந்து போகிறது. இப்போது அந்த நூறு மனைவிமார்… புதுப்புடவை
கட்டி சபைக்கு அழகு காட்ட வந்தவங்க, அவங்க சேலையும் மறைஞ்சி போய், அத்தனை பேரும் நிர்வாணமா
நின்னாங்க…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">சபை
நடுவில் கௌரவர்கள் ஒரு பெண்ணைக் களங்கப் படுத்த நினைத்தால், இப்போது அவர்கள் அத்தனை
பேரின் மனைவிமார்களுமே சபை நடுவில் நிர்வாணமாக நிற்க சேர்ந்து விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">பொது
சனத்தின் குரலாக இப்படி கதையை முடிக்கிறார் சைலபதி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 12.0pt;"><span style="font-family: "Nirmala UI","sans-serif"; font-size: 9.0pt; line-height: 150%;">•••<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-74632373137730390762021-12-23T04:05:00.001-08:002021-12-23T04:05:19.591-08:00<p> <span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 12pt;">ஜன,
- மார்ச் 2022 சங்கு இதழில் என் சிறுகதை</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjW3KSo31WL7vRb8U28IjqLrBILYLbfTSYcI9dNI-yLQbKIJt7K-P4cMv2Q5iAtVme1R01cDsMiGRnd8oqk-QTUxAlj1em3IzhCCCZFkA0e4As3VdAW3-u6QfdQton2cRlM-kfCKx5KiZQuQyGlciDfNZCSjO0VgktiUqlbomHdeoWn_T87lENpFZLLSw=s564" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="463" data-original-width="564" height="263" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjW3KSo31WL7vRb8U28IjqLrBILYLbfTSYcI9dNI-yLQbKIJt7K-P4cMv2Q5iAtVme1R01cDsMiGRnd8oqk-QTUxAlj1em3IzhCCCZFkA0e4As3VdAW3-u6QfdQton2cRlM-kfCKx5KiZQuQyGlciDfNZCSjO0VgktiUqlbomHdeoWn_T87lENpFZLLSw=s320" width="320" /></a></div><p></p><p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; line-height: 70%;"><span style="font-size: large;">டிங்கு</span><span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 70%;">எஸ்.சங்கரநாராயணன்<o:p></o:p></span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 70%;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 16.0pt; line-height: 150%;">கு</span><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">ழந்தையின்
பெயர் சரவணமூர்த்தி. தாத்தாவின் பெயர் அது. பெயர்சூட்டும் வைபவத்தில் அதன் காதில் ஓதிய
பெயர் அதுதான். என்றாலும் குழந்தைகளுக்குச் செல்ல அடிப்படையில் ஒரு பெயர் அமைந்துதான்
விடுகிறது. குழந்தையின் பெயர் டிங்கு. எப்படி யார் வைத்தார்கள் அந்தப் பெயர் அதுவே
யாருக்கும் நினைவில்லை. என்றாலும் அந்தப் பெயர் நிலைத்துவிட்டது. வயிற்றை எக்கி எக்கித்
தவழ ஆரம்பித்ததில் இருந்தே அவனிடம் ஓர் அசாத்திய வேகம் இருந்தாற் போலிருந்தது. உலகைக்
கட்டியாள்கிற வேகம். பெற்றவளுக்கு மூச்சு திணறியது அவனைச் சமாளிக்க. தவழ்ந்து போய்ச்
சுவரைப் பிடித்துக்கொண்டு எழுந்து நின்ற குழந்தை தானே நடக்க முயன்று பொத்துப் பொத்தென்று
விழுந்தது. என்றாலும் திரும்ப எழுந்துநின்று ஒரு குடிகாரத் தள்ளாட்டத்துடன் சிரித்தது
அம்மாவைப் பார்த்து. ஒரு ராணுவ உடற்பயிற்சி பொல காலைத் தூக்கித் தூக்கி வைத்து சற்று
தடுமாறி, ஆனால் அம்மாவை எட்டிவிட்டது குழந்தை. அதற்கு ஒரே சிரிப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">நடக்கத்
தெரிந்தபின் அதை வீட்டில் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. அதைக் கட்டிப்போட வேண்டி யிருந்தது.
இடுப்பைத் தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டது அது அடிக்கடி. அதை ஏமாற்ற அம்மா சில சமயம் ஒரு
கயிற்றால் அதன் இடுப்பைத் தொட்டுவிட்டு கட்டிப்போடாமல் விட்டுவிட்டாள். அது தெரியாமல்
குழந்தை உம்மென்று உட்கார்ந்திருந்தது. பாவமாய் இருந்தது அதைப் பார்க்க. அம்மாவை அது
வா வா என்று கூப்பிட்டு அவிழ்த்துவிடச் சொல்லி அழுதது. அழுகை ஜாஸ்தியாகும் வரை அவள்
பொறுத்துப் பார்த்தாள். பிறகு வேறு வழியில்லாமல் அவிழ்த்து விட்டாள். சட்டென முகம்
பூரித்தது குழந்தை. ஏற்கனவே அதற்கு கன்னமும் தொப்பையும் சற்று பூரி உப்பல்தான். அதன்
மடைகள் திறந்து கொண்டன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">துணி
துவைக்கிற பிளாஸ்டிக் அண்டாவில் தண்ணி நிரப்பி உள்ளே உட்கார்த்தி வைத்தால் டப் டப்
என்று தண்ணியை அடித்து விளையாடிக் கொண்டிருக்கும். தவழ ஆரம்பித்த போதே சிறு அறை தாண்டி
வீடு முழுதும் வளைய வந்த குழந்தை. நடக்க ஆரம்பித்த பின் தன் உலகத்தை, அதன் விஸ்திரணத்தை
இன்னும் பெரிசாக்கிக் கொள்ள ஆவேசப் பட்டது.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>அந்த மொத்த வீடும் அதற்குப் போதவில்லை. வெளியே போக அது ஆசைப்பட்டது. வாசல் வரை
போய், கதவின் கம்பிகள் வழியே வெளியே பார்த்துக்கொண்டு நின்றது. யப்பா, வெளி உலகம் எத்தனை
பெரியது. எத்தனை விதவிதமான ஓசைகள் அங்கே. பரபரப்பு மிக்க வெளி உலகம். ஹ்ம். நான் இங்கே
உள்ளே மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>என குழந்தை
துக்கப் பட்டது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அது
அம்மாவை வரச்சொல்லி தூக்கிக் கொள்ளச் சொல்லி அடம் பிடித்தது. வேறு வழியில்லாமல் வந்து
தூக்கிக் கொண்டால், என்ன கனம்… வெளியே கையைக் காட்டியது. உள்ளே ஆயிரம் வேலை கிடக்கிறது.
இதை இப்ப வெளியே தூக்கி வெச்சிக்கிட்டு நிக்க முடியுமா? மாட்டேன்னா விடாது… என நினைத்துக்
கொண்டாள். முளைச்சி மூணு இலை விடல்ல. அதற்குள் இந்த வேலை வாங்குகிறது. அதிகாரம். அடாவடி.
பிடிவாதம். என்றாலும் அம்மாவை ஐஸ் வைக்க அவ்வப்போது கிட்ட வரச்சொல்லி ஒரு முத்தம்,
கன்னத்தில் ப்ச்க்… கொடுத்து விடுகிறது. அத்தோடு சிலிர்த்துப் போகிறது அவளுக்கு. குழந்தையை
எப்படிச் சமாளிக்க வேண்டும் என அம்மா கற்றுக் கொள்ளுமுன் இந்த லங்கிணி அம்மாவைச் சமாளிக்கக்
கற்றுக் கொண்டு விட்டது! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அதை
நீளக் கயிற்றில் கட்டிப் போட்டுவிட்டு அம்மா உள் வேலைகள் செய்தாள். கயிறு அனுமதிக்கும்
தூரம் வரை போய் வாசல் கதவைப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றது டிங்கு. தாழ்ப்பாள் அதற்கு
எட்டாத உயரத்தில் இருந்தது. கையை நீட்டி உயரம் எட்டுமா என்று பார்த்தது அது. துள்ளிக்
கூடப் பார்த்தது. நிற்பது பலப்பட்டதும் துள்ளுவது அதனால் முடிந்தது இப்போது. ஒரு துள்ளல்
துள்ளி சப்பென கீழே உட்காரும். தாழ்ப்பாளைத் திறந்தால் வெளியே ஓடிவிடலாம். முடியவில்லை.
உள்ளே வேலை பார்த்தபடியே அம்மா டிங்குவிடம் ஒரு பார்வை வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். எப்போ
என்ன திரிசமன் செய்யுமோ என திக் திக் என்றிருந்தது அவளுக்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">ஜன்னலின்
இரும்புக் கம்பிகளை நக்கிச் சுவைக்கிறது குழந்தை. கம்பியைப் பிடித்து ஆட்டுகிறது. பெரிய
பீமன் என்று நினைப்பு அதற்கு. தொடைகள் தூண்கள். என்றாலும் சாப்பிட அடம். சாப்பிட்டால்தானே
உடம்பில் தெம்பு இருக்கும்? கைச்சூட்டில் சாதம் எடுத்துக் கொண்டு அதில் வேகவைத்த பருப்பு
சேர்த்து நெய் ஊற்றி மையாய்க் குழைத்துப் பிசைந்து சிறிது காரம் சேர்க்கலாம் என்று
ரசத்தையும் அதன் மேல் விட்டுப் பிசைந்து எடுத்துக் கொண்டு வருவாள். நமக்கே சாப்பிட
ஆசையாய் இருக்கும். குழந்தை முதல் வாயையே த்தூ என்று துப்பிவிடும். பிறகு அதைச் சாப்பிட
வைக்க அம்மா உபாயங்கள் செய்வாள். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">முதல்
கட்டமாக வாசல் கதவைத் திறந்து, (ஆகா… என உடலை அலையாய்ப் பொங்க வைக்கும் டிங்கு.) வாசல்
வாத மரத்தடியில் அதை இடுப்பில் ஏந்திக்கொண்டு காக்காய் குவ்வி காட்ட வேண்டும். அப்படியே
எதாச்சும் அதனுடன் கதை போலப் பேச வேண்டும். “ஒரு ஊர்ல ஒரு குவ்வி இருந்திச்சாம்… என்ன
இருந்தது?” வ்வி. வேடிக்கை பார்த்தபடியே அது கதை சுவாரஸ்யத்தில் வாயைத் தன்னைப்போலத்
திறக்கும். சாதம் உள்ளே போவதே தெரியாது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“காக்கா
எப்டிக் கத்தும்?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“க்கா…
க்கா…” என்று சொல்லிக் காட்டும் குழந்தை. இப்போது அதற்கு ஒலிகள் வாயில் இருந்து எழும்ப
ஆரம்பித்திருந்தன. க்கா, என அது வாயைத் திறக்க அம்மா ஒருவாய் ஊட்டுவாள். “ஆட்டோ எப்பிடிப்
போகும்?” அதற்குத் தெரியும். குழந்தைக்குத் தடுப்பூசி போட அவள் அதை ஆட்டோவில் கூட்டிப்
போயிருக்கிறாள். வழியில் நெரிசலை விலக்க டிரைவர் ஹாரனை (ப்பாய்ங்! பாய்ங்க்!) அடித்தபோது
சட்டென அந்தப் புது ஒலியில் குழந்தை பரவசப் பட்டது. அம்மாவைப் பார்த்து அது சிரித்தது.
அம்மா “ஆமாண்டா கண்ணு..” என அதைத் தொப்பையை அமுக்கி (ப்பாய்ங்! பாய்ங்க்!) குனிந்து
முத்தமிட்டாள். எப்படியும் சிறிது நேரத்தில் ஊசி போடும்போது அது அழப் போகிறது, என நினைக்க
அவளுக்குப் பாவமாய் இருந்தது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">குழந்தை
அம்மாவைவிட்டு எகிறி அந்த ஹாரனை அடிக்க முயன்றது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">வாசலில்
போகும் எல்லாரையும் அது விளையட வா என்று அழைத்தது. தெருவில் யாராவது அதைப் பார்த்து
விட்டு நின்றால் வரச்சொல்லி பூட்டிய கதவைத் திறக்கச் சொல்லி கை காட்டியது. ப்பா, ம்மா,
வா, த்தூ… (துப்புவது அல்ல. தூக்கு, என்பது பொருள்.) சிறு சிறு உடைபட்ட வார்த்தைகள்.
சில ஒலிகள். டுர்ர். க்கா. அதன் உலகின் மொழி மெல்ல விரிவு பட்டு வந்தது. தா, என்றால்
கொடு. த்தா, என்றால் தாத்தா. சென்னைப் பக்கம் அதுவொரு கெட்ட வார்த்தை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">வெகு
சுருக்கில் அது பேச ஆரம்பித்து விட்டது. அதையிட்டு அம்மாவுக்கு ஒரு அலுப்பான பெருமிதம்.
“நல்லா ஷ்பஷ்டமாப் பேசறதே…” என்று எல்லாரும் பாராட்டினார்கள். மதியம் அவள் சிறிது தூங்கினாள்.
அது அவளுக்கு மு<span style="font-variant: small-caps;">ன் எழுந்து கொண்டால், “அம்மா
அம்புட்டு மணியும் ஆயாச்சு. எந்திரி” என அவளை உலுக்கியது. முதல் பிறந்தநாள் வந்தபோது
ஊரார் கண்ணே பட்டுவிடுமோ என்று பயந்தாள். முழுக்க முழுக்க அவளே குழந்தையைப் பார்த்துக்
கொள்ள வேண்டி யிருந்தது. அவள் கணவனுக்கு பணி மாற்றலாகிப் போனதில் இருந்து தனியொரு மனுஷியாய்
அவள் டிங்குவுடன் அல்லாடினாள். <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; font-variant: small-caps; line-height: 150%;">அவள் தாய் கொஞ்சநாள் வரை ஒத்தாசை என்று கூட இருந்தாள். பிறகு
மூத்த பிள்ளையிடம் போய்விட்டாள். இல்லாவிட்டாலும் டிங்கு பாட்டிக்கு அடங்கவில்லை. அவள்
மடியில் இருந்து இறங்கி ஓட்டமாய் ஓடி தெருவுக்குத் தாவியது. தெருவில் எதாவது காரோ ஆட்டோவோ
வந்தால்?... என கதி கலங்கியது பாட்டிக்கு. டிங்குவுக்கு இருக்கிற அறிவுக்கு இப்போது
அது தெருவில் வருகிற மாடு, ஆடு, ஐஸ்வண்டி எல்லாவற்றையும் அம்மாவுக்கு அறி</span><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">முகம்
செய்ய ஆரம்பித்தது. அம்மா எல்லாம் பார்த்துவிட்டு ஆமாண்டா, என்று அதைப் பாராட்டியாக
வேண்டும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அதைச்
சமாளிக்க முடியாமல் அம்மா டிங்குவைத் தூக்கிக் கொண்டு கோவிலுக்குப் போனாள். அநேகமாக
தினசரி அவள் கோவிலுக்குப் போவது என்று வழக்கமாகி விட்டது அவள் இருந்ததே ரங்கநாத சுவாமி
கோவில் தெருதான். முன் பக்கம் மேட்டுத் தெரு. கோவில் பக்கம் பள்ளத் தெரு. அவள் பள்ளத்
தெருவில் இருந்தாள். கோவிலின் பூஜை மணிகள் இயங்கும் தோறும் குழந்தை சிலிர்த்து விரைத்தது.
பரபரப்பானது. பூஜை என்பது ஒலிப் பிரளயமாய் இருந்தது அதற்கு. என்னவோ நடக்கிறது அங்கே.
உடனே போய்ப் பார்க்கத் துடிப்பாய் இருந்தது டிங்குவுக்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">பழைய
காலப் பெரிய கோவில். முன்னே பெரிய வளாகம் இருந்தது. நல்ல பத்து நாற்பது தூண் எடுத்த
மண்டபம் இருபுறமும். கச்சேரிகள், கலை நிகழ்ச்சிகள் என்று விழாக் காலங்கள் அமர்க்களப்
படும். திவ்யப் பிரபந்த வகுப்புகள் வாரம் ஒரு நாள் இருக்கும். நடுவே பாதை. யாரோ மன்னன்
கட்டிய அந்தக் காலக் கோவில். கோவிலைப் பார்க்கப் போகும்போதே குழந்தை உற்சாகம் அடைந்தது.
உடனே அம்மாவிடம் இருந்து கீழே வழுகி இறங்க முட்டியது. அதன் ஓட்டமும் சாட்டமும் அவளால்
சமாளிக்க முடியவில்லை. ஒண்ணை நினைத்தால் உடனே அதைச் சாதிக்க அதற்குத் தெரியும். இந்த
வயதிலேயே இப்படி நமக்குத் தண்ணி காட்டுதே என்று அவள் மலைப்பாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">காலையில்
மாலையில் என்று அந்தக் கோவில் திண்ணைகளில் சிறுவர்கள் சிறுமிகள் அலை பாய்வார்கள். விட்டுவிட்டு
சதுர எல்லை அளவில் தூண்கள் இருந்ததால் ஒன்றில் இருந்து மற்றதற்கு அவர்கள் தாவித் தாவி
விளையாடுவார்கள். அத்தனை பேரோடும் போட்டி போட டிங்கு ஆர்வப்பட்டது. யாராவது பந்து வைத்துக்
கொண்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தால் டிங்கு அங்கே போய் நின்று “நானும்…” என்றது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">தெருப்
பிள்ளைகளுக்கு டிங்குவைப் பிடிக்கும். அதை நடுவில் நிறுத்தி அதனிடம் பந்தைக் கொடுத்து
எல்லாரும் வட்டமாய் நிற்பார்கள். டிங்கு ஒவ்வொருவருக்காய்ப் பந்தைப் போடும். டிங்கு
எல்லாரையும் தன் வீட்டுக்கு விளையாட அழைத்தது. “எங்க வீட்லயும் பெரிய பந்து இருக்கு”
என்றது. எல்லாரும் சிரித்தார்கள். ”நீ சாக்லேட் பிஸ்கெட்னு சாப்பிட்டால் எங்களுக்குத்
தர மாட்டேங்கறியே?” என்று ஒரு பெண் கேட்டாள். குழந்தை சிறிது யோசித்தது. “அம்மா தருவா”
என்றது. எல்லாரும் திரும்ப ஹோ என்று ஒரு சத்தம் கொடுத்தார்கள். வீட்டிலானால் அம்மா
டிங்கு கூட விளையாடுவாள். ஊரிலிருந்து அப்பா வந்திருந்தால் அவர் விளையாடுவார். “ஸ்சோ.
ஒருநாள் ரெண்டுநாள் என்னால சமாளிக்க முடியல்ல இவனை. நீ எப்பிடித்தான் சமாளிக்கறியோ…”
என்பார் அப்பா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">பக்கத்து
எதிர் வீட்டுக் குழந்தைகளுடன் விளையாட விடலாம். தன் மேற்பார்வை இல்லாமல் டிங்குவை அனுப்ப
அம்மா சம்மதப் படவில்லை. சட்டென எங்காவது விழுந்து வைத்தால் அவளால் தாங்க முடியாது.
அவள் தன் அம்மாவையே இந்தளவில் நம்புவது இல்லை. இது பற்றி அவள்அம்மா “ஏண்டி நாங்கள்லாம்
உங்களை வளர்த்து ஆளாக்கல்லியாக்கும்…” என்று நொடித்துக் கொள்வாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அதனால்
தான் கோவிலுக்குக் குழந்தையை எடுத்து வந்தாள் அம்மா. அம்மாவுக்கு ஆசுவாசமான கணங்கள்
அவை. அப்படிப் போய் விளையாடினால்தான், ஆட்டம் போட்டால்தான் ராத்திரி தூங்கும். இல்லாவிட்டால்
அவ்வளவுதான். விடிய விடிய அது அம்மாவிடம் என்னவாவது பேசிக் கொண்டே யிருக்கும். அதைத்
தூங்க வைப்பது பெரும்பாடாகி விடும். ஓடியாடி விளையாடி விட்டால் வீட்டுக்கு வந்து நாலு
வாய் அவள் ஊட்டுமுன்னரே தலை துவண்டு தூக்கம் அதற்கு ஆளைத் தள்ளும், தோசைக்கு மாவாட்டும்
குழவிக் கல் போல!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அதனால்தான்
அதற்குக் குழவிக் கல் என்று பெயர் வந்ததோ என்னவோ!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">கோவில்
பக்கம் நிறையக் கடைகள் இருந்தன. அரைஞாண் கயிறு, மஞ்சள் கருப்புக் கயிறுகள், சோழிகள்,
பல்லாங்குழிகள், குழந்தைகளுக்கான பொம்மைகள், மேலே மெத்தென்று விழுகிற பந்துகள், கீச்
கீச் ஷுக்கள், ஊதல்கள், பீப்பீ, வாசனை சீயக்காய்த் தூள், ஃப்ரேம் போட்ட சுவாமி படங்கள்,
மண் மற்றும் பீங்கான் தீப விளக்குகள், சிம்னி, விளக்குத்திரி, தீப எண்ணெய், விபூதி,
குங்குமம், நாமக்கட்டி, வயர்க் கூடைகள், கிளிப்புகள், அலுமினியப் பாத்திரங்கள், சுலோகப்
புத்தகங்கள் என்று விற்பனை செய்யும் கடைகள். விளக்கு போட்டு வெளிச்சமாய்க் கிடந்தது
வளாகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">கோவிலில்
யானை ஒன்றும் இருந்தது. தாழ்வாரத்தில் தென்னையோலை பிய்த்துப் போட்டிருப்பார்கள். அதன்
காலடியில் பாகன் இருப்பான். ஆடியாடி அது ஓலையைக் கடித்துக் கொண்டிருக்கும். சில சமயம்
அது கவளம் கவளமாய் பாகன் ஊட்ட ஊட்ட சாப்பிடுவதைக் கூட்டிப்போய் டிங்குவுக்குக் காட்டி
யிருக்கிறாள் அம்மா. அந்தப் பாகனுக்கு டிங்குவைப் பிடிக்கும். டிங்குவிடம் கொடுத்து
ஒரு வாழைப் பழத்தை யானைக்குக் கொடுத்தாள் அம்மா. “எனக்கு வேணும்” என்று வைத்துக் கொண்டது
டிங்கு. பாகனுக்குச் சிரிப்பு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அம்மா
பாகனிடம் ஐந்து ரூபாய் கொடுத்தாள். பாகன் சந்தோஷப்பட்டு குழந்தையை வாங்கி அது அழ அழ
யானையின் மேல் தூக்கி வைத்துக் கொண்டான். பிள்ளைகள் எல்லாரும் சுற்றி நின்று கை தட்டினார்கள்.
அதைப் பார்த்ததும் டிங்குவும் அழுத கண்ணுடன் கை தட்டியது. எல்லாரும் சிரித்தார்கள்.
அப்பவே அது யானையிடம் பயம் கொள்வதை விட்டுவிட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">சிறிது
விளையாடியதும் அம்மா சுவாமியைப் பார்க்க என்று குழந்தையைக் கூப்பிட்டாள். “நான் வர்ல”
என்றது குழந்தை. அம்மாவுக்குச் சிரிப்பு. “அப்ப அம்மா உன்னை விட்டுட்டு நான் மட்டும்
போட்டுமா?” என்று கேட்டாள். “நீங்க பத்திரமா டிங்குவைப் பாத்துக்குவீங்களா?” என்று
மற்ற சிறுவர் சிறுமிகளிடம் கேட்டாள். “நீங்க போயிட்டு வாங்க மாமி” என்றார்கள் பிள்ளைகள்.
“போகாதே. நீ இரும்மா” என்றது டிங்கு. அதன் விளையாட்டை அம்மா பார்த்து ரசித்துச் சிரிக்க
வேண்டும், என்று இருந்தது. “அப்ப நீ வா என் கூட..” என்றபடி அம்மா குழந்தையை வாரிக்கொண்டு
உள்ளே போனாள். விரைப்பாய்க் கொஞ்சம் முரண்டிப் பார்த்தது டிங்கு. பிறகு ஒன்றும் வேலைக்காகவில்லை
என்று அடங்கி விட்டது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">கோவிலுக்குள்
என்றால் அம்மா இறக்கி விட மாட்டாள். அதற்குத் தெரியும். முன்பு போல இல்லை டிங்கு. ரெண்டு
வயதாகப் போகிறது. உடம்பு கனத்தது.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>அந்தப் பெரிய
வளாகமும் அதன் ஓடியாட வசதியான திடலும் திண்ணைகளும் டிங்குவைப் பரவசப் படுத்தின. குறிப்பாக
குழந்தைகளின் ஹோவென்ற இரைச்சல். அவர்கள் எதற்குச் சிரிக்கிறார்கள் என்றே புரியாத போதும்
டிங்குவும் கூடச் சேர்ந்து கொண்டு கை தட்டி ஹோவென்று கொக்கரித்தது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">ரங்கநாத
சுவாமி சந்நிதியில் கூட்டம் இருந்தது. காத்திருக்க வேண்டி யிருந்தது. டிங்குவுக்குப்
பொறுமை இல்லை. அம்மாவின் இடுப்பில் இருந்தது அது. கீழே வழுகி யிறங்க முயன்றது. அம்மா
விடவில்லை அதை அடக்க என்ன செய்வது… அம்மா அங்கே கட்டி யிருந்த மணியைப் பார்த்தாள்.
டிங்குவை அங்கே அழைத்துக்கொண்டு போய் டிங் என மணி அடித்துக் காட்டினாள். சட்டென அதன்
உடம்பில் அந்த அதிர்வலைகள். குழந்தை தான் பயந்ததை நினைத்துச் சிரித்தது. “நீயும் அடிக்கறியா?”
என்று அம்மா அதை மணிக்குக் கிட்டத்தில் கொண்டு வந்தாள். டிங் என மணி அடித்தது டிங்கு.
அதற்கு ஒரே சிரிப்பு. மெல்ல வரிசை நகர ஆரம்பித்தது. திரும்ப மணி அடிக்க என்று மணியையே
பார்த்தபடி வந்தது டிங்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“அங்க
பார் சாமி பார்…” என்று காட்டினாள் அம்மா. “பொம்மை” என்றது டிங்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அம்மா
சிரித்தாள். வீட்டில் நிறைய மரப்பாச்சி பொம்மைகள் இருந்தன. அதை சட்டென டிங்கு ஞாபகம்
வைத்துக் கொண்டு சொன்னதாக அவளுக்குச் சிரிப்பு. அதன் உலகில் கடவுளா? குழந்தைகளே கடவுள்தான்…
என நினைத்துக் கொண்டாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“வாம்மா
போலாம் வீட்டுக்கு…” என்றது டிங்கு. அர்ச்சகர் கற்பூரம் கொண்டு வந்தார். அம்மா அந்த
தீபத்தைத் தொட்டு டிங்குவின் கண்ணில் ஒத்தினாள். டிங்குவிடம் ஐந்து ரூபாய் கொடுத்து
கற்பூரத் தட்டில் போடச் சொன்னாள். “எனக்கு…” என்றது டிங்கு. அவள் சிரித்து “தட்டுல
போடணும்..” என்றாள். “சாக்லேட்” என்றது டிங்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">அம்மா
அந்தப் பணத்தை அதனிடமிருந்து பிடுங்கி கற்பூரத் தட்டில் போட்டாள். குருக்கள் சிரித்தபடி
அதன் தலையில் சடாரி வைத்தார். “தொப்பி!” என்றது டிங்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">டிங்கு
அவசரமாய்க் கீழே இறங்க மீண்டும் முயற்சி செய்தது. அம்மா அதற்கு சுவாமியைக் காட்டி,
“பொம்மை இல்லடா உம்மாச்சி” என்று சொல்லி அதன் கைகளைப் பிடித்துக் குவிக்க வைத்தாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“வேண்டிக்கோ”
என்றாள் அம்மா. “சரி” என்று சமத்தாகக் கையைக் கூப்பியது டிங்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“சுவாமி…”
என்றாள் அம்மா. “சுவாமி” என்றது டிங்கு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“எனக்கு
நல்ல புத்தி குடு” என்றாள் அம்மா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">“அம்மாவுக்கு
நல்ல புத்தி குடு” என்றது டிங்கு.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 6.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">***</span></p>
<p align="right" class="MsoNormal" style="line-height: 70%; margin-bottom: 6.0pt; text-align: right; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 70%;">(சங்கு)<o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-892612260890708802.post-40806173572263526642021-12-04T03:01:00.001-08:002021-12-04T03:01:58.335-08:00<p> <span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12pt; line-height: 150%;">நிசப்த ரீங்காரம் </span><span style="font-family: "Arial Unicode MS", "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 150%;">•</span><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12pt; line-height: 150%;">
பகுதி 2</span></p>
<p align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; text-align: center;"><span style="color: #c00000; font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 16.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வருத்தப்பட்டு உயிர் சுமக்கிறவர்கள்<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p> </o:p></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ECbzD_HuhoU/YatKdfk3zRI/AAAAAAAAEP0/Of5bpxthViUL7f8byvMOcAuP_HjNFNQfwCNcBGAsYHQ/s582/eye.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="582" data-original-width="563" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-ECbzD_HuhoU/YatKdfk3zRI/AAAAAAAAEP0/Of5bpxthViUL7f8byvMOcAuP_HjNFNQfwCNcBGAsYHQ/s320/eye.jpg" width="310" /></a></div><br /><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 16.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இ</span><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ளமை இருக்கும் வரை இருந்த இறுக்கமான கட்டுக்கள். பிடிமானங்கள்
முதுமையில் சற்று தளர்ந்து தான் போகின்றன. உடல் தளர்வுக்கும் மனத் தளர்வுக்கும் தொடர்பு
இல்லாமல் இல்லை, என்றுதான் தோன்றுகிறது. வாழ்க்கை அத்தனை உற்சாகமானது இல்லை போலத்தான்
தெரிகிறது, இப்போது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதை ஒரு காலத்தில் உற்சாகமாக நான் உணர்ந்து
கடந்திருப்பதே இப்போது யோசிக்க வியப்பாக இருக்கிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதிகம் வெற்றிகளைக் கணக்கில் எடுத்துக்
கொண்ட மனது. எப்போது அது தோல்வி சார்ந்து கவனப்பட அல்லது கவலைப்பட ஆரம்பித்தது தெரியவில்லை.
உடல் சுணக்கம் காட்டும்போது யோசனைகள் உட் சுருண்டு கொள்கிறது போலும். குளிர் தாளாமல்
தன்னையே சுருட்டிக் கொண்டு ஒடுங்கிக் கொள்ளும் நாட்டு நாய் போல. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இடுக்கண் வருங்கால் நகுக, என்கிறார் வள்ளுவர்.
அது வயசான காலத்தில் அவர் தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டதாய் இருக்கலாம். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இடுக்கண் மாத்திரமே வந்தால் என்ன செய்வது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நான் மறு கன்னத்தைக் காட்டினேன். இரண்டிலும்
அறை வாங்கியவன், இப்போது நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பஸ் நிறுத்தத்தை அடையுமுன் வந்து நின்ற
பேருந்தை ஓடி எட்டி நான் ஏறிக் கொண்ட காலம் ஒன்று இருந்தது. அது என் இறந்த காலம். இப்போது
அது என்னால் முடியாது. என் ஓட்டங்கள் அடங்கி விட்டன. இது நிகழ்காலம். எனது நிகழ்காலம்
ஒருவிதத்தில் எனக்கு, நான் இறந்த காலம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">சில நாட்களில் நான் பஸ்ஸைத் தவற விடும்
கவலையுடன் நடந்தபடி பரபரப்பாவதை உணர்ந்த கண்டக்டர் எனக்காக பஸ்ஸை நிறுத்தி காத்திருந்து
என்னை ஏற்றிக் கொண்டு விசில் தருகிறார். நன்றி நண்பா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">விசில் அடிக்கும் எல்லாப் பையன்களும்
கெட்டவர்கள் அல்ல, என்று புரிகிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்போது இவ்வாறாக இந்த கண்டக்டருக்கு
நான் கடன்பட்டு விடுகிறேன். இவர் என்றில்லை. என்மேல் இரக்கம் சுரக்கும் எல்லாரிடத்தும்
நான் கடன்பட்டு விடுகிறதாக அல்லவா ஆகி விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எனக்கு கடன் வாங்குவது ஒப்புதல் இல்லை.
ஒரு காலத்தில் நான் கடன் இல்லாமல் வாழ்ந்தவன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இலங்கை வேந்தனாகக் கலங்குகிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதை எப்படி எவ்வாறு நான், என் இந்த முதுமைக்
காலத்தில் திருப்பி அளிக்க முடியும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கடன் அன்பை முறிக்கும் என்றால், நான்
கடன் படாமல், அந்தக் கண்டக்டர் இரக்கம் காட்டாமல், நான் முனைந்து ஓடி அந்த பஸ்சில்
ஏற முயன்று தடுமாறிக் கீழே விழுந்திருந்தால், அதுவும் எலும்பை முறிப்பதாக ஆகி விடாதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நாம் எப்படி வாழ வேண்டும் என நாமே முடிவு
செய்கிறாற் போல, நமது இறுதி நாட்களையும் நாமே முடிவு செய்தால், செய்துகொள்ள முடிந்தால்,
உலகம் இப்போது ஒருவேளை பாதி காலியாகி யிருக்கும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வாழ்கிற ஆசைக் காலம், அது போய் இப்போது
சாகிற ஆசைக் காலமாக அல்லவா ஆகிவிட்டது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நான் காத்திருக்கிறேன் ரயில் நிலையத்தில்.
என் ரயில் இன்னும் வரவில்லை. எப்போது வரும்? யாரிடம் கேட்க முடியும்?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பிறை நிலவு சூடிய சிவனாம். வழுக்கைத்
தலையை அப்படிப் பார்த்திருப்பர்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வயதானதில், புலன்கள் ஒடுங்க ஆரம்பித்து
விட்டன. புலன் ஒடுக்கம் அவசியம் என்ற முன்னோர் வாக்கு, அது இப்போது தன்னைப்போல பலிதம்
ஆகி விட்டது. ஒரு நகைச்சுவை நினைவுக்கு வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">‘பாட்டும் பரதமும்’ என்று ஒரு திரைப்படம்.
பி.மாதவன் படம் அது. அதில் ஒரு நாட்டியப் பெண்ணைப் பற்றி இப்படி வசனமும் அதற்கு பதிலும்
வரும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“இவங்கதான் பரத நாட்டிய தாரகை </span><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: TAUArumbuBharathi;">•••••</span><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஆறு வயசில் ஆட ஆரம்பிச்சாங்க. இப்ப வயசு அறுபது. இன்னமும் ஆடிட்டு
இருக்காங்க.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதற்கு அடுத்த நபர், நாகேஷ் என நினைவு.
பதில் சொல்லுவார். “அறுபது வயசானால் இவங்க ஏன் ஆடணும்? உடம்பு தன்னால ஆடுமே.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இன்னொரு நகைச்சுவை கூட நினைவு வருகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அந்த வீட்டு வாசல்ல ஆம்புலன்ஸ் நிக்குதே?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“அந்த வீட்டுத் தாத்தாவுக்கு ஐம்புலன்சும்
அடங்கிட்டதாம்.”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">என் கண்கள் அத்தனைக்குத் தெளிவாகப் பார்க்கும்
திறனை இழந்து விட்டன. நான் கண்ணாடி அணிகிறேன். காதுகள் ஒடுங்கி விட்டன என சிலர் ஒலிகளை
விஸ்வரூபித்துக் கேட்கும் கருவிகள் அணிகிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதைப் பற்றியும் ஒரு பிரபல நகைச்சுவை
உண்டு.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு பல்கலைக் கழகத்தின் துணைவேந்தர் அவர்.
எதோ கல்யாணத்துக்கு அழைப்பு வரப் பெற்றவர், அலுவல் முடிந்து அந்தக் கல்யாண வரவேற்புக்குப்
போக நினைத்தார். மாலையில் அவர் அலுவலகத்தில் இருந்து கிளம்பி வெளியே கார் வரை வந்துவிட்டார்.
கல்யாண மண்டபம் பெயர் என்ன, என யோசித்துப் பார்த்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவரிடம் கல்யாணப் பத்திரிகை இருந்தது.
ஆனால் அதைப் பிரித்து வாசிக்க அவருக்குக் கண்ணாடி தேவைப் பட்டது. கோட் பாக்கெட்டுக்குள்
கைவிட்டுப் பார்த்தால் கண்ணாடி இல்லை. அவர் கண்ணாடியை அலுவலகத்திலேயே விட்டுவிட்டு
வந்திருந்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பரவாயில்லை, என்று தெருவில் எதிரே வந்த
ஒருவனிடம் அவர் கல்யாணப் பத்திரிகையைக் காட்டிக் கேட்டார். “இதுல என்ன கல்யாண மண்டபம்னு
போட்டிருக்கு?”<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அதற்கு அவன் சொன்ன பதில், பல்கலைக் கழகத்
துணைவேந்தரையே தூக்கிவாரிப் போட்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவன் சொன்னான். “சாமி எனக்கும் எழுதப்
படிக்கத் தெரியாது. நானும் உங்களை மாதிரிதான்…” <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">உடல் தளர்ந்து விட்டது. எனது நடைவேகம்
மட்டுப்பட்டு அபார நிதானம் வந்துவிட்டது. நடக்கையில் பிடித்துக் கொள்ள கை எதையாவது
தேடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இரண்டு கால்கள் அல்ல, இப்போது எனக்கு
கால்கள் மூன்று. இனி? அடுத்து… நான்கு கால்களும் அற்ற கட்டில், என்னைத் தூக்கிச் செல்ல
ஒருவேளை வரும். அதுவரை நான் மூன்று கால்களுடன் நடமாடிக் கொண்டு, காத்துக்கொண்டு தான்
இருக்க வேண்டும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மரணத்தை விட, இந்தக் காத்திருத்தல் உக்கிரமான
விஷயமாய் இருக்கிறது. மரணம், அது கிட்டே வராமல் தூரத்தில் இருந்தே போக்கு காட்டுகிறது.
மரணம் என் முன்னே கேலியுடன் அடிக்கடி வந்து நின்று போக்கு காட்டிவிட்டு காணாமல் போகிறது.
அது கடைசியாக எப்போது வந்தது? நான் காத்திருப்பதை அது எப்படி அறிந்து கொண்டது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு காலத்தில் எனது உற்சாகத்தில் என்
மனக் கேணி தொட்டனைத்து ஊறியது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்போது என் மனக் கிணற்றில் சொற்கள் வற்றி
விட்டன. ஒலிகளே எனக்கு அலுப்பாய் இருக்கிறது. என் நிசப்தமோ ரீங்கரிக்கிறது. காதுகளில்
தேவையற்ற ஒலிகள். சட்டென எழுந்துகொள்ள முயன்றால் என் மூளையில் எதோ மிருகம், கிர்ர்
என உறுமுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இத்தனை நாள் எனக்குப் பணிந்து வேலைசெய்த
அவயவங்களின் வலி முனகல் அது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தெருவில் தூரத்தில் இருந்தே மணியடித்தபடி
வரும் தபால்காரன். எனக்குச் சொல்ல அவனிடம் சேதி எதுவும் இல்லை. கடிதம் எதுவும் எனக்கு
வருவது இல்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருவேளை என்னைப் பற்றிய கடைசிச் செய்தியை
நாளை ஒருநாள் அவன் பிறருக்குச் சொல்வானாய் இருக்கும்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஹ்ம். பிரச்னை என்னவென்றால், வயதான காலத்தில்
இளமையாய் உணர ஆசைப் படுவது அதைவிட அபத்தமானதாய், ஆபாசமாய் அல்லவா ஆகி விடுகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு பிரபலமான ஆங்கிலக் கதை சொல்வோம்.
எழுதியவர் குஷ்வந்த் சிங். கதையின் தலைப்பு ‘பாட்டம் பின்ச்சர்ஸ்.’ அதாவது, புட்டம்
கிள்ளுகிறவர்கள் என்று சொல்கிறார். குஷ்வந்த் சிங் என்ன இளந்தாரியா? வாலிப மிடுக்கனா
என்ன? அதொன்றும் இல்லை. அட, அது தனி பஞ்சாயத்து.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்போது கதை. என் நினைவில் இருக்கிற அளவில்
சொல்கிறேன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஓர் இளைஞன். சந்தைப் பகுதி வழியாக நடந்து
போய்க் கொண்டிருக்கிறான். அவன் எதிர்பாராத அளவில் ஒரு காட்சியை கவனிக்கிறான். கிழவர்
ஒருவர். சந்தைப் பகுதியில் பெண்கள் பிளாட்பாரம் பார்க்க குனிந்தபடி சாமான்கள் எதோ வாங்கிக்
கொண்டிருக்கிறார்கள். கிழவர் அந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு அவர் பாட்டுக்கு
அந்தக் கூட்டத்தின் நடுவே புகுந்து புறப்படுகிறார். யாரும் அவரை கவனிக்கவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">நல்ல நெரிசல். உள்ளங் கையை விரித்தபடி
கிழவர் கூட்டத்தில் கலக்கிறார். குனிந்த வாக்கில் சாமான்கள் வாங்கிக் கொண்டிருக்கும்
பெண்களின் ஒவ்வொரு புட்டமாக அவர் கை தடவி வருடிக் கொண்டே செல்கிறது. யாரும் நிமிர்ந்து
அவரைப் பார்க்கவில்லை. யாராவது பார்த்தாலும் அதற்குள் அவர் அவர்களைக் கடந்து போயிருப்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">கிழவர் மாட்டிக் கொள்ளவில்லை. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பையனுக்குச் சிரிப்பு. நல்ல ரசனைக் காரராக
இருப்பார் போல இருக்கிறதே. கிழவரானால் எனன, அவருக்கு இப்படி ஓர் ஆசை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">மறுதரம் அதே சந்தைப் பகுதி வழியாக பையன்
போனபோது அவனுக்குக் கிழவன் நினைவு வருகிறது. அதிர்ஷ்டக்கார மனுசன், என னநினைத்துக்
கொண்டவனுக்கு திடீரென ஓர் உந்ததுதல் வருகிறது. நாமும் அவரைப் போல அனுபவித்தால் என்ன?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தன்னை அவனால் கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள
முடியவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அந்தக் கூட்ட நெரிசலில் அவன் பார்க்கிறான்.
வியாபார மும்முரம். பெண்கள் குனிந்த வாக்கில் பொருட்கள் வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பையன் மெல்ல தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு
அந்த நெரிசலுக்குள் நுழைகிறான். தன் உள்ளங் கைகளை விரித்துக் கொண்டு ஊடே கடந்து நடக்கிற
சாக்கில், ஓர் இளம் பெண்ணின் பிருஷ்டப் பகுதியை அவன் வருடித் தந்தபோது, சட்டென நிமிர்ந்து
அவள் அவன் கையைப் பிடித்து விடுகிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“ராஸ்கல் என்ன காரியம் பண்ணினே?” என அவனைச்
செருப்பைக் கழற்றி அடித்து கூச்சல் போடுகிறாள். அவனால் திமிர முடியாமல் அவனை அழுத்தித்
தரதரவென இழுத்துக் கொண்டு போலிஸ் நிலையம் விரைகிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவன் எவ்வளவோ மன்னிப்பு கேட்டும் அவள்
விடுவதாக இல்லை. போலிஸ்காரனுக்கும் இவனை எச்சரித்து விட்டுவிடலாம் என்றுதான் தோன்றுகிறது.
ஆனால் அவள் சமாதானம் அடையவில்லை.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">போலிஸ் நிலையத்தில் இருந்து அவள் தன்
அப்பாவுக்கு அலைபேசியில் அழைப்பு விடுக்கிறாள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவள் அப்பா போலிஸ் நிலையத்துக்கு வருகிறார்.
பையன் அவரைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்து போகிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவன் நேற்று சந்தையில் பார்த்தானே, பெண்
புட்டங்களை வருடியபடி போன அதே ரசனைக்கார மனுசன். அவர்தான் அவளது அப்பா.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“என்ன விஷயம்?” என்று அப்பா மகளை விசாரிக்கிறார்.
“இவன்… என் பின் பக்கத்தைத் தடவினான் அப்பா” என அவள் முறையிடுகிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அப்பா திகைத்து அப்படியே நிற்கிறார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருவிநாடியில் சமாளித்துக் கொண்டு சொல்கிறார்.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“பாவம் சின்னப் பையன் தெரியாமப் பண்ணிருப்பான்.
விட்ருங்க.” கதை இப்படி முடிகிறது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்படியான கதைகளை யெல்லாம் எப்பவாவது
தான் வாசிக்க வாய்க்கிறது. வெல்டன் குஷ்வந்த் சிங்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">முதுமையான கதாநாயகன் கொண்ட ஓர் ஆங்கிலப்
படம் ஞாபகம் வருகிறது. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வயதான மனுசனுக்கு இந்த வயதில் காதல்.
அதுவும் ஓர் இளம் பெண்ணிடம் என்பது கதை. அவர் காதலியைச் சந்திக்கிற உற்சாகத்துடன் வீட்டில்
இருந்து கிளம்பி காரில் ஏறி அமர்ந்தால் காரில் ‘செல்ஃப்’ எடுக்காது!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எப்படியெல்லாம் கற்பனை செய்கிறார்கள்…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு மலையாளக் குறும்படம். டி.வி தொடர்
என்று ஞாபகம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒரு பெண்ணை லாம்ஜ் ஒன்றுக்குத் ‘தள்ளிக்’
கொண்டு வந்தவன், அவன் ஆள் குட்டை. லாட்ஜ் அறைக்கு அவளை அழைத்துப் போனால் அந்த அறைக்கு
தாழ்ப்பாள் உயரத்தில் இருக்கும். குட்டையான அவனுக்கு எட்டாது. துள்ளித் துள்ளி தாள்
போடத் தவிப்பதாக காட்சி!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">எர்னஸ்ட் ஹெமிங்வேயின் ‘ஓல்ட் மேன் அன்
தி சீ’ நினைவில் உள்ளதா? நிற்க. இடைச் செருகலாய் ஒரு சேதி பரிமாறி விட்டு மேலே செல்ல
விருப்பம். இந்தத் தலைப்பில் வரும் ஓல்ட் மேன், என்ற வார்த்தையைத் தமிழில் ‘கிழவன்’
என மொழிபெயர்க்கிறார்கள். அது தவறு. ஓல்ட் மேன், என்பது ஆங்கிலத்தில் ஒரு மரியாதையான
விளிச்சொல். தமிழில் கூட கிழவன், கிழத்தி என்ற சொற்கள் மரியாதையாகவே சங்க காலத்தில்
குறிப்பிடப் பட்டன.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஓல்ட் மேன், என்றால் ஒரு கப்பற் படையின்
தலைவன், கடலை நன்று அறிந்தவன் என்ற உள்ளடக்கத்தில் தான் ஹெமிங்வே அந்தச் சொல்லைப் பயன்படுத்தி
யிருக்கிறார். கடல் சார்ந்த அநேக விஷயங்கள் அறிந்த அவனை இக்காலச் சூழலில் வெறுமனே கிழவன்,
என அழைப்பது அவனது இயலாமைத் தன்மையைத் தூக்கிப் பிடிப்பது போல ஆகவில்லையா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இதே நாவலை நான் தமிழில் மொழிபெயர்த்தேன்.
ஓல்ட் மேன் அன் தி சீ, தலைப்புக்கு என் மொழிமாற்றம் ‘பெரியவர் மற்றும் கடல்’ என அமைகிறது.
என் மொழிபெயர்ப்பில் இந்த நாவலை வாய்ப்பு கிடைத்தால் வாசித்துப் பார்க்கலாம்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">பெரியவர் மற்றும் கடல், நாவலின் கதாநாயகன்
சாண்டியாகோ. எண்பது நாட்களாய் கடலுக்கு மீன் பிடிக்கச் சென்று ஒரு மீன் கூட அவன் வலையில்
சிக்காமல் வெறும் கையுடன் கரை திரும்புகிறான்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அசோகமித்திரன் எழுதிய ஒரு சிறுகதையில்
ஒரு வயதான மனிதர் வருகிறார். ஏறத்தாழ எழுபது வயது டாக்டர் ஒருவர். தினசரி அவர் தன்
கிளினிக் வருவார். அவரது கிளினிக்கின் மூடு கதவுகள், தனித் தனி மரப் பலகைகளால் ஆனவை.
ஒவ்வொன்றாக எடுத்து வைத்து கதவைத் திறக்க வேண்டும். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அவரைப் பார்க்க பார்வையாளர் என்று யாருமே
வர மாட்டார்கள். அவரும் நம்பிக்கை இழக்காமல் தினசரி வருவதும் கதவுகளை சிரமப் பட்டுத்
திறந்து வைத்துக் கொண்டு தனது நோயாளிக்காகக் காத்திருப்பதுமாக இருப்பார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">ஒருநாளும் அவர் சம்பாத்தியம் என்று பணம்
வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்ததே இல்லை. அவர் மனைவிக்கு இது குறித்து எரிச்சலும், தன் கணவர்
மீது ஆத்திரமும் உண்டு. சில நாட்களில் அவர் இரவு வீடு திரும்பும் போது, வாசலில் அவர்
வந்துநின்று கதவைத் தட்டிக் கூப்பிட்டாலும் அவள் திறக்க மாட்டாள். அவருக்கு அது அவமானமாய்
இருக்கும். இதற்கு என்ன செய்வது?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அன்றைக்கும் டாக்டர் கிளினிக்கை மூடிவிட்டு
வீடு திரும்பினார். கதவுப் பலகைகளை எடுத்துச் சாத்த யாராவது உதவி செய்வார்களா என்று
பார்த்தார். அவரைத் தெரிந்த நண்பர் ஒருவர் தெருவில் போய்க் கொண்டிருந்தவர் “டாக்டர்,
கிளம்பிட்டீங்களா?” என்றபடி வந்து கதவுப் பலகைகளைச் செருகி மூட உதவி செய்தார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">“வாங்களேன் வீடு வரை பேசிட்டே போகலாம்…”
என்றார் டாக்டர். இருவரும் பேசிக் கொண்டே தெருவில் நடந்து போனார்கள்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">தன் வீட்டு வாசல் வந்ததும் டாக்டர் அந்த
நண்பரிடம் “என் பேரைச் சொல்லி சத்தமாக் கூப்பிடுங்க…” என்றார். நண்பருக்குப் புரியவில்லை.
என்றாலும் அவர் கதவைப் பார்த்து சத்தமாய் “டாக்டர்?” என்று கூப்பிட்டார்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">டாக்டரின் மனைவி கதவைத் திறந்தபடி “அவர்
இல்லியே. கிளினிக் போயிருக்கார்” என்று பேசிக் கொண்டிருக்கும்போதே விருட்டென்று டாக்டர்
தன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தார். புன்னகையுடன் நண்பரிடம் “போய்ட்டு வாங்க” என்றார். <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இந்தக் கதைக்கு சிரிப்பதா அழுவதா?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">இப்படி ஒரு இரண்டுங் கெட்டான் சம்பவத்தை
தாஸ்தயேவ்ஸ்கி கூடச் சொல்கிறார். ஒரு மிருகக் காட்சி சாலையில் அவரும் நண்பரும் வேடிக்கை
பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்கள். முதலை ஒன்று நீண்ட வாயைப் பிளந்தபடி இருந்ததை வேடிக்கை
பார்த்துக் கொண்டிருந்த நண்பன் சட்டென தடுமாறி அந்தக் குளத்துக்குள் நேரே முதலையின்
வாய்க்கு உள்ளேயே விழுந்து விடுகிறான். ஒரு நிமிடம் சத்தம் போடக் கூடத் தோன்றாமல் விக்கித்து
விட்டார் தாஸ்தயேவ்ஸ்கி.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">வாய்க்குள் போன நண்பன் போராடியபோது முதலை
திரும்ப வாயைத் திறந்தது. விர்ரென்று வெளியே வந்தான் நண்பன். அவனது துடிப்பில் அவனது
கண்ணாடி தெறித்து வெளியே விழுந்தது. திரும்ப முதலை அவனை வாயை மூடி உள்ளே இழுத்துக்
கொண்டது.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">திடீரென்று அவன் இப்படி வெளியே வந்ததும்
கண்ணாடி தெறிந்து விழுந்தபின் மறுபடியும் முதலை வாய்க்குள் போனதுமான அந்த நிகழ்வில்
நான் கடகடவென்று சிரிக்க ஆரம்பித்தேன். என எழுதுகிறார் தாஸ்தயேவ்ஸ்கி. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";">அடுத்த வரியை இரண்டு பத்தி முன்னால் சேர்த்து
வாசிக்கலாம். வெல்டன் அசோகமித்திரன்.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: 8.0pt; text-indent: .5in;"><span style="font-family: "Arial Unicode MS","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: TAUArumbuBharathi;">•••</span><span style="font-family: TAUArumbuBharathi; font-size: 12.0pt; line-height: 150%; mso-fareast-font-family: "Arial Unicode MS";"><o:p></o:p></span></p>gnanakomalihttp://www.blogger.com/profile/13568375717100605133noreply@blogger.com0